บทที่ 5

เวลาล่วงเลยมาเดือนกว่าแล้วที่เพ่ยเพ่ยได้เข้ามาอยู่ในร่างใหม่นี้ ยามนี้ร่างกายเธอกลับมาแข็งแรงดีแล้ว มีเพียงรอยแผลตรงข้อมือและข้อเท้าที่ยังคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่ารอยแผลจะไม่ปรากฏหรือบางทีอาจจะมีรอยจางๆ ให้เห็นไปตลอดชีวิตเลยก็ได้

ตอนนี้เพ่ยเพ่ยเริ่มชินกับสภาพแวดล้อมและการใช้ชีวิตประจำวันที่นี่ รวมถึงนิสัยใจคอของชิงชิงบ้างแล้ว

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาอ๋องหมิงไม่เคยย่างกรายเข้ามาในตำหนักจันทราเลย ไม่แม้แต่กระทั่งจะมาเยี่ยมดูอาการป่วยของนางเลยสักนิด แต่นั่นคือสิ่งที่เพ่ยเพ่ยต้องการ นางไม่ได้อยากเจอเขาเสียหน่อย

วันนี้อากาศดีกว่าทุกวันเพ่ยเพ่ยจึงได้ชวนชิงชิงให้ออกมาเดินเล่นที่สวนข้างตำหนักของนาง

ไม่ไกลจากตำหนักมีบ่อน้ำขนาดกลาง ภายในบ่อน้ำมีปลามากมายแหวกว่ายไปมา ดูแล้วก็ทำให้สบายใจขึ้นมาบ้าง เพ่ยเพ่ยนั่งดูพวกมันแล้วปล่อยใจที่ว่างเปล่านึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายในอดีตจนไม่ได้สนใจรอบกาย

"คนอย่างเจ้ามีเรื่องต้องทุกข์ใจอันใด"

เพ่ยเพ่ยสะดุ้งตกใจเพราะเสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ แต่เพราะมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่จึงไม่ได้ฟังว่าเขาพูดว่าอะไร

"ท่านอ๋องมีอะไรกับหม่อมฉันหรือเพคะ"

"หึ ข้าถามว่าคุณหนูตระกูลใหญ่อย่างเจ้า วันๆ จะมีเรื่องทุกข์ใจอันใด"

อะไรของเค้าวะ มาถึงก็แซะ

"อ้อ ก็ไม่มีหรอกเพคะ คุณหนูตระกูลใหญ่อย่างหม่อมฉันจะมีเรื่องทุกข์ใจอันใดได้ล่ะเพคะ ชีวิตสุขสบายออกปานนี้ หม่อมฉันเพียงแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็เท่านั้น แล้วคนอย่างท่านอ๋องล่ะเพคะ มีเรื่องทุกข์ใจอันใดกับเขาด้วยหรือ"

"เจ้า อย่ามายอกย้อนกับเปิ่นหวาง"

"อ้าว ก็เห็นหน้าท่านอ๋องบูดเบี้ยวเช่นนั้น หม่อมฉันก็นึกว่าท่านอ๋องเป็นอันใดไปเสียอีก ดูเหมือนท่านอ๋องจะไม่สบายนะเพคะ"

เพ่ยเพ่ยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แสดงถึงความห่วงใย

"หน้าข้ามันเป็นเช่นไร"

"ก็หน้าเหมือนไม่ได้ถ่ายท้องมาหลายวัน อย่างไรให้หมอหลวงจัดยาให้ท่านอ๋องดูสิเพคะ เผื่อว่าสีหน้าของท่านอ๋องจะดีขึ้นบ้าง"

พูดเสร็จเพ่ยเพ่ยก็ย่อตัวลา พร้อมกับสะบัดหน้าเดินหนีออกไปจากศาลาริมน้ำทันทีโดยไม่ต้องรอให้เขาไล่

'หมับ'

อ๋องหมิงคว้าข้อมือกระชากแขนของเพ่ยเพ่ยเอาไว้ ก่อนที่จะดึงแขนนางอย่างแรงจนตัวนางหมุนเข้ามาประจันหน้ากับเขา

"อย่ามาสามหาวกับข้า"

"หม่อมฉันเปล่านะเพคะ ทุกอย่างล้วนเตือนท่านอ๋องด้วยความหวังดี หม่อมฉันพูดอันใดผิดหรือเพคะ"

"เจ้าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุขในตำหนักอ๋องนี่แล้วก็จงบอกมา ข้าจะได้สนองให้"

