2 NC18+

สะโพกสอบขนาดมาตรฐานชายไทย กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนโซฟาตัวแคบ ท่อนบนเปลือยเปล่า

มีมือบางที่ทาสีเล็บแดงเพลิงกำลังลากไล้...ไปจนทั่ว อย่างเมามันในอารมณ์

เพี๊ยะ! แต่เขากลับเห็นเธอเป็นเพียงเครื่องระบายกำหนัด สะโพกงอนเด้งรับมือ...ถูกตบฉาดใหญ่

หลังจากถูกพลิกให้อยู่ในท่าสัตว์ชนิดหนึ่ง ที่แสนจะซื่อสัตย์กับเจ้าของ

แม้ว่าตอนนี้ เจ้าของจะไม่ได้ซื่อสัตย์กับมันสักเท่าไหร่

“อือ...อูว!” ใบหน้าเซ็กซี่เชิดขึ้นตามแรงกระชากผมพอให้ได้รู้สึกเจ็บๆคัน บทรักที่ไม่เหมือนใครนี้ ทำเอาเธอตาลอย

อารมณ์ดิบหลุด จนแทบจะกลับคืนสู่ร่างไม่ได้

หนั่นเนื้อเนินล่าง แอ่นรับการเข้าหาจากเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ แม้บางครั้งมันจะทำให้จุก จนเหมือนจะขาดใจ!

“อาห์....อ๊า อ๊า!” การร่ำร้องเพื่อระบายความรู้สึกที่มี...เหมือนจะเป็นทางเดียวแล้วที่พอจะทำได้

“อืม...” ผิดกับเขา ที่ทำเพียงเสียงฮึมฮัมในลำคอ ลมหายใจเหนื่อยหอบ เหมือนกำลังเหน็ดเหนื่อยนักหนา

ใบหน้าเคร่งเครียด...ขรึมระอุ ราวกับน้ำเดือดไหลวนที่ไม่ได้ผุดฟองขึ้นมาเหมือนน้ำพุใต้ทะเล

ไม่มีใครอ่านความรู้สึกของเขา ผ่านสีหน้าออก ผิวเผินก็ดูจะใจดี แต่ภายใต้ความใจดี มีความใจร้ายใจดำซุกซ่อนอยู่

หญิงสาวกรีดร้อง สะโพกงอนถูกยกขึ้นในท่าที่ยกลอยโด่งขึ้น ใบหน้าเหยเกหมอบราบไปกับโซฟานุ่ม แรงโยกที่ไม่ปราณีทำเอาเธอใจจะขาด...

ความเสียวซ่านกับความจุกแทบจะแยกจากกันไม่ออก

เธอรู้ว่าเขาไม่เคยปราณี ไม่เคยมีเซ็กส์ที่มีความรู้สึกอื่นใดมาเกี่ยวข้อง นอกจากการระบายความปรารถนา...

“อ๊ะ!” อยู่ๆ เขาก็ลุกออกไปจากตัวเธอ ปล่อยให้เธอสุขสมแบบไม่สุดทรุดลงไปนอนราบ

ฝ่ายคนที่ป้องกันตัวเองอย่างดี...ดึงเจ้าเครื่องป้องกันออกจากตัวและโยนทิ้งแบบไม่ใยดี

เป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว...เขาไม่อาจเสร็จกิจได้มาสักพักแล้ว ไม่ว่าผู้หญิงที่เลือกมาจะสุดยอดแค่ไหน

พวกเธอก็ไม่อาจทำให้เขาพึงพอใจ จนถึงจุดสุดยอดได้

มิหนำซ้ำ...เขาก็ใจร้ายเกินกว่าที่จะปล่อยให้พวกเธอถึงฝั่งอย่างสมปรารถนาในวาระสุดท้ายของกามารมณ์

“ไม่ต้องเครียดไปหรอกนะคะเสี่ย” แต่เขาก็ไม่ได้ใจจืดใจดำพอที่จะไล่พวกเธอกลับไปในทันที ท่อนบนเปลือยเปล่าของเขา

มีท่อนล่างที่สวมใส่กางเกงผ้าแพรสีดำเอาไว้อย่างเรียบร้อย

ใบหน้าเคร่งขรึม...กำลังจิบเครื่องดื่มด้วยความที่ใครก็มองออกว่ากำลังไม่สุขสม เจ้าโลกของเขา...แข็งขันดีอยู่

หากแต่มันไม่เคยพาเขาถึงฝั่งได้

เสือร้ายจอมหื่นที่ขาดผู้หญิงไม่ได้อย่างเขา เครียดไม่น้อย กับสภาวะแบบนี้ของร่างกาย...

อายุ 42 บริบูรณ์มาหมาดๆ ทำให้เขาแอบกลัวว่า สมรรถภาพของตัวเองจะเริ่มเสื่อม แต่ถ้าเสื่อมจริง...มันต้องไม่ปึ๋งปั๋งแบบนี้สิ

“เดี๋ยวหว่าหวา...ช่วยเสี่ยเองนะคะ” ใครๆ ก็เรียกเขาว่าเสี่ย เพราะว่าเขาเลี้ยงเด็กเอาไว้มากมาย แบบไร้ข้อผูกมัด

มีเพียงสัญญาชั่วคราวที่ระยะค่อนข้างสั้น เขาเบื่อง่าย...ในขณะที่ความต้องการทางเพศสูงลิบลิ่ว

เสี่ยภูหรือภูมินทร์ บดินทร์เดช เป็นเจ้าของไวน์ยี่ห้อดัง รวมถึงไร่องุ่นที่เชียงใหม่ นี่คือสิ่งที่เขาชอบ

