บทที่ 15

“จริงสิ ข้าซื้อของมาฝากหลายชิ้น มิแน่ใจว่าจะชอบหรือไม่”

“จริงหรือเจ้าคะ” ดวงตากลมโตยามดีใจนั้นน่ามองยิ่งนัก

“ท่านพ่อคงจะให้บ่าวนำไปไว้วางที่ห้องแล้ว เจ้า...อยากจะไปชมดูหรือไม่”

“เจ้าค่ะ!” เถียนเถียนส่งภาษามือให้จางฉวน ขอให้บ่าวคนสนิทจัดการส่งสุราและกับแกล้มไปไว้ที่ห้องนอนแทน

ความร่าเริงของภรรยาทำให้สามีขี้โมโหลืมเรื่องของคุณหนูสกุลอู๋ไปเสียสิ้น เถียนเถียนสอดแขนเข้าช่วยคนข้อเท้าเจ็บเพื่อเตรียมตัวเดิน เรือนร่างบอบบางของนางแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ คงเพราะทำนู่นทำนี่ไม่ยอมอยู่นิ่งหรือนอนขี้เกียจเช่นคุณหนูบ้านอื่น

“ข้าทำเองได้” ทว่าเถียนเถียนมิยอมฟัง ค่อย ๆ บรรจงถอดรองเท้าของสามีอย่างระมัดระวัง โดยเฉพาะข้อเท้าข้างที่ยังมีอาการเจ็บอยู่ นางหายตัวไปชั่วอึดใจก็กลับมาพร้อมกับน้ำสะอาด โดยมีจางฉวนคอยอยู่เป็นผู้ช่วย

หลังจากหยางเหวินเย่ล้างหน้าเรียบร้อยดีแล้ว ก็ปล่อยให้ภรรยาแกะผ้าพันข้อเท้าออกและล้างทำความสะอาด นางลงมือทายาและพันผ้ากลับคืนดังเดิม

“เก่งจริง” หยางเหวินเย่เอ่ยชมภรรยาขณะถอดเสื้อตัวนอก ซึ่งนั่นนางก็คอยช่วยเหลือมิต่างกัน

“ครูพักลักจำเท่านั้น ท่านพี่ยังอยากดื่มสุราอยู่ไหมเจ้าคะ”

“สักหน่อยก็ดี ว่าแต่เจ้ามิอยากดูของฝากแล้วหรือ”

“จางฉวน เจ้ากลับไปพักก่อนเถิด ข้าจะดูแลท่านพี่เอง”

ทว่าบ่าวใบ้จางฉวนทำภาษามือรัวเร็ว สีหน้าตื่นตระหนกราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดี

“ไม่ต้องเป็นห่วง” เถียนเถียนส่งภาษามือพร้อมกับยิ้มกว้าง

บ่าวใบ้จางฉวนจัดการจุดตะเกียงเพราะฟ้ากำลังจะมืด แล้วจึงยอมออกจากห้องไป

“ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรือ” หยางเหวินเย่อดถามมิได้

“จางฉวนแค่กลัวว่าข้าจะเหนื่อย ท่านพี่ทนลำบากหน่อยนะเจ้าคะ พรุ่งนี้คงจะได้ไม้เท้าที่เหมาะมือแล้ว” เถียนเถียนประคองสามีให้ลุกออกจากเตียงและตรงไปยังโต๊ะเพื่อดื่มสุราต่อ

พอรินสุราเรียบร้อยแล้ว เถียนเถียนก็ตรงไปยังห่อสัมภาระขนาดเล็กทันที นางยิ้มกว้างผ่านผ้าคลุมหน้า ก่อนจะแกะของฝากที่สามีนำมาจากเมืองหลวง ปรากฏว่าเป็นเสื้อผ้าสามราวชุดและเครื่องประดับรูปผีเสื้อสีชมพูอมม่วง

เถียนเถียนชื่นชอบผีเสื้ออย่างมาก...

“ข้าไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้ จึงสั่งให้บ่าวช่วยเลือกให้อีกที ถ้าเจ้าไม่ชอบ เราค่อยไปซื้อหาจากร้านในเมืองหลังจากข้าหายดีแล้ว” หยางเหวินเย่มิได้พูดต่อ ด้วยมั่นใจแล้วว่านางกำลังยินดีกับของฝากจนแทบน้ำตาแทบจะร่วงอยู่แล้ว

“เถียนเถียนชอบทุกอย่าง ขอบคุณมากนะเจ้าคะ”

“ปากหวานอย่างที่ท่านพ่อว่าจริง ๆ” หยางเหวินเย่บ่นพึมพำ

“ท่านพี่ปวดตรงไหนหรือเจ้าคะ ข้าจะได้นวดให้”

“บ่าและต้นขา เจ้านวดที่บ่าก็พอแล้ว”

