บทที่ 4 ทำความเข้าใจ

เมื่อออกมาจากเรือนใหญ่แล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับปลอบใจตนเองว่าตอนนี้ทุกอย่างยังไม่เข้าที่เข้าทาง

นางต้องหัดใจเย็น ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนเพิ่งเริ่มต้น นางและท่านแม่เพิ่งจะเริ่มใกล้ชิดกัน เพราะไม่ได้เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่แบเบาะไม่ได้สนิทชิดใกล้เหมือนกับเสี่ยวเย่วหยา นั่นจึงเป็นกำแพงที่กั้นนางและผู้เป็นมารดาเอาไว้

มันคงจะเป็นบททดสอบหนึ่งที่ทำให้จิตใจของนางเย็นลงได้

เมื่อคิดได้อย่างนั้นนางจึงหันไปเอ่ยกับหูเป่าทันที

"ข้าจะไปที่สระบัวด้านหลังจวนเสียหน่อย ไปให้อาหารปลาจิ่นหลี่ เผื่อว่าจะคิดสิ่งใดที่ดีดีออก"

หูเป่าไม่เอ่ยสิ่งใดเพียงพยักหน้าเล็กน้อย เสี่ยวจิ่วฮวาเดินมาที่ศาลาริมสระบัว ก่อนจะให้อาหารปลาอย่างไม่รีบไม่ร้อน นางมองดูสระน้ำเบื้องหน้า มองเห็นภาพตนเองที่สะท้อนอยู่ในเงาของน้ำ ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

ยังมีเวลาอีกมาก แม้การเป็นคนดีจะยากไปเสียหน่อย แต่ก็คงไม่เกินความพยายามของนาง

เมื่อนั่งเล่นจนเบื่อแล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาจึงกลับมาที่เรือนของตนเอง เมื่อมาถึงก็พบว่ามีอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ เสี่ยวจิ่วฮวาขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะหันไปมองสาวใช้ที่ยืนอยู่ นางจำได้ว่าสาวใช้นางนี้เป็นคนของเรือนใหญ่

"เหตุใดจึงนำอาหารมามากมายถึงเพียงนี้"

"เรียนคุณหนูรอง ฮูหยินสั่งให้นำมามอบให้ท่านเจ้าค่ะ"

"ให้ข้าหรือ"

"เจ้าค่ะ อีกทั้งกำชับบ่าวว่าให้ถามคุณหนูรองว่าชอบหรือไม่ชอบสิ่งใดบ้าง จะได้ให้ห้องครัวทำมาให้ทุกวันเจ้าค่ะ"

"อืม ข้าชอบทุกอย่างบนโต๊ะนั่นแหละ เจ้าออกไปเถอะ ข้าไม่ชอบให้ใครมายืนจ้องตอนกินอาหาร"

"เจ้าค่ะ"

เมื่อคนออกไปแล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาก็จ้องมองอาหารบนโต๊ะ ก่อนจะคิดถึงเรื่องเก่าๆในอดีต

ในตอนนั้นนางทะเลาะกับท่านแม่ ท่านแม่ก็ส่งคนมามอบอาหารให้นางเช่นนี้ แต่ตอนนั้นจิตใจนางมืดบอดไฟอิจฉาครอบงำ นางปัดอาหารบนโต๊ะทิ้งทั้งหมด คิดเพียงว่าท่านแม่ทำเช่นนี้เพราะเวทนา คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังนาง เป็นแม่ประสาอันใดกัน!!

เสี่ยวจิ่วฮวาหลับตาลงก่อนจะส่ายหน้าไปมา ตอนนี้นางเข้าใจแล้ว เพราะท่านแม่รู้เพียงอย่างเดียวว่านางชอบกิน และไม่รู้ว่าจะเข้าหานางอย่างไร จึงสั่งให้ทำอาหารมามอบให้นาง อาหารบนโต๊ะมีแต่ของดีดีทั้งนั้น อาหารทุกจานก็ทำออกมาอย่างใส่ใจไม่น้อยเลย

แต่เสี่ยวจิ่วฮวาคนเก่ากลับมองไม่เห็นความหวังดีนี้เลยแม้แต่น้อย!!!

