บทที่ 6

“เมื่อกี้คุณหนูกงชมว่าข้าซื่อสัตย์ใช่ไหมเจ้าคะ” อาฉิวหันไปถามนายของตน

“โง่งม!”

ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้มีเส้นสายใหญ่โตเหมือนบรรดาคุณหนูจากสกุลอื่นในวังหลังแห่งนี้ แต่บุตรสาวของแม่ทัพตะวันออกกงเหยาน่ะหรือ จะยอมให้ผู้ใดมารังแกได้โดยง่าย ไม่มีทางเสียหรอก

กู่เหมยเจียงยิ้มเย็น แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างต้องการข่มคู่สนทนา “เป็นเพียงห่านในทะเลสาบ อย่าริอาจชูคอเทียมหงส์ หากทุกสิ่งมิได้เป็นอย่างที่วาดหวังไว้ล่ะก็… ระวังจะช้ำใจตายเสียก่อนนะ ฮุยฮวา”

“ขอบคุณคุณหนูกู่ที่เตือน” เจ้าของใบหน้ากระจ่างใสเอ่ยเสียงเรียบไม่ทุกข์ร้อน

และเมื่อเห็นว่าไม่สามารถจัดการกับฮุยฮวาได้อย่างที่คิด สตรีที่หมายหมั่นว่าตนเองจะต้องได้เป็นพระชายาขององค์ชายสักองค์ในอาณาจักรต้าหลงก็เชิดหน้าขึ้นอย่างวางท่า ก่อนจะหันไปสั่งให้บ่าวรับใช้หอบผ้าแพรเนื้อดีของนางกลับที่พักไปด้วย

“คุณหนู”

อาเถียนเรียกผู้เป็นนายที่ยังคงนั่งสงบนิ่ง ทว่าดวงตาคู่สวยราวกับมีแสงดาวยามค่ำคืนทอประกายระยิบระยับอยู่ในนั้นกลับทอดมองออกไปยังสระบัวเบื้องหน้า คล้ายกับจิตใจของนางได้ดำดิ่งลงสู่ผิวน้ำไปเสียแล้ว

“คุณหนู”

“มีอะไรหรืออาเถียน”

“ทำไมคุณหนูถึงได้ยอมให้คุณหนูกู่ต่อว่าเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ ในวังหลังแห่งนี้เราต่างก็ทราบกันดีว่าบรรดาคุณหนูเหล่านั้นถูกส่งตัวเข้ามาที่นี่เพราะเหตุใด แต่ที่คุณหนูต่างไปจากพวกนาง เพราะว่าคุณหนูน่ะได้รับราชโองการจาก…”

“พอเถอะอาเถียน” ฮุยฮวารีบปราม เนื่องจากการเอ่ยถึงฮ่องเต้ด้วยการอวดอ้างย่อมนำภัยมาสู่ตัว

“ข้าพูดความจริงนี่เจ้าคะ”

“หากเจ้ายังไม่หยุด ข้าจะเขียนจดหมายให้ท่านแม่ส่งบ่าวคนอื่นมาแทนเจ้าดีหรือไม่”

ใบหน้ามนส่ายไปมาเพื่อปฏิเสธคำขู่ของผู้เป็นนาย

“ถ้าเช่นนั้นก็อย่าอวดอ้างถึงราชโองการอีกเลย”

“แต่ราชโองการฉบับนั้นจะทำให้คุณหนูคนอื่นๆ เกรงใจคุณหนูมากขึ้นหลายส่วนเลยนะเจ้าคะ”

ฮุยฮวาถอนหายใจออกเฮือกอย่างไม่สบายใจ ทำให้อาเถียนยอมสงบปากสงบคำและทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายในที่สุด

“ข้าเป็นเพียงหมากบนกระดานที่ฮ่องเต้ทรงใช้เป็นเครื่องมือในการเล่นเกมการเมืองกับท่านพ่อเท่านั้น หาได้มีความสำคัญใดๆ อย่างที่เจ้าคิดไม่”

น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยออกมาราวกับกำลังพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ ขณะที่มือเรียวสวยจัดขอบผ้าแพรในมือเพื่อผับมันเก็บใส่กล่องอย่างปราณีต

“หากวันใดที่เราเพรี่ยงพล้ำ ข้ากับเจ้า และคนของจวนสกุลกงย่อมมีภัย”