บทที่ 8 หญิงปริศนา (2)

เมื่อสวีจางหย่งควบม้ามาถึงที่จวนของตน เซียวเฉินที่ยืนรออยู่ที่เข้าประกบผู้เป็นนายเพื่อรายงานทันที

“ท่านหมอกำลังตรวจนางอยู่ขอรับ”

ทั้งสองคนพูดกันไป เดินไป ตรงไปยังห้องเรือนรับรองที่ตอนนี้หมอประจำตระกูลสวีกำลังตรวจให้หญิงสาวปริศนาคนนั้นอยู่ทันที

“เซียวเฉิน ให้เด็กไปเรียกซือซือมาพบข้า”

แม่ทัพเจ้านายของบ้านผู้ที่ใบหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา นั่งรออยู่ที่โถงหน้าเรือนรับรอง พลางครุ่นคิดวางแผนว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับหญิงปริศนาที่ยังนอนหมดสติอยู่ในห้องข้าง ๆ

“ท่านแม่ทัพเรียกซือซือหรือเจ้าคะ”

หญิงรับใช้นามซือซือ เดินเข้ามาหาประมุขของบ้าน เธอเป็นหญิงรับใช้ที่ท่านแม่ของแม่ทัพเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเล็กจึงเป็นที่ไว้ใจของเจ้านายทั้งสองเป็นอย่างดี

“ใช่ เจ้าช่วยดูแลนางในห้องหน่อยนะ แล้วก็อย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้”

“เจ้าค่ะ”

แม้จะมีเรื่องสงสัยซือซือเองก็ไม่กล้าถาม เพราะเป็นเรื่องของนายบ่าวอย่างเธอย่อมไม่กล้าวุ่นวาย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องรับรอง

สิ่งแรกที่ปรากฏต่อสายตาของซือซือ คือหญิงสาวคนหนึ่งผิวกายขาวซีด ใบหน้าไร้สีเลือด กำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยมีท่านหมอของตระกูลสวีกำลังตรวจชีพจรของนางอยู่โดยมีผ้าบางรองไว้ที่ข้อมือ

“เจ้าเตรียมน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้นางเถิด จะให้ดีก็เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะ”

ท่านหมอประจำตระกูลสวีหันมาบอกอีกคนก่อนจะเก็บเครื่องไม้เครื่องมือ และออกมาจากห้อง ก็พบว่าแม่ทัพสวีกำลังนั่งรอตนอยู่

“นางไข้สูงและชีพจรนางอ่อนมากขอรับท่านแม่ทัพ ข้าคิดว่าหากพ้นคืนนี้ไปได้นางก็รอดขอรับ”

สวีจางหย่งแอบใจกระตุกกับคำพูดของท่านหมออย่างหาสาเหตุไม่ได้ ชายหนุ่มกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตน เพื่อที่จะเข้าไปหาท่านแม่ที่อยู่เรือนฝ่ายใน