บทที่ 6 กินเยื่อกระดาษ

แววตาของฉู่จิงกั๋วอึมครึมทันใด

ทารกอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปมากเสียเหลือเกิน คาดไม่ถึงคว้ากระดาษฟางข้างเตียงกินแล้ว

ตั้งแต่คลอดออกมาจนถึงตอนนี้ หนึ่งคืนเต็มๆ ทารกยังไม่เคยได้กินของใดๆ

ผนวกกับเดิมทีทารกก็หายใจไม่ออกมานานขนาดนั้น ร่างกายจึงอ่อนแอเป็นพิเศษ

หากเป็นอย่างนี้ต่อไป เด็กจะหิวจนร่างกายอ่อนแอลง แม้กระทั่งจะเป็นลมไปได้

“มี......มีใครอยู่หรือไม่......”

น้ำเสียงดูอ่อนกำลัง ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง อยากช่วงชิงอาหารมาให้ทารกสักนิดหนึ่ง

แม่นมเซี่ยที่อยู่ด้านนอกกลับตำหนิแบบไม่พอใจ

“เรียกอะไรกัน? เรียกวิญญาณหรือ? พระชายาอัปลักษณ์ผู้โดนทอดทิ้งคนหนึ่ง จะตายก็รีบตายไปเสีย อย่ามาเสียเวลาข้า!”

ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรำคาญ

ฉู่จิงกั๋วหัวเราะเยาะทันใด

ถึงแม้ฉู่เซี่ยหน้าตาธรรมดา หลังจากแต่งเข้าตำหนักอ๋องก็โดนปฏิบัติอย่างเฉยชา ท่านอ๋องไม่ชอบ คนรับใช้ดูถูกเหยียดหยาม

แต่เจ็ดปีมานี้ ฉู่เซี่ยรักษาจิตใจอันถ่อมตัวเป็นมิตรมาโดยตลอด

นางไม่เพียงดูแลตี้เซิน ยังช่วยเหล่าคนรับใช้ทำงานมากมาย ในนั้นก็รวมถึงแม่นมเซี่ยด้วย

แม่นมเซี่ยในฐานะแม่นมของตี้เซิน หลายปีมานี้รับผิดชอบหน้าที่สำคัญ แต่ละวันรับผิดชอบงานมากมาย

แต่ละวันฉู่เซี่ยก็ช่วยนางจัดการทุกๆ คน แม้กระทั่งซักชุดชั้นในและถุงเท้าและอื่นๆ

แต่เจ็ดปีที่ผ่านมานี้ แม่นมเซี่ยกลับใจร้ายไร้ความปรานีเช่นนี้?

ทั่วทั้งตำหนักอ๋อง สาเหตุที่รู้สึกเป็นปรปักษ์ต่อนางกันนั้น เพราะหน้าตาอันอัปลักษณ์ของฉู่เซี่ย รู้สึกว่านางไม่คู่ควรกับอ๋องหย่งติ้ง

พวกเขาทุกคนก็เหมือนก้อนหินที่เย็นเฉียบ ไม่ว่าฉู่เซี่ยทำอะไร ล้วนรังเกียจไปหมด รู้สึกว่านางเป็นการมีอยู่ของส่วนเกิน

ฉู่เซี่ยหนอฉู่เซี่ย ช่างเป็นชีวิตที่น่าเศร้าใจและโง่เขลามากเพียงใด

ฉู่จิงกั๋วหยุดร้องขอความช่วยเหลือแล้ว

นางรู้ดีว่า ไม่มีผู้ใดจะมาช่วยนาง ไม่มีผู้ใดจะห่วงใยเด็กน้อย

ตอนนี้ มีเพียงช่วยตนเอง

ฉู่จิงกั๋วมองดูรอบห้องอย่างใจเย็น หลังจากมองเห็นของบางอย่าง นางพูดกับทารกว่า

“อดทนไว้ ข้าก็ทำอะไรให้กิน!”

ทารกตัวน้อยเหมือนฟังคำพูดของนางเข้าใจ กะพริบดวงตาอย่างอ่อนแรงแล้ว นอนอยู่แบบหายใจแผ่วเบา

ฉู่จิงกั๋วหยิบแจกันที่ประดับบนตู้หัวเตียงเข้ามาอย่างยากลำบาก และเอื้อมมือไปหยิบเทียนตรงด้านข้าง

บาดแผลของนางเพิ่งเย็บมา ขยับเพียงเล็กน้อยก็เจ็บประหนึ่งโดนมีดกรีด

เพื่อป้องกันไม่ให้แผลฉีกขาด ได้เพียงพยายามลดองศาการเคลื่อนไหวลงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

การเคลื่อนไหวที่เมื่อก่อนง่ายดายมากนัก แต่วันนี้กลับใช้เวลาครึ่งชั่วยาม ถึงหยิบข้าวของโดยรอบมาไว้ตรงหน้าได้สำเร็จ

