บทที่ 11 ฟื้นคืน (1)

หลังจากที่ซือซือไปพบนายหญิงสวีลี่ฉุนเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวก็รีบตรงดิ่งมาที่ห้องรับรองทันที ด้วยความเป็นห่วงว่าหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่จะไข้ขึ้นอีก แต่เมื่อมาถึงก็อดประหลาดใจไม่ได้เมื่อพบว่าท่านแม่ทัพสวียังอยู่ด้านใน

“เจ้าเข้ามาเถอะ”

สวีจางหย่งพูดก่อนจะลุกจากเก้าอี้ ออกไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ซือซือรีบเข้ามาดูอาการของหญิงสาวคนนั้นทันที

ซือซือไม่รู้ว่าหญิงสาวผู้นี้คือใคร แต่เมื่อทั้งนายหญิงสวีลี่ฉุนกับท่านแม่ทัพให้ความสำคัญขนาดนี้ เธอก็จะให้การดูแลเป็นอย่างดี บางทีเธอออาจจะเป็นหญิงสาวตามคำทำนายที่น้าจิ้นอิ๋งเคยเล่าให้เธอฟังเมื่อตอนยังเด็กก็เป็นได้

เนื่องจากตอนนี้เป็นฤดูฝน พอถึงกลางคืนยามห้ายฝนก็มักจะตกลงมาทุกวัน อากาศที่เย็นชื้น ทำให้อาการไข้ของหวงเจียวเหม่ยกลับมาอีกรอบ

ซือซือต้องคอยเช็ดตัวให้อีกคนแทบจะตลอดเวลา ทางด้านสวีจางหย่งที่เห็นเด็กรับใช้วิ่งเข้าวิ่งออกเรือนรับรองก็เริ่มใจไม่ดี แต่ก็ทำได้แค่ยืนมองจากหน้าต่างห้องทำงานผ่านม่านสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักเท่านั้น

“ฮือ ฮือ อือ”

เสียงแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากบางที่ยังคงซีดเผือดเป็นระยะ ซือซือเห็นท่าไม่ดีจึงบอกให้เด็กรับใช้รีบไปแจ้งแม่บ้านจิ้นอิ๋งว่าหญิงสาวเริ่มเพ้อหนัก

หลังจากที่มีคนมาแจ้งแม่บ้านจิ้นอิ๋งที่เรือนของสวีลี่ฉุน นายหญิงของบ้านจึงสั่งให้คนไปต้มยา และกำชับให้ซือซือให้หญิงสาวที่ป่วยอยู่กินให้หมด

สวีลี่ฉุนนั่งอยู่ในห้อง โดยหันหน้าไปทางวัดใหญ่กลางเมือง ที่ตอนนี้ความมืดเข้าครอบคลุมจึงทำให้มองไม่เห็นแต่อย่างใด หญิงวัยกลางคนนั่งสงบนิ่ง ในใจก็ได้แต่อธิษฐานหากว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นโชคชะตาของบุตรชายเธอจริงล่ะก็ ก็ขอให้เธอผ่านพ้นคืนนี้ไปด้วย

อาการไข้ของหวงเจียวเหม่ยทุเลาลงหลังจากที่ทานยาที่สวีลี่ฉุนให้เด็กรับใช้ไปต้มมาไปได้หนึ่งชั่วยาม และจากนั้นหญิงสาวก็หลับลงอย่างสงบไม่มีอาการเพ้อ เด็กรับใช้ที่มาช่วยซือซือดูแลหญิงสาวปริศนาต่างก็พากันกลับไปพักที่เรือนพักเมื่อยามโฉ่วมาถึง เหลือแต่เพียงซือซือที่นอนเฝ้าอีกคนอยู่ในห้องนั้น

แต่แสงเทียนจากห้องทำงานของประมุขของบ้านอย่างแม่ทัพสวีก็ยังไม่ดับลง และไม่มีใครรู้ว่าแสงเทียนจากห้องนั้นจะดับลงในยามใด

เมื่อยามเฉินมาถึงดวงอาทิตย์สาดแสงแดดอ่อน ๆ ทะลุก้อนเมฆบนท้องฟ้า ซือซือที่กลับจากเปลี่ยนเสื้อผ้าก็รีบเข้ามาดูหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าสวยเริ่มมีสีเลือด ไม่ซีดเผือดเหมือนเช่นเคย ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ

เด็กสาวใช้ผ้าชุบน้ำอุ่น ค่อย ๆ เช็ดไปตามใบหน้าที่ยังคงหลับอยู่เบา ๆ จนเมื่อเธอเช็ดเสร็จก็รู้สึกได้ว่ามือที่วางข้างลำตัวของคนที่นอนอยู่เริ่มขยับ

“อาหลิวเจ้าไปเรียนท่านแม่ทัพกับนายหญิงเร็วเข้า”

ซือซือคว้ามือของคนที่นอนบนเตียงไว้ด้วยความดีใจ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้จักกันมาก่อน เพราะเธอดูแลหญิงสาวคนนี้มาหนึ่งวันเต็ม ๆ ก็อดรู้สึกดีใจไม่ได้