บทที่ 2 บุคลากรทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด

ฉู่เหลียนเอ๋อไม่ให้โอกาสนางได้พูดจา ใบหน้าอันละมุนงดงามเต็มไปด้วยความดุร้าย

“ข้าให้เจ้าลองเป็นแม่หม้ายมาเจ็ดปีเต็มๆ ก็เพราะอยากให้เจ้าสัมผัสถึงรสชาติการมีชีวิตอันทุกข์ทรมาน! ตอนนี้มันเพียงพอแล้ว!

มีเพียงเจ้าตายไป ผู้คนถึงลืมเรื่องที่ข้าถูกเจ้าเก็บกลับมา! ตี้เซินถึงมีเพียงข้าเป็นภรรยาคนเดียว!”

พูดจบ ฉู่เหลียนเอ๋อยืดตัวขึ้นมองทางตี้เซิน และเปลี่ยนกลับไปหน้าตาดูละมุนงดงามใจดีดังเดิม

“อาเซิน ข้าขอร้องเจ้ารีบฆ่าพี่หญิงเสีย ทำให้พี่หญิงไปสบายเถิด!”

“เจ้าดูนางทุกข์ทรมานเช่นนี้ แม้ว่ามีชีวิตอยู่ต่อไปก็เป็นหญิงโดนทอดทิ้งคนหนึ่ง

นางจะต้องแบกรับความเจ็บปวดจากการหย่า ยังต้องโดนคนผู้คนหัวเราะเยาะเย้ย

ลูกของนางก็จะไม่มีพ่อตั้งแต่เด็ก โดนคนด่าว่าเป็นลูกกำพร้า

ข้าทนมองพี่หญิงใช้ชีวิตเยี่ยงนั้นไม่ไหวจริงๆ!”

ในคำพูดเต็มไปด้วยความปวดร้าวใจ ระหว่างที่พูดยังควบคุมน้ำตาไม่อยู่จนไหลออกมาจากเบ้าตา

ตี้เซินเห็นนางน้ำตาไหล ใบหน้าที่เย็นชามาแต่ไหนแต่ไรเผยความเศร้าใจ

“ได้ ข้าทำตามเจ้า”

เขาส่งสายตา “ฆ่า” ไปทางแม่นมแล้ว

แม่นมถือยาพิษสีแดงขวดหนึ่งไว้ กำลังเดินไปทางฉู่เซี่ย

ฉู่เซี่ยปกป้องท้องเอาไว้อย่างตื่นตระหนก ห้ามด้วยเสียงแหบแห้ง

“ไม่......อย่า!”

“ฉู่เหลียนเอ๋อ เจ้าทำให้ข้าทุกข์ทรมานมาเจ็ดปีเต็มๆ แล้ว นี่ยังไม่พออีกหรือ?

แม้ว่าเจ้าจะเกลียดข้า แต่นี่คือหลานสาวแท้ๆ ของเจ้า เด็กน้อยไม่มีความผิดใดๆ!”

“ข้าไม่เป็นพระชายาแล้ว ข้ายกตำแหน่งพระชายาให้เจ้า ตี้เซินข้าก็ยกให้เจ้าเช่นกัน ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น......

ขอร้องพวกเจ้าให้ข้าคลอดลูกที่ไร้ความผิดออกมาได้หรือไม่......”

เสียงอันแหบแห้งเต็มไปด้วยการอ้อนวอน เผยความต่ำต้อยอย่างยิ่ง

ฉู่เหลียนเอ๋อกลับยืนอย่างสง่างาม หันหน้าหนีไป เหมือนจะร้องไห้จนสะอึกสะอื้น

ตี้เซินมองทางฉู่เซี่ยด้วยสายตาเย็นเยือก

“ฉู่เซี่ย เหลียนเอ๋อหวังดีต่อเจ้าแล้ว ให้เจ้าหลุดพ้น เมื่อตายไป เจ้าต้องคุ้มครองนางให้ปลอดภัยและมีความสุข!”

พูดจบ เขายกมือขึ้นแล้ว

แม่นมบีบคางของฉู่เซี่ยไว้ทีหนึ่ง กรอกยาพิษสีแดงเข้าไปในปากฉู่เซี่ย บังคับนางกลืนลงไป

ยาพิษสีแดงอันรุนแรงผสมกับยาพิษร้ายแรงที่สุดเอาไว้ ไม่นานก็กระจายไปสู่อวัยวะภายในของฉู่จิงกั๋ว

“อ๊า!”

