ตอนที่ 4.1 ข้อเสนอ

ตอนที่ 4.1

ข้อเสนอ

เวลาผ่านไปสักพักหลังจากที่ลูกน้องคนสนิทปิดประตูห้องนอนเดินออกไป ตอนนี้เหลือเพียงแค่เธียรธาดาชายผู้เป็นเจ้าของห้อง และร่างบางที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงของเขา

ร่างบางขยับตัวเล็กน้อย ใบหน้าหวานซีดเผือดขณะที่ยังคงหลับสนิทยู่ ก่อนที่คนที่นอนหลับไปหลายชั่วโมงจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ พลันสะดุ้งตกใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อลองกวาดตามองไปรอบๆ ตัวเอง กลับพบว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนที่เธอเคยอยู่ หนาซ้ำยังมีชายแปลกหน้ายืนเท้าเอวมองอยู่ในห้องนี้อีกด้วย

"ตื่นแล้วหรอ ...นึกว่าจะนอนหลับไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว" ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถาม คนที่หันหลังให้ตอนแรกก็หันหน้ามาพูดก่อนซะแล้ว

"เฮ้ยย! ค....คุณ! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?"

"เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง เกิดอะไรขึ้น แล้วคุณ...." ทันทีที่คนตัวใหญ่กว่าพูดจบของขวัญที่ยังคงอยู่ในการมึนงงอยู่ถามขึ้น เธอจำได้ว่าเมื่อคืนหลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำกำลังจะเดินออกไปข้างนอกหาเพื่อนคนสนิททั้งคนที่รออยู่หน้าคลับ

เธอพยายามจะนึกถึงสถานการณ์เมื่อคืนหลังจากงานปาร์ตี้เหล่าบัณฑิตจบลง

"ฉันเป็นคนพาเธอมาที่นี่เองแหละ ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น.... ฉันยังไม่ได้ทำอะไรกับตัวหญิงใจง่ายอย่างเธอหรอก" เธียรธาดาเอ่ยปากออกด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"แล้วคุณจับฉันมาที่นี่ทำไม อ๊ะ! ป..ปล่อยนะ! นี่คุณ!!"

ยังไม่ทันจะพูดจบคนตัวใหญ่ตรงหน้าก็เดินเข้ามาประชิดตัวร่างบาง มือหนาล็อกเอวคอดนั้นไว้อย่างแน่นหนา ก่อนจะดึงร่างเล็กกว่าเข้าแนบอกแกร่ง พร้อมกับปลายจมูกคลอเคลียหยอกล้อกับซอกคอขาว กลิ่นน้ำหอมของคนตัวเล็กกว่ามันทำให้เลือดในกายเขาพลุ่งพล่านดีจริงๆ

ฟอดด~

"ถ้าไม่ยังไม่หยุดถามอีก ฉันจะไม่หยุดแค่นี้แน่ หึ!" คนตัวใหญ่กว่ากระซับอ้อนแขนรัดร่างเล็กก่อนจะโน้มตัวจากด้างหลังยื่นจมูกโด่งเป็นคมสันแต่เข้าสูดดมตักตวงความหอมจากแก้มใส

"นี่คุณ! คุณเป็นใคร? ทำอะไรเนี้ย!"

ฟอด~ ฟอดด~!! "อ๊ะ!"

"ต่อไปจะไม่ใช่แค่หอมจริงๆ แล้วนะ" คนพูดยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ของขวัญที่พยายามจะโต้แย้งและขัดขืนออกจากอ้อมอกแกร่งอีกครั้ง จึงจำใจนั่งนิ่งตั้งสติ รอฟังคำคนที่เอาแต่ใจพูด

"หึ! ไม่ต้องแสร้งขัดขืนทำเป็นอัพราคาตัวเองหรอก ฉันไม่ได้พิศวาสลูกหนี้อย่างเธอขนาดนั้น" ร่างบางยังคงงงกับคำพูดของเขา

