จูบแรก

ลลิล...

ฉันอยู่ดูแลคุณท่านจนท่านเข้านอนจากนั้นฉันก็นั่งใช้ความคิดอยู่อย่างเงียบๆ ภายในห้องด้วยความรู้สึกสับสน เนื่องจากคำพูดของคุณท่านที่ขอร้องให้ฉันดูแลคุณคิมหันต์หลังจากที่ท่านไม่อยู่แล้วมันทำให้ฉันลำบากใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ยิ่งกว่าครั้งที่ท่านขอให้ฉันแต่งงานกับคุณคิมหันต์

"แต่ถ้าแกทำให้ตาคิมมีความสุขได้ฉันก็ยินดีที่จะให้แกเป็นหลานสะใภ้ของฉัน เพราะถ้าฉันไม่อยู่แล้วตาคิมก็คงไม่เหลือใคร คงไม่มีใครรักและหวังดีกับเขาเท่าแก"

"พอรู้ตัวว่าจะไม่อยู่มันก็ทำให้ฉันคิดได้หลายอย่าง สมบัติเงินทองที่หามาตลอดชีวิตสุดท้ายก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง ตอนนี้ฉันห่วงอยู่อย่างเดียวก็คือตาคิม แกดูแลตาคิมแทนฉันได้ไหมนังลิล อยู่ดูแลตาคิมทำให้เขามีความสุขในวันที่เขาไม่เหลือใครให้พึ่งพิง ฉันขอแค่นี้แกทำให้ฉันได้ใช่ไหม เพราะมันจะเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของฉัน"

"ถือว่าฉันขอร้อง แกทำได้ไหมนังลิล"

ความรู้สึกของฉันมันทั้งสับสนอึดอัดในใจกลืนไม่เข้าคายไม่ออกบอกไม่ถูกว่าจะปฏิเสธคำขอร้องท่านยังไง ถึงแม้ฉันจะยอมรับกับท่านว่าฉันรู้สึกยังไงกับคุณคิมหันต์แต่นั่นมันไม่ได้สำคัญอะไรเลยกับความรู้สึกที่ฉันมีให้เขาเพราะถึงยังไงมันก็ไม่ความหมายอะไรเพราะเขาเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไร ทั้งที่รู้ว่าเขาเกลียดแต่ฉันดันไปหลงรักเขาทั้งที่ๆ ผ่านมาเขาไม่เคยทำดีหรือพูดดีกับฉันเลยสักครั้ง ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันไปหลงรักเขาตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีฉันก็รู้สึกกับเขาไปแล้ว หรืออาจจะเป็นวันนั้น...วันที่เขาเสียใจเรื่องคนรักที่มาบอกเลิกเพื่อไปแต่งงานกับคนอื่นช่วงนั้นคุณคิมหันต์เมาหัวราน้ำกลับบ้านทุกวัน และเป็นฉันที่ต้องอยู่รอเขากลับบ้านแม้จะดึกดื่นแค่ไหนก็รอเพราะถ้าเขาไม่กลับฉันก็นอนไม่หลับ คือตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ฉันไม่เคยเห็นคุณคิมหันต์แบบนี้มาก่อนเลย ถ้าจะบอกว่าฉันสงสารเห็นใจเขาก็คงไม่ผิดมากนัก ตอนที่คุณท่านผู้ชายยังอยู่ท่านมักจะพูดให้ฉันเข้าใจคุณคิมหันต์ไม่ให้ฉันถือโทษโกรธเขาเวลาที่ถูกเขาแกล้ง คุณท่านบอกว่าคุณคิมหันต์เป็นคนที่น่าสงสารพ่อแม่ก็ไม่มีคุณท่านเล่าว่าตอนเด็กๆ คุณคิมเป็นเด็กนิสัยดีเขาน่ารักมากๆ กับทุกคนไม่ได้มีนิสัยแบบนี้แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นซึ่งตอนนั้นคุณคิมหันต์อายุประมาณ7ขวบคุณพ่อคุณคิมหันต์แอบมีอะไรกับเด็กในบ้านที่คุณท่านรับมาเลี้ยงคุณแม่คุณคิมหันต์เสียใจมากก็เลยยิงตัวตายคุณพ่อคุณคิมหันต์รู้สึกผิดและเสียใจที่ทำให้ภรรยาตัวเองฆ่าตัวตายก็เลยยิงตัวตายตาม ตั้งแต่วันนั้นคุณคิมหันต์ก็เปลี่ยนไปจากเด็กน่ารักร่าเริงกลายเป็นเด็กเก็บกดโมโหร้ายเขาโกรธทั้งพ่อและแม่ของตัวเองที่ทิ้งเขาไปโดยเฉพาะพ่อของเขาที่เขาไม่เคยให้อภัยท่านเลยแม้ท่านจะเสียไปแล้วก็ตาม นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาเกลียดทุกคนที่คุณท่านรับมาเลี้ยงโดยเฉพาะฉันเพราะเขาคิดว่าคุณท่านเอ็นดูฉันมากกว่าคนอื่น มันก็เลยทำให้ฉันเข้าใจเขาว่าเพราะอะไรเขาถึงเป็นแบบนี้

