บทที่ 7

อีกด้านหนึ่งของวังหลัง อันเป็นที่ประทับของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาของแผ่นดินต้าหลง ใบหน้างามและดวงตาหงส์ทอดมองหัวหน้านางกำนัลที่นางส่งไปอบรมบรรดาคุณหนูสกุลต่างๆ ที่ตั้งใจจะเข้ามาถวายตัวในอนาคต ทว่าคนที่นางให้ความสนใจมากเป็นพิเศษย่อมต้องเป็นว่าที่พระคู่หมั้นของบุตรชายตนอยู่แล้ว

“นางเป็นอย่างไรบ้าง”

“คุณหนูกงมีกริยามารยาทงดงามสมกับเป็นคุณหนูจากจวนแม่ทัพตะวันออก ความคิดความอ่านแม้จะยังไม่รอบคอบเพราะยังเยาว์วัย แต่ก็นับได้ว่านางฉลาดเฉลียวรู้จักผ่อนปรนและตั้งรับ ยามโดนข่มเหงก็มิได้อ่อนหัดสักทีเดียว ทั้งยังตอบกลับอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวราวกับผู้ที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี นับว่าฮ่องเต้ทรงมีพระเนตรพระกรรณเฉียบแหลมยิ่งนักเพคะ”

ผู้เป็นมารดาแห่งต้าหลงไม่ได้แสดงความรู้สึกใดออกมาทางสีหน้า แต่กลับตอบรับด้วยน้ำเสียงเอื้ออาทรต่อผู้ที่ถูกเอ่ยถึงเมื่อสักครู่มากขึ้นถึงสองส่วน

“ดี”

“แล้วฮองเฮาจะทรงให้หม่อมฉันทำอย่างไรต่อไปเพคะ”

ฮองเฮาสั่นพระพักตร์ปฏิเสธ แล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อบรมเรื่องต่างๆ ในวังหลังให้พวกนางตามสมควรเถอะ ระหว่างนี้หากคุณหนูจากตระกูลสนมทั้งหลายคิดจะข่มเหงรังแกนางก็ฝากเจ้าจัดการแทนข้าด้วย ถึงแม้จะไม่ใช่คนจากสกุลเว่ย อย่างที่ข้าต้องการ แต่อำนาจและชื่อเสียงของแม่ทัพตะวันออกก็ช่วยส่งเสริมอำนาจให้แก่องค์รัชทายาทได้ไม่ต่างกัน ข้าในฐานะพระมารดาย่อมต้องส่งเสริมลูกอยู่แล้ว”

เมื่อฮองเฮาเอ่ยถึงคุณหนูจากตระกูลของพระสนม คนที่ได้รับมอบหมายคำสั่งจึงไม่รอช้าที่จะรายงานอีกเรื่องให้พระนางทราบทันที

“หม่อมฉันมีเรื่องจะทูลฮองเฮาเพคะ”

“ว่ามาสิ”

หลังจากที่ได้รับอนุญาต หัวหน้านางในฝ่ายพระภูษาก็รีบเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในการเรียนเย็บปักถักร้อยของเหล่าคุณหนูเมื่อหลายวันก่อนให้พระนางทราบอย่างละเอียด ทว่ายิ่งเล่าถึงคุณหนูจากสกุลกู่ คิ้วหงส์กลับยิ่งขมวดแน่นคล้ายไม่พอใจ แต่ก็มิได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมาจนกระทั่งหัวหน้านางในรายงานจบ

“ฮองเฮามีพระประสงค์จะให้หม่อมฉันทำสิ่งใดกับคุณหนูหรือไม่เพคะ”

มือเรียวขาวราวหยกนมแพะยกขึ้นปัดผ่านกลางอากาศด้วยสีหน้าบึ้งตึง อยากจัดการกับคนสกุลกู่ที่มักใหญ่ใฝ่สูงเกินฐานะของตนใจแทบขาด หากแต่ในเวลานี้ฝ่าบาทต้องการถ่วงดุลอำนาจของสกุลเว่ยและสกุลกู่ภายในราชสำนัก หากพระนางตัดสินใจลงมือบุ่มบ่ามก็รังแต่จะสร้างความเสื่อมเสียให้ตนเองและพวกพ้อง

“ปล่อยไปก่อน ถึงอย่างไรนางก็มีกู่กุ้ยเฟยให้ท้าย ข้าไม่อยากสร้างความลำบากพระทัยให้ฝ่าบาท”

“แต่ว่า…”

“ทำตามที่ข้าสั่ง” ฮองเฮาเน้นย้ำเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณเรียกนางในประจำตำหนักให้นำหีบเข้ามาวางเบื้องหน้าพระพักตร์

“ข้าฝากเจ้านำของสิ่งนี้ไปมอบให้กับกงฮุยฮวาด้วย หากนางปรารถนาสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ก็ให้เจ้าเป็นผู้พิจารณาตามความเห็นของอาจารย์ที่ต้องดูแลศิษย์ราวกับบุตรในอุทรของตน อย่างไรนางก็เป็นว่าที่พระคู่หมั้นขององค์รัชทายาทที่ฝ่าบาททรงเลือกด้วยพระองค์เอง แม้จะเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งบนกระดาน แต่ในกาลข้างหน้านางจะต้องมายืนเคียงข้างองค์รัชทายาทในฐานะพระชายา… อบรมให้ดี”

“เพคะ”