บทที่ 1 เขาเห็นนางเป็นศัตรู

เจ็บ

เซ่เชียนฮวนลืมตาขึ้นมา ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังกดมือทั้งสองข้างของนางเอาไว้ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ อาบย่อมไปด้วยแววดุร้าย ราวกับปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากนรก

“ไอ้ชาติหมา ไสหัวไปนะ!”

เซ่เชียนฮวนตื่นตระหนก มือทั้งสมองทุบตีแผ่นหลังของชายหนุ่มไม่หยุด พยายามดิ้นหนีให้หลุด

แต่นางกลับรู้สึกหมดแรงไปทั้งร่างกาย ออกแรงไม่ได้เลยสักนิด！

นี่นางถูกวางยาหรือ?

“อยู่นิ่งๆ”

ชายหนุ่มกัดฟัน บีบคอระหงของหญิงสาวเอาไว้ ลงแรงจนเส้นเลือดผุดขึ้นมาบนหลังมือ ราวกับอยากฆ่าหญิงสาวให้ตายไปซะเดี๋ยวนี้！

เขาโน้มตัวลงมา กระซิบเสียงแผ่วห้างหูของนางว่า “เจ้าจงใจจุดเครื่องเทศกลิ่นหอมแปลกประหลาดนี้ภายในตำหนัก เพื่อดึงดูดให้ข้ามาที่นี่ ตอนนี้ก็สมใจเจ้าแล้วนี่ ยังจะมาด่าข้าว่าชาติหมาอีกหรือ?”

“ข้าเปล่า！”

สีหน้าของเซ่เชียนฮวนพลันแปรเปลี่ยนเป็นขาวซีด นางไม่เคยมีคนรัก แม้แต่จับมือกับผู้ชายนางก็ยังไม่เคยจับ แต่ผู้ชายชาติหมาคนนี้กลับ!

“เจ้า ไปตายซะ” เซ่เชียนฮวนทำได้เพียงเอาคืนเขาด้วยคำด่าทอ

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ถ้อยคำเหล่านี้จะยิ่งทำให้อีกฝ่ายร้อนรุ่ม

เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาตบหน้าเซ่เชียนฮวนอย่างแรง จนนางพร่าเบลอไปชั่วขณะ จากนั้นก็ผุดลุกขึ้นถอดเสื้อตัวนอกออก นัยน์ตาเยือกเย็นมีเพียงแววอาฆาตดุร้าย รู้ทั้งรู้ว่าสตรีตรงหน้าจะเจ็บตัวเพราะการกระทำของตน แต่กระนั้นก็ยังไม่มีความปรานีเลยสักนิด

แม้นว่าเมื่อครู่จะเพิ่งผ่านบทรักอันเร่าร้อนซึ่งมา แต่เขาก็ยังเห็นนางเป็นศัตรู!

“เซ่เชียนฮวน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าจงอยู่แต่ในเรือนหลันเซียง หากไม่มีคำสั่งของข้า เจ้าก็ห้ามย่างกายออกไปไหนทั้งนั้น!”

กล่าวจบ เขาก็หยิบผ้าขึ้นมา เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากที่เพิ่งถูกอีกฝ่ายกัด จากนั้นก็ทิ้งผ้าลงบนร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยของเซ่เชียนฮวน

แววตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรังเกียจและเหยียดหยาม ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างที่แปดเปื้อนบนตัวนาง คือขยะที่สกปรกเป็นอย่างมาก

เขาสะบัดชายเสื้อเดินออกไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเละเทะเกลื่อนพื้น

ผ่านไปครู่ใหญ่

กว่าเซ่เชียนฮวนจะหายเจ็บก็ใช้เวลาอยู่นาน คอแหบแห้งไปหมด แม้แต่แรงจะเทน้ำให้ตนเองดื่มก็ยังไม่มี

เธอเกิดมาในครอบครัวแพทย์สมัยใหม่ ทั้งยังเป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของสำนักหมอผี ตอนที่นั่งเรือสำราญเที่ยวทะเล ดันโชคร้ายเจอพายุฝนเข้า

เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา ทุกอย่างก็ราวกับภาพฝัน

เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องราวก่อนจะหมดสติ ความทรงจำบางอย่างก็ทะลักเข้ามาในหัวเหมือนคลื่นลูกใหญ่

เซ่เชียนฮวน คุณหนูจวนอานติ้งโหวแห่งแคว้นเซี่ย！

ผู้มีนิสัยอวดดีจองหอง วันๆเอาแต่ก้อร่อก้อติกกับเหล่าคุณชายไม่ซ้ำหน้า จนชื่อเสียงกระฉ่อนไปไกล

ต่อมานางก็ต้องตาต้องใจเซียวเย่หลัน จึงทำทุกวิถีทาง จนสุดท้ายก็สามารถแต่งเข้ามาในจวนจ้านอ๋อง และได้มาเป็นหวางเฟยของเขา

แต่เซียวเย่หลันกลับมีเพียงความเกลียดชังให้นาง

เพื่อให้ตนกับเซียวเย่หลันกลายเป็นสามีภรรยาอย่างสมบูรณ์ เซ่เชียนฮวนจึงเชื่อคำพูดของบ่าวรับใช้ ว่าด้วยเรื่องจุดกำยานปลุกกำหนัดภายในตำหนัก และเรื่องการทานยาเกินขนาด จนสุดท้ายต้องมาตายไปเพราะถูกวางยาพิษ ทั้งๆที่ยังไม่ได้ร่วมเตียงเคียงหมอนพับเซียวเย่หลัน

ซึ่งพอเซ่เชียนฮวนเรียบเรียงความทรงจำเหล่านี้เสร็จ ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

ทะลุมิติมาอยู่ร่างคนอื่นไม่เท่าไหร่

นี่ต้องมาอยู่ในร่างของคนเพ้อเจ้อที่คิดเองเออเอง เรียกได้ว่าเป็นหญิงสาวมหันตภัยคนหนึ่งเลย！

อีกอย่าง การตายของยัยเพ้อเจ้อนี่ คงไม่ธรรมดาแน่ๆ ต้องมีคนวางแผนอยู่เบื้องหลังแน่ๆ！

เซ่เชียนฮวนว่าจะทบทวนความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ให้ได้มากที่สุด แต่เพราะตอนนี้ล้าเกินไป ยังไม่ทันได้นึกคิดอะไร ก็หลับลึกไปเสียก่อน

รุ่งสาง

เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของใครบางคนดังมาจากข้างนอก ปลุกให้เซ่เชียนฮวนตื่นขึ้นมา

นางบิดขี้เกียจพร้อมหาวหวอด เอื้อมมือไปหยิบผ้ามาคลุมไหล่ เตรียมลุกขึ้นไปดูสถานการณ์อย่างทุลักทุเล

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ชิงถิงผู้เป็นบ่าวรับใช้จะเดินพรวดพราดเข้ามา พร้อมกับกางแขนขวางทางนางเอาไว้ “หวางเฟย ท่านอ๋องทรงมีรับสั่ง ไม่ให้ท่านออกไปไหน”