บทที่ 2 อาการแพ้ท้อง

“เจ้าเป็นบ่าวของข้าไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงเชื่อฟังคำสั่งของบุรุษผู้นั้น กลับไม่ฟังคำสั่งข้าล่ะ?”

เซ่เชียนฮวนมองมาที่ชิงถิงอย่างเยือกเย็น

ที่เจ้าของร่างเดิมวางแผนเล่นไม่ซื่อกับเซียวเย่หลัน ก็เพราะว่าฟังคำแนะนำของนาง

ไม่รู้ว่าบ่าวรับใช้คนนี้ได้รับคำสั่งมาจากผู้ใด ถึงได้กล้าทำร้ายนายของตนเช่นนี้

ชิงถิงก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม “นายหญิง ตอนนี้เราอาศัยอยู่ใต้ชายคาของท่านอ๋อง จะเปรียบเทียบกับตอนที่ยังอยู่จวนอานติ้งโหวไม่ได้นะเจ้าคะ หากไม่ระมัดระวัง ก็มีแต่จะนำพาเรื่องซวยมาให้ตนเอง”

“ได้ ข้าไม่ออกไปก็ได้ แต่เจ้าต้องออกไปถามมาให้ข้า ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น”

เซ่เชียนฮวนโบกมือ

นางไม่ได้กลัว

เพียงแต่ว่า พิษที่หลงเหลืออยู่ในร่างกายของนางตอนนี้ยังไม่หมดไป ตอนนี้ยังรู้สึกมึนเบลอ ฉะนั้นจึงต้องคิดหาวิธีกำจัดพิษออกไปให้หมด แล้วค่อยคิดเรื่องหนีออกไปจากที่นี่

“เช่นนั้นหวางเฟยก็กลับไปพักผ่อนก่อนเจ้าค่ะ” ชิงถิงตอบรับแล้วเดินออกไป

เซ่เชียนฮวนนั่งลง แล้วรินน้ำชาดื่ม หางตาเหลือบไปเห็นพุทราที่วางอยู่บนถาดผลไม้ จู่ๆช่วงลำคอพลันเกิดอาการตีบตัน

แปลกจัง

จู่ๆนางก็รู้สึกอยากกินของเปรี้ยวๆซะงั้น

อีกอย่างยังเกิดอารมณ์ชั่ววูบที่ไม่สามารถควบคุมได้

หรือว่าหลังจากที่ทะลุมาอยู่ร่างคนอื่น รสนิยมในการกินก็จะเปลี่ยนไปด้วย?

เซ่เวียนฮวนส่ายหัว ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องกินอาหาร ยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก

นางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น จากนั้นก็หยิบปิ่นที่ยังดูใหม่เอี่ยมขึ้นมาล้างน้ำ จากนั้นก็นำเข้าปากเพื่อล้วงคออ้วกเอาสารพิษที่ตกค้างออกมา

“แค่กๆๆๆ”

เซ่เชียนฮวนใช้ผ้าปิดปากเอาไว้

ที่แปลกก็คือ สิ่งที่นางอาเจียนออกมามีแต่น้ำเปรี้ยวๆ ไม่เหมือนการขับสารพิษออกมาหลังล้วงคออ้วกเลยสักนิด แต่กลับเหมือน

อาการแพ้ท้อง

ไม่หรอกมั้ง

เซ่เชียนฮวนพลันเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง

นางยืดตัวตรง มืออันสั่นเทาวางลงบนข้อมืออีกด้าน เพื่อตรวจจับชีพจร แต่กลับลังเลไม่กล้าตรวจ หากตรวจเจอชีพจรอีกเส้น เช่นนั้นก็คงซวยเป็นแน่

“หวางเฟย หวางเฟยเจ้าคะ！”

ทันใดนั้นชิงถิงก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

เซ่เชียนฮวนยังคงกระวนกระวาย จึงถามออกไปอย่างรำคาญว่า “เรียกทำไม เรื่องที่ให้เจ้าไปถาม ได้เรื่องมาว่าอย่างไรบ้าง?”

“บ่าวเพิ่งออกไปได้ไม่ไกล แม่นางซูก็มาเสียก่อนเจ้าค่ะ” ชิงถิงเอ่ยพูดเสียงเบา

“แล้วจะไปสนใจนางทำไม ตอนนี้ข้าไม่อยากเจอใครทั้งนั้น”

เซ่เชียนฮวนตอบกลับไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“แต่ว่า……..”

ชิงถิงรู้สึกแปลกใจ

วันนี้หวางเฟยเป็นอะไรไป เมื่อก่อนนางจงเกลียดจงชังแม่นางซูอย่างกับอะไรดีมิใช่หรือ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนี้ ก็มักจะดิ้นเร่าเหมือนแมวโดนเหยียบหาง

คราวนี้พอได้ยินว่าอีกฝ่ายมา ท่าทีกลับเฉยชาแปลกๆ

“หวางเฟย แม่นางซูได้รับของบำรุงจากท่านอ๋องหลายอย่าง นางจึงเอามาให้ท่านเจ้าค่ะ” ชิงถิงหยั่งเชิงถาม

“งั้นหรือ”

เมื่อได้ยินว่าจะมีคนเอาของกินมาให้ เซ่เชียนฮวนก็พยายามเค้นความทรงจำที่มี

แม่นางซู

ไม่ผิดแน่ ในจวนมีคนที่เพียบพร้อมขนาดนี้อยู่จริงๆ

ซูอวี๋เอ๋อร์โสเภณีผู้เลื่องชื่อเรื่องขายศิลปะไม่ขายเรือนร่าง มีความสามารถในการประพันธ์บทกวี คุณชายตระกูลร่ำรวยต่างเลื่อมใสและปรารถนาในตัวนาง สุดท้ายนางก็ถูกจ้านอ๋องหรือเซียวเย่หลันประมูลออกมาจากหอนางโลม รับเข้ามาอยู่ในจวนจ้านอ๋อง

ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็รู้ดี ว่าซูอวี้เอ๋อร์และเซียวเย่หลันต่างก็ชอบพอกัน ติดแค่เรื่องสถานะทั้งสองคนจึงไม่อาจแต่งงานกันได้

แล้วยิ่งในตอนนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขายังมาถูกเซ่เชียนฮวนเหยียบย่ำเข้ามาแทรกกลาง

“เช่นนั้นก็ให้นางเข้ามา ข้ามีเรื่องอยากจะพูดกับนางพอดี” เซ่เชียนฮวนโบกมือ