บทที่ 5 คิดคนละอย่าง

เช้าวันต่อมากู้จินเหอรีบเชิญคุณหมอมาดูอาการของภรรยาที่บ้าน เนื่องจากตลอดทั้งคืนเขาเห็นภรรยาเอาแต่นอนจ้องหน้าตนเอง ไม่รู้ว่าที่ล้มลงไปนั่นได้รับความกระทบกระเทือนส่วนไหนหรือเปล่า ทว่าความคิดของทั้งคู่สวนทางกันลิบลับ สามีเป็นห่วงภรรยา ทางด้านเหอวาวากำลังลุ้นว่าค่ำคืนนี้เธอกับสามีจะมีช่วงม่านมุ้งเหมือนที่คิดไว้ตอนกลางวันหรือเปล่า

ปรากฏว่าเมื่อคุณหมอมาถึงแล้วทำการตรวจอย่างละเอียด แจ้งว่าเหอวาวามีร่างกายอ่อนเพลียเท่านั้น ขอเพียงแค่ภายในสองสามวันนี้พักผ่อนให้มากๆ หน่อย พร้อมกับแนะนำให้เขาทำอาหารบำรุงร่างกายภรรยาให้มากหน่อย ไม่นานก็จะหายดีเอง

“คุณหมอสั่งให้นอนพักมากๆ คราวนี้รู้หรือยังว่าจะทำงานหักโหมอย่างเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว” กู้จินเหอดุภรรยาเสียงไม่จริงจังมากนัก พลางประคองวาวาให้นอนลง พร้อมกับห่มผ้าให้จนถึงคอ

เหอวาวาซึ่งยังหลงใหลในความหล่อเหลาของสามีตัวเอง ได้แต่ทำท่าเขิน หน้าแดง ใบหูแดง หลบสายตาคนหน้าตาดี ทว่าก็ยังพยักหน้ารับคำ

“ฉันเข้าใจแล้ว ต่อไปจะตั้งใจดูแลตัวเอง พักให้มากๆ ไม่ให้สามีต้องเป็นห่วงค่ะ”

“เรื่องที่แม่ใหญ่ไล่พวกเราออกมาจากบ้าน ผมรู้ดีว่ามันทำให้คุณสะเทือนจิตใจ อาจจะลำบากขึ้นมาอีกหน่อย ผมอยากขอร้องว่าอย่าไปโกรธเกลียดแม่ใหญ่เลยนะ” กู้จินเหอเอ่ยขึ้นพลางตบมือลงไปบนไหล่บอบบางของภรรยาเบาๆ อย่างให้กำลังใจทั้งตนเองและคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วย

อันที่จริงเหอวาวาก็อยากจะเอาคืนแม่สามีที่ไม่มีความยุติธรรม แต่เป็นเพราะตอนนี้คิดว่าชีวิตของตัวเองดีกว่าที่เคยเป็นในชาติก่อน เธอจึงไม่คิดอยากจะใส่ใจ

ชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำบิดพอหมาดไล่เช็ดไปตามใบหน้าของภรรยา พร้อมกับถามด้วยความห่วงใย

“เจ็บปวดตรงไหนอีกหรือเปล่า คุณต้องรีบบอกผมทันทีที่รู้สึกว่าไม่ดีขึ้น ผมจะรีบไปตามหมอมาตรวจดูอีกครั้ง อย่าฝืน เห็นหรือเปล่าผลของการที่คุณฝืนเป็นยังไง ถ้าคุณเป็นอะไรไปผมกับลูกๆ จะอยู่กันยังไง”

ปากก็พร่ำเอ่ยบอกภรรยาด้วยความเป็นห่วง ส่วนมือก็ยังคงทำหน้าที่เช็ดใบหน้า แขนของภรรยาด้วยความอ่อนโยน การกระทำและคำพูดของกู้จินเหอ ถึงกับทำให้ภรรยาอย่างเหอวาวาน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งใจ

ตั้งแต่ที่แม่ของเธอจากไป ความรู้สึกถูกรักและเอาใจใส่แบบนี้มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย เธอต้องต่อสู้กับความยากลำบากด้วยตนเองมาตลอดหลายปี พอมาได้รับความรักความห่วงใจจากคนในครอบครัวของร่างนี้อีกครั้ง

เหอวาวาได้แต่สัญญากับตนเองว่าเธอจะรักษาความสุข ความอบอุ่นของครอบครัวนี้ให้ดีที่สุด

“คุณแม่ต้องแข็งแรงเร็วๆ นะครับ ตอนนี้ลี่จินยังอยากจะนอนกับคุณแม่ แต่เพราะเมื่อคืนเห็นว่าคุณแม่ไม่สบายพวกผมถึงเอาน้องไปนอนด้วย” แฝดพี่ ลี่หยางเอ่ยขึ้นจากฝั่งตรงกันข้ามกับผู้เป็นพ่อ เหล่าเด็กๆ ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ที่คุณหมอเข้ามาตรวจคุณแม่ของพวกเขาแล้ว