วันนั้นฉันนั่งรอเขากลับมาเกือบสว่างเขาเดินลงจากรถในสภาพที่ฉันยังตกใจไม่คิดว่าเขาจะกลับมาถึงบ้านได้ พอเดินลงจากรถเขาก็นั่งทรุดลงที่พื้นทันทีฉันรีบวิ่งเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วงกลัวเขาจะเจ็บ

"คุณคิมเป็นยังไงบ้างคะ"

"ครายยย วะ" เสียงยานคางถาม

"ลิลเองค่ะ"

"ลิล?? อีขี้ข้า มึงไปไกลๆ กูอย่ามาจับ" ฉันถูกคุณคิมหันต์ผลักออกจากจนหงายด้วยความรังเกียจหลังจากนั้นเขาก็พยุงตัวเองลุกแต่ลุกไม่ไหวทำให้ร่างของเขาล้มลงมาทับฉันที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น จังหวะนั้นมันทำให้ใบหน้าของเราใกล้กันมาก ฉันยอมรับว่าฉันใจสั่นเพราะไม่เคยใกล้ชิดเขาขนาดนี้มาก่อน

"แอนนี่ แอนี่ ฉันคิดถึงเธอ เธอกลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ย" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็โน้มตัวลงมากอดฉันใบหน้าของเขาฝังอยู่ตรงลำคอแล้วฉันก็สัมผัสถึงความเปียกชื้น

"ฮึก ฮึก เธอกลับมาหาฉันแล้ว" เขาร้องไห้อย่างงั้นเหรอ ฉันที่ตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงก็เลยปล่อยเลยตามเลยยอมให้เขากอดเผื่อเขาจะดีขึ้นแต่ฉันคิดผิดเพราะเขาไม่ได้แค่กอด เขาดูดคอฉันจนเกิดรอยพอฉันจะผลักเขาออกเขาก็ขืนตัวฉันไว้แล้วจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรงและเร่าร้อน ฉันตกใจและตั้งตัวไม่ทันเพราะฉันไม่เคยถูกจูบ เขาคือจูบแรกของฉัน ฉันยอมรับว่าสัมผัสของเขามันทำให้ฉันใจเต้นแรงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรและใครที่เขากำลังจูบอยู่ หลังจากที่เขาจูบฉันสักพักเขาก็นิ่งไปใบหน้าของเขาซบลงมาที่ไหล่เหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ของตัวเอง และในจังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นมาฉันรีบผลักตัวเองออกเพราะกลัวเขาจะจำได้ว่าคนที่เขาจูบคือฉัน ฉันรีบวิ่งกลับมาที่ห้องโดยปล่อยเขาไปตรงนั้น ฉันไม่กล้าที่จะกลับไปหาเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาจะกลับห้องยังไงในสภาพเมามายแต่ตอนนั้นฉันต้องพาร่างกายตัวเองและความรู้สึกของตัวเองกลับมาก่อน ก่อนที่เขาจะรู้ว่าคนที่เขาจูบคือคนที่เขาเกลียดมาตลอด