"อะไรนะ? ลูกหนี้?" ของขวัญที่ตอนนี้ยิ่งไม่เข้าใจสิ่งที่คนตัวใหญ่ที่น่าจะอายุมากกว่าตัวเองอยู่หลายปี

"เอาล่ะ ...ฉันจะไม่อ้อมค้อมอะไรมาก" ว่าพลางคลายอ้อมกอดจากร่างบางตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกมายืนมองวิวด้านนอกผ่านกระจกกั้นภายในห้องคอนโดกว้างแห่งนี้

"สิ่งที่เธอต้องทำคือชดใช้หนี้ฉัน 'ชดใช้ทุกๆ อย่างที่เธอก่อ' "

เธียรธาดาเน้นคำพูดตอนท้ายเป็นพิเศษด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งโทนต่ำแฝงไปด้วยความหมาย นัยน์ตาสีดำดุนั่นมันทรงพลังเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่

"ห๊ะ? ด... เดี๋ยวนะ ฉันนี่นะไปเป็นหนี้คุณ? ตลกละ เหอะ" คำพูดที่แสดงถึงความไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูดและคิดว่าชายที่น่ายืนอยู่ตรงหน้าคงจะเพี้ยนไปแน่ๆ

"ใช่!!" คนที่ยืนหันหน้าออกไปทางด้านนอกมองดูวิวทิวทัศน์ตึกต่างๆ รอบนอกท่ามกลางเมืองหลวงแห่งนี้ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองหน้าใบหน้าหวานละมุนและเน้นย้ำคำตอบ

"ตอนไหนไม่ทราบ" ของขวัญยังไม่อยากจะเชื่อ

พรึ่บ!

"ตอนนี้! หึ ....นี่! ดูซะ" เอกสารรายการหนี้มากมายที่เขาได้สั่งให้ลูกน้องไปหามาให้ด่วนก่อนที่คนตัวเล็กตรงหน้านี้จะตื่น ถูกโยนลงบนที่นอนที่เธอยังคงนั่งอยู่

ของขวัญหยิบขึ้นมาอ่านอย่างสงสัย ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นปนอาการตกใจ

นี่มัน ...ไหนแม่บอกแม่กู้สินเชื่อกับธนาคารไง? ไหนบอกว่าใกล้จะผ่อนหมดแล้ว เงินที่แม่กู้มาส่งเสียเป็นเล่าเรียนของเขาทั้งค่าบ้านหลังที่เขาอยู่

ท... ทำไม ถึงเหลือตัวเลขเยอะขนาดนี้ มีแค่รายการจ่ายดอกเบี้ยทุกเดือนแต่เงินต้นยังคงอยู่ครบเลย แถมยังมีรายการกู้ใหม่เพิ่มอีก ...เป็นหลักล้าน!!

"เหอะ! ทีนี้เข้าใจยังสาวน้อย? หรือจะไปถามแม่ของเธอล่ะ"

"แต่เงินรวมๆ กันเกือบสิบล้าน เธอคงจะมีปัญญาจ่ายให้ฉันภายในเดือนนี้สินะ"

เพราะเขารู้ว่าเด็กตรงหน้ากับแม่ของเธอคงไม่มีปัญญาจ่ายได้เร็วภายในเวลาที่เขาต้องการหรอก ก็แค่อยากจะรู้ว่าเธอจะทำยังไงต่อไป

"ห้ะ!! อะไรนะ!! ภายในเดือนนี้?" ใบหน้าหวานตอนนี้กลับหน้าเสียซีดไปเลย ตั้งสิบล้านใครมันจะไปหาทัน

"แต่ฉันมีทางออกให้กับเธอนะสาวน้อย" คนตัวโตร่างหนาเดินเข้ามาใช้มือช้อนคางเล็กขึ้นมา ก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าหวานอีกครั้ง

"เธอก็แค่เอาตัวเข้าแลกให้ฉันพอใจสิ! งานง่ายๆ สบายๆ แถมยังได้ใช้หนี้อีก หึหึ ผู้หญิงอย่างเธอทำได้อยู่แล้ว ฉันเชื่อว่าอย่างงั้น"