บทที่ 9 คืนเดียวเอง

แสงสีเสียงในยามค่ำคืน เป็นตัวกระตุ้นให้ความตื่นเต้นของโคลนีทวีคูณมากขึ้น ร่างบางในชุดทักซิโด้ดูทะมัดทะแมงราวกับเป็นผู้ชาย ต่างจากสรีระดูบอบบางน่าทะนุถนอม ยืนห่อไหล่อยู่หลังม่าน บริเวณกึ่งห้องเก็บของกึ่งห้องเอนกประสงค์

หากรู้ล่วงหน้าสักวันสองวันให้ได้ฝึกซ้อมก่อนคงไม่ตื่นเต้นขนาดนี้

" งานใหญ่ใจต้องนิ่ง"

เสียงทุ้มของเพื่อนร่วมงานเอ่ยแซว หญิงสาวหันไปตะลึงตาใส่ เมื่อเห็นเขานั่งนิ่ง ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้ดูตื่นเต้น ยืนเท้าไม่ติดพื้นเหมือนกับเธอ

" รู้แล้วน่า "

" รู้แล้วก็นั่งดีๆสิ จะเต้นทำไม หรือว่าปวดฉี่? "

" นี่.."

" ฮ่าๆๆ "

ไม่ใช่แค่ท่าทางประหม่าจนดูตลก แต่เป็นสีหน้าของเธอด้วยซึ่งเผยออกมาทางสายตา เธอแสร้งเบ้ปากปล่อยโฮแบบเด็กๆ หลังร่างสูงลุกขึ้นมายืนข้างๆ ใช้ศอกข้างซ้ายเท้าโต๊ะ ส่วนอีกข้างยื่นไปขยี้ศีรษะมน รอยยิ้มหวานนั้นสร้างกำลังใจให้เธออยู่เป็นนิจ แต่ก็แค่ระยะสั้นๆเท่านั้น เมื่อใจแวบไปนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

" ไม่เอาน่า มีอะไรบ้างที่เธอทำไม่ได้ "

" เยอะแยะ "

เสียงแผ่วเบาเหมาะสมกับขนาดตัวช้อนตามอง ร่างสูงกว่าเลิกคิ้วขึ้น ยกริมฝีปากขึ้นข้างหนึ่ง

" ผมว่าไม่นะ เท่าที่เห็น เธอก็เก่งใช้ได้เลยแหละ เก่งกว่าผู้หญิงทั่วไปด้วยซ้ำ "

" อย่าชมเลย ฉันรู้ว่ามันไม่จริง ผู้จัดการน่าจะให้เวลาพวกเราฝึกซ้อมสักหน่อยเนอะ บอกล่วงหน้าสักนิดก็ได้" โคลนีส่ายหน้า พ่นลมหายใจพรืดใหญ่

" เขาเองก็เพิ่งจะรู้น่ะสิ "

อ้าปากอยากจะทักท้วง สุดท้ายก็ต้องเงียบไป กลายเป็นทำหน้าหงอยแทน เมื่อสิ่งที่เขาพูดนั้นมีเหตุผล

" ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย ก็เหมือนเดิมทุกวัน ต่างกันแค่ลีลาตอนชง มีมากกว่าเดิมหน่อย "

" ก็นั่นแหละ ที่กำลังเครียด ถ้าฉันไม่สนุกไปกับมัน .."

" เธอยังเสียใจอยู่สินะ เรื่องอะไร พี่ชายเหรอ? "

" เปล่า เรื่องนั้นฉันพอจะทำใจได้แล้ว” โคลนีหน้าสั่นหน้าอีกครั้ง

" ถ้าอย่างนั้น ไม่สบายใจเรื่อง..ลูกค้า? "

หรี่ตามองเขาเพียงนิด ก่อนจะก้มหน้างุดมองพื้น ตาละห้อยมากกว่าเดิม เธอไม่น่าหลุดสีหน้าให้เขาจับได้เลย การสรรหาเหตุผลมาอธิบายต่อ เป็นอะไรที่ยากยิ่งกว่า เนื่องจากไม่สามารถบอกความจริงกับเขาได้ ว่านับตั้งแต่เจอใครคนนั้นที่วิ่งตามเธอ ไล่ล่าราวกับสัตว์ป่า และล่ามไว้ด้วยโซ่ เธอก็ไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนอีกเลย ที่มีชีวประวัติดูมีอิทธิพล มีแต่คนเกรงใจ คล้ายๆมาเฟียอย่างเช่นลูกค้าในค่ำคืนนี้ ที่จองโซนวีไอพีกะทันหัน เพื่อเฉลิมฉลองอะไรสักอย่าง คิดดูขนาดเวลาประชั้นชิดพวกเขายังจองได้ แถมผู้จัดการยังเกรงกลัว ถ้าไม่เรียกว่ามาเฟียจะให้เรียกว่าอะไร?

