บทที่ 12 จำคำพูดวันนี้ของข้าเอาไว้ให้ดี

แต่กลับเหนือจากที่เซ่เชียนฮวนคาดการณ์เอาไว้

หลังจากนางพูดจาไม่ดีใส่ซูอวี้เอ๋อร์ เซียวเย่หลันกลับไม่ได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

สายตาเย็นชาของเขาทอดมองมาผ้าสีขาวที่นางใช้พันนิ้วมือเอาไว้ “นั่นอะไร?”

เซ่เชียนฮวนก้มหน้ามอง

นี่เป็นแผลที่นางได้มาจากการใช้เศษหินบาดนิ้วโป้งเพื่อใช้เลือดเขียนสูตรยาตอนอยู่ในห้องเก็บฟืน

เนื่องจากตอนออกมาจากห้องเก็บฟืนร่างกายของนางเริ่มไม่ไหว นางจึงไม่ได้ทำแผลบนนิ้ว ตอนนี้นิ้วจึงถูกพันเอาไว้ลวกๆ จนดูไม่ได้

“น้ำชาลวกน่ะ” เซ่เชียนฮวนตอบอย่างเรียบนิ่ง

นางแอบดึงแขนเสื้อลง เพื่อปกปิดมือขวาของตนเอง ไม่ยอมให้ชายหนุ่มเห็น

“งั้นหรือ” เซียวเย่หลันหาได้เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของนางไม่ เขาเองก็คร้านที่จะโต้เถียงกับนางต่อ จึงสะบัดชายเสื้อหันหลังเดินออกไป “จำคำพูดวันนี้ของข้าเอาไว้ให้ดี”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปที่ประตู กำลังจะก้าวเท้าออกไป จากนั้นก็เหลือบตามองมาเล็กน้อย

“แล้วก็ ต่อให้เจ้าจะอิจฉาแค่ไหนก็อย่าไปหาเรื่องอวี้เอ๋อร์ล่ะ นางแตกต่างจากเจ้า”

ทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านี้ เซียวเย่หลันก็ก้าวเท้าเดินออกไป

เซ่เชียนฮวนมีเครื่องหมายคำถามเต็มหน้า??

นางเนี่ยนะอิจฉา?

เหอะๆ ผู้ชายคนนี้ชักจะหลงตัวเองเกินไปแล้ว!

อีกอย่างนะ ซูอวี้เอ๋อร์ก็มีสองตาหนึ่งจมูกหนึ่งปากเหมือนกันกับนาง นางก็ไม่เห็นจะรู้สึกว่ามีตรงไหนที่แตกต่างกัน

เมื่อส่งเสด็จท่านอ๋องยมทูตกลับไปแล้ว เซ่เชียนฮวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่นิ้วมือ จึงกัดริมฝีปาก จากนั้นก็ก้มหน้าลงเปิดผ้าสีขาวออกอย่างแผ่วเบา

ว่ากันว่านิ้วมือทั้งสิบเชื่อมโยงถึงหัวใจ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแผลเล็กๆ แต่พอได้เจ็บก็ถึงขั้นร้องขอชีวิตเลยทีเดียว

ควรที่จะรีบทำแผลให้เร็วที่สุด

เซ่เชียนฮวนหยิบเสื้อตัวนอกมาคลุมตัว แล้วเดินเข้าไปในเรือน เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นชิงถิงที่กำลังยืนอยู่ตรงประตูด้วยท่าทางลับๆล่อๆ

“เจ้ากำลังทำอะไร?” เซ่เชียนฮวนส่งเสียงออกไป จนชิงถิงสะดุ้งหันกลับมาอย่างลนลาน

“ทูลหวางเฟย บ่าวกำลังดูว่าท่านอ๋องเสด็จออกไปไกลหรือยังเจ้าค่ะ”

“ประสาท เขาจะไปหรือไปแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้า”

“บ่าวก็แค่มาดูลาดเลาให้นายหญิง”

ชิงถิงแสร้งทำเป็นน้อยใจ ในใจแอบคิดว่าถึงอารมณ์ของหวางเฟยจะเปลี่ยนไป แต่นิสัยที่เอะอะก็ด่ากลับไม่เปลี่ยนไปเลย ดูท่าแล้วน่าจะรู้วิชาแพทย์แค่พองูๆปลาๆ ยังคงเป็นคนโง่งมเหมือนเดิมล่ะสิท่า！

เซ่เชียนฮวนเหลือบมองมุมของถุงกระดาษที่ถุงโผล่ออกมาจากในมือของชิงถิง จึงเอ่ยถามว่า “ที่เจ้ากำลังถืออยู่คือยา?”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ นี่เป็นปุ๋ยที่บ่าวนำมาใช้ปลูกดอกไม้”

ชิงถิงอธิบายไปพลางซ่อนมือไว้ข้างหลังอย่างร้อนตัว ศีรษะเริ่มมีเหงื่อผุดออกมา

เมื่อครู่นางกำลังยืนอยู่ในเรือนคิดหาโอกาสวางยาพิษ คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆเซียวเย่หลันจะโผล่มา นางสะดุ้งตกใจเหมือนเห็นผี เมื่อรอจนเซียวเย่หลันเดินออกไปไกลถึงได้วางใจลงในที่สุด แต่สุดท้ายเซ่เชียนฮวนกลับเข้ามาสอบถามเสียอย่างนั้น

นางคงไม่ได้เผยพิรุธอะไรออกไปหรอกใช่ไหม?

ชิงถิงประหม่าเป็นอย่างมาก

โชคยังดีที่เซ่เชียนฮวนไมาได้ไต่ถามอะไรต่อ นางเพียงกระตุกมุมปากอย่างเย็นชาแล้วกล่าวว่า “ตามข้ามา”

“เจ้าค่ะ”

ชิงถิงถอนหายใจอย่างโล่งอก

นางมองตามแผ่นหลังอันบอบบางอ่อนแอของเซ่เชียนฮวน พลันเผยสีหน้าลำพองใจออกมา

หลอกง่ายจริงๆ โง่เง่าจริงๆด้วย

เซ่เชียนฮวนพาชิงถิงมาถึงเรือนของบ่าวไพร่ที่อยู่ข้างๆ ยกมือขึ้นชี้จางมามาที่กำลังใช้พัดก่อไฟต้มยาอยู่ แล้วหันมาเอ่ยพูดกับชิงถิงอย่างเรียบนิ่งว่า “วันนี้เจ้าช่วยงานอยู่ที่นี่แล้วกัน”

ชิงถิงชะงักนิ่ง ต่อมาในใจก็ลิงโลดเป็นอย่างมาก

นางกำลังกลุ้มใจอยู่เลยว่าจะถือโอกาสไหนวางยาเย่สิ้นดี แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หวางเฟยผู้โง่เขลาผู้นี้จะเป็นฝ่ายมาส่งนางถึงที่เอง!