แจกันเครื่องเคลือบดินเผาใบหนึ่ง เทียนสองสามเล่ม และกระดาษฟางม้วนหนึ่ง

แจกันเป็นทรงฐานกลม ฉู่จิงกั๋วใช้กริชตัดด้านบนทิ้ง เปลี่ยนมันเป็นภาชนะใหญ่ทรงกลมใบหนึ่งแทน

นางโยนกระดาษฟางสองสามแผ่นเข้าไป และเติมน้ำ

จากนั้น ตั้งแจกันไว้บนเก้าอี้เตี้ยตัวหนึ่ง ข้างใต้จุดเทียนเอาไว้

เทียนลุกไหม้ เปลวไฟลุกขึ้น

กระดาษฟางก็ถูกต้มไปเรื่อยๆ อย่างนั้น ต้มเรื่อยๆ......

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ในภาชนะเครื่องเคลือบดินเผาเป็นน้ำเยื่อกระดาษที่จืดจางถ้วยหนึ่ง

ฉู่จิงกั๋วอุ้มทารกเข้ามาแบบใช้แรงมาก หยิบเครื่องมือขูดแผลมาทำเป็นช้อน ตักน้ำเยื่อกระดาษช้อนหนึ่งแล้วเป่าเบาๆ ตรงริมฝีปาก

หลังจากแน่ใจว่าไม่ร้อน จึงยื่นไปตรงหน้าทารก

ทารกกลับไม่ยอมอ้าปากออก นัยน์ตาอันอ่อนแรงจ้องมองนางอย่างสงสัยอยู่บ้าง

น้ำเยื่อกระดาษนี้ กินได้หรือ......

ฉู่จิงกั๋วพูดอย่างเคร่งขรึม “อยากจะมีชีวิตรอดก็กินเข้าไป! จำเอาไว้ เจ้าไม่ใช่จวิ้นจู่ผู้บอบบาง แต่เป็นลูกของข้าฉู่จิงกั๋ว!”

ทารกน้อยเหมือนจะตกใจกับความเข้มงวดของนางเข้าแล้ว จึงอ้าปากออกจริงๆ

แต่ปากของทารกเล็กเกินไป นุ่มนวลละเอียดลออ ดูเป็นทรงกระจับน้อยๆ

มิหนำซ้ำทารกยังอ่อนแอจนไม่มีแม้แต่ความสามารถในการกลืน เครื่องมือขูดแผลยังใหญ่อยู่พอสมควร ป้อนน้ำเข้าไป ก็จะไหลออกมานิดหน่อย

ฉู่จิงกั๋วได้เพียงเคลื่อนไหวช้าลงมา ป้อนพลางยกคางของนางเบาๆ

ดีที่ทารกให้ความร่วมมือดีมาก ไม่นานก็ปรับตัวเข้ากับช้อนได้ แต่ละครั้งดูดน้ำเสียงดังแจ๊บๆ

ฉู่จิงกั๋วมองท่าทางน่ารักของนางอยู่ ทันใดนั้นอารมณ์ซับซ้อนอยู่บ้าง

ทะลุมิติมาก็ได้เป็นแม่คน มีลูกคนหนึ่งอย่างนี้แล้ว......

แต่ว่าเกิดขึ้นแล้ว ในเมื่อมาแล้ว ก็อยู่ที่นี่อย่างสงบใจเถิด

ฉู่จิงกั๋วป้อนอย่างอดทน หลังแน่ใจว่านางกินอิ่ม ถึงยกภาชนะเครื่องเคลือบดินเผาขึ้น ตนเองก็ดื่มเข้าไปอึกใหญ่ๆ

น้ำเยื่อกระดาษฝืดคอเป็นพิเศษ รสชาติแย่ยิ่งนัก

แต่นางอยากมีชีวิตรอด อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป นางจำเป็นต้องดื่ม

น่าขันมากเพียงใด

ปกติหลังจากผู้หญิงคลอดลูก สิ่งที่กินล้วนเป็นอาหารมีโภชนาการทั้งสิ้น ส่วนนางกับลูกได้เพียงกินน้ำเยื่อกระดาษอยู่ที่นี่

แต่แล้วมันเป็นอะไรเล่า?

ก่อนหน้านี้ตอนที่นางอยู่สนามรบ มักจะกินหญ้าและรากไม้ แม้กระทั่งกินดินโคลนและตะขาบ

เมื่อเทียบกันแล้ว น้ำเยื่อกระดาษถือว่าเป็นความกรุณาจากสวรรค์แล้ว

หลังฉู่จิงกั๋วดื่มไปสามสี่อึก ใช้หลังมือเช็ดมุมปาก สายตาเย็นชา

ตี้เซิน ฉู่เหลียนเอ๋อ

ความลำบากที่นางกับลูกได้รับในวันนี้ รอไว้ให้นางฟื้นตัวกลับมา จะต้องชำระแค้นพวกเขาอย่างสาสม