ตอนที่ 3.1 แม่เมรีขี้เมา

ตอนที่ 3.1

แม่เมรีขี้เมา

"นายครับ ยังไม่ขึ้นไปข้างบนอีกหรอครับ สาวๆ รอนานแล้วนะครับ" เสียงทุ้มของชายชุดสูทสีดำเหมือนกันกับผู้เป็นนายเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่านายตัวเองหายออกมาข้างนอกได้พักใหญ่

เขากำลังจะเดินไปตรวจความเรียบร้อยบริเวณคลับพอดี เจอผู้เป็นนายยืนคุยกับผู้หญิงสักคนแถวนี้ ก่อนที่เธอจะเดินหายไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก โดยที่มีสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของเจ้านายหนุ่มมองตาม

"สืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นด่วน ไปหาที่อยู่และประวัติของเธอมาให้ได้ นาวี" เธียรธาดาบอกผู้เป็นลูกน้องมือขวาคนสนิทที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความจริงจัง

"มันเรื่องอะไรกันครับนาย" นาวีทำสีหน้าสงสัย

"มึงไปสืบมาให้กูก็พอ ถามมาก โว๊ะ!" ว่าพลางหัวเสียใส่ลูกน้องอีกครั้ง หลังจากที่อุตส่าห์เดินลงมาหวังจะคลายอารมณ์หงุดหงิดจากด้านบน แต่กลับต้องมาเจอเรื่องให้หงุดหงิดซ้ำซากได้อีก

"ครับนาย!"

.

.

.

(พาร์ท ของขวัญ)

'บ้าจริง! อีตาบ้านั่นกล้าดียังไงถึงมาพูดจาแปบนี้กับฉัน คิดว่าตัวเองวิเศษมาจากไหนกัน ทำไมฉันต้องสนใจคุณด้วย? เหอะ!'

ขณะที่ฉันกำลังเดินออกมาจากด้านในห้องน้ำภายในคลับแห่งนี้ด้วยอาการมึนหัวนิดๆ หลังจากที่นั่งเล่นเกมกันที่โต๊ะมียัยหวาน กับเจษฎาเพื่อนสนิทของฉันประกบข้างและเพื่อนๆ ที่เรียนคณะเดียวกันหลายกลุ่มในวันนี้ทั้งรุ่นน้องปีอื่นๆ

น้องรหัสพี่รหัสต่างมาฉลองบายเนียร์รุ่นพี่ปี 4 ที่เพิ่งจบหมาดๆ วันนี้หลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ ทุกคนต่างเต็มที่กับงานวันนี้มากมีเท่าไหร่ดื่มไม่ยั้ง... ยกเว้นฉัน

ขนาดเลี่ยงแอลกอฮอลล์สุดชีวิตแล้ว ยังเล่นเกมแพ้เขาตั้งหลายหน ก็แหงล่ะคนแพ้ก็ต้องทำใจดื่มเหล้าไป แต่เพื่อนทุกคนต่างก็รู้ดีว่าฉันดื่มเหล้าเวลาเมารั่วแค่ไหน แต่กระนั้นก็ไม่คิดปราณีกันเลยสักนิด

"เอาล่ะๆ ทุกคนครับ! เนื่องในโอกาสวันนี้นะครับ ...วันที่รุ่นพี่ของเราจะก้าวออกสู่สังคมแบบเต็มตัวแล้ว ผมเป็นตัวแทนปี 3 ก็เลยอยากจะกล่าวอะไรให้รุ่นพี่สักเล็กน้อยนะครับผม" เสียงรุ่นน้องคนสนิทที่เป็นทุกอย่างของคนในคณะนี้กล่าวขึ้นเสียงดัง

"ฮ่าาๆๆ ... ว่ามาเลยครับบบ ไอ้น้องรัก" เสียงรุ่นพี่ปี 4 อย่างเจษเอ่ยแซวกันไปขำๆ

"ก่อนอื่นผมอยากจะขอ ขอ ...ขอให้รุ่นพี่ที่ผมรักทำอะไรให้สักอย่าง ก่อนจะจากอ้อมกอดของผมออกไปครับ"

