บทที่ 4 อุบัติเหตุ (1)

ทันทีที่ผู้กำกับให้สัญญาณเริ่มการถ่ายทำ ทุกคนก็แสดงบทบาทของตน เป่ยเป้ยเก็บสีหน้าไม่พอใจไว้ได้อย่างมิดชิดสมกับเป็นมืออาชีพ ก้าวเท้าเดินออกไปข้างหน้าอย่างสมบทบาท

หวงเจียวเหม่ยเองก็แสดงบทบาทที่ได้รับอย่างเต็มที่ ขณะที่เธอยืนมองไปที่สระบัวนั้นเป่ยเป้ยที่เดินมาก่อนจะสะดุดล้มแล้วถลาไปชนเข้ากับแผ่นหลังบางของหวงเจียวเหม่ยที่ยืนหันหลังให้

ตู้ม ซ่า

เสียงร่างของเจียวเหม่ยที่พลัดตกลงไปในสระบัวกระทบกับผิวน้ำของสระบัวท่ามกลางความตกใจของทุกคน หยดน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ

ทีมงานทุกคนกรูเข้ามาที่ริมสระบัว ลู่เฉินวิ่งเข้าไปคว้าตัวเป่ยเป้ยก่อนที่จะตกลงไปอีกคนไว้ได้ทันท่วงที มีชายหนุ่มสองคนที่รีบพุ่งตัวไปหาเจียวเหม่ย แต่ก็ไม่ทันกาล เพราะหญิงสาวตกลงไปในสระบัวแล้ว

สวีจางหย่งรีบกระโดดลงไปที่สระบัว โดยที่ผู้จัดการของเขาก็ห้ามไว้ไม่ทัน แต่จ้านซือที่จะกระโดดตามไปอีกคนก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือของลู่เฉิน

“คุณจ้านซือ พี่ว่าไปดูน้องเป่ยเป้ยก่อนดีไหมคะ”

จ้านซือที่ได้สติ รีบหันมาหาคนรักของตนที่นั่งกองอยู่กับพื้นพร้อมกับกุมข้อเท้าเอาไว้ด้วยใบหน้าเหยเก เขาประคองเธอให้ลุกขึ้น

เป่ยเป้ยที่วางแผนไว้ในใจอยู่แล้วเธอต้องเจ็บตัวด้วย หากเธอล้มเล่น ๆ แล้วละก็ทุกคนที่ดูอยู่จะรู้ว่าเธอจงใจ

“เป่ยเป้ยไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะคะทุกคน”

หญิงสาวหน้าหวานน้ำตาคลอร้องบอกขอโทษทุกคนอย่างน่าสงสาร กองถ่ายตกอยู่ในความวุ่นวาย ทีมงานโทรเรียกกู้ภัยกันจ้าละหวั่น ผู้กำกับ ผู้จัดการของสวีจางหย่งเดินไปเดินมาอย่างหนูติดจั่น

ลู่เฉินที่มือสั่นเบา ๆ ประคองตัวเป่ยเป้ยกลับไปที่ห้องพักนักแสดง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้จงใจ หากเกิดอะไรขึ้นกับหวงเจียวเหม่ยแล้วเธอจะจัดการมันอย่างไร

“พี่จะไม่ถามฉันหน่อยหรือ”

เป่ยเป้ยปรายตามองจ้านซือที่ประคองแขนเธออยู่อีกข้าง ด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ดวงตากลมโตแดงก่ำ เริ่มมีน้ำใส ๆ มาคลอหน่วย ปลายจมูกแดงเรื่อ

“เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

จ้านซือที่ตอนนี้ทั้งเป็นห่วงเจียวเหม่ยแต่ก็พยายามระงับอารมณ์โกรธ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวคนรักจงใจทำให้เจียวเหม่ยตกลงไป เขารู้จักแฟนสาวดี

ลู่เฉินที่เห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีนักจึงเลือกจะพาเป่ยเป้ยไปนั่งรออยู่บนรถตู้ หากอยู่ที่ห้องพักแล้วหญิงสาวเกิดระเบิดอารมณ์ขึ้นมาคงเป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ดีแน่นอน