บทที่ 15 สารภาพ

อย่างที่เซ่เชียนฮวนคาดไว้ แม่ดอกบัวขาวซูอวี้เอ๋อร์เริ่มเปลี่ยนขาวเป็นดำแล้ว!

นางพูดอย่างเย็นชาว่า "แปลกจัง เหตุใดแม่นางซูถึงได้มั่นใจนักล่ะว่าข้าเป็นคนสั่งให้นางวางยาพิษ?”

"ถึงอย่างไรชิงถิงก็เป็นสาวใช้ของท่าน หากไม่มีท่านช่วยหนุนหลัง นางจะกล้าทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร"

ซูอวี้เอ๋อร์กัดริมฝีปากด้วยท่าทางใจดีและไร้เดียงสา และหลังจากจังหวะนั้น นางก็เงยหน้าขึ้น และแสร้งทำเป็นเกลี้ยกล่อมเซียวเย่หลัน "ท่านอ๋อง ข้าคิดว่าหวางเฟยน่าจะสับสนจนเกิดอารมณ์ชั่ววูบ ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็ถือเสียว่าเห็นแก่จวนอานติ้งโหว ท่านอย่าถือสาเอาความกับนางเลยนะเจ้าคะ”

คำพูดของนางฟังดูเหมือนเป็นการโน้มน้าวใจ แต่ความจริงแล้วกำลังเหยียบทุ่นระเบิดของเซียวเย่หลันต่างหาก!

ใบหน้าของชายหนุ่มย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นชาในดวงตาของเขาเหมือนจะกลั่นตัวเป็นน้ำแข็งได้ ซึ่งเผยให้เห็นไอสังหารอันแกร่งกล้า!

“เซ่เชียนฮวน ดูเหมือนเจ้าจะจำไม่ได้สินะว่าข้าเคยบอกอะไรไว้"

เขาเคยบอก ว่าหากนางทำเรื่องอะไรท้าทายขีดจำกัดความอดทนของเขาอีก ไม่ว่าผู้ใด ก็ไม่สามารถช่วยนางไว้ได้ทั้งนั้น!

เซียวเย่หลันก้าวไปข้างหน้า ความรู้สึกกดดันที่รุนแรงทำให้ทุกคนรู้สึกตึงเครียด ในใจของพวกเขา ถูกปกคลุมด้วยเมฆมืดชั่วคราว ราวกับว่าไม่อาจหนีพ้นไปได้!

ในขณะนี้เอง ชิงถิงก็รีบวิ่งไป กอดขาของซูอวี้เอ๋อร์แน่นและตะโกนว่า "แม่นางซู ท่านเป็นคนพูดเองว่า ตราบใดที่ข้ากำจัดหวางเฟยออกไปได้ เจ้าจะขอท่านอ๋อง ให้ข้ามารับใช้ท่านแทน เหตุใดท่านต้องวางยาข้าเพื่อฆ่าปิดปากข้าด้วย ท่านช่างใจร้ายเหลือเกิน!”

ซูอวี้เอ๋อร์หน้าซีดด้วยความตกใจ!

ให้ตายเถอะ นังนี่รู้ได้อย่างไรว่าตัวเองถูกวางยา? ?

"ปล่อยนะ! ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร"ซูอวี้เอ๋อร์ต้องการที่จะสลัดชิงถิงออก แต่นางมิอาจทำได้

"ท่านชอ๋องโปรดทราบ แม่นางซูให้ผงยาพิษแก่ข้า นางต้องการฆ่าองครักษ์เย่ เพื่อที่จะโยนความผิดให้หวางเฟย! นอกจากนี้ แม่นางซูยังสั่งให้ข้าหลอกล่อหวางเฟยให้กินยาปลุกกำหนัดเกินขนาด ยิ่งกินมากเท่าไหร่ ร่างกายของหวางเฟยก็จะยิ่งพังมากเท่านั้น”

ชิงถิงบอกเล่าเรื่องเลวร้ายที่ซูอวี้เอ๋อร์ยุยงให้ตัวเองทำออกมาทั้งหมด

ทุกคนประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาไม่คาดคิดว่าแม่นางซูซึ่งปกติจะดูอ่อนโยนและเรียบร้อยจะมีความคิดสกปรกถึงเพียงนี้

สถานการณ์พลันพลิกกลับในทันที

"นังไพร่ชั้นต่ำ อย่าพูดเรื่องไร้สาระที่นี่!" ซูอวี้เอ๋อร์ไม่มีเวลามาสนใจอะไรมาก รีบยกเท้าขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้ม จากนั้นก็ถีบชิงถิงออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี!

ทันใดนั้น ซูอวี้เอ๋อร์ก็ตระหนักถึงการกระทำของนาง จึงรีบเปลี่ยนกลับเป็นรูปลักษณ์ที่อ่อนแอและน่าสงสารตามเดิม ดึงแขนเสื้อของเซียวเย่หลันด้วยท่าทางน่าสงสาร "ท่านอ๋อง อวี้เอ๋อร์ไม่เคยทำสิ่งเหล่านั้นมาก่อน พวกเขาล้วนเป็นคนไม่ดี พวกเขากำลังกล่าวหาอวี้เอ๋อร์ "

ในขณะนี้ ใบหน้าของเซียวเย่หลันไร้สีเลือด

นัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นลุ่มลึกดั่งยามรัตติกาล มืดมิดจนมองไม่ชัด ทำให้ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

บ่าวรับใช้บางคนที่คุกเข่าอยู่ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะกระซิบ "ก่อนหน้านี้ ข้าเห็นเสาใช้ที่ชื่อชิงถิง มักจะแอบเข้าไปเรือนของแม่นางซูบ่อยๆ ตอนแรกแค่คิดว่านางอยากหาผลประโยชน์ใส่ตน แต่ไม่คิดเลยว่าจะกล้าถึงขนาดทำร้ายเจ้านายตัวเองขนาดนี้”

“จริง ข้าเห็นกับตา นางกับสาวใช้ข้างกายของแม่นางซูสนิทกันจะตาย”

“สรุปได้ว่าคนที่ออกคำสั่งวางยาไม่ใช่หวางเฟยแน่นอน ป้าเว่ยเป็นคนบอกเองว่า หวางเฟยนั่นแหละที่มาเตือนนางให้มาเฝ้าหม้อยา เผื่อมีคนเล่นตุกติก” “ดูเหมือนว่าหวางเฟยจะไม่ได้โง่ นางเดาได้ว่าในจวนมีคนกำลังคิดร้าย”

ทักษะการได้ยินของเซียวเย่หเลันนั้นดีเป็นไหนๆ ดังนั้นเขาจึงได้ยินเสียงกระซิบเหล่านี้ชัดเจนทั้งหมด