บทที่ 10 เลี่ยงยังไงก็ไม่พ้น

เป็นเช้าอีกวันของการย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหม่ อากาศข้างนอกบ้านช่างแจ่มใสแต่วาวายังคงต้องนอนหวาดระแวงอยู่บนเตียง ไม่เพียงแค่เธอแต่รวมไปถึงลูกๆ ด้วย เมื่อกลิ่นอาหารซึ่งลอยออกมาจากภายในห้องครัวทำให้เด็กๆ ซึ่งตื่นนอนแล้ว โดยสองแฝดนั่งกับวาวาบนเตียง ส่วนลี่จินน้อยนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่บนพื้นห้อง

เหอวาวาคิดว่าตนเองอาการดีขึ้นมาก นอนพักไปสองวันเรี่ยวแรงที่หายไปก็กลับคืนมาบางส่วน เธอตั้งใจว่าวันนี้จะลุกขึ้นมาช่วยสามีทำงานจัดการกับบ้านหลังนี้ให้ดีขึ้น ทว่าหญิงสาวก็ยังคงช้ากว่าจินเหอ

เนื่องจากชายหนุ่มลุกขึ้นมาทำอาหารไว้คอยท่าตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางด้วยซ้ำ วาวาสงสัยว่าเป็นเพราะแม่ใหญ่มาระรานเมื่อวันก่อน ทำให้สามีของเธอเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นคนไม่เอาไหน ทำให้ภรรยาและลูก ๆ ต้องมาลำบาก เขาจึงอยากจะชดเชยในส่วนนี้ โดยการทำงานให้มากกว่าเดิม

ในความเป็นจริงวาวาเพียงต้องการปลอบใจสามีของเธอ ด้วยคำชมเกี่ยวกับฝีมือการทำอาหารของจินเหอ ไม่นึกว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิด เขากลับฮึกเหิมด้วยการทำอาหารให้กับครอบครัวอย่างไม่ลดละ เด็กๆ แอบหลบเลี่ยงด้วยการอ้างว่ากินกับป้าจูที่เป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ พวกเขามีลูกชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับสองแฝด และยังเป็นเพื่อนบ้านที่เข้ากันได้ดีกับบ้านกู้ด้วย

ส่วนวาวาเธอมักหลบเลี่ยงด้วยการบอกว่าไม่อยากอาหารเนื่องจากอาการเจ็บป่วย ทว่าบางครั้งก็จำต้องฝืนใจกิน เพราะจะไม่กินเลยก็ไม่ได้ บ่อยครั้งที่ลูกๆ และเธอต้องหาสารพัดวิธี เพื่อทำให้อาหารบนโต๊ะหมดลงอย่างรวดเร็ว นั่นยิ่งเป็นการทำให้เขาเข้าใจผิด เข้าใจว่าฝีมือทำอาหารของตนเองนั้นเก่งกาจที่สุด

ลี่หยางมองหน้าคนเป็นแม่อีกครั้ง เพียงแค่สบตากันวาวาก็รู้ดีว่าลูกชายกำลังคิดอะไร

“แม่ว่า วันนี้พวกเราคงเอาตัวรอดยากแล้วล่ะ เพราะคุณพ่อกำลังจะให้พวกเรากลายเป็นหนูติดกับดัก น่าเสียดายเป็ดที่ป้าจูข้างบ้านให้มา วัตถุดิบดีๆ ทั้งนั้น เฮ้อ” เหอวาวาถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง

“หรือคุณแม่จะไปทำอาหารเองครับ แต่ว่าคุณแม่ยังไม่หายดีนี่นา อีกอย่างถ้ามีใครเดินเข้าไปในครัวตอนนี้ ถ้าไม่ขาดอากาศหายใจตาย ก็คงจะต้องถูกคุณพ่อใช้ให้ชิมอาหารแน่ๆ เลยครับ” ลี่หยวน แฝดคนน้องออกความเห็นบ้าง

สีหน้าของลูกๆ แม้แต่กระทั่งลี่จินตัวน้อยวัยสามขวบกว่า ยังแสดงสีหน้าออกมาในลักษณะเดียวกัน เหอวาวาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พวกเขาทั้งสี่กำลังคิดหาทางออกให้กับเช้าวันนี้ ทว่ายังไม่ทันไร ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกด้วยมือใหญ่ข้างหนึ่งของหัวหน้าครอบครัว

พร้อมกับเสียงของจินเหอที่เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นยินดี เขาไม่ได้รับรู้ถึงปฎิกริยาของภรรยาและลูกน้อยแม้แต่นิด