"เข้าไปประจบอะไรย่ากูอีกล่ะ" ฉันตกใจเมื่อเปิดประตูห้องคุณท่านออกมาแล้วเจอคุณคิมหันต์ยืนอยู่พอดี

"เปล่าค่ะ ลิลแค่มาดูแลคุณท่านตามปกติ"

"หึ ตามปกติ มึงคิดว่ากูจะเชื่อมึงงั้นเหรอ มึงรู้ว่าช่วงนี้ย่ากูไม่สบายก็เลยมาประจบเอาใจคงอยากให้ท่านยกสมบัติให้มึงล่ะสิ อย่าหวังเลยว่ากูจะยอม คนอย่างมึงอย่าหวังถึงกูกับมึงจะได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันก็ตาม กูจะทำให้มึงยอมเซ็นต์ใบหย่าโดยที่กูไม่ต้องเสียอะไรเลย" เขาพ้นคำด่าคำดูถูกสารพัดใส่หน้าฉันก่อนจะเดินผ่านหน้าไป ฉันทำได้แค่มองตามหลังแม้ใจนึงอยากจะพูดให้เขาเข้าใจว่าฉันไม่เคยคิดจะอยากได้อะไรของเขาทั้งนั้น ไม่เคยอยากได้ทรัพย์สินเงินทองของเขาเลยเพราะสิ่งเดียวที่ฉันอยากได้เขาก็คงให้ฉันไม่ได้และคงไม่มีให้นั่นก็คือ...หัวใจและความรัก

ขอโทษที่หายไปหลายวันช่วงนี้ไรท์ยุ่งเรื่องหาบ้านก็เลยไม่มีเวลาปั่นนิยาย วันนี้จะพยายามอัพให้ได้หลายๆ ตอนนะคะ

ลลิล...

ฉันอยู่ดูแลคุณท่านจนท่านเข้านอนจากนั้นฉันก็นั่งใช้ความคิดอยู่อย่างเงียบๆ ภายในห้องด้วยความรู้สึกสับสน เนื่องจากคำพูดของคุณท่านที่ขอร้องให้ฉันดูแลคุณคิมหันต์หลังจากที่ท่านไม่อยู่แล้วมันทำให้ฉันลำบากใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ยิ่งกว่าครั้งที่ท่านขอให้ฉันแต่งงานกับคุณคิมหันต์

"แต่ถ้าแกทำให้ตาคิมมีความสุขได้ฉันก็ยินดีที่จะให้แกเป็นหลานสะใภ้ของฉัน เพราะถ้าฉันไม่อยู่แล้วตาคิมก็คงไม่เหลือใคร คงไม่มีใครรักและหวังดีกับเขาเท่าแก"

"พอรู้ตัวว่าจะไม่อยู่มันก็ทำให้ฉันคิดได้หลายอย่าง สมบัติเงินทองที่หามาตลอดชีวิตสุดท้ายก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง ตอนนี้ฉันห่วงอยู่อย่างเดียวก็คือตาคิม แกดูแลตาคิมแทนฉันได้ไหมนังลิล อยู่ดูแลตาคิมทำให้เขามีความสุขในวันที่เขาไม่เหลือใครให้พึ่งพิง ฉันขอแค่นี้แกทำให้ฉันได้ใช่ไหม เพราะมันจะเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของฉัน"

"ถือว่าฉันขอร้อง แกทำได้ไหมนังลิล"

