บทที่ 9 ไม่ยอมแพ้

วาวาเริ่มอดทนต่อไปไม่ไหว ที่พยายามคิดถึงหมูสวมกี่เพ้ามาร้อยตลบแล้วก็ไม่เป็นผล เธอจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงวัยกลางคน พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“แม่ใหญ่ อย่าเพิ่งดูถูกกันให้มาก คำว่าบุญคุณมันไม่ใช่คำพูดที่จะเอามาพูดเพื่อขูดรีดกัน ในอนาคตเมื่อไหร่ที่ครอบครัวของเราสามารถหาเงินได้มากขนาดนั้น ฉันสัญญาว่าจะเอาเงินไปชดใช้หนี้บุญคุณที่แม่ใหญ่พูดมาทั้งหมด”

“ฉันจะคอยดูวันนั้นก็แล้วกัน แต่ก่อนอื่นตอนนี้เอาแค่อาหารที่กินให้ครบทุกมื้อก็น่าจะไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง เอาเถอะถ้าคิดว่าจะกลับไปยืมเงินที่บ้าน ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าจะไม่มีทางให้หยิบยืม ยกเว้นเสียก็แต่จะต้องกู้เงินเหมือนคนอื่นๆ ไม่มีอภิสิทธิ์พิเศษใดๆ ทั้งสิ้น” หลินอวี่กำชับอย่างไม่ยอมแพ้

“ขอบคุณที่แม่ใหญ่เป็นห่วง เงินสำหรับค่าใช้จ่ายพวกเรายังพอมีติดบ้านอยู่บ้าง ฉันไม่รบกวนแม่ใหญ่หรอกค่ะ”

“อวดดี ก็ขอให้เก่งอย่างนี้ไปตลอดก็แล้วกันนะ อย่าลืมล่ะ ถ้าจะยืมเงิน ก็ต้องทำสัญญากู้เงินเหมือนคนอื่น ถึงแม้จะเป็นคนสกุลกู้ก็ไม่มีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น”

หลินอวี่เอ่ยจบก็สะบัดหน้าเดินออกไปอย่างไม่รีรอเมื่อพูดถึงวัตถุประสงค์ทั้งหมดของการมาจบลง วาวาไม่อยากจะเชื่อแม้แต่น้อย ไม่ว่าเธอจะอยู่ในภพก่อน หรือแม้แต่ตายแล้วกลับมาเกิดใหม่ก็ยังหนีไม่พ้นคนประเภทนี้ ที่เป็นห่วงก็คงจะเป็นความรู้สึกของสามีผู้น่าสงสารเท่านั้น

กู้จินเหอเดินออกไปดูจนแน่ใจแล้วว่าแม่ใหญ่ได้จากไปแล้ว เขารีบเดินกลับมานั่งลงข้างภรรยา จับมือของเธอขึ้นมาถูไปมาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใยและอ่อนโยน

“ผมไม่น่าปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวเลยจริงๆ ไม่คิดว่าแม่ใหญ่จะบุกมาถึงที่นี่ ตอนที่พวกเราออกมาจากบ้านใหญ่ก็เป็นเธอเองที่ผลักไสไล่ส่งพวกเราออกมา เพราะผมเป็นคนไม่เอาไหน คุณกับลูกถึงต้องลำบากแบบนี้”

“จะมามัวโทษตัวเองทำไมคะ ดีเสียอีกที่วันนี้แม่ใหญ่มาที่นี่ พวกเราจะได้รู้ว่ามีอะไรที่เราจะต้องระวัง เรื่องไหนที่เราต้องเร่งมือทำ สำหรับฉันกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีต่างหากที่พวกเรายังอยู่ด้วยกัน คุณก็อย่าคิดมาก แล้วก็พยายามทบทวนว่าควรจะทำอะไร อย่างน้อยที่สุดถ้าเราช่วยกันมองและดูว่าจะทำอะไรได้บ้างมันต้องมีสักทางแน่นอนค่ะ” เหอวาวาตบลงไปบนหลังมือหนาของสามีเบาๆ อย่างให้กำลังใจเช่นกัน

