9.ข่าวดี

ที่เตียงเต็มไปด้วยกลีบของดอกกุหลาบ จูเลียน่ายกผ้าห่มขึ้นเพื่อจะสะบัดกลีบดอกกุหลาบพวกนั้นออก

เธอมองชุด รองเท้ารวมถึงชุดชั้นในที่มันเป็นขนาดของเธอพอดีเป๊ะ นี่แสดงว่าเขาจะต้องวางแผนมาก่อนแล้วเป็นแน่!

“ที่งานยังไม่เลิก ข้าหมายถึงหากว่าเจ้ารู้สึกอึดอัดที่จะต้องอยู่กับข้า เจ้าสามารถลงไปหาคู่ควงคนใหม่ได้…”

เธอกำผ้าห่มแน่นด้วยความโกรธแค้น แรงจะเดินเธอยังไม่มีแล้วจะเอาเรี่ยวแรงจากไปไหนที่งานอีก!

เลียมยกยิ้มกับท่าทางไม่พอใจของจูเลียน่า เขานั่งลงข้างเธอก่อนจะก้มลงจูบที่เส้นผมสีแดงสดของเธอ

“จูเลียที่รัก…หากว่าเจ้าหมดรักข้า ข้าจะตามจีบเจ้าเอง..ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าหันกลับมารักข้าอีกครั้ง”

“ข้าคิดว่าท่านข้ามขั้นตอนของการจีบไปพอสมควรนะคะ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะมางานวันนี้ จะให้ข้าทำใจมองเจ้าขึ้นห้องกับชายอื่นได้ยังไง เห็นใจข้าบ้างเถอะน่า”

“….ลูซิเฟอร์ที่ท่านทำเช่นนี้เพื่ออะไรกัน เพราะว่าท่านรักข้าจนขาดข้าไปไม่ได้ หรือเพียงแค่ท่านไม่อยากแพ้เพราะท่านยังต้องการพลังจากข้า”

เขาล้มตัวนอนลงข้างเธอ ก่อนจะหลับตาลง

“ทั้งสองอย่าง ไม่สิต้องเรียกว่าทุกอย่าง ข้าเคยชินกับการที่มีเจ้าอยู่ข้างกายพอวันหนึ่งไร้เจ้าเคียงข้างอะไรๆ มันก็แย่ไปหมด…”

แล้ววันที่จูเลียตายล่ะ วันที่เขาดูดพลังชีวิตของเธอจนหมดสิ้น! เหตุใดพอถึงวันนั้นเขาถึงอยู่คนเดียวได้

หากเธอไม่รู้เรื่องราวในนิยายมาก่อน ตอนนี้ก็คงจะใจอ่อนยอมเชื่อเขาไปแล้ว..

“ข้าไม่เชื่อท่านอีกแล้ว..และข้ามีความสุขมากที่ได้ชีวิตในแบบของข้าเอง..ที่ไม่ต้องวิ่งตามท่าน”

เลียมยกยิ้ม

“ไม่มีโอกาสให้ข้าเลยรึไง? บางทีลูกของข้าอาจจะอยู่ในท้องเจ้าแล้วก็ได้…”

จูเลียน่าหัวเราะ

“ข้าดื่มยาห้ามตั้งครรภ์ตลอด ไม่มีทางที่ข้าจะตั้งท้องลูกของท่านได้ และตอนนี้ข้าจะนอน!”

เขามองหน้าของเธอที่กำลังหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

เราต่างก็ไม่ยอมแพ้..

เขาไม่ยอมแพ้ที่จะทำให้เธอหันกลับมารักเขา ส่วนเธอก็ต้องการเอาชนะความพยายามของเขา

ความสัมพันธ์ของเราช่างซับซ้อน แต่เขาไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ อยู่แล้ว….

จูเลียน่าถอนหายใจ เธอต้องใส่เสื้อเชิ้ตไปสักพักเพราะที่คอและเนินอกของเธอมีแต่ร่องรอยของเลียม!

เธอเลือกจะตื่นแต่เช้ามืดเพื่อจะเดินออกจากคฤหาสน์นี้ไป โดยไม่มีใครเห็น จูเลียน่าเดินผ่านโถงงานเลี้ยงที่ยังคงจัดงานอยู่ ตอนนี้เป็นเวลารุ่งสางที่พระอาทิตย์ใกล้ๆ จะโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าแล้ว แขกในงานบางคนก็นอนบนโซฟา บางคนก็นอนที่พื้น บางคนก็ยังคงเต้นรำ

เป็นงานที่วุ่นวายดีเหมือนกันแฮะ เธอในตอนนี้ไม่ได้สวมหน้ากากแล้ว และตอนนี้แขกในงานก็ไม่มีใครสวมมันสักคน

จูเลียน่ารีบเดินออกไปเพื่อขึ้นรถม้าของตระกูลสเวน กว่าจะถึงบ้านก็เป็นเวลาเช้าแล้ว เธอตรงดิ่งเข้าไปยังห้องนอนทันที

“รีสเตรียมยาแก้เมาค้างให้ด้วย ข้าจะนอนก่อน!”

