บทที่ 13 ที่นี่ที่ไหน

ซือซือที่เห็นหวงเจียวเหม่ยนิ่งไป ก็คิดว่าหญิงสาวคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วก็คงสงสัยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน จึงรีบพูดให้อีกฝ่ายคลายกังวลโดยไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่ตนพูดนั้นทำให้ร่างบางงงหนักขึ้นไปอีก

“อ้อ ท่านไม่ต้องกลัวไปหรอกนะเจ้าคะ ที่นี่คือจวนของท่านแม่ทัพสวี สวีจางหย่งเจ้าค่ะ ไม่มีใครทำอะไรท่านได้หรอกหากว่าอยู่ที่นี่”

“แม่ทัพสวีจางหย่งอย่างนั้นหรือ”

หวงเจียวเหม่ยทวนคำพูดของเด็กสาวตรงหน้าอย่างตกใจ เธอเคยเห็นชื่อนี้จากหนังสือประวัติศาสตร์ นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งสับสน คิ้วบางขมวดคิ้วมุ่นอย่างคนใช้ความคิดอย่างหนัก

“ใช่เจ้าค่ะ ที่นี่คือจวนของท่านแม่ทัพสวี แห่งเมืองเฟิ่งหวง แล้วท่านชื่ออะไรหรือเจ้าคะ”

“ฉันชื่อหวงเจียวเหม่ย”

“ฉัน? ทำไมท่านถึงแทนตัวเองว่าฉันล่ะเจ้าคะ”

ซือซือลากม้านั่งตัวเล็กมานั่งที่ด้านข้างเตียง พร้อมกับมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย

“เอ่อ ฉัน เอ๊ย ข้าถามอะไรเจ้าหน่อยได้ไหมซือซือ”

“ได้เจ้าค่ะ คุณหนูหวงถามข้าได้ทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าได้รับมอบหมายจากนายหญิงลี่ฉุนกับท่านแม่ทัพให้เป็นคนดูแลคุณหนูเจ้าค่ะ”

“ที่นี่คือเมืองเฟิ่งหวงหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ”

ได้ยินดังนั้นเจียวเหม่ยที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกนัก ทำท่าเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด ก่อนจะนิ่งเงียบไปเพื่อเรียบเรียง วิเคราะห์สิ่งที่ได้ยินมา เด็กสาวคนนี้พูดด้วยคำพูดแบบจีนโบราณ แบบที่เธอใช้ตอนถ่ายทำละครจีนโบราณไม่มีหลุดเลยสักครั้ง การแต่งกายก็แบบจีนโบราณทุกกระเบียดนิ้ว

อีกทั้งถาดข้าวต้มที่เด็กคนนี้ยกเข้ามาก็ยังเป็นช้อนไม้ การแต่งห้องที่เธออยู่ ทุกอย่างมันเหมือนราวกับว่าเธออยู่ในกองถ่ายละคร หากว่าเป็นการซ่อนกล้องก็คงเป็นรายการที่แนบเนียนเกินไป และคงไม่มีใครมาเล่นตลกกับเธอหรอก เธอเป็นเพียงตัวประกอบเท่านั้น ไม่มีทางที่จะถูกเลือกให้เข้ารายการซ่อนกล้อง

ใบหน้าหวานสลดลง ยิ้มจาง ๆ แต่ก็ส่งไปไม่ถึงดวงตา ถือว่ายังดีที่ยังอยู่ที่เมืองเฟิ่งหวงถ้าออกไปจากที่นี่ก็ค่อยกลับไปเอาของที่ห้องพัก ไม่รู้ว่าเธอนอนไปนานเท่าใด หวังว่าคงจะไม่โดนปรับค่าห้องนะ หญิงสาวที่ใบหน้าเริ่มมีสีเลือดจมอยู่ในภวังค์ความคิด

“คุณหนูหวงท่านกินข้าวต้มสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ จะได้มีแรง เดี๋ยวข้าไปเอายาให้ท่านก่อนนะ”

