บทที่ 16 แพ้ท้อง

ใบหน้าของชายหนุ่มอึมครึม

แม้แต่ซูอวี้เอ๋อร์ก็ไม่กล้าที่จะพูดปกป้องตัวเอง ดังนั้นนางจึงได้แต่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร

ในขณะนี้เอง เซ่เชียนฮวนก็หัวเราะออกมา

ดวงตาดอกท้อของนางกวาดไปทั่วใบหน้าของเซียวเย่หลันและซูอวี้เอ๋อร์ จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มเล็กเยาะ "คนบางก็คิดว่าตัวเองฉลาด คิดว่าสามารถฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว ไม่เพียงแค่ต้องการขับไล่ แต่ยังคิดจะกำจัดสาวใช้ที่รู้มากออกไปด้วย แต่สุดท้ายกลับโง่จนตกหลุมพรางตัวเอง น่าขำสิ้นดี”“เจ้า เจ้าอย่ามาพูดจาใส่ร้ายกันอย่างนี้นะ!”

ใบหน้าของซูอวี้เอ๋อร์เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง นางก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างโซเซ จากนั้นก็ล้มลงไปข้างหลังราวกับว่ากำลังจะเป็นลม

เซียวเย่หลันเอื้อมมือไปโอบนางทันที จากนั้นก็เหลือบมองเซ่เชียนฮวนอย่างเย็นชา "ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว"

"ทำไมล่ะ ท่านอ๋องดีกับบ่าวไพร่ของตนมากมิใช่หรือ? คราวนี้ทำไมไม่อยากสืบสาวราวเรื่องหาตัวคนร้ายที่คิดจะฆ่าองครักษ์เย่เสียแล้วล่ะ? อีกอย่างนะ ท่านอ๋องเคยบอกเองนี่ ว่าหากมีใครกล้าท้าทายขีดจำกัดความอดทนของเจ้า เจ้าจะไม่ปล่อยไปแน่ หรือว่าขีดจำกัดความอดทนของท่านอ๋องยืดหยุ่น สามารถเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาก็ได้?”

เซ่เชียนฮวนคิดว่ามันไร้สาระจริงๆ

มุมริมฝีปากของนางยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงแววเย้ยหยัน ดูหมิ่นและเหยียดหยาม ทว่าภายใต้ความมืดกลับดูสวยงามกระตุกจิตใจในเวลาเดียวกัน

“เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร”

เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว วิญญาณชั่วร้ายปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าไม่ดี นางเว่ยจึงรีบคุกเข่า แล้วขยับไปข้างหน้า จากนั้นก็โขกหัวกับพื้นต่อหน้าเซียวเย่หลันครั้งแล้วครั้งเล่า “ท่านอ๋องทรงฉลาดปราดเปรื่อง เข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างดี จักต้องทวงคืนความยุติธรรมให้แก่บุตรชายของข้าได้เป็นแน่!”

เซียวเย่หลันยังคงเงียบ

เขาเงยหน้าขึ้นมองชิงถิงซึ่งอยู่ไม่ไกล จากนั้นก็ลงมือในทันใด!

กริชเล่มหนึ่งแทงเข้าที่คอของชิงถิงในพริบตา นางจึงสิ้นลมไปในทันที

"ไม่ควรเชื่อความข้างเดียวจากสาวใช้ผู้นี้ เรื่องในวันนี้ ให้มันจบแค่นี้ซะ” เซียวเย่หลันพูดเบา ๆ "ข้าจะส่งคนมาเฝ้าเย่สิ้นและยาของเขา นางเว่ย ไม่ต้องห่วง”

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง"

นางเว่ยก้มลงขอบคุณ

เซียวเย่หลันพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็อุ้มซูอวี้เอ๋อร์เดินหันหลังจากไป

ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเยือกเย็นที่เต็มไปด้วยแววเหน็บแนมดังมาจากด้านหลัง "ท่านอ๋อง เจ้านี่น่าเหลือเชื่อจริงๆ เมื่อครู่เจ้ายังอาศัยการคาดเดาโดยไม่มีหลักฐานเพื่อที่จะฆ่าข้าอยู่เลย แต่นี้มีพยานหลักฐานชี้ชัดว่าแม่นางซูเป็นคนออกคำสั่ง เจ้ากลับมาบอกว่าเป็นความข้างเดียวอย่างนั้นหรือ?”

ฝีเท้าของเซียวเย่หลันหยุดชะงัก จากนั้นเขาก็เอ่ยเสียงแผ่วเบา "อวี้เอ๋อร์ไม่มีทางโกหกข้า เจ้ากับนาง เอามาเทียบกันไม่ได้”

หลังจากพูดจบ เขาก็อุ้มซูอวี้เอ๋อร์ที่หมดสติไว้ในอ้อมแขนของเขา และเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง!

เซ่เชียนฮวนมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็กำหมัดโดยไม่รู้ตัว

ผู้ชายอะไรสองมาตรฐาน

นางคิดไว้ตั้งแต่แรกว่าการเอาคืนซูอวี้เอ๋อร์คงทำไม่ได้ง่ายๆ ซึ่งเมื่อเหตุการณ์มันเกิดขึ้นจริงๆ ก็ทำให้นางรู้สึกขยะแขยงกับความสองมาตรฐานของเซียวเย่หลัน

มีคนหน้ามืดตามัวขนาดนี้อยู่บนโลกจริงๆหรือ?

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นถึงเทพแห่งสงครามที่หลายคนต่างยอมรับและนับถือ

แต่จากที่นางดูแล้ว แคว้นเซี่ยคงได้จบเห่เร็วๆนี้แน่

บ่าวรับใช้ลากศพของชิงถิง ออกไปอย่างเงียบ ๆ และเมื่อคนสบายตัวกันเกือบหมดแล้ว นางเว่ยก็เอ่ยพูดกับเซ่เชียนฮวนอย่างลังเลว่า "หวางเฟย ท่านโผงผางเกินไปแล้ว บุรุษเฉกเช่นท่านอ๋องชื่นชอบสตรีเรียบร้อยนุ่มนวล ท่านทำตัวเช่นนี้ต่อหน้าท่านอ๋องมีแต่จะพ่ายแพ้ให้แม่นางซูนะเจ้าคะ”

เซ่เชียนฮวนยิ้มเล็กน้อย "ไม่เป็นไร ข้าไม่คิดจะแข่งกับนางอยู่แล้ว”

"แต่"

ก่อนที่นางเว่ยจะพูดจบ เซ่เชียนฮวนก็รู้สึกคลื่นไส้ จึงหันหน้าหนี ปิดปากและขย้อนออกมาสองสามครั้ง

นางเว่ยจับแขนนางไว้ และพูดด้วยความประหลาดใจ "ท่านแพ้ท้องหรือ?"