รีสเดินมาห่มผ้าให้จูเลียน่าพร้อมทั้งถอดรองเท้าออกให้…คุณหนูที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ ตอนนี้โตเป็นสาวงามสะพรั่งแล้วสินะ..เธอเดินออกไปเตรียมอาหารและยาเอาไว้ให้คุณหนูของเธอ เพื่อเวลาที่ตื่นขึ้นมา คุณหนูจะได้ทาน

……..

และแล้วงานบรรลุนิติภาวะของจูเลียน่าก็มาถึง สตรีชนชั้นสูงต่างก็รอลุ้นว่าจูเลียน่าจะควงใครเข้างาน ปรากฏเธอควงท่านพ่อเข้างาน…

มีทั้งเสียงซุบซิบและเสียงหัวเราะเยาะ โดยเฉพาะรอยยิ้มที่เย้ยหยันของลิเลียนเพราะในงานนี้ไร้เงาของแกรนด์ดยุคลูเซียโน่

จูเลียน่าเดินไปหาพระคาดินัน ก่อนจะทำพิธีดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์และรับมองมงกุฎดอกไม้ เธอมิได้เปิดฟอล์อเต้นรำกับท่านพ่อ แต่ให้ท่านพ่อและท่านป้าเป็นผู้เปิดฟอล์อเต้นรำแทน

ท่ามกลางงานเลี้ยงที่ใหญ่โต และคนจำนวนมาก ท่ามกลางสายตาที่ไร้วี่แววของความยินดี….

เธอหยิบแก้วไวน์ก่อนจะเดินออกไปด้านหลังที่เป็นงานเลี้ยงอัศวินของสเวน

“ข้าไม่คิดว่าจะเจอเจ้าที่นี่?”

เธอเอ่ยถามโซเฟียที่กำลังย่างเนื้ออยู่

“ท่านจูเลีย เชื่อเรื่องรักแรกพบรึเปล่าคะ?”

“แน่นอนว่าไม่”

“แต่ข้าเชื่อ! ในตอนแรกข้าเข้าไปร่วมยินดีกับท่านจูเลียที่ด้านใน แต่ข้าเจอชายที่ทำให้หัวใจของข้าเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่ ข้าก็เลยตามเขาออกมา”

จูเลียน่ากวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะเลิกคิ้วถามโซเฟีย

“เจ้าหลงรักอัศวินคนไหนของสเวน?”

โซเฟียลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหาโจเซฟ นางดึงแขนเขามาหาท่านจูเลีย

จูเลียถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อหัวเราะเบาๆ ให้ตายเถอะ! โจเซฟอายุราวสามสิบห้า ส่วนโซเฟียอายุสิบหก!!

“ท่านจูเลียห้ามหัวเราะนะคะ! ก็ท่านพ่อบ้านตรงตามสเป็คของข้าไปหมดทุกอย่าง หน้าตา ท่าทาง และความสุขุมนุ่มลึก…”

โซเฟียคุกเข่าลงก่อนจะจุมพิตที่หลังมือของเซอร์โจเซฟ

“แต่งงานกันนะคะ!”

อ่า ไปกันใหญ่แล้ว!! แต่ยัยเด็กโซเฟียนี่น่ารักมากจริงๆ ส่วนโจเซฟก็ทำหน้าราวกับว่ากำลังขอความช่วยเหลือจากเธออยู่

เขาเป็นพ่อบ้านและเลดี้แร็กกี้เป็นแขก ตามมารยาทแล้วเขามิอาจจะไล่แขกหรือว่ากล่าวปฏิเสธเธอได้เลย แล้วยิ่งเธอเป็นเพื่อนคุณหนูด้วยแล้ว…ยิ่งทำไม่ได้ใหญ่เลย

“ยินดีด้วยนะครับ วันที่คุณหนูขึ้นเป็นผู้นำตระกูลสเวนพวกเราก็จะภักดีกับคุณหนูตลอดไป ขอบคุณที่วันสำคัญเช่นนี้ท่านก็ยังนึกถึงอัศวินต่ำต้อยอย่างพวกเรา…”

เซอร์ลุคกล่าวพร้อมทั้งมอบสร้อยข้อมือที่ทำจากดอกไม้ให้เธอ เขาสวมมันที่มือให้จูเลียน่า พร้อมกับยกมือเธอขึ้นมาจุมพิต

“ข้าหาใช่สตรีที่ดีขนาดนั้น…”

“ไม่ว่าคุณหนูจะเป็นเช่นไร หน้าที่ปกป้องคนในตระกูลสเวนคือหน้าที่ของพวกเราครับ คุณหนูแค่ใช้ชีวิตให้เต็มที่และมีความสุขมากๆ ก็พอ…”

จูเลียน่ายกยิ้ม อัศวินคนอื่นๆ ก็มองมาที่เธอพร้อมกับยกมือขึ้นมาทาบอก และกล่าวคำปฏิญาณที่จะภักดีต่อจูเลียน่า สเวนตลอดไป…

โซเฟียยกยิ้ม นี่ราวกับว่าเธอได้รับพลังบวกจากคนในตระกูลสเวนเลย ท่านจูเลียน่าดีมากจริงๆ

อัศวินตระกูลสเวนก็ดี แต่ที่ดีต่อใจที่สุดก็คือพ่อบ้าน!

