บทที่ 5 อุบัติเหตุ (2)

ทางด้านสวีจางหย่งที่กระโดดลงไปในน้ำก็ดำผุดดำว่ายจนเริ่มเหนื่อยอ่อนก็ยังไม่พบร่างของหวงเจียวเหม่ยถึงแม้ว่าน้ำในสระบัวจะไม่ได้ลึกเท่าใดนัก มันเหมือนราวกับว่าร่างของเธอไม่ได้อยู่ในน้ำ

ผู้จัดการสวีจางหย่งเรียกอีกคนขึ้นมาพักเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เขากลัวว่านักแสดงของตัวเองจะหมดแรงแล้วจมลงไปอีกคน

ในเวลาเดียวกันเจ้าหน้าที่กู้ภัยก็มาถึง สวีจางหย่งจึงยอมขึ้นมานั่งพัก ตอนนี้สระบัวถูกปิดไว้โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทีมงานและนักแสดงเริ่มกลับไปที่ห้องพักของตัวเองเพื่อให้เจ้าหน้าที่ได้ทำงาน

ร่างสูงที่ถูกคลุมไปด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ยืนมองสระบัวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่กู้ภัยด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ในแววตากลับมีแต่ความสงสัย

“พาจางหย่งกลับไปพักก่อนเถอะครับ ถ้ายังไงเดี๋ยวผมจะส่งข่าวไป”

“ครับ”

ทีมงานคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกทั้งสองคน ก่อนจะวิ่งกลับไปหาผู้กำกับที่นั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่

“เรากลับกันก่อนเถอะ ไปอาบน้ำแล้วค่อยกลับมาใหม่ก็ได้”

นักแสดงหนุ่มไม่ตอบ แต่ก็ยอมเดินออกมาไปขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ผู้จัดการของสวีจางหย่งที่เห็นสีหน้าผ่านทางกระจกมองหลังของอีกฝ่ายแล้วพูดทำลายความเงียบขึ้นมา ขณะที่กำลังขับรถกลับที่พัก

“ลู่เฉินพาเป่ยเป้ยไปโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวถ้านายอาบน้ำแล้วอยากกลับมาที่นี่อีกพี่ก็จะพามา”

“ครับ”

ทั้งสองจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมไปทั่วห้องโดยสารที่มีเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบา ๆ

หลังจากที่นักแสดงทุกคนกลับไปที่ที่พัก ก็มีการแจ้งมาจากทางผู้จัดการกองว่าให้ทุกคนอยู่ในที่พักของตัวเองจนถึงพรุ่งนี้เช้า เนื่องจากตอนนี้ยังไม่เจอร่างของพวงเจียวเหม่ย และตำรวจจะต้องสอบปากคำทุกคนที่เห็นเหตุการณ์

การค้นหาร่างของพวงเจียวเหม่ยยังเป็นไปอย่างต่อเนื่องจนถึงเวลาหกโมงเย็น ฝนก็ตกลงมาอย่างหนักทำให้การค้นหาต้องหยุดชั่วคราว