ชั่วขณะนั้นในท้องเกิดความเจ็บปวดต่อเนื่อง เจ็บจนนางดิ้นรนร้องโหยหวน

นางอยากจะปกป้องลูกไว้ อยากจะบ้วนออกมา แต่แม่นมยังบีบคางของนางไว้

นางไม่มีทางขยับ ได้เพียงรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างแจ่มชัดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ทารกที่เดิมทียังอยู่ในครรภ์ ใกล้จะไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แล้ว

ฉู่เซี่ยเจ็บปวดจนเบ้าตาแทบแตก ดวงตาแดงเข้ม

ลูกของนาง ลูกที่นางตั้งครรภ์มาสิบเดือนเชียว

“ฮ่าๆๆ......ฮ่าๆๆ......”

นางเงยหน้าหัวเราะเสียงดัง หัวเราะจนน้ำตาเป็นสายเลือดไหลลงมา สภาพประหนึ่งเสียสติ

ทำเพื่อให้นางหลุดพ้น เพื่อให้ปลอดภัยและมีความสุข

น้องสาวที่นางเลี้ยงดูมาสิบเก้าปี คาดไม่ถึงใช้ข้ออ้างที่ต่ำช้าปานนี้มาฆ่านาง

สามีที่นางปรนนิบัติมาเจ็ดปีเต็มๆ และรอคอยมาเจ็ดปีเต็มๆ คาดไม่ถึงจะรักอนุภรรยาแล้วทำร้ายภรรยาเช่นนี้

นางเคยคิดว่าคงมีสักวันหนึ่งจะสามารถคว้าใจของเขามาครองได้ แต่สิ่งที่แลกมาเป็นเพียงตายทั้งกลม

สุดท้ายเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ ที่โดนเผาไหม้มีเพียงตัวนางเอง

นางฉู่เซี่ย ตายตาไม่หลับ

“ครื้น! ซู่ๆๆ!”

ฝนห่าใหญ่ตกลงมากะทันหัน ฝนตกลมแรง ฟ้าแลบฟ้าร้อง

สีหน้าของตี้เซินไร้ความรู้สึก โอบฉู่เหลียนเอ๋อไว้เดินออกจากห้องไป สั่งด้วยเสียงเย็นชา

“ประกาศออกไป พระชายาคลอดยาก ตายทั้งกลม!”

ฝนตกดังซู่ๆๆ หน้าต่างลายสลักกระพือเสียงดังปึงๆ ทั่วทั้งตำหนักอ๋องจมสู่ความวุ่นวาย

นิ้วมือของสตรีที่นอนอยู่บนเตียงสั่นไหวแล้ว ขอร้องอย่างยากลำบาก

“แก้ปวด......ยาแก้ปวด......”

แต่ไม่มีคนตอบกลับนาง ทั้งห้องเงียบงันดุจสิ้นชีพ ในลมหายใจยังมีกลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นฟุ้งกระจาย

ฉู่จิงกั๋วลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง เห็นเตียงใหญ่ลายสลักแบบโบราณ ส่วนนางนอนอยู่กลางกองเลือด

ท้องของนางพองสูงขึ้น ผิวหนังขยายจนแทบจะโปร่งแสง เผยเส้นเลือดออกมาชัดเจน

ฉู่จิงกั๋วขมวดคิ้วแน่น

นาง ฉู่จิงกั๋ว คนภาคตะวันออกประเทศตี้เซี่ยปี 2025

อายุ 15 ปีสอบเข้ามหาวิทยาลัยการแพทย์แห่งประเทศตี้เซี่ยได้ อายุ 18 ปีกลายเป็นนักวิจัยหลังปริญญาเอกที่อายุน้อยที่สุดในโลก อายุ 20 ปีได้รับมอบรางวัลบุคลากรทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด

อายุ 22 ปีรับหน้าที่เป็นหัวหน้าหมอทหารสนามรบภาคตะวันออกในสงครามโลกครั้งที่สาม

วินาทีก่อนหน้านี้ยังช่วยเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ในสนามรบ ตอนนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?