บทที่ 4 ความหอมหวานในคืนเข้าหอ

บทที่ 4 ความหอมหวานในคืนเข้าหอ

หลายวันถัดมา

ที่บ้านของใต้เท้าโจได้จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ หลิ่งฟู่อยู่ในชุดมงคลสีแดงใบหน้าก็ถูกคุมด้วยผ้าสีแดงเช่นกันนางนั่งอยู่ภายในห้องเพื่อรอเวลาอย่างใจจดใจจ่อ ซูฮวาสาวใช้ของนางนั่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่ข้างกายไม่ห่าง

“ข้าแต่งงานใยเจ้าต้องร้องไห้เหมือนข้าจะไปตายเยี่ยงนี้เล่า”

“ฮือ ๆ คุณหนูสวยมาก สวยจนข้าร้องไห้เพราะดีใจต่างหากล่ะเจ้าคะ อีกอย่างวันนี้ข้าก็ต้องเข้าไปอยู่ที่จวนของจวิ้นอ๋องพร้อมกับท่าน ข้ากลัวท่านจวิ้นอ๋องนี่เจ้าค่ะ “ซูฮวาเช็ดน้ำตาและซบลงที่ตักของหลิ่งฟู่

“เจ้านี่ก็ทำตัวเป็นเด็กไปได้ มีข้าอยู่อย่างไรข้าไม่ให้ใครทำอันใดเจ้าได้”

ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่ท่านแม่ของหลิ่งฟู่ก็เดินเข้ามาบอกบุตรของตนว่าตอนนี้ขบวนรถเกี้ยวของจวนจวิ้นอ๋องได้มาอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว

“หลิ่งฟู่ ตอนนี้ท่านจวิ้นอ๋องมารอรับเจ้าอยู่ที่หน้าบ้านแล้วมากับแม่เถิดแม่จะเดินไปส่งเจ้าเอง.”

“ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่” หลิ่งฟู่ลุกขึ้นเดินอย่างสง่าผ่าเผยออกไปพร้อมๆ มารดา ตอนนี้ใต้เท้าโจก็ได้ยืนพูดคุยอยู่กับจวิ้นอ๋อง เมื่อเห็นบุตรของตนเขาจึงจับมือของหลิ่งฟู่ส่งมอบให้แก่จวิ้นอ๋อง

“กระหม่อมขอฝากบุตรสาวของกระหม่อมด้วยพะย่ะค่ะ ขอให้ท่านรักและเมตตานางเสมือนตอนที่ท่านพบเจอนางครั้งแรกแม้ในอนาคตท่านอาจจะมีพระชายารองหรืออนุอีกมากมาย แต่ท่านอย่าลืมว่าบุตรสาวของกระหม่อมเป็นพระชายาคนแรกของท่าน อย่าได้ทำให้ลูกสาวของกระหม่อมต้องเจ็บช้ำน้ำใจ ท่านรับปากกระหม่อมได้หรือไม่พะย่ะค่ะ” ใต้เท้าโจพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงแก้วตาด้วยใจของเขาที่เขาคอมเฝ้าดูแลมาดั่งไข่ในหิน บัดนี้นางจะจากอ้อมอกเขาไปทำให้เขาเองก็รู้สึกใจหายพอสมควร

“ข้ารับปากท่าน ขอจะรักและดูแลนางอย่างดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วง” จวิ้นอ๋องไปรับคำขอของใต้เท้าโจ ต่อให้เขาไม่ร้องขอ เขาเองก็จะดูแลหลิ่งฟู่อย่างดีอยู่แล้ว

“หลิ่งฟู่ เจ้าไปอยู่ที่จวนจวิ้นอ๋องเจ้าก็อย่าเอาแต่ใจตนเอง ตอนนี้เจ้าได้มีสามีแล้วทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดอย่าได้ขาดตกบกพร่อง”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

“ท่านพี่ลูกสาวเราแค่ออกเรือนท่านไม่ต้องเป็นห่วงนางมากขนาดนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ท่านจวิ้นอ๋องพาหลิ่งฟู่เดินทางเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์กันพอดี” ท่านแม่ของหลิ่งฟู่รีบพูดออกมาเมื่อเห็นสามีของตนไม่ยอมยกบุตรสาวให้ท่านจวิ้นอ๋องสักที

.” ลูกลาแล้วนะเจ้าคะท่านท่านพ่อท่านแม่ ดูแลดูสุขภาพด้วย”

ใต้เท้าโจส่งมอบหลิ่งฟู่ให้จวิ้นอ๋องได้พานางขึ้นเกี้ยวเดินทางไปที่จวนจวิ้นอ๋องเพื่อทำพิธี ทั้งสองคนมองดูบุตรสาวด้วยความปลื่มปริ่มใจ ที่เห็นบุตรสาวของตนมีความสุข

