บทที่ 14 ฆ่าปิดปาก

เซ่เชียนฮวนเดินเข้ามาช้าๆ สีหน้าท่าทางเรียบนิ่ง “ใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้?”

“หวางเฟย ท่านลืมแล้วหรือเจ้าคะ ท่านเป็นคนให้บ่าวมาช่วยงานที่นี่เองนะ” ชิงถิงก้มหน้า ร่างกายสั่นระริกไม่หยุด

“นังโง่!”

เซ่เชียนฮวนส่งเสียงดุดัน จนชิงถิงตกใจหน้าขาวซีด หัวใจกระตุกอย่างรุนแรง

นางยื่นมือออกไปจับคางของชิงถิง พร้อมกับจ้องมองอย่างเยือกเย็น “เจ้าคิดว่าลากข้าไปเป็นแพะรับบาปแล้วเจ้าจะรอดหรือ? งั้นข้าจะบอกอะไรให้นะ คนที่อยู่เบื้องหลังเจ้านั่นแหละที่วางแผนจะฆ่าปิดปากเจ้าตั้งแต่แรกแล้ว”

“ข้า ข้าไม่เข้าใจ หวางเฟยกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

ชิงถิงหัวสมองขาวโพลนไปหมด

แม่นางซูจะฆ่าปิดปากนางงั้นหรือ?

ไม่ ไม่มีทาง ตราบใดที่นางจัดการได้หมดจรด และกำจัดหวางเฟยได้สำเร็จ แม่นางซูจะต้องช่วยนางแน่ๆ

เซ่เชียนฮวนมองท่าทางซื่อบื้อของสาวใช้ตรงหน้า อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “ยาพิษที่เจ้าถืออยู่ในมือเมื่อสักครู่มีชื่อว่าผงหิมะ สามารถระเหยในอากาศได้ ตอนที่เจ้ากำลังใส่ยาลงไปในหม้อเจ้าก็กำลังสูดดมมันเข้าไปเหมือนกัน ดูจากปริมาณแล้ว อีกสักประมาณสามชั่วโมงฤทธิ์ถึงจะออก หลังจากเย่สิ้นดื่มยาหมด เจ้าเองก็หนีไม่พ้นความตายเหมือนกัน”

“ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้!”

ชิงถิงไม่มีทางเชื่อ

ทว่า เมื่อนางอารมณ์ขึ้น พลันรู้สึกได้ว่าความเจ็บเริ่มตีรวนภายในกาย จากนั้นก็อ้าปากอ้วกเป็นเลือดสีดำออกมา

“เจ้าลองกดช่วงท้องด้านซ้ายดูสิ มันมีอาการปวดแบบหน่วงๆไหม” เซ่เชียนฮวนส่งเสียงหึออกมา

มามาที่กำลังจับตัวชิงถิงอยู่รีบคลายมือออกทันที

ชิงถิงกดบริเวณช่วงท้องด้านซ้ายด้วยมืออันสั่นเทา ซึ่งเป็นไปตามคาด มันเจ็บหน่วงจนใจแทบขาดอย่างที่เซ่เชียนฮวนพูดมาจริงๆ

นางสติแตกในชั่ววินาที ดิ้นทุรนทุรายจะไปหาเซ่เชียนฮวน “หวางเฟย ได้โปรดช่วยบ่าวด้วย”

“อยู่นิ่งๆ!”

มามารีบเข้ามาจับกุมนางเอาไว้

เสียงร้องไห้ของชิงถิงยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้คน สถานการณ์เริ่มหลุดควบคุม วุ่นวายหนักกว่าเดิม!

“พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน เสียงดังหนวกหูชะมัด”

เสียงทุ้มแหบมีเสน่ห์ของชายหนุ่มดังมาจากประตู ชั่ววินาทีนั้นผู้คนโดยรอบเหมือนถูกความเยือกเย็นเข้าครอบงำ จนถึงจุดเยือกแข็ง

ทุกคนต่างถอยกันคนละหลายก้าว “ท่านอ๋อง!”

“แม่นางซู”

เห็นเพียงซูอวี้เอ๋อร์เดินมาพร้อมเซียวเย่หลัน ทั้งยังกวาดตามองชิงถิงราวกับไม่สนใจกัน เอ่ยพูดเสียงอ่อนนุ่มว่า “ท่านอ๋องกำลังร่ำสุราอยู่กับข้าดีๆ พวกเจ้ามาส่งเสียงเอะอะโวยวายอะไรแถวนี้ ท่านอ๋องหมดอารมณ์จะดื่มต่อเลย”

“บ่าวมิได้มีเจตนาทำลายอารมณ์สุนทรีย์ของท่านอ๋อง แต่ว่าสาวใช้ผู้นี้บังอาจวางยาพิษใส่หม้อยาขององครักษ์เย่ โชคดีที่พวกบ่าวจับได้คาหนังคาเขา ท่านอ๋องโปรดเข้าใจ!”

เหล่าบ่าวไพร่ต่างเกรงกลัว จึงทยอยคุกเข่าลงทั้งหมด

ชั่วขณะนั้น นอกจากเซียวเย่หลันและซูอวี้เอ๋อร์แล้ว ภายในเรือนก็เหลือเพียงเซ่เชียนฮวนที่ยังคงยืนนิ่ง บรรยากาศพลันแปรเปลี่ยนเป็นมาคุ

นางยังไม่ทำความเคารพเซียวเย่เหลัยเหมือนเดิม ยกมือขึ้นเสยผมเหน็บหู พร้อมทำหน้าทำตาเยาะเย้ย

ซึ่งการกระทำเล็กน้อยนี้ดึงดูดความสนใจของเซียวเย่หลันได้เป็นอย่างดี

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่สะท้อนเข้ามาในดวงตาก็คือหญิงสาวในชุดขาวผ่อง ดูสง่าและงดงาม บริสุทธิ์ผุดผ่องราวกับเทพเซียน

ก่อนที่เซ่เชียนฮวนจะมาที่นี่นางอาบน้ำเสร็จพอดี นางเลือกหยิบชุดคลุมสีขาวเรียบๆท่ามกลางอาภรณ์หรูหราประดับประดาด้วยเครื่องประดับ แล้วก็เติมสีปากให้ตนเองเล็กน้อย ไร้คราบสตรีผู้แต่งหน้าหนา ในที่สุดหน้าตาที่ดูสะอาดสะอ้านราวกับอาบน้ำมาหลายรอบก็ได้เปิดเผยสู่สายตาทุกคน

เซียวเย่หลันจ้องมองเซ่เชียนฮวนอยู่ครู่ใหญ่ แอบรู้สึกว่า นางเปลี่ยนไปจากเดิมมาก

ทันใดนั้น ซูอวี้เอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆก็ส่งเสียงว่า

“หวางเฟย เหตุใดท่านต้องให้สาวใช้ของตนวางยาพิษองครักษ์เย่ด้วยล่ะ?”