บทที่ 12 สารกำจัดแมลง

เพียงนึกถึงเรื่องพวกนี้ ด้วยนิสัยแบบทหารที่เที่ยงตรงของฉู่จิงกั๋ว ภายในทรวงอกมีเปลวไฟร้อนแรงลุกไหม้ขึ้น

นางจ้องตี้เซินแล้วพูดว่า

“เจ้าเอาแต่พูดหนแล้วหนเล่าว่าข้าฉู่เซี่ยไม่ยอมถอนหมั้น แต่เจ้าเองก็ไม่มีความกล้าไปทูลมิใช่หรือ? เจ้ามีสิทธิ์อันใดผลักปัญหาทั้งหมดมาบนตัวสตรีผู้หนึ่ง?

มิหนำซ้ำอยู่ที่แคว้นตงเซี่ยแห่งนี้ พ่อแม่เป็นผู้จัดการและแม่สื่อเป็นผู้ดำเนินการเรื่องงานแต่งงาน ยังมีงานสมรสพระราชทานจากฝ่าบาทองค์ก่อนอีก

ข้าไม่ใช่บุคคลที่สาม และไม่เคยทำลายความสัมพันธ์ของพวกเจ้า กลับได้รับความทรมานมาเจ็ดปีเต็มๆ เพราะเจ้านอกใจขณะแต่งงาน! เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาตำหนิข้า มาสังหารข้า?”

“แม้กระทั่งฆ่าเด็กคนนี้ด้วย!”

ฉู่จิงกั๋วมองทารกที่ตนเองอุ้มไว้แล้ว พูดเยาะเย้ย

“เจ้าบอกว่าเด็กคนนี้เป็นส่วนเกิน คืนนั้นเจ้าโดนวางยาแล้ว ถึงถูกบีบให้มานอนกับข้าอย่างจำใจ

แต่ตำหนักอ๋องอันกว้างใหญ่มีข้าเป็นสตรีผู้เดียวหรือ? ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่เช่นเจ้าไม่มีแม้แต่สาวใช้ปรนนิบัติในห้องหรือ? ต่อให้ไม่มี หรือว่าเจ้าไม่มีมือ? ไม่อาจจัดการตัวเองได้หรือ?”

การสอบถามอันเย็นชาดังขึ้นทีละประโยค

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเงียบงัน ตัวแข็งทื่อเป็นหิน

ฉู่เซี่ยเป็นเพียงหญิงสาวผู้หนึ่ง คาดไม่ถึงพูดจาอย่างนี้ออกมา?

ฉู่จิงกั๋วยังจ้องตี้เซินไว้ พูดต่อไป

“พูดตามตรง เป็นเจ้าเองต่างหากที่ขัดพระบัญชาทอดทิ้งการหมั้นหมาย และเป็นเจ้าเองที่โดนวางยาบุกเข้ามาในห้องแล้วนอนกับข้า จึงทำให้มีเด็กคนนี้ขึ้นมา!

เจ้ามีภาระหน้าที่ต่อเรื่องนี้ ต้องรับผิดชอบต่อเด็กคนนี้! เจ้าไม่มีสิทธิ์อันใดไล่ข้าออกไป!”

เสียงกังวานมีพลัง มีอำนาจโน้มน้าวจิตใจ

ตี้เซินโกรธจนกุมหมัดเอาไว้แน่น สีหน้าดำมืดดุจห้วงเหว

ฉู่เซี่ยเปลี่ยนไปพูดจาคล่องแคล่วเช่นนี้อย่างคาดไม่ถึง

“ดูแล้วเป็นข้าเองที่ใจอ่อนต่อเจ้าเกินไป วันนี้ข้าต้องการให้เจ้าตาย!”

พูดจบ เขายกมือขึ้น รวบรวมพลังภายในไว้กลางฝ่ามือ โจมตีไปยังฉู่จิงกั๋วอย่างแรง

ความปรารถนาอยากฆ่าเต็มเปี่ยม

ฉู่จิงกั๋วกลับอุ้มลูกไว้ หลบตัวไปยังด้านข้างอย่างว่องไว

ไม่มีคนมองเห็นว่านางหลบหลีกไปอย่างไร ชั่วพริบตาเดียว นางก็ยืนอยู่บริเวณที่ห่างจากที่เดิมหลายเมตรแล้ว

แจกันที่บริเวณเดิมโดนพลังภายในโจมตีจนแตกเสียงดัง “ปึง” แตกเป็นเสี่ยงๆ

นางอุ้มเด็กน้อยผิวขาวนุ่มนวลด้วยมือเดียวยืนอยู่ท่ามกลางฝุ่นควัน ปลอดภัยดี หลังตรงดิ่ง มีท่าทีไม่ได้ต่ำต้อยหรือทะนงตัว

ทุกคนมองจนตกตะลึงพรึงเพริด รู้สึกยากจะเชื่อ

ฉู่จิงกั๋วสามารถหลบการโจมตีของราชาสงครามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นตงเซี่ยได้?