การเดินทางมาที่จวนอ๋องที่ไม่ได้อยู่ไกลกับบ้านนางเท่าไหร่นักสักครู่ก็ถึงจวนแล้ว เมื่อทั้งคู่ทำพิธีไหว้ฟ้าดินดื่มน้ำชาร่วมสาบานกันเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาเข้าห้องอย่างที่จวิ้นอ๋องหวังวันนี้เขาจะได้ครอบครองหลิ่งฟู่ทั้งตัว

เมื่อทั้งสองคนอยู่ที่ห้องนอนจวิ้นอ๋องก็ได้เปิดผ้าคุมหน้าของหลิ่งฟู่อย่างช้าๆ นางเผยยิ้มให้จวิ้นอ๋องเมื่อผ้าเปิดออก

“วันนี้เจ้าช่างสวยจริงๆ เมียรักของข้า”

“บุรุษก็มักจะพูดเช่นนี้ทุกคนนะเพคะ มักบอกว่าภรรยาของตนสวยงาม สักพักท่านก็แต่งอนุเข้ามาอีกอยู่ดี” หลิ่งฟู่พูดออกมาอย่างที่นางคิด แม้นางจะเป็นชายาแต่นางก็ไม่อยากให้จวิ้นอ๋องงมีอนุเพิ่มอีก

“ข้าไม่มีแน่นอนเจ้างดงามขนาดนี้ เจ้าเลิกพูดเรื่องนี้วันนี้เป็นวันมงคลของข้ากับเจ้ามาทำพิธีของเราให้เสร็จกันก่อนเถิด”

“พิธีอันใดหรือเพคะ” หลิ่งฟู่เอียงคอหันหน้าหนีด้วยความอาย แม้นางจะรู้อยู่แล้วว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแต่นางก็แกล้งถามตามมารยาทเท่านั้น

“จะอันใดกันเล่าก็เรื่องความสุขบนเตียงและการเป็นเมียของข้าเต็มตัวนะสิ” จวิ้นอ๋องจับคางแหลมของนางหันมามองใบหน้าของเขา เมื่อตาต้องตาใจก็รู้ว่าต่อไปจะเกิดอันใดขึ้น

จวิ้นอ๋องจูบปากชมพูที่อวบอิ่มของหลิ่งฟู่ แรกเริ่มนางก็มีท่าทีขยับกายหนีเพราะรู้สึกหายใจไม่ทันกับสัมผัสที่ท่านจวิ้นอ๋องมอบให้ แต่ทว่าสักพักนางก็คลิบเคลิ้มและปล่อยเนื้อปล่อยกายให้กับท่านจวิ้นอ๋องได้เชยชม

จวิ้นอ๋องเชยชมริ้มรสชาติความหอมหวานของหลิ่งฟู่อยู่นานเขาค่อยๆ ถอดริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

จนหลิ่งฟู่แปลกใจคิดว่าจวิ้นอ๋องจะหยุดเพียงเท่านี้

"เท่านี้เองหรือเพคะ การเป็นภรรยาของท่าน"

"มันใช่ที่ไหนกันล่ะ นี่มันแค่เริ่มต้นมานี่สิข้าจะสอนให้เจ้าได้รู้เอง " หลิ่งฟู่ค่อยๆ ขยับกายเข้ามาใกล้ๆ จวิ้นอ๋องเริ่มถอดชุดที่นางสวมใส่อยู่อย่างๆ ช้า หลิ่งฟู่แม้จะอายแต่ก็ยอมให้จวิ้นถอดจนหมดไม่เหลือสักชิ้น

"เจ้าช่วยถอดให้ข้าบ้างสิ"

"ตั้งแต่เกิดมาหลิ่งฟู่มิเคยถอดให้ใครหม่อมฉันจะทำเป็นหรือเพคะ "

"ทำได้สิเดี๋ยวข้าจะสอน" เขาค่อยๆ จับมือของนางแก้เชือกผูกก่อนจะถอดออกทีละชั้น จนเผยให้เห็นอกแกร่งของจวิ้นอ๋อง มันน่าลูบไล้จนหลิ่งฟู่อดไม่ได้ เมื่อนางคิดแต่ทว่ามือของนางได้ลูบไล้ที่อกแกร่งไปจนทั่วและเล่นที่หัวนมของจวิ้นอ๋องอย่างมั่นไส้

"อื้อ เจ้านี่ก็ร้ายใช่ย่อยนะหลิ่งฟู่ "

"ก็หน้าอกของท่านมันยั่วยวนหม่อมฉันนี่เพคะ"

นางค่อยๆ ลูบไล้ก่อนจะใช้ปากงับระเรงเลียอยู่ที่หัวนมของท่านจวิ้นอ๋อง ตอนนี้นางได้ขึ้นนั่งบนขาของเขาร่องกลางของนางได้เสียดสีที่ขาของเขาจนรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่างกาย

