หน้าที่ของภรรยา

ลลิล....

"ลิลคืนนี้มึงย้ายมานอนที่ห้องกูเข้าใจไหม" เขาหันมาพูดกับฉันเสียงเบาข้างหู

"เอ่อ ทำไมลิลต้องไปนอนที่ห้องคุณคิมด้วยล่ะคะ"พอฉันถามเขาก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายใส่ฉัน

"กูสั่งอะไรมึงก็ทำไปอย่าถามมาก"

"แต่"

"มึงจะแต่อะไรของมึงกุสั่งก็ทำเข้าใจไหม" พอเห็นสายตาไม่พอใจฉันก็เลยไม่ถามอะไรต่อ

"กูถามมึงเข้าใจไหมพูด!!! เป็นใบ้หรือไงวะถามไม่ตอบ"

"เข้าใจค่ะ"

คิมหันต์....

ผมแม่งโคตรรำคาญยัยนี่ชิบหายบอกอะไรสั่งอะไรก็มีแต่คำถามจะถามทำซากไรเยอะแยะวะ 

"คิมคะคุณจะให้แอนนี่นอนห้องรับแขกจริงๆเหรอ แอนนี่ไม่อยากนอนคนเดียวค่ะ" แอนนี่อดีตคนรักของผมบอกผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อนปนน้อยใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงใจอ่อนแต่ตอนนี้ไม่ใช่

"ถ้านอนไม่ได้เธอก็ไปนอนที่อื่นเพราะที่ฉันยอมให้เธอมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวเพราะเห็นว่าเธอไม่มีที่ไป" 

"แต่คิมขา ที่แอนนี่กลับมาเพราะอยากมาปรับความเข้าใจกับคุณนะคะคิม แอนนี่รู้ว่าที่ผ่านมาแอนนี่ทำไม่ถูกที่ทิ้งคุณไปแต่ตอนนี้แอนนี่รู้แล้วว่าใครคือคนที่รักแอนนี่ที่สุดแอนนี่ก็เลยกลับมาหาคิมไงคะ"

"ขอบใจนะแอนนี่ที่คิดถึงฉันแต่มันไม่สายไปหน่อยหรือไงที่กลับมาตอนนี้"

"ไม่สายไปหรอกค่ะเพราะแอนนี่รู้ว่าคิมรอแอนนี่อยู่" ผมแม่งอึ้งกับความคิดของแอนนี่ที่บอกว่าผมรอเธอกลับมา ใช่ก่อนหน้านี้ผมอาจจะคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้เวลานี้มันไม่ใช่ ในเมื่อเธอทำผมเจ็บเจียนตายผมจะโง่กลับไปหาเธอทำไม ที่ผมยอมให้แอนนี่มาอยู่ที่นี่ก็เพื่อให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้แคร์อะไรเธอแล้วไม่ได้รู้สึกอะไร ผมจะทำให้แอนนี่รู้ว่าไม่มีเธอผมก็มีคนอื่นได้เหมือนกัน เพราะแบบนี้ผมถึงให้เมียในนามของผมขึ้นมาอยู่บนตึกแทนการไปอยู่ที่บ้านพักคนงานในไร่ ถ้าเมื่อไหร่ที่แอนนี่ทนไม่ไหวแล้วออกไปจากบ้านผมก็จะเฉดหัวลลิลกลับไปอยู่ในที่ๆควรจะอยู่เพื่อรอเวลาให้ครบตามสัญญาที่มีไว้ในพินัยกรรม แค่สองปีมันคงไม่นานเกินไปจนผมทนไม่ได้หรอก

"ทำไมคิมใจ้รายกับแอนนี่จังเลย"

"ถ้าฉันใจร้ายกับเธอฉันคงไม่ให้เธอเข้ามาเหยียบในบ้านหรอก"

"ถ้าเรากลับมาเป็นคนรักกันไม่ได้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ยคะคิม" 

"เพื่อน??"

"ใช่ค่ะเพื่อน ได้มั้ยคะคิม"

"ได้ดิ"  จากนั้นผมก็เลิกสนใจแอนนี่แล้วเดินไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าเงินเพื่อออกไปเที่ยวข้างนอกเพราะผมนัดพวกเพื่อนกับผู้หญิงคนใหม่ผมเอาไว้ที่ผับที่ผมกับพวกเพื่อนหุ้นกันทำ

"คิมจะไปไหนคะ" 

"ไปผับเธอก็พักผ่อนซะแล้วก็คิดหาทางว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตของเธอ"

"ตอนนี้แอนนี่ยังไม่อยากคิดเลยค่ะ ว่าแต่แอนนี่ขอไปผับด้วยได้มั้ยคะคิม"

"ไปทำไม"

"ก็อยากไปเที่ยวในฐานะเพื่อนไงนะคะคิมถ้าคุณเห็นว่าแอนนี่เป็นเพื่อนคุณคงไม่ปฏิเสธ" ผมไม่ตอบก่อนจะเดินออกมาจากบ้านโดยมีแอนนี่วิ่งตามมา 

ลลิล....

