ตอนที่ 2.2 บังเอิญ

ตอนที่ 2.2

บังเอิญ

(5 ชั่วโมงต่อมา)

@ไนต์คลับ

หลังจากกลับมาจากเคลียร์เรื่องธุรกิจของเขาเสร็จก็ดิ่งมาคลายเครียดเหมือนประจำทุกที แม้วันนี้จะดูสะบักสะบอมเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธียรธาดาดูดีน้อยลงเลย

"นายครับ วันนี้ให้ผมหากี่คนดีครับ" นาวีมือขวาคนสนิทเดินเข้ามากระซิบ

ร่างสูงโปร่งที่นั่งเหยียดกายบนโซฟาของห้องวีไอพีด้านบน แถมยังมีวิวที่สามารถมองทะลุลงไปยังด้านล่างของคลับได้ ด้วยการออกแบบดีไซน์หรูหราตอบโจทย์การใช้งานทุกฟังก์ชันของคลับแห่งนี้ โดยเจ้าของจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชายผู้นั่งขาไขว่ห้างหลังพิงพนักอยู่ตอนนี้

มือหนาถือแก้วเหล้าราคาแพงกระดกเข้าปาก ก่อนจะหันหน้ามาตอบลูกน้องคนสนิท

"มึงยังจะถามอีกหรอนาวี มึงน่าจะรู้ใจกูที่สุดแล้วนะ" ว่าอย่างใบหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีความรู้สึกอะไร

"โอเคครับนาย" มือขวาอย่างนาวีรีบโค้งคำนับให้เจ้านายก่อนจะเดินออกไปจากห้องวีไอพี

(พาร์ท ของขวัญ)

"นี่ยัยหวาน! ทำไมแกไม่บอกฉันล่ะว่าจะมาที่คลับ ฉันจะได้ไม่มา"

ของขวัญที่เดินมาพร้อมเพื่อนสาวคนสนิทอีกคนกล่าวอย่างหงุดหงิดเมื่อโดนเพื่อนหลอก เธอคิดว่าเพื่อนๆ ที่คณะคงจะไปฉลองที่ร้านอาหารธรรมดาที่ไหนสักที่ แต่กลับกลายเป็นว่าหลังเดินลงจากรถกลับเป็นคลับชื่อดังย่านคนมีเงินแห่งนี้

"เออออ น่าา ...ถ้าฉันบอกตรงๆ แกก็คงไม่มาไง"

ก็ใช่นะสิ... เพราะถ้าบอกตรงๆ เธอคงไม่มีทางมาเด็ดขาด "เสียเวลาคนจะนอนนะ"

ร่างบางข้างๆ เพื่อนสาวก็ยังบ่นไม่เลิกอยู่แบบนี้ เพื่อนสนิททั้งสองคนอย่างหวานกับเจษรู้ดีว่าของขวัญไม่ชอบมาในที่แบบนี้มากนักแถมยังดื่มเหล้าไม่เป็นอีก

"เหอะ น่าา นะๆ ฉันสัญญาว่าฉันกับเจษจะดูแลเธอเอง ไม่ให้แตะแอลกอฮอล์เลย"

"ป่ะ รีบเข้าไปข้างในได้แล้ว เจษรอนานแล้วเนี้ย"

เธอยังจำได้ว่าตอนปีหนึ่งงานบายเนียร์รุ่นพี่ น้ำหวานลองแกล้งๆ ให้เพื่อนสาวผู้ไร้เดียงสาคนนี้ดื่มเหล้าดู แค่ 2 ช็อตเท่านั้น ถึงกลับเมาไม่รู้ตาสีตาสาอะไรเลย แถมยังปล่อยไก่ตั้งหลายตัวให้เพื่อนที่คณะดู จนเธอกับเจษได้รีบแบกร่างบางกลับบ้านก่อนจะเพี้ยนไปมากกว่านี้

.

.

.

