บทที่ 12 ฟื้นคืน (2)

“แม่นาง ตื่นเถิด”

ซือซือค้อมตัวลงไปปลุกอีกคนที่นอนอยู่ เปลือกตาบางเริ่มขยับ หวงเจียวเหม่ยกะพริบตาถี่เมื่อลืมตาขึ้นมาได้ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือเด็กสาวคนหนึ่งในเครื่องแต่งกายของสาวใช้แบบจีนโบราณ เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ อย่างประหลาดใจ เตียงที่เธอนอนอยู่มีผ้ามุ้งสีขาวเหมือนในฉากละครที่เธอแสดงเป็นประจำ

“อ้ะ”

ความเจ็บปวดแล่นจี้ดขึ้นมาที่ขมับทั้งสองข้างจนหวงเจียวเหม่ยหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกอ่อนเพลียมาก แทบไม่มีแรงยกมือหรือยกหัวออกจากหมอนที่นอนอยู่

“พักก่อนเถิดเจ้าค่ะแม่นาง ท่านพึ่งฟื้นไข้ก็จะเพลียเป็นธรรมดา”

ซือซือจัดผ้าห่มให้อีกฝ่ายที่หลับตาลงไปอีกครั้ง ก่อนจะลุกออกมาจากข้างเตียง

“ท่านแม่ทัพ”

ซือซือค้อมตัวให้อีกฝ่ายที่ยืนอยู่หน้าประตู

“นางเป็นอย่างไรบ้าง”

“หลับไปอีกรอบเจ้าค่ะ ท่านจะเข้าไปดูหน่อยไหมเจ้าคะ”

“ไม่ล่ะ ข้าจะไปเขียนรายงานก่อน”

พูดจบสวีจางหย่งก็หมุนกายเดินออกไปทันที ทิ้งให้ซือซือยืนมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความฉงน ก็ไหนเขาจะมาเยี่ยมแม่นางในห้องไม่ใช่หรืออย่างไรกัน

เมื่อถึงยามอู่เปลือกตาบางก็ขยับอีกครั้ง หวงเจียวเหม่ยลืมตาขึ้นมาพบว่าตอนนี้ตัวเองยังนอนอยู่บนเตียงหลังเดิม หญิงสาวกะพริบตาปรับสายตาให้เข้ากับแสงในห้อง จมูกเชิดริ้นได้กลิ่นกำยานลอยมาจาง ๆ เธออยู่ที่ไหนกันนี่

หวงเจียวเหม่ยค่อย ๆ พยุงร่างกายลุกขึ้นนั่ง เธอจำได้ว่าเธอพลัดตกสระบัวขณะถ่ายทำ ทำไมตอนนี้เธอไม่อยู่ที่โรงพยาบาลกันล่ะ สงสัยที่นี่จะเป็นห้องพยาบาลของกองถ่ายละครสินะ

นักแสดงสาวพยุงร่างบางของตัวเองที่ยังอ่อนเพลียลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างยากลำบาก ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องที่ตกแต่งอย่างสวยงามโดยเน้นไปที่งานไม้สีเข้มเป็นหลัก

เสียงบานประตูหน้าห้องดังขึ้น พร้อมกับปรากฏร่างของเด็กสาวที่ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นน่าจะอายุยังไม่ถึง 25 ปี เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือ การแต่งกายของเด็กสาวคนนี้ทำให้หวงเจียวเหม่ยอดแปลกใจไม่ได้ เพราะทีมงานในกองถ่ายทุกคนสวมเสื้อยืดสีดำที่สกรีนชื่อละครไม้ที่หน้าอกเหมือนกันหมดทุกคน

“ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ข้าไปเอาข้าวต้มมารอท่านตื่นเจ้าค่ะ”

“เอ่อ”

ซือซือ รีบปรี่เข้ามาหาอีกคนที่นั่งมองอยู่บนเตียงอย่างดีใจ ก่อนจะวางถาดข้าวต้มไว้ที่โต๊ะใกล้ ๆ กันนั้น โดยไม่ทันสังเกตสายตาของอีกคนที่มองมาที่เธออย่างสงสัย

“อาหลิว แม่นางตื่นแล้ว”

เด็กสาวกุลีกุจอเดินไปบอกคนที่รออยู่หน้าห้องให้ไปแจ้งข่าวประมุขของบ้านอย่างตื่นเต้น ก่อนจะรีบเดินกลับมาหาอีกคนที่นั่งมองเธอด้วยสายตาสงสัย

“ข้าน้อยชื่อซือซือเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพสวี เอ่อ คนที่พาท่านมาที่นี่บอกให้ข้าดูแลท่าน”

หวงเจียวเหม่ยงงหนักขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินสรรพนามและถ้อยคำที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้าที่ยืนพูดพลางยิ้มสดใสให้เธอ เดี๋ยวนะ ทำไมเด็กคนนี้พูดจาแปลก ๆ หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบห้องก็ไม่เห็นจะมีกล้องหรือคนอื่น ๆ จะว่าอยู่ในกองถ่ายก็คงไม่ใช่