ความรู้สึกของฉันมันทั้งสับสนอึดอัดในใจกลืนไม่เข้าคายไม่ออกบอกไม่ถูกว่าจะปฏิเสธคำขอร้องท่านยังไง ถึงแม้ฉันจะยอมรับกับท่านว่าฉันรู้สึกยังไงกับคุณคิมหันต์แต่นั่นมันไม่ได้สำคัญอะไรเลยกับความรู้สึกที่ฉันมีให้เขาเพราะถึงยังไงมันก็ไม่ความหมายอะไรเพราะเขาเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไร ทั้งที่รู้ว่าเขาเกลียดแต่ฉันดันไปหลงรักเขาทั้งที่ๆ ผ่านมาเขาไม่เคยทำดีหรือพูดดีกับฉันเลยสักครั้ง ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันไปหลงรักเขาตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีฉันก็รู้สึกกับเขาไปแล้ว หรืออาจจะเป็นวันนั้น...วันที่เขาเสียใจเรื่องคนรักที่มาบอกเลิกเพื่อไปแต่งงานกับคนอื่นช่วงนั้นคุณคิมหันต์เมาหัวราน้ำกลับบ้านทุกวัน และเป็นฉันที่ต้องอยู่รอเขากลับบ้านแม้จะดึกดื่นแค่ไหนก็รอเพราะถ้าเขาไม่กลับฉันก็นอนไม่หลับ คือตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ฉันไม่เคยเห็นคุณคิมหันต์แบบนี้มาก่อนเลย ถ้าจะบอกว่าฉันสงสารเห็นใจเขาก็คงไม่ผิดมากนัก ตอนที่คุณท่านผู้ชายยังอยู่ท่านมักจะพูดให้ฉันเข้าใจคุณคิมหันต์ไม่ให้ฉันถือโทษโกรธเขาเวลาที่ถูกเขาแกล้ง คุณท่านบอกว่าคุณคิมหันต์เป็นคนที่น่าสงสารพ่อแม่ก็ไม่มีคุณท่านเล่าว่าตอนเด็กๆ คุณคิมเป็นเด็กนิสัยดีเขาน่ารักมากๆ กับทุกคนไม่ได้มีนิสัยแบบนี้แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นซึ่งตอนนั้นคุณคิมหันต์อายุประมาณ7ขวบคุณพ่อคุณคิมหันต์แอบมีอะไรกับเด็กในบ้านที่คุณท่านรับมาเลี้ยงคุณแม่คุณคิมหันต์เสียใจมากก็เลยยิงตัวตายคุณพ่อคุณคิมหันต์รู้สึกผิดและเสียใจที่ทำให้ภรรยาตัวเองฆ่าตัวตายก็เลยยิงตัวตายตาม ตั้งแต่วันนั้นคุณคิมหันต์ก็เปลี่ยนไปจากเด็กน่ารักร่าเริงกลายเป็นเด็กเก็บกดโมโหร้ายเขาโกรธทั้งพ่อและแม่ของตัวเองที่ทิ้งเขาไปโดยเฉพาะพ่อของเขาที่เขาไม่เคยให้อภัยท่านเลยแม้ท่านจะเสียไปแล้วก็ตาม นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาเกลียดทุกคนที่คุณท่านรับมาเลี้ยงโดยเฉพาะฉันเพราะเขาคิดว่าคุณท่านเอ็นดูฉันมากกว่าคนอื่น มันก็เลยทำให้ฉันเข้าใจเขาว่าเพราะอะไรเขาถึงเป็นแบบนี้

วันนั้นฉันนั่งรอเขากลับมาเกือบสว่างเขาเดินลงจากรถในสภาพที่ฉันยังตกใจไม่คิดว่าเขาจะกลับมาถึงบ้านได้ พอเดินลงจากรถเขาก็นั่งทรุดลงที่พื้นทันทีฉันรีบวิ่งเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วงกลัวเขาจะเจ็บ

"คุณคิมเป็นยังไงบ้างคะ"

"ครายยย วะ" เสียงยานคางถาม

"ลิลเองค่ะ"