“ทุกคน ข้าวเช้าเสร็จแล้ว มากินข้าวกันได้แล้ว”

ลี่จินถึงกับลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินมาหาวาวาและพี่ๆ ที่เตียงนอน เจ้าตัวเล็กค่อยๆ คลานขึ้นมาพร้อมกับมุดเข้ามาภายในผ้าห่มของคนเป็นแม่ มันเป็นอาการของเด็กเล็กซึ่งตื่นตระหนกและพยายามหาที่ปลอดภัย

“ลี่ลี่มันไม่ใช่หน้าหนาวแล้วนะลูก ออกมาเถอะคุณแม่กำลังไม่สบาย ถ้าลูกหนาวพ่อจะไปเอาเสื้อมาให้สวมอีกชั้นดีไหม” จินเหอผู้ไม่รู้อะไรเลย ยังคงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าลูกสาวตัวน้อย

““ลี่ลี่น้อยคงจะคิดถึงแม่ ไม่เป็นไรหรอกค่ะอย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่นเลย มันยังเช้ามาก ฉันยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่คะ คุณพาลูกๆ ไปกินข้าวเช้าก่อนก็ได้” วาวาจึงเอ่ยออกไปแก้ต่างให้กับลี่จิน

“นั่นสิๆ ถึงแม้ว่าคุณจะยังไม่หิว แต่ก็กินอะไรบ้าง วันนี้คุณคงพอเดินไหวแล้วใช่ไหม ไปเถอะ ผมจะช่วยประคอง คุณรู้ไหมวันนี้ผมทำเป็ดน้ำแดงเชียวนะ ป้าจูข้างบ้านเอาเป็ดมาให้ผมทั้งตัว เป็ดตัวอ้วนๆ ไม่ว่าจะส่วนไหนก็มีแต่เนื้อทั้งนั้น” จินเหอเดินเข้าไปประคองภรรยาให้ลุกขึ้นนั่งแล้วทุกคนจึงพากันเดินลงไปยังห้องกินข้าวชั้นล่าง

ลี่หยาง ลี่หยวน และลี่จิน เมื่อเห็นแม่ไม่ได้ปฏิเสธพ่อของตนก็จึงต้องจำลุกเดินตามทั้งคู่มาที่ห้องกินข้าวด้วยอย่างจำใจ

ทางด้านวาวาเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเสียดายเป็ดตัวอ้วน เนื่องด้วยวัตถุดิบชั้นดีในยุคสมัยนี้ราคาค่อนข้างแพง ยิ่งครอบครัวของเธอ ถ้าป้าจูไม่มอบให้ก็คงไม่มีโอกาสได้กินอาหารจานเนื้อ เนื่องจากยังต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด

“คุณทำเป็ดน้ำแดงใช้เป็ดทั้งตัวไหมคะ” เหอวาวาเดินมานั่งที่โต๊ะสำหรับกินข้าว เด็กๆ ก็นั่งประจำที่อย่างเรียบร้อยเช่นกัน เมื่อเห็นจินเหอนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของเขา วาวาจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความหวังว่ามันจะยังมีเป็ดบางส่วนหลงเหลืออยู่บ้าง

“สำหรับวันนี้ผมแบ่งมาทำแค่ครึ่งตัวเท่านั้น ที่เหลือว่าจะเอาเก็บไว้ทำกับข้าวพรุ่งนี้ สำหรับมื้อเที่ยงและเย็น ผมเห็นยังมีผัก เต้าเจี้ยวแล้วก็หมูที่เหลือจากเมื่อวาน

เมื่อคืนนี้ผมเห็นคุณกับลูกกินข้าวจนหมด กับข้าวไม่เหลือบนจานแม้แต่นิดเดียว ผมรู้สึกดีใจมากที่คุณกับลูกๆ ชอบอาหารที่ผมทำ ดังนั้นผมจึงตั้งใจว่าต่อไปนี้ คุณเหนื่อยมามากแล้ว หน้าที่ทำอาหารของบ้านผมจะรับผิดชอบเอง”

“ไม่ได้นะครับ/ไม่ได้นะครับ”

“ไม่ค่ะ”

เสียงประสานกันของเด็กทั้งสามคนทำให้จินเหอหันไปมองด้วยความสงสัย ก่อนที่เด็กจะยิ้มปั้นยากออกมา เป็นวาวาที่หัวไวเอ่ยแก้ต่างให้ลูก ๆ

