บทที่ 2

ต่างไปจากฮุ่ยเจียงที่แม้ว่าจะมาจากยุคจีนโบราณนานมากแล้วแต่เธอก็ยังไม่พ้นโทษ เนื่องจากว่าหยางฮุ่ยเจียงนั้นตายจากการถูกครอบครัวว่าที่สามีวางยาพิษจงใจใส่ไว้ในสุรามงคล

ซึ่งแม้ว่าฮุ่ยเจียงจะกินยาพิษเข้าไปและไม่ได้สิ้นลมในทันที แต่ฮุ่ยเจียงก็เลือกที่จะนอนทรมานรอความตายอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมกินยาถอนพิษที่หนิงเอ๋อหามาให้

นั่นจึงเท่ากับว่าฮุ่ยเจียงจงใจฆ่าตัวตาย บวกกับการตายของฮุ่ยเจียงนั้น สร้างความทุกข์ใจให้หยางจินหลวนผู้เป็นบิดาเป็นอย่างมาก หญิงสาวจึงต้องอยู่รับโทษยาวนานหลายร้อยปีเช่นตอนนี้นั่นเอง

ดวงวิญญาณของสองสาวต่างยุค เดินออกมาจากสวนจันทราบริเวณที่ทั้งสองคนรับผิดชอบร่วมกัน

ก่อนจะพากันเดินเลี้ยวเข้าไปในสวนดอกไม้ในขณะเดียวกันดวงอาทิตย์ก็คล้อยต่ำเริ่มใกล้จะลับขอบฟ้าเต็มที ผิดกับอีกด้านหนึ่งดวงดาวมากมายก็เริ่มแข่งกันส่องแสงประกายวับวาม

“ข้าตายในวันแต่งงานของข้า”

ฮุ่ยเจียงยิ้มจางขณะที่พูดขึ้นมา แต่กลับไม่มีวี่แววของความเศร้าเสียใจปรากฏบนใบหน้างามแต่อย่างใด ทำให้คนฟังเบาใจไม่น้อย เพราะหากฮุ่ยเจียงสีหน้าไม่ดีเลี่ยงซูก็คงจะบอกให้หยุดเล่า

เลี่ยงซูพยักหน้าน้อย ๆ เพราะรู้ดีว่าทุกคนที่อยู่ในโลกหลังความตายแห่งนี้ล้วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าชุดสุดท้ายก่อนตายกันหมดรวมถึงตัวเธอเองด้วยเหมือนกัน

“ครอบครัวสามีวางยาพิษข้า หนิงเอ๋อ เอ่อ บ่าวคนสนิทของข้าน่ะ ได้ยาถอนพิษมาจากพ่อค้าคนหนึ่งเอามาให้ข้ากินแต่ข้าไม่ยอมกิน”

“อ้าวทำไมล่ะ”

เลี่ยงซูหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนเล่าด้วยความสงสัย อะไรกันนะที่ทำให้ฮุ่ยเจียงถึงตัดสินใจจะตายตั้งแต่ตอนนั้น

“ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่เจอคนพวกนั้นอีกแล้ว เจ้ารู้ไหม แม้จะผ่านมาเป็นร้อยปี ข้าก็ยังจำได้ไม่ลืมว่าในแววตาสามีของข้าไม่ได้มีความเสียใจเลยสักนิดทั้งที่ข้านอนทรมานรอความตายอยู่ตรงหน้าและเขาก็ยังไม่เคยออกหน้าปกป้องข้าเลยสักครั้ง”

“ฟังแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย”

คนฟังบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจกับสิ่งที่ฮุ่ยเจียงต้องเจอ แอบคิดไปว่าถ้าเป็นตัวเองก็คงไม่มีทางยอมอยู่เฉยให้คนพวกนั้นรังแกอย่างเด็ดขาด!