"ว่ามาเลย ไอ้สัสส" เพื่อนที่นั่งร่วมรอบโต๊ะพูดบทอย่างรำคาญและอยากจะรู้แล้ว

"สิ่งที่น้องธีคนนี้อยากขอ มันไม่มากมายอะไรหรอกค้าบบ ก็อย่างที่เรารู้กันนะค้าบตำแหน่งอยู่ไม่นานตำนานอยู่ตลอดไป ผมจึงอยากขอแค่อย่างเดียวค้าบบบ"

น้องปี 3 ที่ชื่อธีระขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กที่กวนประสาทใช้ได้คนหนึ่งของกลุ่มเดินถือแก้วเหล้าที่เพิ่งเทแบบไม่ผสมมา พร้อมอมยิ้มมุมปากเดินมาหยุดตรงหน้าของขวัญ

"พี่ขวัญค้าบ ผมขอแค่พี่จุ๊บๆ ปากผม แค่นี้ได้ไหมค้าบโผม"

"หะ... หิ้ววว!!" เสียงเชียร์รอบวงโต๊ะแห่เสียงลั่นมึนเมากันไม่ใช่น้อยแล้วแต่ละคน

"@_@ ! ห้ะ!? อะ.... เอางี้เลยหรอน้อง?" ของขวัญตกใจปนอึ้งไปแล้ว ใครจะกล้าทำล่ะทำไมเธอต้องไปจูบผู้ชายตรงหน้าคนนี้ด้วย

"Yes or n....! ○_○!"

ฟึบบ!

อึกก..อึกก!! เสียงดื่มน้ำอึกใหญ่ลงคอร่างบางตรงหน้าที่ทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอ อย่างอึ้งที่สุดท้ายเธอไม่เลือกที่จะจูบรุ่นน้องหน้าตีหล่อเหลาตรงหน้า แต่กลับคว้าแก้วน้ำเมามาถือเอาไว้เองก่อนที่จะรีบกระดกรวดเดียวหมดแก้ว

การกระทำของหญิงสาวด้านล่าง อยู่ในสายตาของคนด้านบนภายในห้องวีไอพีหมดทุกสิ่งอย่างแล้ว เธียรธาดาเป็นถึงเจ้าของคลับแห่งนี้ เขาไม่ได้สนใจสัมผัสวาบหวิวของแม่สาวเจ้าเนื้อสองคนข้างกาย แต่กลับจดจ้องมองสาวน้อยด้านล่างอย่างไม่คลาดสายตา ก่อนที่เขาจะยกยิ้มมุมปากขึ้นโดยอัตโนมัติ

'หึ! หยิ่งใช้ได้นี่ ...หรือแค่มารยาไปงั้น?'

เจ้าของใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่ยืนจองมองดูเหตุการณ์ด้านล่างสักพัก โดยที่ยังจ้องมองใบหน้าหวานละมุนที่เพิ่งยืนด่าเขาหน้าห้องน้ำเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา เธอกำลังเริ่มมีท่าทีที่ไม่เหมือนเดิมคงจะเพราะน้ำเมาที่เพิ่งกระดกไปในมือเมื่อครู่ หนำซ้ำยังออดอ้อนซบหน้าลงกับอกผู้ชายอีกคนที่นั่งข้างเธอตั้งแต่ต้น

''หึ!! ที่แท้ก็ไม่ได้หยิ่งอย่างที่คิดสินะ เหอะ'' เธียรธาดาสบถออกมาพลางยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง

คิดว่าหญิงสาวที่เคยอาศัยอยู่ในบ้านของเขาเมื่อครั้งยังเด็ก กลายเป็นหญิงสาวยั่วสวาทนั่งกอดออเซาะผู้ชายไปทั่วแล้ว

.