บทที่4 ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ

“ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่สนว่าเขาจะโกรธหรือไม่โกรธข้า ขอแค่เขาอย่ามาหาข้าอีกก็พอ รบกวนเจ้าช่วยดูเขาด้วย ชาตินี้ทั้งชาติข้าไม่อยากเห็นน้ำหน้าของเขาอีกแล้ว”

เซ่เชียนฮวนอยากไล่ซูอวี้เอ๋อร์ออกไปไวๆ นางมวนท้อง จนอยากอ้วกทุกอย่างออกมาอย่างทนไม่ไหว

แต่นางไม่รู้เลยว่า ชายหนุ่มเปรียบเสมือนฝันร้ายคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังนางแล้ว!

ซูอวี้เอ๋อร์เงยหน้าขึ้น แสร้งทำเป็นเพิ่งเห็นเซียวเย่หลัน ลุกขึ้นโค้งคำนับอย่างลนลาน “ท่านอ๋อง”

“???”

เซ่เชียนฮวนดีดตัวผึงราวกับสปริง หันไปมองด้านหลังด้วยสีหน้าราวกับเห็นผี

ไอ้หมาบ้านี่เดินไม่มีเสียงเลยหรือไง?

แปลว่าต้องเคยทำอะไรลับๆล่อๆมาเยอะมากแน่ๆ เวลาเดินถึงได้เหมือนโจรย่องเบาแบบนี้

เซียวเย่หลันเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง มองมายังเซ่เชียนฮวนอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยถามว่า “เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรนะ”

“ที่แท้ท่านอ๋องก็หูไม่ดีนี่เอง งั้นข้าจะพูดอีกครั้งก็แล้วกัน ต่อไปนี้กรุณาอย่ามาโผล่หน้าให้เกะกะลูกตาข้าอีก” เซ่เชียนฮวนกระตุกยิ้มมุมปากยิ้มเยาะเย้ยออกมา

เซียวเล่เหลัน “...........”

สตรีปัญญาอ่อนผู้นี้ เหมือนจะเปลี่ยนไปอย่างไรอย่างนั้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางแทบจะไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาด้วยซ้ำ วันๆเอาแต่ตามติดเขาอย่างกับอะไรดี สะบัดอย่างไรก็ไม่หลุด

หรือว่านางจะคิดได้แล้วว่าใช้วิธีนั้นคงไม่ได้ใจชายหนุ่ม ถึงได้หันไปใช้ไม้อื่นโดยการทำทีเป็นไม่สนใจเขาเพื่อดึงดูดให้เขาสนใจ?

โง่เง่าสิ้นดี!

“ตอนนี้ได้ยินชัดหรือยัง? รบกวนไสหัวไปพร้อมๆกับคนในใจของเจ้าได้ละ ขอบคุณ”

น้ำเสียงของเซ่เชียนฮวนเต็มไปด้วยความรำคาญ นางยื่นมือออกไปค้ำโต๊ะ พร้อมกับหันหน้าไปอีกทางแล้วส่งเสียงกระแอมไอออกมาเบาๆ

ทว่า เซียวเย่หลันกลับเอื้อมมือออกมาบีบคางของนางเอาไว้

นางเชิดคางนางขึ้น ให้นางสบตากับเขา

“เซ่เชียนฮวน เจ้าเก่งขึ้นนี่”

เมื่อดวงแสงอาทิตย์ส่องแสง ใบหน้าหล่อเหลาสมส่วนของชายหนุ่มก็สะท้อนเข้ามาในม่านตาของเซ่เชียนฮวน เปรียบเทียบกับท่าทางป่าเถื่อนภายใต้ค่ำคืนอันมืดมิดเมื่อคืนแล้ว เขาในเวลานี้ดูคมเข้มและเย็นชา ดุจดั่งเทพสวรรค์ผู้น่าเกรงขาม

“ปล่อยข้า….”

เซ่เชียนฮวนพูดพร้อมกับดิ้น

แต่นางเอ่ยพูดได้ไม่ทันไร ทันใดนั้นบริเวณช่วงคอก็เกิดปั่นป่วน

ไม่ได้การแล้ว

ความรู้สึกไม่สบายตัวรุนแรงขึ้น จนแทบจะทนเอาไว้ไม่ไหว

เซียวเย่หลันคิดว่านางกำลังเล่นตัว จึงก้มมองลงต่ำ “อวี้เอ๋อร์อุตส่าห์หวังดีมาเยี่ยมเจ้า แต่เจ้ากลับทำหน้าไม่รับแขกใส่นาง เจ้านี่ยังมียางอายอยู่ไหม?”

“ข้าไม่มียางอาย? ฮ่าๆ งั้นเจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับหมาหรอก อ้วก”

เซ่เชียนฮวนทนไม่ไหวอีกต่อไป

นางจับแขนของเซียวเย่หลันเอาไว้แน่น คอเริ่มแข็ง จากนั้นก็อ้วกออกมาทันที

จากมุมของนาง แน่นอนว่าอ้วกโดนตัวของเซียวเย่หลันเต็มๆ

คนอื่นๆที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป

ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเย่หลันย่ำแย่ราวกับมีฝุ่นเกราะ นัยน์ตาพลันทอแววอาฆาตเข้มข้น

เขาจำต้องปล่อยคางของหญิงสาวออก จากนั้นก็ก้มลงมองเศษอ้วกบนร่างกายของตน กัดฟันกรอดแล้วเอ่ยพูดว่า “เซ่ เชียน ฮวน！”

“อุ้ยตาย ท่านอ๋อง ไม่เป็นอะไรนะเพคะ” ซูอวี้เอ๋อร์วิ่งเข้ามาอย่างลนลานทำตัวไม่ถูก พร้อมกับหยิบผ้าขึ้นมาบรรจงเช็ดให้เซียวเย่หลัน

นางหันไปขึ้นเสียงใส่ชิงถิงที่มัวแต่ยืนนิ่งอึ้ง “มัวยืนบื้ออะไรอยู่ ยังไม่รีบไปตักน้ำมาอีก?！”

“เจ้าค่ะ!”

ชิงถิงเรียกคืนสติกลับมาได้ ก็ออกไปตักน้ำอย่างกล้าๆกลัวๆ

เซียวเย่หลันผลักซูอวี้เอ๋อร์ที่กำลังเช็ดตัวให้ออกไป จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เข้าไปดึงคอเสื้อของเซ่เชียนฮวน แล้วออกแรงบีบคอของนาง ตะคอกเสียงต่ำว่า “เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม！”

“แค่กๆๆ”

เซ่เชียนฮวนอ้วกออกมาเสร็จก็หมดเรี่ยวแรง จึงปล่อยให้ชายหนุ่มลงไม้ลงมือกับตนเอง บีบคอจนนางจนเสียงโอกอากออกมา

นี่นางกำลังจะตายหรือ