บทที่ 10 สามีที่สมบูรณ์แบบ

อาการอักเสบของเย่สิ้นไม่ถือว่าร้ายแรงนัก

หลังจากที่เซ่เชียนฮวนไปถึง ก็ทำแผลให้เขา จากนั้นก็จ่ายยาลดไข้ เป็นอันเสร็จสรรพ

“ให้คนไปเอายามา”

เซ่เชียนฮวนกดหัวคิ้วอย่างเหนื่อยล้า จากนั้นก็ส่งสูตรยาให้นางเว่ย

นางเว่ยรับมาด้วยมือทั้งสองข้า แล้วก้มหัวอย่างนอบน้อม “ขอบคุณหวางเฟย！”

ไม่ว่าก่อนหน้านี้หวางเฟยผู้นี้จะยโสโอหังมากแค่ไหน แต่ว่าในตอนนี้ นางเว่ยเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงของนางแล้ว เรื่องที่ผ่านมา ก็ให้มันผ่านไปก็แล้วกัน

“แล้วก็” เซ่เซียนฮวนเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ห้ามนำเรื่องที่ข้าช่วยรักษาลูกชายของเข้าไปเล่าสู่ผู้อื่นฟังเด็ดขาด โดยเฉพาะท่านอ๋องของพวกเจ้า”

“แต่ว่า…..”

นางเว่ยไม่เข้าใจ

ท่านอ๋องชื่นชอบสตรีที่มีความสามารถ แม่นางซูเขียนบทกวีเป็น และวาดภาพเก่ง จึงทำให้ท่านอ๋องปลาบปลิ้มเป็นอย่างมาก ซึ่งวิชาการแพทย์ของหวางเฟยยอดเยี่ยมกว่าศิลปะพวกนั้นเป็นไหนๆ เหตุใดนางจึงอยากปกปิดท่านอ๋องกันเล่า?

“รีบไปเถอะ” เซ่เชียนฮวนมองมาที่นางนิ่ง ๆ ไม่ได้แสดงท่าทางกรุ่นโกรธแต่กลับออกมาน่าเกรงขาม

นางเว่ยจึงรีบออกไปอย่างลนลาน

เซ่เชียนฮวนวางปากกาลง แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ “ข้าหาได้ชอบท่านอ๋องของพวกเจ้าเสียเมื่อไหร่ มีแต่อยากจะออกไปจากสถานที่นรกนี้เร็วๆ เจ้ายังเห็นข้าเป็นสตรีที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเอาใจเขาอีกหรือ”

นางไม่ได้สังเกตว่าเย่สิ้นที่นอนอยู่บนเตียงปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย ด้วยใบหน้าประหลาดใจ

เรือนจิ่นซิ่ว คือสถานที่ที่ซูอวี้เอ๋อร์อยู่อาศัย

ภายในเรือนประดับประดาไปด้วยดอกไม้ใบหญ้าสวยงาม บนผนังมีแต่ภาพวาดของจิตรกรผู้โด่งดัง ทั่วทุกหนแห่งแสดงให้เห็นถึงความสง่าของเจ้าของเรือน มีชีวิตชีวากว่าเรือนของเซ่เชียนฮวนเป็นไหนๆ

ซูอวี้เอ๋อร์ถือถ้วยน้ำชาไว้ในมือ เลิกคิ้วแล้วเอ่ยว่า “เจ้าบอกว่าเซ่เชียนฮวนรักษาเย่สิ้นได้อย่างนั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้”

“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเจ้าค่ะ ข้าเห็นเองกับตาว่านางเว่ยพยุงหวางเฟยออกมาจากห้องเก็บฟืน เดินเข้าไปในห้องขององครักษ์เย่ จากนั้นองครักษ์เย่ก็ดีขึ้น ไม่เช่นนั้นแล้วนิสัยอย่างนางเว่ย จะวิ่งไปขอร้องศัตรูถึงที่หรือเจ้าคะ?”

เมื่อชิงถิงได้ข่าว ก็วิ่งแจ้นมารายงานซูอวี้เอ๋อร์อย่างร้อนรนทนไม่ไหว

ซูอวี้เอ๋อร์มุ่นคิ้ว ไม่มีอารมณ์ดื่มชาอีกต่อไป จึงวางถ้วยชาลงช้าๆ “ท่านอ๋องรู้เรื่องนี้หรือไม่”

“เหมือนจะไม่รู้นะเจ้าคะ อันที่จริงองครักษ์เย่ก็ถูกหวางเฟยลอบทำร้ายถึงได้มีสภาพเช่นนี้ อย่างไรแล้วต้นสายปลายเหตุก็เป็นหวางเฟยที่ก่อเรื่องขึ้นมา นางเว่ยไปขอร้องอ้อนวอนนางไม่เท่าไหร่ แต่นี่ไม่แน่ใจเลยว่าจะช่วยพูดเข้าข้างนางต่อหน้าท่านอ๋องหรือไม่”

“ซวงฉิง เจ้าไปบอกให้คนพวกนั้นสงบปากสงบคำด้วย หากข้าเห็นใครไปพูดจาเพ้อเจ้อเรื่องเซ่เชียนฮวนต่อหน้าท่านอ๋องล่ะก็ ข้าจะไม่ให้มันผู้นั้นเห็นเดือนเห็นตะวันแน่”

ซูอวี้เอ๋อร์หันไปออกคำสั่งกับสาวใช้ของตนเอง นัยน์ตาทอแววมาดร้าย ราวกับเป็นคนละคนเวลาอยู่ต่อหน้าเซียวเย่หลัน

ต่อมา นางก็ให้ส่งผงยาบางอย่างให้ชิงถิง

“เจ้าเอานี่ไปใส่ในซุปของเย่สิ้น ต้องรอบคอบอย่าให้คนอื่นมาเห็นเข้าล่ะ”

“เจ้าค่ะ” ชิงถิงรับมาอย่างนอบน้อม

ไม่นานหลังจากนั้น นางก็กลับไปที่เรือนของเซ่เชียนฮวน

เพราะนางเว่ยมาขอความช่วยเหลือ ในที่สุดเซ่เชียนฮวนก็ได้ออกจากห้องเก็บฟืน และในเวลานี้นางก็ได้เติมท้องตนเองจนอิ่ม กำลังเอนกายพักผ่อนอยู่บนที่นั่ง

“ถวายบังคมท่านอ๋อง!”

ขณะในตอนที่เซ่เชียนฮวนกำลังจะผล็อยหลับ ก็ได้ยินเสียงอุทานอย่างตกใจดังขึ้นมา

มาทำไมอีกเนี่ย

บุรุษผู้นี้ตามติดกันเป็นวิญญาณอาฆาต ในเมื่อเกลียดนางนัก จะปล่อยให้นางอยู่อย่างโดดเดี่ยว ใช้ชีวิตเป็นหม้ายที่แสนสบายไม่ได้เลยหรือ?

ให้เงินทุกเดือน แล้วก็ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องโผล่มาให้เห็น แบบนี้สิถึงจะเป็นสามีที่สมบูรณ์แบบ！