"หึ ใครจะไม่อยากอยู่อย่างเป็นสุขล่ะเพคะ ทุกวันนี้หม่อมฉันก็ต้องขอบพระทัยที่ท่านอ๋องเมตตาไม่มาปรากฏกายให้เห็น หากท่านอ๋องจะทรงเมตตามากกว่านี้ หม่อมฉันว่าท่านอ๋องอย่างทรงลดตัวลงมาเสวนากับหม่อมฉันเลยเพคะ เจอหน้ากันก็ต่างคนต่างอยู่เถอะเพคะ"

เพ่ยเพ่ยจ้องตาอ๋องหมิงอย่างไม่เกรงกลัว นางพูดความในใจออกไปจนหมด

"หึ อย่ามาเล่นไม้นี้กับเปิ่นหวาง คราก่อนยังวางยาปลุกกำหนัดกับข้าอยู่แท้ๆ ครานี้มาทำเป็นไม่อยากรู้จักกันเพื่อจะดึงความสนใจจากข้าอย่างนั้นรึ ลูกไม้ตื้นๆ เช่นนี้ใช้กับข้าไม่ได้หรอก"

"เหอะ หม่อมฉันพูดจริงๆ จากใจเลยเพคะ หากท่านอ๋องไม่ทรงเชื่อก็คงต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วเพคะว่าหม่อมฉันคิดจริงอย่างที่พูดออกไปหรือไม่"

เพ่ยเพ่ยหมุนข้อมือแล้วสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากมือแกร่งของอ๋องหมิง

"หม่อมฉันขอตัวเพคะ…เบื่อ!"

เพ่ยเพ่ยกล่าวเน้นคำว่าเบื่อออกมาอย่างจงใจแล้วเร่งเดินหนีออกไปในทันที

"หึ…มารยาสาไถย"

อ๋องหมิงมองตามร่างบางอย่างไม่คิดที่จะเดินตามนางไป แม้ในใจจะโมโหกับกิริยามารยาทที่นางแสดงออกมามากเพียงใดก็ตาม เห็นว่านางเพิ่งจะหายดีจากการป่วย ครั้งนี้เขาจะปล่อยนางไปก่อนก็แล้วกัน

-ตำหนักจันทรา-

เพ่ยเพ่ยเอาแต่จ้องมองดูใบหน้าของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกทองเหลือง แม้จะมองเห็นไม่ชัดนัก แต่เธอก็พอจะดูออกว่าใบหน้านี้เรียกได้ว่างดงามมาก ดวงตากลมโต แพขนตายาวงอน ปากบางเป็นกระจับ ใบหน้าเรียวรูปไข่ จมูกรั้นเชิดขึ้นนิดหน่อย

เพอร์เฟค!

เพ่ยเพ่ยยกยิ้มพออกพอใจในรูปโฉมของตน แม้ว่าในชาติที่แล้วนางก็ถือว่าหน้าตาดีแล้ว แต่ก็ไม่ได้งดงามถึงเพียงนี้ อีกทั้งความอ่อนเยาว์เช่นสาวแรกรุ่นนั่นก็ยิ่งทำให้หยางเพ่ยเพ่ยดูงดงามยิ่งขึ้นไปอีก

"เฮ้อ!" อยู่ๆ เพ่ยเพ่ยก็ถอนหายใจออกมา

"ทำไมคนงามเช่นเราต้องมาติดแหง็กอยู่ในตำหนักอ๋องนี่ด้วยเล่า"

"คุณหนูว่าอะไรนะเจ้าคะ ข้าฟังไม่ถนัดเจ้าค่ะ"

เสียงใสจากชิงชิง ที่เอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความสงสัย

"ไม่มีอะไรหรอกชิงชิง ข้าเพียงบ่นไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ข้าก็แค่เบื่อน่ะ อยากจะออกไปเปิดหูเปิดตาสูดอากาศข้างนอกบ้าง เราออกไปข้างนอกกันดีไหม"

"มันจะไม่งามนะเจ้าคะหรือถ้าคุณหนูอยากออกไปจริงๆ ลองไปทูลขออนุญาตจากท่านอ๋องก่อนดีไหมเจ้าคะ"

ชิงชิงแอบเป็นกังวลแทนเจ้านาย หากคุณหนูออกไปโดยไม่แจ้งท่านอ๋องก่อน อาจจะมีเรื่องไม่คาดฝันตามมาหากว่าท่านอ๋องจับได้

"ไม่เป็นไรหรอกน่าชิงชิง เจ้าอย่ากลัวไปเลย ท่านอ๋องคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราออกไปจากตำหนัก เขาเคยมาสนใจพวกเราเสียที่ไหนกัน"

อย่าว่าแต่อ๋องหมิงเลย บ่าวไพร่คนอื่นก็ไม่เคยย่างกรายมาที่ตำหนักจันทราของเพ่ยเพ่ยเลยด้วยซ้ำ ราวกับว่าตำแหน่งพระชายาเอกของนางนั้นไร้ซึ่งความหมาย

"แต่ว่า..."