นางมีพรสวรรค์และฝีมือการตอบสนองแบบนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

ฉู่เหลียนเอ๋อขมวดคิ้วอย่างสงสัยเช่นกัน นางเติบโตมาด้วยกันกับฉู่เซี่ยตั้งแต่เด็ก เหตุใดถึงไม่เคยเห็นฉู่เซี่ยมีความปราดเปรียวเยี่ยงนี้?

ภายในผุดความไม่สบายใจอันน่าประหลาดขึ้นมา

ความไม่สบายใจแบบนั้น ทำให้นางเพียงอยากรีบฆ่าฉู่เซี่ยทิ้งทันที

นางส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางองครักษ์เงาที่แอบซ่อนตัวอยู่

องครักษ์เงาเป็นองครักษ์ชั้นยอดที่ตี้เซินฝึกฝน ยามปกติเพียงคุ้มครองอยู่ในที่ลับ

วินาทีนี้เห็นฉู่เซี่ยต่อต้านท่านอ๋องเช่นนี้ องครักษ์เงาสิบคนปรากฏตัวขึ้นดัง “ฟึ่บๆๆ” ถือดาบไว้แทงไปยังฉู่เซี่ยอย่างโหดร้าย

ดาบอันแหลมคมแทงมายังฉู่เซี่ยจากทุกสารทิศ ส่องแสงแวววาวอันพร่าตา

ทั้งที่มองเห็นว่าดาบจะแทงเข้าสู่ร่างกายของฉู่เซี่ย แต่——

ทันใดนั้นในมือฉู่จิงกั๋วมีขวดยาฆ่าแมลงสีเขียวเพิ่มเข้ามาแล้ว นางหมุนทีหนึ่ง แล้วสาดใส่ทุกคนโดยรอบ

ชั่วขณะนั้นเอง

สิ่งที่คล้ายน้ำมันไร้สีสาดโดนบนตัวองครักษ์เงาแต่ละคน

บางคนโดนสาดเปียกผม บางคนโดนสาดเปียกมือ บางคนเปื้อนใบหน้าแล้ว

เพียงแค่เวลาชั่วครู่เดียว พวกเขารู้สึกเพียงวิงเวียนศีรษะตาลาย ร่างกายล้มลงบนพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ กล้ามเนื้อชักกระตุกอย่างรุนแรง

มิหนำซ้ำลูกตาของแต่ละคนกำลังหดเล็กภายใต้ความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า เปลี่ยนไปคล้ายลูกตาแมวแล้ว ยังอาเจียนฟองสีขาวจำนวนมากออกมาจากในปากด้วย

เหล่าสาวใช้ข้าทาสตรงนั้นตกใจจนงงงวยและตื่นตระหนกไร้ที่เปรียบ

ฉู่เซี่ยผู้ขี้ขลาดไร้ความสามารถ คาดไม่ถึงใช้ยาพิษเป็น?

นั่นคือยาพิษอะไร? เหตุใดฤทธิ์ของพิษร้ายแรงปานนั้น? สามารถทำให้องครักษ์เงาผู้ซึ่งสารพัดพิษไม่อาจกล้ำกรายล้มลงได้

มิหนำซ้ำขวดเล็กที่นางถือไว้ในมือ ด้านบนเขียนตัวอักษรอะไรไว้? เพราะเหตุใดพวกเขาถึงอ่านไม่ออกสักตัวเดียว? สัญลักษณ์สักตัวก็ไม่เคยเห็น?

มีเพียงฉู่จิงกั๋วรู้ว่า ตัวอักษรที่เขียนไว้ด้านบนคือ: สารกำจัดแมลง

สารกำจัดแมลงยาปราบศัตรูพืชชนิดร้ายแรง ซ้ำยังเป็นแบบเข้มข้นกว่าปกติที่นางผสมออกมา

ขอแค่เปื้อนผิวหนังสักหยดหนึ่ง แม้ว่าเป็นหมอเก่งกาจที่สุดก็หมดปัญญาช่วย