“ตอนนี้แม่ยังไม่สบาย พวกลูกต้องดูแลน้องไปก่อน ที่สำคัญอย่าลืมช่วยคุณพ่อทำงานบ้านด้วยนะ” เหอวาวาหันไปสั่งความกับลูกชายทั้งสอง

“แต่ตอนนี้พวกเราหิวแล้ว” ลี่หยวน แฝดน้องพูดขึ้นพลางใช้มือลูบวนไปบนท้องของตนเอง

“ลี่ลี่ก็หิวแล้วเหมือนกันค่ะ” เจ้าตัวเล็กสุดของบ้านเปรยออกมา พลางใช้มือลูบวนไปบนท้องของตนเองเลียนแบบตามพี่ๆ เช่นกัน

“โอ้ จริงสิ พวกลูกยังไม่มีใครได้กินข้าวเลยนี่นา เดี๋ยวพ่อจะทำมื้อเช้าให้พวกลูกๆ กินกันก่อน คุณนอนพักที่นี่รอผมนะ เดี๋ยวผมทำมื้อเช้าเสร็จจะยกมาให้คุณที่นี่เอง” กู้จินเหอวางมือจากการเช็ดเนื้อเช็ดตัวภรรยา ไม่วายสั่งกำชับเหอวาวาให้นอนพักรอที่เตียง ส่วนตัวเขาจะทำหน้าที่พ่อบ้านเอง

ทว่าหลังจากที่เด็กทั้งสามได้ยินคำพูดของกู้จินเหอ พวกเขากลับทำสีหน้าเหมือนกับถูกลงโทษ เด็กๆ รีบพากันออกไปจากห้องนอนของพ่อแม่โดยที่ไม่ตอบรับคำพูดของกู้จินเหอผู้เป็นพ่อแม้แต่คนเดียว

“นี่คุณตกลงลูกๆ หิวกันจริงหรือเปล่า เมื่อครู่ยังบอกว่าหิวอยู่เลย ทำไมอยู่ดีๆ ก็ส่ายหน้าแล้วก็เดินออกไป” วาวาหันไปถามสามีด้วยน้ำเสียงสงสัยในพฤติกรรมของเด็กๆ

“พวกเขามักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมจะทำกับข้าว บางครั้งผมก็ไม่ค่อยจะเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร ผมทำกับข้าวเก่งนะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินยกชามและผ้าสีขาวเดินออกไปจากห้อง

วาวาหันมองไปรอบห้องนอน สภาพภายในบ้านแทบจะเรียกได้ว่าเป็นบ้านเกือบร้าง เพราะไม่ว่าจะมองไปมุมไหนก็ล้วนแต่ต้องซ่อมแซมอีกมาก เธอยังคงนอนป่วยอยู่บนเตียง ยังไร้เรี่ยวแรงในการใช้ชีวิตตามปกติ อาจจะเป็นเพราะว่าวิญญาณของเธอต้องใช้เวลาในการปรับตัวให้เข้ากับร่างใหม่นี้เสียก่อน

ตลอดคืนที่ผ่านมาคุณแม่ลูกสามที่นอนตอนกลางวันอย่างเพียงพอ ประจวบกับต้องคอยลุ้นความสัมพันธ์ตอนค่ำคืนฉันท์สามีภรรยา ทำให้เหอวาวานอนมองสามีอย่างเงียบๆ เวลาผ่านไปจนดึก จินเหอก็ผล๊อยหลับไปอาจจะเพราะทำงานใช้แรงกายมากเกินไป เนื่องจากการย้ายบ้าน จัดบ้าน เมื่อวาวาป่วย เขาจึงทำงานหนักมากขึ้น

ในขณะที่วาวายังคงนอนมองจินเหอ ชายหนุ่มที่ลึกๆ ยังคงวิตกกังวลกับสถานการณ์ของครอบครัว รวมทั้งเขายังเป็นหัวหน้าครอบครัวจึงละเมอออกมา

‘จะทำยังไง จะทำยังไงดี จะเอาเงินมาจากที่ไหน’

กู้จินเหอเอาแต่พูดแบบนั้นทั้งคืน จนกระทั่งเหอวาวานอนไม่หลับ และเมื่อเขาตื่นมาก็กลายเป็นว่าพลิกตัวมาพบกับใบหน้าของภรรยา ซึ่งจริงๆ แล้วเธอก็อยากจะพูดเตือนสติเขา แต่ก็ไม่กล้าพูดมากเพราะกลัวว่าเธอจะหลุดคำพูดแปลกๆ การกระทำที่ไม่ใช่เหอวาวาตัวจริงออกมา จึงได้แต่นอนนิ่งไม่พูดอะไร

กู้จินเหอจึงคิดว่าภรรยามีอาการกระทบกระเทือนจากล้มหัวฟาดพื้นเมื่อวาน เช้านี้จึงรีบตามหมอมาตรวจดูอาการนั่นเอง