บทที่ 10 สมรสของไทเฮา

ก่อนที่จะออกเรือนเมิ่งลี่เฟยอยู่ในจวนเสนาบดีเมิ่ง เป็นคุณหนูอารมณ์ร้ายที่ผู้ใดก็รู้ว่านางไม่ชอบฮูหยินใหญ่และมักจะกลั่นแกล้งสตรีที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาเลี้ยงอยู่เสมอ

ความร้ายกาจของนางที่กระทำต่อมารดาเลี้ยงนั้นเกิดข่าวลือว่าทำให้เสนาบดีเมิ่งฟู่ผู้เป็นบิดายังเคยลงมือโบยนางด้วยตนเองอยู่หลายครา

ความจริงแล้วสมรสพระราชทานนี้ความจริงผู้ออกเรือนคือเมิ่งหลินหลันน้องสาวต่างมารดาของเมิ่งลี่เฟยต่างหาก

นั่นเพราะชื่อเสียงของเมิ่งลี่เฟยทำให้ไทเฮาไม่ต้องการได้นางมาเกี่ยวดองเป็นชายาของเต๋ออ๋องพระโอรสองค์เล็กของพระองค์

ทว่าเมื่อฮูหยินใหญ่ทราบเรื่องว่าไทเฮาต้องการให้เมิ่งหลิงหลันบุตรสาวขอตนเองแต่งกับเต๋ออ๋อง ฮูหยินใหญ่จึงร้อนรนยิ่งนัก

สาเหตุประการหนึ่งคือฮูหยินใหญ่ต้องการให้บุตรสาวตนเองแต่งเป็นชายาเอกขององค์ไท่จื่อ และอีกประการผู้ใดก็รู้ว่าเต๋ออ๋องนั้นหลงใหลรักใคร่พระชายารองจนไม่ชายตาแลสตรีอื่นได้อีก

หากให้เมิ่งหลินหลันแต่งเข้าจวนเต๋ออ๋องเมิ่งหลินหลันคงลำบากใจเป็นแน่ เมื่อสามีในอนาคตเอาแต่หลงใหลสตรีอื่น

ฮูหยินใหญ่จึงได้คุกเข่าอ้อนวอนขอให้เมิ่งฟู่ผู้เป็นสามีหาทางเปลี่ยนตัวเจ้าสาวเสีย

เสนาบดีเมิ่งฟู่นั้นใจก็ไม่ต้องการให้เมิ่งหลินหลันแต่งเข้าจวนอ๋อง เพราะบุตรสาวคนนี้ของตนยังเด็กและอ่อนต่อโลก เขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าเต๋ออ๋องนั้นไม่ชอบเขา อาจจะหาทางรังแกเมิ่งหลิงหลันและทำให้นางเสียใจในที่สุด

เมิ่งฟู่เองก็ไตร่ตรองเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง เพราะเขาต้องการให้เมิ่งหลินหลันแต่งเป็นชายาเอกขององค์รัชทายาท มากกว่าเป็นชายาของเต๋ออ๋อง

ด้วยชื่อเสียงของเมิ่งลี่เฟยนี้ เมิ่งฟู่คิดว่าอย่างไรก็ไม่สามารถจะทำให้นางเป็นชายาองค์รัชทายาทได้แน่นอน ดังนั้นคนที่ต้องแต่งกับเต๋ออ๋องต้องเป็นเมิ่งลี่เฟยแล้ว

หลังจากเข้าเฝ้าไทเฮาเมิ่งฟู่ยังไม่ได้รับปากไทเฮาว่าจะให้บุตรสาวคนใดออกเรือน เพราะยังต้องไตร่ตรองเสียก่อน ทว่าในยามนี้เมื่อตรองดูโดยละเอียดแล้วเมิ่งลี่เฟยเห็นจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมกว่า

ถึงเมิ่งลี่เฟยจะมีชื่อเสียงย่ำแย่จนไม่มีผู้ใดอยากได้เป็นสะใภ้ ทว่าเมิ่งฟู่ก็สามารถคิดแผนการให้ไทเฮายอมรับเมิ่งลี่เฟยเป็นสะใภ้ได้ในที่สุด