โจเซฟเดินกลับไปที่เตาย่างเนื้อพร้อมกับคีบเนื้อย่างที่หอมกรุ่นมาเสริฟ์ให้จูเลียน่าและโซเฟีย

จูเลียน่านั่งลงข้างโซเฟีย พร้อมทั้งตัดเนื้อย่างใส่ปาก

“มาคนเดียว?”

“ค่ะ..ที่แร็กกี้มีปัญหานิดหน่อย….”

จูเลียน่ายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม อย่างไม่ต้องเดาคราวนี้คงจะถึงคิวของโซเฟียแล้วสินะ เธอคงจะถูกบังคับให้แต่งงานกับตระกูลใดตระกูลหนึ่ง

“สเวนเองก็มีปัญหา เรามีธุรกิจผลไม้ตากแห้งที่คนดูแลลาออกกะทันหัน…”

โซเฟียก้มหน้าลง เธอส่งยิ้มให้กับท่านจูเลีย

“ขอบคุณนะคะ แต่บางอย่างมันก็เกินกำลังที่ข้าจะสามารถทำได้จริงๆ ถึงยังไงข้าก็เป็นคนในตระกูลแร็กกี้ ข้าควรจะมีความรับผิดชอบต่อตระกูล อย่างน้อยข้าก็ดีใจที่ได้คุยกับท่านจูเลียนะคะ!”

รอยยิ้มของโซเฟียช่างสดใส ราวกับว่าโลกของเธอมันมีแต่ความสุข…แต่ไม่เลย เด็กน้อยผู้นี้กำลังแบกรับความรับผิดชอบเอาไว้บนบ่าเล็กๆ ของเธอ

ตระกูลจะมั่นคงแค่ไหนผู้นำตระกูลมีผลมาทีเดียว บารอนแร็กกี้เป็นพวกเหลาะแหละ ไม่ทำอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่กล้าลงทุนอะไรสักอย่างเพราะทนรับความเสี่ยงไม่ไหว ตระกูลนี้ก็เลยไม่มีกิจการใดเป็นของตัวเอง ยังโชคดีที่พวกเรามีไร่ข้าวโอ๊ตจำนวนมาก แต่นั่นก็ไม่เพียงพอต่อการเลี้ยงคนในตระกูล…

“หากว่าต้องการความช่วยเหลือ มาที่สเวนก็แล้วกัน…”

“แล้วถ้าไม่ต้องการความช่วยเหลือมาได้ไหมคะ? หากท่านจูเลียไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ข้าจะมาหาท่านพ่อบ้าน!”

จูเลียน่าหัวเราะพร้อมกับมองไปที่โจเซฟ

“มาได้ตลอดอยู่แล้ว…ใช่ไหมโจเซฟ?”

โจเซฟยกยิ้มจางๆ พร้อมกับวางแก้วไวน์ให้กับเลดี้แร็กกี้

“เลดี้เป็นแขกของสเวน เหตุใดข้าถึงจะไม่ต้อนรับล่ะครับ”

โซเฟียยกมือขึ้นมาเท้าคางมองหน้าของโจเซฟ

“ถึงแม้ว่าเวลาที่เป็นของข้าจริงๆ จะเหลือไม่มากแต่ข้าจะลองทำตามใจตัวเองดูค่ะ!”

จูเลียน่ายกแก้วไวน์ขึ้นมาวนเบาๆ ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมของไวน์

“….หากว่ามีความสุขก็ทำไปเถอะ”

“ท่านจูเลียเท่มากจริงๆ วันบรรลุนิติภาวะของข้า ข้าจะเท่ให้ได้อย่างท่านจูเลียบ้าง”

จูเลียน่ามองสร้อยข้อมือดอกไม้ที่ข้อมือพร้อมกับยกยิ้ม การได้รับการยอมรับจากใครสักคนมันดีมากจริงๆ เหมือนกับว่านี่คือกำลังใจในการใช้ชีวิตก็ว่าได้…

อย่างน้อยการอยู่ตรงนี้ก็ดีกว่าการอยู่ในห้องจัดเลี้ยงท่ามกลางชนชั้นสูงที่น่ารังเกียจพวกนั้น

“เจมส์เป็นยังไงบ้างโจเซฟ?”

“วางใจเถอะครับ เขากำลังพยายามอย่างหนักที่จะฝึกให้เร็วที่สุดเพื่อมาหาคุณหนู…ส่วนเรื่องของนักแสดงอีฟานเขาส่งบัตรเชิญไปดูการแสดงของเขาในอีกสองวันข้างหน้ามาให้คุณหนูด้วยครับ”

จูเลียน่ายกยิ้ม เพราะนี่คือข่าวดีที่สุดในช่วงนี้เลยก็ว่าได้…