ฉันยืนมองคนทั้งคู่ที่พากันเดินออกไปก่อนจะกลับมาที่ห้องนอนตัวเองเพื่อเตรียมที่นอนหมอนผ้าห่มไปนอนที่ห้องของคุณคิมหันต์ตามคำสั่งเขา ถ้าให้ฉันเดาเขาคงอยากให้คุณแอนนี่เห็นว่าเขาไม่ได้แคร์เธอแล้วแต่เขาทำได้จริงเหรอในเมื่อเขาเคยรักคุณแอนนี่มาก แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องของฉันเพราะอีกไม่นานฉันก็ต้องไปจากที่นี่ สองปีเท่านั้น ลิลเธอต้องอดทนนะ ฉันให้กำลังใจตัวเองเพราะฉันไม่รู้เลยว่าระหว่างนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของคุณคิมหันต์ ห้องนอนของเขาที่ฉันเพิ่งได้เข้ามาเป็นครั้งแรก ที่ผ่านมาฉันจะช่วยแม่บ้านทำความสะอาดบ้านและทำความสะอาดห้องนอนทุกห้องในบ้านหลังนี้ยกเว้นห้องนอนของคุณคิมหันต์นั่นเป็นเพราะเขาสั่งห้ามเด็ดขาดบอกว่าห้ามฉันเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียวเพราะเขารังเกียจฉันและกลัวว่าฉันจะขโมยของมีค่าในห้องนอนของเขาไป ซึ่งครั้งนี้ถ้าเขาไม่สั่งให้ฉันเข้ามาฉันก็คงไม่เข้ามาหรอก เรื่องที่เขารังเกียจฉันฉันก็พอเข้าใจแต่ที่ฉันไม่เข้าใจก็คือทำไมเขาถึงคิดว่าฉันจะขโมยของของเขาเพราะเกิดมาทั้งชีวิตฉันไม่เคยลักขโมยของใครเลยสักครั้ง แต่ก็นั่นแล่ะเขาเกลียดฉันเขาก็คงหาข้ออ้างสารพัดมาว่ามาดูถูกซึ่งฉันก็ชินแล้วเพราะโดนมาตั้งแต่เด็กจนโต

ฉันมองไปรอบๆห้องนอนของเขาที่มีขนาดกว้างกว่าทุกห้องในบ้านหลังนี้เพื่อหามุมเล็กๆที่ฉันจะสามารถเอาผ้ามาปูนอนได้และไม่เกะกะสายตาเขาเพราะเขาคงไม่ยอมให้ฉันขึ้นไปนอนกับเขาบนเตียงหรอก

ฉันเดินหอบที่นอนมาที่มุมเล็กๆข้างตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงปลายเตียงก่อนจะเอาผ้ามาปูเพื่อนอน ฉันไม่รู้ว่าจะต้องเข้ามานอนห้องของเขานานเท่าไหร่แต่ฉันก็หวังว่ามันจะแค่คืนนี้คืนเดียวเพราะมันคงอึดอัดทั้งฉันและเขาที่ต้องนอนในห้องเดียวกัน

ฉันไหว้พระสวดมนต์ก่อนจะล้มตัวลงนอน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหนจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องเปิดเข้ามาอย่างแรง

ปั้ง!!! 

ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นตามสัญชาตญาณก่อนจะพบว่าเจ้าของห้องกลับเข้ามาแล้วซึ่งดูท่าแล้วเขาน่าจะเมาจนไม่ได้สติแต่เขาไม่ได้เข้ามาเพียงคนเดียวมีคุณแอนนี่ที่พยุงเขาเข้ามาและกำลังจะพาไปที่เตียงนอน

"คิมขาา คุณเมามากเลยเดี๋ยวแอนนี่จะช่วยถอดเสื้อผ้าให้นะคะ"