ร่างสูงหนาเจ้าของคลับแห่งนี้กำลังนั่งสำราญรักสวาทโดยมีแม่สาวใหญ่โคนมพันธุ์ดีสองคนประกบข้างกายยั่วเย้าหลอกล้ออย่างเอาใจ

"นาวีแกจะนั่งนิ่งเป็นหุ่นเชิดอีกนานไหม? ไม่เอาสักคนสองคนล่ะวะ"

คนเป็นเจ้านายถามลูกน้องแฝงอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ คนอะไรนั่งนิ่งไม่รู้สึกรู้สาอะไรในรสชาติชีวิต ผู้หญิงสักคนก็ไม่เคยเห็นข้างกายผู้เป็นลูกน้องคนนี้ ปล่อยให้เจ้านายอย่างเขาสนุกคนเดียว

"ไม่เป็นไรครับนาย" นาวีตอบพลางทำหน้านิ่ง ให้คนเป็นนายได้ชักสีหน้าหงุดหงิดใส่

"โว้ะ! หงุดหงิด! กุจะเดินลงไปเล่นข้างล่างสักหน่อย" ว่าพลันสะบัดแขนออกจากพันธนาการสวาทของสองสาวที่นั่งเอาอกเอาใจคนที่บ่นหงุดหงิดเมื่อสักครู่

(หน้าห้องน้ำ)

ตุ๊บบ!!

"โอ้ะ!! ขอโทษค่ะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจ ....เอ่อออ เสื้อคุณเลอะเลยค่ะ"

ของขวัญรีบกล่าวคำขอโทษขึ้นอย่างลนลาน เมื่อเผลอเดินเซถือแก้วน้ำสะดุดขาตัวเองเกือบล้ม แต่กลับชนเข้ากับร่างหนาสูงใบหน้าเรียบนิ่งขรึมอย่างคนตรงหน้านี้

"คุณเจ็บตรงไหนไหมคะ? ขวัญขอโทษค่ะ งั้นเดี๋ยวขวัญขอรับผิดชอบเสื้อตัวนี้ของคุณนะคะ"

"เอิ่ม ...คุณมีเสื้อเปลี่ยนไหม ถ้ามีเดี๋ยวขวัญเอาไปซักให้ค่ะ" เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบอยู่ เอาแต่จ้องมองหน้าเธออย่างเดียว เธอเลยเอ่ยอาสาชดใช้เสื้อของเขาแทน

"ไม่ต้อง! ไม่ต้องมายุ่งกับเสื้อของฉัน!!"

"อึกก! @_@" เขาเป็นอะไรของเขา เธอก็เอ่ยขอโทษไปแล้วไงทำไมยังต้องตะคอกใส่เธอด้วย

"คะ...ขอโทษค่ะ คือขวัญไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ" บ้าเอ๊ย ไม่น่าถูกหลอกให้กินน้ำในแก้วนี้เลย

เพื่อนเวรแต่รอบนี้ไม่ใช่ยัยหวานนะ เป็นเพื่อนในคณะของเธอเอง ซวยแล้วยังมึนๆ อยู่เลยเนี้ย

"เธอแกล้งเดินมาชนฉันก็บอกมาเถอะ มุกนี้เก่าแล้วนะไม่คิดว่าจะมีคนยังใช้มันอยู่" ชายหนุ่มขยับเข้ามาพูดกระซิบข้างหูของคนร่างบาง

"แค่ค็อกเทลผสมเหล้าไปไม่กี่หยด อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ทันผู้หญิงแบบเธอ"

"งะ... งั้น ฉันว่าฉันขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว" ร่างบางเตรียมตัวเดินออกห่าง

"อ่ออ ...แล้วเมื่อกี้ฉันไม่ทันได้มองทางจริงๆ ค่ะ ไม่ได้อยากจะอ่อยคุณเลยด้วยซ้ำ ขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบก็เดินกระแทกแขนแกร่งของร่างสูงตรงหน้าออกไป ด้วยความรวดเร็วไม่ทันที่คนตัวสูงจะได้พูดต่อ 'มาว่าเราอ่อยงั้นหรอ เหอะ!' ความหงุดหงิดจากคำพูดดูถูกจากชายเมื่อกี้ทำให้เธอสร่างเมาอยู่ไม่น้อย

"ขวัญ... ของขวัญหรอ? เหอะ! จำฉันไม่ได้สินะ" ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก สายตายังคงจ้องมองไปทางร่างบางใบหน้าหวานหยาดเหยิ้มของคนที่เพิ่งเดินไปเมื่อครู่

แม้ว่าจะนานหลายปีแล้ว ทว่าเขาจำเธอได้ทุกอย่าง... ไม่มีวันลืม

หน้าของเธอไม่เปลี่ยนไปจากตอนที่ยังเป็นเด็กเลยสักนิด

"ได้เวลาสนุกแล้วสินะ หึ!"