"หยุดก่อนเดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้าดูเอง" จวิ้นอ๋องมิได้เสียวหรืออย่างไรแต่เขากลับจั๊กจี้ที่นางเล่นกับหัวนมของเขา เขาจะแสดงให้นางดูเอง เขาอุ้มนางไปบนโต๊ะอาหาร แล้วค่อยๆ ก้มลงไปหยอกเอิ้นที่เนินอกสองข้างของหลิ่งฟู่ที่ใหญ่เต็มไม้เต็มมือของเขาพอดี

จวิ้นอ๋องใช้ลิ้นที่ชุ่มด้วยน้ำลายดูดดื่มเข้าไปที่ยอดอก ทำให้หลิ่งฟู่รู้สึกเสียวจนเงยหน้าขึ้นเกร็งตัว มือของนางจิกลงที่กลางหลังของจวิ้นอ๋องอย่างลืมตัว

จวิ้นอ๋องขบเม้มแรงกว่าเดิมจนหลิ่งฟู่ครางออกมาอย่างพอใจ

"อือ ท่านจวิ้นอ๋องหม่อมฉันเสียวเหลือเกิน"

เขาเคร้นคลึงเต้าของหลิ่งฟู่จนหนำใจ เขาถอดปากออกและค่อยเลียไล่ลงมาตรงกลางลงมาเรื่อยๆ แล้วค่อยๆ ยกขาทั้งสองข้างของหลิ่งฟู่ขึ้นพาดบ่าทั้งสองข้างก่อนเชยชมน้ำหวานของกรีบกุหลาบ จวิ้นอ๋องค่อยๆ ใช้นิ้วของเขาแย่เข้าเพื่อสำรวจความคับแคบของช่องรักจนนางดิ้นหนีแต่ก็ถูกเขากอดเอวไว้ใหนิ่งอยู่ที่เดิม นิ้วอุ่นๆ ของจวิ้นอ๋องแย่เข้าออกลิ้นชุ่มๆ ก็ดูดกลืนกินน้ำรักที่ออกมาอย่างต่อเนื่อง

"อื้อ อ๊าาา ท่านจวิ้นอ๋องตอนนี้หม่อมฉันแทบขาดใจแล้ว" กลิ้งผู้พรั่งพรูคำพูดออกมาอย่างไม่เป็นคำ ตอนนี้สมองของนางขาวโพลนไปหมดจนไม่มีสติ มีเพียงความเสียวเท่านั้นที่โลดแล่นไปทั่วร่างกายทำให้นางแอ่นกายเข้าไปหาลิ้นที่เปียกชุ่มอย่างลืมตัว ทำให้จวิ้นอ๋องเองก็แทบหายใจไม่ออก จนต้องเงยหน้าขึ้นมาเพื่อสูดอากาศเข้าไปใหม่

"ยอดรักของข้า เจ้าเลิกเรียกข้าว่าท่านจวิ้นอ๋องเสียที ต่อจากนี้ช่วยเรียกข้าว่าท่านพี่"

เขาพูดจบก็สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อ นิ้วของเขายังคงเล่นอยู่กับช่องรักนั้นจนเขาเห็นว่าตอนนี้ได้ที่แล้ว จวิ้นอ๋องจึงค่อยๆ เอานิ้วออกมาอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้นางเจ็บ จวิ้นอ๋องขับขาของนางตั้งไว้ที่โต๊ะทั้งสองข้างปละลุกขึ้นจากท่าคุกเข่ามาเป็นท่ายืน หลิ่งฟู่กระตุกเกร็งเมื่อจวิ้นอ๋องเปลี่ยนสิ่งที่เข้าไปในช่องรักที่ใหญ่กว่าเดิม

"เจ้าอย่าเกร็งนักไม่งั้นมันจะทำให้เจ้าเจ็บ ข้าจะค่อยๆ ไม่ทำรุนแรงกับเจ้า" หลิ่งฟู่พยักหน้าเหมือนเข้าใจ แต่สิ่งที่จวิ้นอ๋องทำมิใช่ถนอมนางดั่งคำพูด เขากระแทกเข้ามาไม่ยั้งเสียงในห้องอบอวลไปด้วยเสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงควาญครางของหลิ่งฟู่ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่จวิ้นอ๋องโยกเอวอย่างรัวๆ จนสติของหลิ่งฟู่ขาดหาย เขาเสร็จไปหนึ่งครั้งแต่มันไม่เพียงพอต่อความต้องการ เขาอุ้มหลิ่งฟู่ไปที่เตียงนอนมองดูกรีบกุหลาบที่บวมแดงก็ยิ่งทำให้เขาอดใจที่จะเชยชมมันอีกครั้ง คืนนี้ทั้งคืนหลิ่งฟู่นางแทบไม่ได้นอนเพราะความหื่นกระหายของท่านจวิ้นอ๋องนั้นมีมากมายเหลือเกิน....