"ลิล?? อีขี้ข้า มึงไปไกลๆ กูอย่ามาจับ" ฉันถูกคุณคิมหันต์ผลักออกจากจนหงายด้วยความรังเกียจหลังจากนั้นเขาก็พยุงตัวเองลุกแต่ลุกไม่ไหวทำให้ร่างของเขาล้มลงมาทับฉันที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น จังหวะนั้นมันทำให้ใบหน้าของเราใกล้กันมาก ฉันยอมรับว่าฉันใจสั่นเพราะไม่เคยใกล้ชิดเขาขนาดนี้มาก่อน

"แอนนี่ แอนี่ ฉันคิดถึงเธอ เธอกลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ย" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็โน้มตัวลงมากอดฉันใบหน้าของเขาฝังอยู่ตรงลำคอแล้วฉันก็สัมผัสถึงความเปียกชื้น

"ฮึก ฮึก เธอกลับมาหาฉันแล้ว" เขาร้องไห้อย่างงั้นเหรอ ฉันที่ตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงก็เลยปล่อยเลยตามเลยยอมให้เขากอดเผื่อเขาจะดีขึ้นแต่ฉันคิดผิดเพราะเขาไม่ได้แค่กอด เขาดูดคอฉันจนเกิดรอยพอฉันจะผลักเขาออกเขาก็ขืนตัวฉันไว้แล้วจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรงและเร่าร้อน ฉันตกใจและตั้งตัวไม่ทันเพราะฉันไม่เคยถูกจูบ เขาคือจูบแรกของฉัน ฉันยอมรับว่าสัมผัสของเขามันทำให้ฉันใจเต้นแรงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรและใครที่เขากำลังจูบอยู่ หลังจากที่เขาจูบฉันสักพักเขาก็นิ่งไปใบหน้าของเขาซบลงมาที่ไหล่เหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ของตัวเอง และในจังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นมาฉันรีบผลักตัวเองออกเพราะกลัวเขาจะจำได้ว่าคนที่เขาจูบคือฉัน ฉันรีบวิ่งกลับมาที่ห้องโดยปล่อยเขาไปตรงนั้น ฉันไม่กล้าที่จะกลับไปหาเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาจะกลับห้องยังไงในสภาพเมามายแต่ตอนนั้นฉันต้องพาร่างกายตัวเองและความรู้สึกของตัวเองกลับมาก่อน ก่อนที่เขาจะรู้ว่าคนที่เขาจูบคือคนที่เขาเกลียดมาตลอด

"เข้าไปประจบอะไรย่ากูอีกล่ะ" ฉันตกใจเมื่อเปิดประตูห้องคุณท่านออกมาแล้วเจอคุณคิมหันต์ยืนอยู่พอดี

"เปล่าค่ะ ลิลแค่มาดูแลคุณท่านตามปกติ"

"หึ ตามปกติ มึงคิดว่ากูจะเชื่อมึงงั้นเหรอ มึงรู้ว่าช่วงนี้ย่ากูไม่สบายก็เลยมาประจบเอาใจคงอยากให้ท่านยกสมบัติให้มึงล่ะสิ อย่าหวังเลยว่ากูจะยอม คนอย่างมึงอย่าหวังถึงกูกับมึงจะได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันก็ตาม กูจะทำให้มึงยอมเซ็นต์ใบหย่าโดยที่กูไม่ต้องเสียอะไรเลย" เขาพ้นคำด่าคำดูถูกสารพัดใส่หน้าฉันก่อนจะเดินผ่านหน้าไป ฉันทำได้แค่มองตามหลังแม้ใจนึงอยากจะพูดให้เขาเข้าใจว่าฉันไม่เคยคิดจะอยากได้อะไรของเขาทั้งนั้น ไม่เคยอยากได้ทรัพย์สินเงินทองของเขาเลยเพราะสิ่งเดียวที่ฉันอยากได้เขาก็คงให้ฉันไม่ได้และคงไม่มีให้นั่นก็คือ...หัวใจและความรัก