เสี่ยวจิ่วฮวาปรายตามองไปที่ด้านนอกประตู พบว่ามีเงาของสาวใช้คนนั้นยืนอยู่ นางยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงกินอาหาร และเอ่ยปากชมไม่หยุด กินไปก็ลอบสังเกตว่าสาวใช้ไปแล้วหรือยัง เมื่อคนไปแล้ว นางจึงวางตะเกียบลง ก่อนจะเอ่ยกับหูเป่า

"เจ้าตามสาวใช้ไปที่เรือนท่านแม่ แล้วนำคำพูดที่พวกเขาสนทนากันกลับมาบอกข้า อย่าให้ถูกจับได้ล่ะ"

"เอ่อ จะดีหรือเจ้าคะคุณหนูรอง"

"ข้าสั่งให้ไปทำเจ้าก็ไปทำเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

หูเป่าพยักหน้าก่อนจะรีบไปทันที คนหายไปไม่นานก็กลับมา แล้วยังนำคำพูดของคนในเรือนใหญ่มาบอกนางอย่างไม่มีตกหล่น

ท่านแม่ที่ได้ยินว่านางชอบอาหารทุกอย่างที่ส่งมาก็หัวเราะเบิกบานใจไม่น้อย อีกทั้งยังกำชับแม่ครัวให้หาวัตถุดิบดีดีมาเก็บเอาไว้ แล้วยังบ่นออกมาอีกว่านางตัวผอมเกินไปต้องบำรุงดีดี เพราะนังอนุสารเลวนั่นแท้ๆที่ทำให้เสี่ยวจิ่วฮวาลูกแม่ต้องลำบากไม่ได้กินของดีดี เสี่ยวเย่วหยาเองก็บอกว่าให้ลองทำขนมแปลกใหม่มาส่งให้นางกิน เผื่อว่านางจะชอบ

ทุกคนดีกับนางถึงเพียงนี้ แต่นางกลับมองไม่เห็นสิ่งดีดีของพวกเขาเลย

เสี่ยวจิ่วฮวาดวงตาแดงก่ำ รู้สึกว่าอาหารในปากขมฝาดขึ้นมาเสียดื้อๆ

นางเข้าใจแล้ว ที่ผ่านมาหากนางมองให้ดีดีจะเห็นความใส่ใจของทุกคนที่มีต่อนางมาโดยตลอด

เสี่ยวจิ่วฮวากินอาหารไม่ลงแล้ว นางจึงให้หูเป่านำอาหารไปเก็บเสีย ก่อนจะลุกจากเก้าอี้และเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง สายลมพัดกิ่งไม้สีเขียวชะอุ่มส่ายไหวไปมาดูน่ามองไม่น้อย เสี่ยวจิ่วฮวาจ้องมองมันอยู่อย่างนั้น ก่อนจะคิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

ฉินอี๋เหนียงก็ตายไปนานหลายเดือนแล้ว ศพก็ถูกนำไปฝังที่ตีนเขาวัดไป๋หวาซึ่งเป็นสถานที่ฝังศพไร้ญาติ ตั้งแต่เสร็จสิ้นงานศพนางก็ไม่เคยไปกราบไหว้เลยสักครั้ง

จะว่าไปแล้ว หากฉินอี๋เหนียงใจดำสักหน่อย สลับตัวและนำนางมาฆ่าทิ้งเสียก็สามารถทำได้ แต่ฉินอี๋เหนียงกลับไม่ทำ ก็นับว่ายังมีความเป็นคนอยู่บ้าง

อย่างไรเสียก็เป็นคนที่เลี้ยงดูนางมาจนเติบใหญ่ แม้จะไม่ได้เลี้ยงด้วยความรัก แต่ก็ถือว่ามีพระคุณอยู่บ้าง

เมื่อคิดได้เช่นนั้นางจึงหันไปเอ่ยกับหูเป่าทันที

"พรุ่งนี้เข้าจะไปที่วัดไป๋หวา ไปไหว้พระโพธิสัตว์เสียหน่อย เจ้าให้คนเตรียมรถม้าให้ข้าด้วย"

หูเป่าชะงักไปชั่วขณะ แม้ปากจะตอบรับ แต่ในใจกลับครุ่นคิด

ไปไหว้พระโพธิสัตว์อย่างนั้นหรือ!!

นางหูฝาดไปหรือไม่ ร้อยวันพันปีคุณหนูไม่เคยไปวัดไป๋หวา บอกเพียงว่า

"เงินทองเป็นของมีค่า จะไปใช้จ่ายให้กับไต้ซือแก่ๆที่ไร้ประโยชน์ไปทำไมกันๆ ไม่ทำงานทำการวันๆเอาแต่ท่องอมิตตาพุธให้คนมากราบไหว้ โกนผมใครก็ทำได้ ข้ายังโกนได้เลย!!! มิสู้นำเงินที่จะเอาไปบริจาคไปซื้อเครื่องประดับและเครื่องประทินโฉมไม่ดีกว่าหรือ อย่าฝันว่าจะได้ของมีค่าจากข้า ฝันไปเถิด!!"

ไอหยา!! ท่านแน่ใจนะว่าจะไปไหว้พระโพธิสัตว์ ไม่ใช่ว่าจะไปด่าไต้ซือที่วัดหรอกนะ คุณหนูรองของข้า