แต่ธุรกิจสายการบินของครอบครัวฝั่งมารดา และท่าเรือส่งออกของบิดา ก็ต้องตกอยู่ในความดูแลของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

บิดาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเป็นหนุ่มน้อย...น้องสาวฝาแฝดสองคนก็ยังเรียนไม่จบ เลี่ยงไม่ได้จริงๆที่เขาจะต้องดูแลธุรกิจของครอบครัวทั้งหมด

เขาทำได้ดีอยู่แล้ว กิจการทุกอย่างเจริญรุดหน้า มีเพียงเรื่องผู้หญิงเท่านั้น ที่เขาไม่อาจจะลงเอยกับใครได้

ผู้หญิงเป็นเพียงเครื่องระบายความใคร่...เขาเชื่อแบบนั้น

“อาห์...” ร่างสูงใหญ่ ที่กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนเหมือนถูกออกแบบโดยจิตรกรมีชื่อ ฝ่ามือแกร่งกำโซฟาแน่น

กางเกงผ้าแพรที่เขาสวมเอาไว้เป็นอย่างดี ถูกแม่สาวเจ้ารูดมันทิ้งไปแบบช้าๆ แต่เย้ายวน

ความใหญ่โตที่ขึ้นแล้วไม่ยอมลง ผงาดจนคนตาปรือมองตาเป็นมัน เธอชอบความหฤหรรษ์แบบเต็มแน่นของมัน

ขนาดสัมพันธ์กับความยาวชนิดที่เธอไม่เคยพานพบที่ไหน

ริมฝีปากแดงสดจากสีลิปสติกยี่ห้อดัง...ที่ไม่เปรอะเปื้อนไปทั่ว เขาเป็นคนซื้อให้...

เพราะเขาชอบสีริมฝีปากแบบนี้ แต่มันต้องไม่เลอะเทอะไปทั่ว เขาไม่ชอบ!

เรียวลิ้นเล็ก...ค่อยๆตวัดไล้วนไปทั่วบริเวณส่วนปลายที่กำลังพองโต คับคั่งปูดโปน

มันกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนต้องการการระบายออกมาสักพัก

หากแต่...มันออกมาไม่ได้

“อื้อ...” เสียงครางเพียงนิดจากเขา พร้อมการกัดฟันขบกรามแน่น ยิ่งทำให้เธอพึงใจ หว่าหวาหรือวรรณิกา เป็นผู้หญิงในความดูแลของเขาที่ยาวนานกว่าใคร

เพราะเธอช่างเอาใจ...และทนแรงกระแทกจากเขาได้ดีกว่าคนอื่น

ฝ่ามือเล็ก...ช่วยครอบครองส่วนโคนและขยับขึ้นลงเป็นจังหวะในขณะที่เรียวลิ้นตวัดไปมาอยู่ในอุ้งปาก

“อูว...อื้อ!” เสียงอู้อี้อันหฤหรรษ์นั้น กำลังเรียกน้ำหวานปริ่มๆ ออกจากกายเขาได้

“อือ...!” ภูมินทร์กัดฟันแน่น...ฝ่าเท้าจิกลงไปกับพื้น สองมือจับเส้นผมนุ่มสลวย พร้อมกดศีรษะเธอให้ต่ำเอาไว้

“อ๊อก!” สุดลำคอ...ได้เท่านั้น สะโพกแน่นเบียดเข้าไปจนสุด ก่อนเริ่มขยับเข้าออกเป็นจังหวะ

หาได้สนใจไม่ว่า...ใบหน้าเย้าเหยเก กำลังใจจะขาด!

กำหนัดคับคั่งทำเขาทรมาน...และต้องการที่จะสุขสม หากแต่คนที่กำลังอยากมอบความสุขให้เขาเพื่อเอาใจ...กลับทรมานกว่า

“อาห์...!!” วาระสุดท้ายของการขยับเข้าหานั้น...เหล่าน้ำหวานพวยพุ่ง คนใจแทบขาดแทบสำลัก...แต่ด้วยความที่ติดใจรสชาติของมันมาตลอด

เธอก็เลยดื่มกินมันอย่างกระหายและไร้ซึ่งความรังเกียจ

“อ๊า!” เขาผลักเธอออกพร้อมลุกหนี...ปล่อยให้เธอนอนซบร่างเหนื่อยอ่อนลงกับโซฟานิ่ม

วรรณิกาอยู่กับเขามานานที่สุด...ที่สิ่งที่เธอมีสิทธิเป็นได้ ก็แค่ที่ระบายความใคร่ ไม่มีหน้ามีตาไม่มีสิทธิแม้แต่จะคิดเป็นอย่างอื่น

เขาดูแลเธออย่างดีทุกอย่าง...ในเรื่องเงิน ส่วนเรื่องอื่นเธอต้องดูแลตัวเอง

เธอรับทราบทุกข้อเสนอและข้อตกลง แต่หัวใจดวงน้อยๆ ที่หวั่นไหวให้กับเขามาตลอด มันรู้สึกมากกว่านั้นเพียงแค่เงินเธอคงไม่อยู่กับเขามายาวนานขนาดนี้

เธอหยุดงานอย่างว่า...เพื่อบำเรอเขาด้วยชีวิต เขาไม่เคยรับรู้ ไม่เคยสนใจ รู้แต่ว่าเธอต้องทำตามข้อตกลง กฎของนางบำเรอ ไม่ใช่หน้าที่ที่เขาต้องใส่ใจ