ชิงชิงยังพูดไม่ทันจบ เพ่ยเพ่ยก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

"ชิงชิง เจ้านี่กังวลเกินไปแล้ว หากเกิดอะไรขึ้นมา ข้าจะรับผิดชอบเอง รีบไปเตรียมตัวซะ แล้วกลับมาเปลี่ยนชุดให้ข้าด้วย"

"อืม...ขอเป็นชุดบุรุษละกัน น่าจะปลอดภัยกว่า"

เพ่ยเพ่ยจ้องชิงชิง ส่งสายตาท่าทางจริงจังให้นาง

"เอ่อ…เจ้าค่ะ"

ข้าคงจะห้ามคุณหนูไม่ได้แล้วจริงๆ

ชิงชิงพยักหน้ารับคำอย่างจำใจ แล้วรีบไปเตรียมตัวทันที

-ห้องหนังสือ ตำหนักใหญ่-

"ศิษย์พี่ทานอีกหน่อยนะเจ้าคะ"

ฝูเหวินป้อนองุ่นให้อ๋องหมิง ที่กำลังเคร่งเครียดอยู่กับกองงานตรงหน้า

"อืม ขอบใจเจ้ามากเหวินเอ๋อ"

อ๋องหมิงรับองุ่นเข้าปาก แต่ก็ยังไม่ละสายตาออกมาจากกองกระดาษเหล่านั้น

"ศิษย์พี่พักผ่อนสักนิดดีหรือไม่เจ้าคะ ท่านดูเคร่งเครียดเกินไปแล้ว"

"อืม ก็ดีเหมือนกัน"

อ๋องหมิงละสายตาจากกองเอกสารแล้วหันมายิ้มให้หญิงสาวข้างกาย

"ศิษย์พี่ เราออกไปนั่งจิบชากันที่ศาลาริมน้ำกันดีกว่านะเจ้าคะ วันนี้อากาศดี ข้าอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกเจ้าค่ะ"

ฝูเหวินเอ่ยแล้วช้อนสายตาออดอ้อนอย่างที่นางชอบทำและอ๋องหมิงเองก็เอ็นดูนางยิ่งนักยามที่นางออดอ้อนเขาเช่นนี้

"เจ้าหายดีแล้วหรือเหวินเอ๋อ หากออกไปตากลมยามนี้ศิษย์พี่เกรงว่าเจ้าจะไม่สบายไปอีก"

"ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะไม่เป็นอันใดแล้ว เราออกไปกันนะเจ้าคะ"

ฝูเหวินสบตาออดอ้อนและอ๋องหมิงก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ลูกอ้อนของนางทุกที

"ตามแต่ใจเจ้า ขอข้าอ่านรายงานฉบับนี้จบแล้วเราออกไปเดินเล่นกัน"

ฝูเหวินยิ้มให้อ๋องหมิง รู้สึกพอใจที่เขานั้นตามใจตนเสมอ

-ตำหนักจันทรา-

"คุณหนูแต่งเช่นนี้แล้วเหมือนบัณฑิตหนุ่มรูปงามเลยนะเจ้าคะ"

ชิงชิงชื่นชมคุณหนูของนางที่บัดนี้แปลงโฉมใส่ชุดบุรุษเรียบร้อยแล้ว

"เจ้าก็หล่อเหลาไม่แพ้กันนะชิงชิง มานี่มา เจ้าต้องลบเครื่องประทินโฉมพวกนี้ออกเสียก่อน มันมากจนเกินไป เกินกว่าที่จะดูเป็นบุรุษ"

เพ่ยเพ่ยรวบพัดแล้วเคาะไปบนหัวชิงชิงเบาเบาอย่างคุณชายเจ้าสำราญ นางยกยิ้มหัวเราะ ตื่นเต้นดีใจสุดๆ ที่จะได้ออกไปเดินเยี่ยมชมตลาด

เมื่อทั้งสองนายบ่าวแปลงโฉมเรียบร้อยแล้วก็พากันย่องเดินไปยังประตูท้ายตำหนักที่มีไว้ให้พวกคนรับใช้เข้าออกและก็เป็นดังที่เพ่ยเพ่ยคิด ไม่มีใครสนใจพวกนางเลย