ซือซือยกถาดข้าวต้มมาวางบนตักบาง ร่างเล็กยิ้มบาง ๆ ให้อีกคนอย่างขอบคุณ ในใจก็อยากรู้นักว่าโรงแรมที่นี่เค้าเทรนพนักงานยังไง ถึงได้ไม่หลุดคาแรคเตอร์เลยแม้แต่นิด หวงเจียวเหม่ยสรุปไปว่าที่นี่คงเป็นโรงแรมที่กองถ่ายจองไว้เป็นห้องพักของนักแสดงแถวหน้า ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มในชามจนหมด

หลังจากกินข้าวต้มจนหมดแล้ว หวงเจียวเหม่ยก็พยุงร่างที่อ่อนเพลียของตัวเองลุกออกจากเตียง พบว่ายังเป็นรองเท้าคู่เดิมที่เธอใส่เข้าฉากตอนนั้น แต่กลับไม่มีคราบโคลนติดอยู่เลยแม้แต่น้อย ซือซือคงจะเช็ดให้เธอล่ะมั้ง หญิงสาวคิดอย่างอดชื่นชมเด็กสาวไม่ได้

“สงสัยต้องให้ทิปแล้วล่ะ”

หวงเจียวเหม่ยคิดพลางใส่รองเท้า ก่อนจะค่อย ๆ พยุงร่างของตัวเองเดินตรงไปที่ประตูที่ปิดอยู่ มือเรียวค่อย ๆ เปิดประตูออกไป ภาพที่ร่างเล็กเห็นทำเอาเธอตัวชาวาบ สีหน้าที่เริ่มมีสีเลือดเลิ่กลั่กมองไปทางซ้ายทีขวาที ที่นี่ไม่เหมือนโรงแรมและทุกคนก็ล้วนแต่งกายด้วยชุดจีนโบราณ

คนที่ยังงงงันกับสิ่งที่ตัวเองเห็นสืบเท้าเดินตรงไปยังซุ้มประตูที่คาดว่าจะพาให้เธอออกไปที่ประตูรั้วที่อยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก สายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงง เช่นเดียวกับทุกอย่างตีรวนกันอยู่ในสมองของเธอ ที่นี่ที่ไหนกันแน่ ทำไมไม่มีทีมงานของกองถ่ายเลยสักคนเดียว

ถ้าจะบอกว่าเอาคนที่พึ่งตกน้ำมาปล่อยทิ้งไว้ที่โรงแรมคนเดียวก็คงจะดูดโหดร้ายเกินไปไหม หวงเจียวเหม่ยคิดในใจ แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะก้าวถึงประตูหน้าของบ้านเสียงของซือซือก็ดังตามไล่หลังมา

“คุณหนูหวง จะไปไหนหรือเจ้าคะ ท่านยังไม่หายดีนะ”

บรรดาลูกน้องของตระกูลสวีรีบหันมามองหญิงสาวแปลกหน้าทันที ก่อนที่ซือซือจะวิ่งมาคว้าแขนอีกคนไว้ได้ทัน หากหญิงสาวคนนี้ก้าวเท้าออกจากรั้วจวนท่านแม่ทัพออกไปล่ะก็ พวกเธอต้องโดนลงโทษอย่างหนักแน่นอน

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว จะกลับห้องไปเอาของน่ะซือซือ”

หวงเจียวเหม่ยยิ้มให้อีกฝ่ายที่ทำหน้าตาตื่นตกใจเมื่อเห็นเธอกำลังจะก้าวออกจากประตูบ้านไป

“แต่ว่า คุณหนูยังไม่หายดีนะเจ้าคะ กลับไปอยู่ในห้องก่อนเถิดถ้าไข้กลับขึ้นมาจะแย่เอานะเจ้าคะ เร็วสิอาหลิน”

ซือซือที่คว้าแขนข้างหนึ่งของหวงเจียวเหม่ยไว้ เรียกเด็กรับใช้อีกคนเข้ามาช่วยเธอพยุงคนตรงหน้า

“ให้ฉันกลับเถอะนะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ”

หวงเจียวเหม่ยพยายามสะบัดตัวออกจากเด็กสาวทั้งสองคน จนเกิดการยื้อยุดกันเกิดขึ้น พ่อบ้านหลินที่ได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากทางหน้าบ้านก็ออกมาดู เมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ท่านแม่ทัพสวีพากลับมาด้วยกำลังจะออกไปด้านนอกจึงรีบสั่งให้คนงานไปปิดประตูบ้านทันที