"ม่ายยยต้อง" คุณคิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงยานคางพยายามปัดมือของคุณแอนนี่ออกแต่ดูเหมือนคุณแอนนี่จะไม่ยอมเธอพยายามถอดเสื้อผ้าของเขาให้ได้ ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าจะทำยังไงดีจะออกไปดีไหมหรือจะยังไงแต่พอคิดถึงคำพูดของคุณท่านที่ขอร้องให้ฉันช่วยเรื่องคุณแอนนี่ไม่ให้เข้ามายุ่งวุ่นวายกับคุณคิมหันต์อีกฉันก็เลยตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินไปหา

"คุณกำลังจะทำอะไรคะคุณแอนนี่"

"แกเข้ามาในห้องคิมได้ยังไงห๊ะนังคนใช้"

"ลิลเป็นภรรยาคุณคิมนะคะคุณแอนนี่"

"เหอะก็แค่ภรรยาที่คิมเค้าจำใจแต่งงานด้วย"

"แต่ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายไม่ใช่เหรอคะ"

"แกกล้าต่อปากต่อคำกับฉันเหรอห๊ะนังขี้ข้า"

"ลิลพูดความจริงค่ะ ยังไงขอเชิญคุณแอนนี่ออกไปจากห้องด้วยนะคะส่วนคุณคิมลิลจะดูแลเองเพราะมันเป็นหน้าที่ของภรรยา"

"ฉันไม่ไปแกนั่นแล่ะออกไปนังคนใช้" คุณแอนนี่เดินมาแล้วพยายามผลักฉันให้ออกมาจากห้องนอนแต่ฉันก็ไม่ยอมถึงยังไงฉันก็ต้องปกป้องเขาตามคำสั่งคุณท่าน

"แกก็รู้ว่าพักนี้ฉันป่วยออดๆ แอดๆ โรคภัยไข้เจ็บก็ถามหาทุกวันไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง แต่ฉันคงนอนตายตาไม่หลับเพราะห่วงตาคิมหลานชายเพียงคนเดียวของฉัน แกก็เห็นอยู่ว่าตอนนี้ตาคิมเป็นยังไง ตั้งแต่ตาคิมอกหักจากนังแอนนี่คนรักเก่าที่ทิ้งตาคิมไปแต่งงานกับผู้ชายแก่คราวพ่อตาคิมก็ทำตัวสำมะเลเทเมาคบผู้หญิงไปทั่วเดี๋ยวควงคนนั้นพอเบื่อก็ควงคนนี้ฉันเห็นพาเข้าบ้านไม่เคยซ้ำหน้า แล้วตอนนี้ฉันสืบได้ว่านังแอนนี่มันเลิกกับผัวแก่ของมันแล้วและมันกำลังจะกลับมาหาตาคิม ฉันกลัวตาคิมจะใจอ่อนกลับไปคบกับนังนั่นอีก ฉันกลัวสมบัติที่ฉันยกให้ตาคิมมันจะไปตกอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ฉันรู้ว่าตาคิมยังรักนังแอนนี่อยู่ นังแอนนี่มันเป็นผู้หญิงหิวเงินฉันกลัวมันจะกลับมาหลอกตาคิมหลอกให้ตาคิมแต่งงานกับมันแล้วมันก็จะมาผลาญสมบัติทุกอย่างจนตาคิมไม่เหลืออะไร ซึ่งฉันยอมไมไ่ด้เป็นอันขาดเพราะแบบนี้ฉันถึงต้องการให้แกแต่งงานกับตาคิมแกต้องเป็นไม้กันหมาห้ามให้นังนั่นเข้ามาหลอกตาคิมอีก ถ้าแกจดทะเบียนกับตาคิมแกก็จะมีสิทธิ์ทุกอย่างในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายนังนั่นก็จะทำอะไรไม่ได้ ส่วนเรื่องจดทะเบียนจะมีทนายความประจำตระกูลเขาจะจัดการให้ แต่มันก็จะมีสัญญาอีกฉบับที่แกต้องเซ็นต์ว่าแกจะต้องหย่ากับตาคิมเมือ่ถึงเวลา"

นั่นคือคำสั่งของคุณท่านที่บอกกับฉันก่อนที่ท่านจะเสีย

"คุณต่างหากค่ะที่ต้องออกไป" ฉันเป็นฝ่ายผลักคุณแอนนี่ให้ออกไปจากห้องจากนั้นฉันก็ปิดประตูล็อกห้องทันทีเพื่อไม่ให้เธอเข้ามา

ฉันยืนถอนหายใจอยู่ตรงหน้าประตู ฉันหวังว่าที่ฉันทำมันจะถูกต้อง