ทว่ากรีนกลับไม่มองแบบนั้น เขามองเป็นอีกแบบ

" ว่าแล้วเชียว แขกคืนนี้ต้องทำเธอเกร็ง สังเกตท่าทีของผู้จัดการก็รู้ พวกเขาคงจะใหญ่ใช่เล่น วีไอพีคนอื่นยังไม่ลงมาต้อนรับขนาดนี้เลยงานนี้จัดการเองเกือบทั้งหมด ดูแกวุ่นวายตั้งแต่บ่ายแล้ว "

" งั้นเหรอ? "

ยิ่งฟังคำบอกเล่าสาวเจ้าก็ยิ่งครุ่นคิด เผลอใช้ฟันขบริมฝีปากล่างจนเกิดรอย คิ้วคู่สวยไร้การตกแต่งขมวดเข้าหากันบางๆ ขับไรขนตรงหัวให้ลับกับขนตาดูน่ารักเข้าไปอีก ไม่ว่าจะอยู่ในหมวดไหนสำหรับกรีนเธอก็น่ารักไปหมด จนชายหนุ่มเผลอยิ้มกว้าง รู้สึกเห็นใจปนขำในเวลาเดียวกัน

" ถ้างั้นไม่มีอะไรให้เธอต้องกังวลหรอก คิดว่าเป็นแขกทั่วไปเหมือนทุกๆที แล้วก็...สูดหายใจเข้าไปลึกๆ เดี๋ยวก็ดีเอง เชื่อผมนะ"

" แต่เราอาจจะต้องไปผสมเหล้าใกล้ๆ พวกเขานะเผลอๆ ต้องดูแลพวกเขาทั้งคืน "

" คงไม่หรอก หน้าที่นั้นใช่ของเราทั้งหมดซะที่ไหน อย่าไปแย่งงานคนอื่นเขาสิ"

" กรีนหมายถึง.."

ดวงตาโตเป็นวงกลมถ่างกว้างเล็กน้อย เผลอลืมไปเสียสนิทว่าหน้าที่ดูแลลูกค้า ไม่ได้มีแค่แผนกของเธอ แต่มีสาวๆหน้าตาสะสวยรูปร่างดี ร่วมอยู่ในนั้นด้วย พวกเธอจะถูกเรียกมาทำหน้าที่นี้แทนก็ได้ พอถึงตอนนั้นความอึดอัดที่มีคงจะค่อยทุเลา เพราะเธอเหล่านั้นถูกให้ความสำคัญแทน

" ใช่ ~ แต่ถ้าเธอยังไม่สบายใจละก็ ไม่เป็นไร เรื่องนั้นผมจะช่วยเอง จะทำให้มีบทบาทน้อยลง ในฐานะผู้ช่วยผมก็ได้ "

" ได้เหรอ?"

" ได้สิ หรือว่าจะเอาอย่างนี้ เดี๋ยวพอโชว์เสร็จ เธอลงไปที่บาร์ชั้นล่าง ไปดูแลลูกค้ากลุ่มนั้น ส่วนคนที่ดูอยู่ ผมจะเรียกขึ้นมาดูแลพวกเขาแทนเธอ "

คนอื่นสำหรับกรีน หมายถึงบาร์เทนเดอร์คนอื่น ที่ยืนประจำบาร์ปกติ มีหน้าที่ผสมแอลกอฮอล์ พูดคุย ดูแลลูกค้าอย่างเป็นกันเอง ทำให้ลูกค้ามีความสุขที่สุด เหมือนงานบริการปกติ

โคลนีเผยรอยยิ้มกว้าง รู้สึกใจชื้นที่ได้ยินคำนี้จากปากของเขา เพื่อนร่วมงานที่มักจะช่วยเหลือเธอในยามเกิดปัญหา การอาสาแก้ปัญหาให้แบบที่เธอไม่ต้องร้องขอ ทว่าในบางครั้งพอมากไป เธอกลับเกรงใจ และรู้สึกแย่อยู่ดี แถมเป็นความรู้สึกที่แย่เอามากๆ เพราะลักษณะที่เป็นอยู่ มันไม่ต่างกับคนที่เห็นแก่ตัวเลย