“คุณเป็นหัวหน้าครอบครัว ทำงานหนักที่สุด ตอนนี้ฉันก็หายดีแล้ว อีกอย่างหน้าที่ทำกับข้าวก็เป็นของผู้หญิง ไม่มีบ้านไหนที่ผู้ชายทำอาหารหรอกค่ะ ดังนั้นตั้งแต่นี้ต่อไปฉันจะกลับมาทำอาหารเองนะคะ”

วาวาเอ่ยบอกเสียงอ่อนหวานปั้นสีหน้าให้นิ่งที่สุด จินเหอได้ยินภรรยาเอ่ยเช่นนั้นก็รีบเอ่ยขึ้น

“ผมยินดีทำเพื่อครอบครัว รอสักครู่นะเดี๋ยวผมไปเอาอาหารมาก่อน” จินเหอว่าแล้วก็หอมลงไปบนศีรษะของวาวา ก่อนผละออกไปทยอยเอาอาหารมาวางบนโต๊ะ

วาวาทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอหันไปมองลูกทั้งสามคน เด็กๆ ส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ

“คุณแม่ครับ หากคุณแม่ขืนกินอาหารของคุณพ่อเข้าไปวันนี้อีก ผมว่านอกจากคุณแม่จะไม่หายแล้ว อาจจะทำให้อาการหนักยิ่งกว่าเดิมนะครับ” ลี่หยางที่นั่งติดกับวาวาชะโงกหน้ามากระซิบเสียงเบา

“ข้าวร้อนๆ เป็ดน้ำแดงหอมๆ ดูน่ากินมากเลยคุณว่าไหม” จินเหอทยอยวางอาหารลงบนโต๊ะ ปากก็เอ่ยชวนเชิญไปด้วย

“คือ เช้านี้ยังไม่รู้สึกหิวสักเท่าไหร่ ทำไมคุณถึงไม่กินกับลูกๆ ก่อนล่ะคะ”

ลี่หยาง พี่ชายคนโตได้ยินแม่ตนเองบอกแบบนี้ เขาจึงหันไปส่งสายตาวิงวอนอย่างสุดความสามารถ จินเหอที่มัวแต่มองภรรยาเลยไม่ได้เห็นสายตาสื่อความหมายของลูกชาย วาวาเห็นสายตาของลูกชายพอดิบพอดี

“จริงสิ ลืมไปเลย ป้าจูแวะเอาหมั่นโถวมาให้เด็กๆ ก่อนที่จะเอาเป็ดไปให้คุณ ระหว่างรอคุณพ่อทำอาหาร เด็กๆ หิวเลยกินหมั่นโถวไปแล้ว ตอนนี้คงยังอิ่มอยู่ ถ้ายังไงคุณก็กินก่อนดีไหมคะ”

จินเหอทำสีหน้าสลดราวกับโลกทั้งใบกำลังถล่มทลายลงตรงหน้า เขาเองก็สังเกตเห็นความแปลกของภรรยาและลูกๆ เพราะพักหลังที่ยกกับข้าวมาเมื่อวางลงถ้าเด็กๆ ไม่เดินหนีออกจากห้อง ก็จะทำหน้าพะอืดพะอมกว่าจะกินข้าวจนหมดชาม

“อันที่จริงแล้ว ไม่มีใครชอบฝีมือทำกับข้าวของผมใช่ไหมสารภาพมาตามตรงเถอะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย พวกเราก็แค่กินหมั่นโถวของป้าจูแล้ว คุณก็อย่าคิดมากเลยนะคะ กับข้าวเพิ่งทำร้อนๆ ข้าวก็กำลังน่ากินเชียว รีบกินข้าวเถอะค่ะ”

“เคยมีคำกล่าวเอาไว้ว่าคนที่เป็นผู้นำย่อมจะต้องเสียสละให้คนที่อยู่เบื้องหลังได้กินอิ่มนอนหลับเสียก่อน ตอนนี้ผมเป็นผู้นำครอบครัว เพราะฉะนั้นเป็ดตัวนี้ผมยกให้คุณกับลูก เหลือแค่กระดูกกับเศษเนื้อให้ผมก็พอ”

วาวาถึงกับทำหน้าเบื่อหน่ายออกมา เธอก็ไม่เข้าใจว่าสามีอย่างจินเหอจะมากินอุดมการณ์อะไรขึ้นมาตอนนี้กัน ทว่าเมื่อหันไปสบตาเข้ากับสีหน้าคาดหวังของสามีที่มีความมุ่งมั่นและตั้งใจทำเพื่อครอบครัวขนาดนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการเสี่ยงตายอีกครั้ง วาวาก็ทำได้แต่จำใจยกตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อเป็ดขึ้นมาชิ้นหนึ่งจากจานเป็ดตุ๋นน้ำแดง