หลังจากหาทางออกได้แล้วเมิ่งฟู่จึงขอเข้าเฝ้าไทเฮา โอดครวญถึงเมิ่งหลินหลันบุตรสาวคนเล็ก จู่ ๆ เกิดล้มป่วยโดยโรคประหลาด เสนาบดีเมิ่งฟูจำต้องให้เมิ่งหลินหลันเดินทางไปรักษาตัวที่หุบเขาไท่หยางโดยไม่มีกำหนด

"เช่นนั้นก็รอให้นางหายดีก่อน ยามนี้เพียงหมั้นหมายกันก่อนดีหรือไม่ ท่านเสนาบดีเมิ่งคิดเห็นตรงกันกับข้าหรือไม่"

ทว่าเมิ่งฟู่กับทำท่าทางหนักใจพร้อมกับเอ่ยว่า

"ทูลไทเฮากระหม่อมไม่บังอาจปิดบัง โรคของบุตรสาวคนเล็กนี้ส่งผลต่อการมีบุตรสืบสกุล ไม่รู้ว่าจะรักษาได้หรือไม่ กระหม่อมกลุ้มใจจนนอนไม่หลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่หากไทเฮาไม่ถือสากระหม่อมก็ยินดีที่จะให้นางหมั้นหมายกับท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

ไทเฮาทรงตกพระทัยยิ่งนัก แน่นอนว่าเรื่องการมีบุตรนี้ไม่อาจพูดเล่น เสนาบดีเมิ่งคงไม่คิดเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นกระมัง

"ตรวจแน่ใจแล้วหรือ"

"หากพระองค์จะทรงให้หมอหลวงตรวจบุตรสาวกระหม่อมโดยละเอียด กระหม่อมเองก็ซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณมากพ่ะย่ะค่ะ"

ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจนงดงามของไทเฮาคล้ายจะซีดลงเล็กน้อย

"ท่านเสนาบดีเมิ่ง ผู้ใดก็รู้ว่าสกุลเมิ่งของท่านเลี้ยงดูหมอเทวดามาตั้งแต่บรรพบุรุษ หมอหลวงในวังมีหรือจะสู้หมอของท่านได้ เช่นนั้นเรื่องนี้ก็วางเอาไว้ก่อนเถิด ให้นางรักษาตัวจนหายดีค่อยหารือกันใหม่"

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ"

ไทเฮาทรงจับพระเศียรด้วยรู้สึกวิงเวียนยิ่งนัก ท่าทางนี้ราวกับต้องการบอกเสนาบดีเมิ่งว่าถึงเวลาที่พระนางต้องพักผ่อนแล้ว ทว่าเสนาบดีเมิ่งกลับร้องขอสมรสพระราชทานให้บุตรสาวคนโตเมิ่งลี่เฟยโดยไม่รีรออีกต่อไป

"เมิ่งลี่เฟยบุตรสาวคนโตของกระหม่อมถึงวัยต้องออกเรือนแล้ว บุตรสาวคนนี้กำพร้ามารดามาแต่เยาว์วัย ประดุจแก้วตาดวงใจของกระหม่อมยิ่งนัก หากจะว่าไปบิดาเช่นกระหม่อมก็ลำเอียงยิ่ง เพราะสงสารบุตรสาวคนนี้จึงตามใจนางมาตั้งแต่เด็ก นิสัยของนางจึงค่อนข้างเกเรเอาแต่ใจอยู่ไม่น้อย กระนั้นกระหม่อมก็หักใจตีนางไม่ลงสักครา เป็นเพราะห่วงนางยิ่งกระหม่อมเองคิดหารือกับผู้สำเร็จราชการฝากฝังบุตรสาวกับสกุลต้วน ในเมื่อได้เข้าเฝ้าพระองค์แล้วด้วยพระเมตตาของไทเฮา กระหม่อมบังอาจขอสมรสพระราชทานให้บุตรสาวคนโตจะได้หรือไม่พะย่ะค่ะ"