จินเหอซาบซึ้งในความเข้มแข็งของภรรยา เขาทำท่านึกขึ้นได้จึงรีบลุกขึ้นยืน

“ผมลืมไปเลยว่ากำลังตุ๋นขาไก่ไว้ในครัว ไม่รู้สองแฝดกับลี่ลี่จะได้เรื่องหรือเปล่า วันนี้ป้าจูเพื่อนบ้านถัดไปเพิ่งฆ่าไก่ก็เลยแบ่งมาให้ เที่ยงวันแล้วนี่ คุณรอเดี๋ยวนะ ผมจะรีบไปเอาขาไก่ตุ๋นมาให้คุณกินกลางวัน”

วาวาเมื่อได้ยินว่าสามีกำลังจะนำอาหารมาให้อีกแล้ว เธอตกใจราวกับเห็นเกี๊ยวยอดเซียนหวนกลับมาอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้อาหารของสามีไม่ทำให้เธอสามารถอธิษฐานขอพรได้ แต่หากขืนยังกินเข้าไปอีก ก็อาจจะถึงขั้นไปสวรรค์ได้โดยที่ไม่ทันจะอธิษฐานหรือขอพรด้วยซ้ำ

“ตอนนี้ฉันยังไม่หิวค่ะ ลองเรียกเด็กๆ ไปกินกลางวันสิค่ะ ไม่แน่ว่าเห็นน่องไก่อาจจะน้ำลายไหล เป็นเด็กต้องกินเนื้อเยอะๆ จะได้โตไวๆ ส่วนฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว กินผักก็พอค่ะ” วาวากลั้นใจส่งยิ้มไปให้สามีพลางอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบลื่นไม่มีติดขัดแม้แต่น้อย

“วันนี้ไม่มีอาหารจานผักนะสิ”

“ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ขอตัวกลับขึ้นไปนอนพักสักหน่อย เก็บน่องไก่ไว้ให้เด็กๆ ส่วนฉันถ้าคุณจะกรุณาแค่ช่วยหาหมั่นโถวสักลูกสองลูก พร้อมชาสักกาก็พอแล้วค่ะ แต่ตอนนี้คุณต้องรีบกลับเข้าครัวไปดูลูกก่อนนะคะ พวกเขายังเด็ก คุณปล่อยลูกให้เฝ้าหม้อตุ๋นไก่ได้ยังไงคะ”

เหอวาวาเมื่อนึกถึงคำบอกของสามีก็ให้รู้สึกเป็นห่วงลูกๆ ขึ้นมาทันที ได้แต่หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้ว่ายุคสมัยนี้จะมีเตาแก๊ส มีไฟฟ้าแล้วก็ตาม ทว่ามันก็ยังถือว่าไม่ปลอดภัยสำหรับเด็กอายุยังน้อยอยู่ดี อย่างน้อยคุณแม่ลูกสามก็เบาใจว่าลูกชายทั้งสองของเธออายุมากพอที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควรแล้ว ได้แต่หวังว่าพี่ชายจะดูแลน้องสาวได้ดี

“ผมขอโทษ ตอนนั้นผมโมโหให้แม่ใหญ่ เลยคิดน้อยไปหน่อย ต่อไปจะมีสติให้มากกว่านี้” กู้จินเหอเอ่ยออกมาเสียงเบา ใบหน้าหงอยลงทันตาที่ถูกภรรยาตำหนิ แล้วรีบออกไปดูลูกๆ ตามที่ภรรยาบอก เหอวาวารู้สึกโล่งอกเมื่อไม่ต้องกินอาหารฝีมือของสามี

ในช่วงที่ล้มป่วยนอกจากจะต้องเอาตัวให้รอดจากฝีมือทำอาหารขั้นอันตรายของสามีแล้ว เหอวาวายังต้องตบตีกับความคิดในหัวของตัวเองถึงเรื่องจะหาเงินมาจากไหนให้ได้เยอะ มากมาย เธอจะได้เอาเงินไปคืนแม่ใหญ่ ลบล้างคำว่าหนี้บุญคุณให้กับสามี รวมทั้งต้องวางแผนเพื่ออนาคตของลูกทั้งสามอีกด้วย

เด็กสมัยนี้โตเร็วจะตาย ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไปหมด เธอจะไม่ยอมให้ลูกๆ ของเธอต้องลำบากเหมือนกับตนเองในชาติก่อนอย่างแน่นอน

มันต้องมีทางสิ!

อาชีพที่จะทำให้ครอบครัวของเธอร่ำรวยกลายเป็นเศรษฐีในอนาคต