" จะดีเหรอ? นั่นมันงานของฉัน "

" คืนเดียวเอง พวกนั้นคงไม่ว่าหรอก "

ทว่า ความรู้สึกที่มีกลับแย่ยิ่งกว่า สาวเจ้าจำต้องพยักหน้ายอมรับความเห็นแก่ตัวของตัวเองสักคืน เพียงข้อเสนอที่เธอเห็นด้วย

แค่คืนนี้ คืนเดียวเท่านั้น!

เสียงเพลงสากลถูกขับร้องออกมาในท่วงทำนองช้าทว่าไพเราะจับใจ เป็นเจตนาของนักดนตรี หวังเล่นคลอเบาๆในช่วงแรก สำหรับการเริ่มต้นของนักดื่ม ก่อนจะถูกเปลี่ยนเป็นแนวเร้าใจในชั่วโมงหลัง เมื่อแอลกอฮอล์ผ่านลำคอลงสู่ท้องจนเริ่มตึง ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับการโชว์ผสมเหล้า โดยใช้ลีลาจากความสามารถเฉพาะตัว และดีเจ

แสงสปอร์ตไลท์หลากสี ถูกนำมาตกแต่งด้วยฝีมือนักคิดสร้างสรรค์ บัดนี้ส่องไปยังบาร์ ที่ฉากหลังประดับไปด้วยขวดบรั่นดีหลากชื่อ พร้อมเสียงเพลงถูกสับเปลี่ยนเป็นจังหวะที่เร็วกว่า เรียกสายตาทุกคู่ให้หันมามองเป็นจุดเดียว บ้างต้องเงยหน้าขึ้นเนื่องจากอยู่ในที่ลุ่ม บ้างก็ต้องอาศัยจอโปรเจคเตอร์เพราะพวกเขาอยู่ไกล แต่มีอยู่โซนหนึ่ง ที่นั่งชมอย่างสบายๆโดยไม่ต้องออกแรง นั่นก็คือโซนวีไอพี ซึ่งอยู่ห่างจากโคลนีและกรีนเพียงระดับสายตา เรียกได้ว่าเครื่องดื่มที่อยู่ในการแสดงและเชคสดๆ เหล่านั้นจะถูกยื่นให้กับพวกเขา

แน่นอน สิ่งที่โคลนีกำลังเผชิญอยู่ เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แขกพิเศษหน้าไหนก็ไม่เคยได้สิทธิพิเศษแบบนี้ทั้งนั้น ยกเว้นคืนนี้

สมาชิกในแก๊งอัลฟาและผองเพื่อน หนึ่งในนั้นก็คือเขาคนที่เธอเกรงกลัวที่สุด เขานั่งอยู่ตรงนั้นเยื้องกันกับเธอ แม้ตอนนี้จะมีแค่เธอคนเดียวที่เห็น เนื่องจากกรีนเป็นฝ่ายออกไปก่อน ส่วนเธอยังยืนอยู่ฝั่งปีกซ้ายสุดของบาร์ ทว่าอีกไม่กี่อึดใจจะต้องเป็นตาของเธอ ที่เดินไปประกบคู่กับกรีน...

แต่ใครจะรู้ว่าความกลัวที่ฝั่งลึกอยู่ในจิตใจจะสั่งให้หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้น แข้งขาของเธอไม่ขยับ ลำบากกรีนที่ผ่ายมือเชิญอยู่ ถึงขั้นต้องโค้งคำนับขออภัย แล้วเดินมาสะกิดแบบงงๆ

" เธอเป็นอะไร? มีสมาธิหน่อยสิ "

เขาเริ่มไม่พอใจเธอขึ้นมาแล้ว แต่พอเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดราวกับคนไม่มีเลือด คิ้วหนาบนหน้าหล่อเหลาก็ขมวดเข้าหากันทันที ก้มลงมองมือบางบีบแก้วเชคแน่นจนขึ้นสันปูด แต่เหมือนจะไม่แปลกใจเท่ากับตอนมองตามสายตาเธอไป แล้วเห็นแขกวีไอพีหนึ่งในนั้นจ้องกลับมายังเธอ ... ด้วยสายตาคมลึก ยากต่อการคาดเดา