“เจ้าค่ะ” เถียนเถียนลงมือนวดโดยไม่รอช้า

ทว่าหลังจากผ่านไปได้เพียงแค่ชั่วอึดใจเดียว หยางเหวินเย่ก็ขอให้นางหยุดมือ

“เถียนเถียนนวดไม่ดีหรือเจ้าคะ” นางถามเสียงสั่น

“ดีมาก ข้าแค่รู้สึกง่วงขึ้นมาก็เท่านั้น”

หยางเหวินเย่โกหก เขามิแน่ใจว่านางทำอย่างไร มังกรเบื้องล่างถึงได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาสู้ศึก และพร้อมที่จะออกรบกับศัตรูที่ไม่คู่ควร ยิ่งเถียนเถียนประคองเขากลับไปยังเตียงนอน มันยิ่งสะบัดหัวด้วยอารมณ์เดือดดาล ทำตัวคล้ายกับว่ามิได้ปลดปล่อยนานสักสามเดือน

ก่อนที่จะออกจากเมืองหลวง เขาก็ได้ตักตวงเอาความสุขจากเรือนร่างของหญิงงามทั้งสามนางจนอิ่มเอมแล้วมิใช่หรือ

ต้องเป็นเพราะดวงตาสีน้ำผึ้งคู่นั้นแน่ ๆ!

“เจ้านำกับแกล้มพวกนั้นออกไปเก็บเสียเถิด ได้กลิ่นแล้วนอนไม่ค่อยหลับ”

“เจ้าค่ะ ท่านพี่” เถียนเถียนตั้งใจว่าจะทำเช่นนั้นอยู่พอดี เพราะนางเองก็หิวไม่แพ้กัน และตั้งใจว่าจะไปหาอะไรง่าย ๆ รับประทานในห้องครัว

พอลับตาของภรรยา หยางเหวินเย่ก็เขย่งตัวออกจากเตียงและหยิบเอาผ้าผืนหนึ่งมาเตรียมเอาไว้เพื่อซ่อนหลักฐานของความปรารถนา เขาล้วงลงไปในกางเกงของตน ก่อนจะกำเจ้ามังกรยักษ์ขยับขึ้นลงอย่างเร่งรีบ

โดยปกติแล้วเขามิต้องจินตนาการเพื่อพาตัวเองให้บรรลุเป้าหมาย ด้วยยามอยู่ในเมืองหลวงนั้นมีสาวงามมากมายยินดีมอบกายให้ ทว่าเขาก็เลือกที่จะสนุกกับเหล่านางคณิกา เพื่อตัดปัญหาเรื่องการรับผิดชอบหรือผูกสัมพันธ์กันในอนาคต

ทว่าพอต้องจินตนาการถึงดวงหน้าของนางคณิกาเหล่านั้น หยางเหวินเย่กลับนึกไม่ออก และพอเร่งความเร็วของมือหนักเข้า ก็ปรากฏดวงตาสีน้ำผึ้งของเถียนเถียนอยู่ในห้วงของจินตนาการ

นี่เขาต้องการนางมากถึงเพียงนี้เลยหรือ...

ท่านแม่ทัพหนุ่มพยายามนึกต่อไปว่า หากเปิดผ้าคลุมหน้านั้นออกแล้วจะเป็นอย่างไร ทว่าภาพที่คาดไม่ถึงกลับปรากฏขึ้นในสมอง ดวงหน้าของนางสวรรค์ที่เขาเฝ้าฝันถึงปรากฏทับซ้อนดวงหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุม

ดวงตาของนางก็มีสีไม่ต่างจากภรรยาอัปลักษณ์นัก

หรือว่า...

มือของหยางเหวินเย่สาวเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว ความคิดที่ว่าภรรยาคือนางสวรรค์ทำให้มังกรยักษ์ถึงขีดสุดของความอดทน ปลดปล่อยสายธารขาวขุ่นทะลักทลายเปรอะเปื้อนมือของเจ้านาย ก่อนจะค่อย ๆ กลับลงไปนอนหลับสนิทดังเดิม หยางเหวินเย่ทำความสะอาดร่างกายอย่างเร่งรีบ โดยไม่ลืมซ่อนหลักฐานทั้ง ๆ ที่มั่นใจแล้วว่าเถียนเถียนคงไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ครั้งแรกที่เขาเจอนางสวรรค์ คือวันที่ถูกบังคับให้เข้าหอกับคุณหนูหวังเถียนเถียน ครั้งที่สองคือวันที่เขากลับมายังบ้านเหลียนซาน ก็พบนางในบริเวณสวนหลังบ้านที่ภรรยาชอบใช้วาดรูป

หรือว่านางสวรรค์ที่เขาเห็นจะมิใช่แค่ความฝันธรรมดา

ทว่าคือเถียนเถียน ภรรยาอัปลักษณ์!