10.สายลมที่พัดผ่าน

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกคามิเลียลอยมาตามลม นิ้วมือเรียวยาวของลิเลียนกำลังยกแก้วชาขึ้นมาดื่ม

เธอปรายตามองท่านพ่อที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“…งานพิธีฉลองบรรลุนิติภาวะของตระกูลสเวนเป็นยังไงบ้าง?”

“ก็ดีค่ะ จูเลียน่ายังเป็นที่น่ารังเกียจของสตรีชนชั้นสูงเช่นเดิม”

เคาน์มาทิลด้ามองที่ถ้วยชาก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา

“ตำแหน่งราชินีแห่งชนชั้นสูงเป็นของลูกนั้นถูกแล้ว รักษามันไว้ให้ดีเพราะว่าพ่อต้องใช้มัน”

ลิเลียนวางแก้วชาลงบนโต๊ะ

“ทราบแล้วค่ะ ลูกก็ไม่ยอมให้ใครมาแย่งไปอยู่แล้ว โดยเฉพาะจูเลียน่า”

“กับท่านแกรนด์ดยุคเป็นอย่างไรบ้าง?”

เธอถอนหายใจ

“ตั้งแต่วันที่เขามาเป็นคู่ควงเต้นรำให้ลูก ท่านเลียมก็ไม่ติดต่อมาเลยค่ะ!”

“ลิเลียนพ่อค่อนข้างคาดหวังนะ ราชอาณาจักรกันนาร์มีแกรนด์ดยุคเพียงแต่ตระกูลเดียว เรามิอาจเสียตำแหน่งแกรนด์ดัชเชสให้ตระกูลใดได้…ถึงแม้ท่านแกรนด์ดยุคจะได้ชื่อว่าเป็นชายที่มองสตรีราวกับของเล่น แต่พ่อมั่นใจว่าลิเลียนของพ่อจะต้องเปลี่ยนใจท่านแกรนด์ดยุคได้…ทำใจให้กว้างหน่อยลูกพ่อ เจ้าต้องทำให้เขาเห็นว่าเจ้าเป็นสตรีที่เข้าใจและไม่ใจแคบเรื่องสตรี”

นั่นมันทำได้ง่ายที่ไหนกัน เธอรักท่านเลียมจริงๆ การจะมองเข้าไปกับสตรีอื่นเธอไม่อาจจะยินยอมได้ โดยเฉพาะกับจูเลียน่า!

……..

“วันนี้อากาศดีนะครับ คุณหนูจะรับประทานอาหารในสวนไหมครับ?”

จูเลียน่าเงยหน้าขึ้นมาจากตำรา เธอพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้โจเซฟ

“โซเฟียมาบ้างรึเปล่า?”

พ่อบ้านโจเซฟหัวเราะเบาๆ

“เลดี้แร็กกี้มาทุกวันครับ…”

รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าของจูเลียน่า เธอหรี่ตามองโจเซฟอย่างจับผิด

“ไม่มีเรื่องที่คุณหนูต้องเป็นกังวล ข้ารู้ฐานะและความแตกต่างที่เกินสมควรนี้ดีครับ”

“โจเซฟไม่ใช่อย่างนั้น เจ้าทำงานรับใช้สเวนตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็กด้วยซ้ำ ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามีคนรัก?”

โจเซฟยกถาดอาหารเดินออกไปด้านนอกคฤหาสน์พร้อมกับจูเลียน่า

“งานที่มี ข้ายังทำแทบจะไม่ทันเลยครับ จะเอาเวลาไปมีครอบครัวได้ยังไง”

“อ่า..สาบานได้ไหมว่าเจ้าไม่ได้หวั่นไหวไปกับนาง”

โซเฟียน่ารักขนาดนั้นหากไม่หวั่นไหวเลยแสดงว่าโจเซฟต้องเป็นหินแล้ว!

“….เลดี้แร็กกี้เป็นสตรีที่น่ารักครับ แต่อายุของข้าน้อยกว่าบารอนแร็กกี้พ่อของนางสองปี”

จูเลียน่าหัวเราะเบาๆ

“โจเซฟ หากว่าข้าจะรักใครสักคน ข้าไม่คิดว่าจะต้องมาถามอายุของเขาหรอกนะ แต่ข้าจะถามขนาดของเขามากกว่าว่าใหญ่แค่ไหน? ไปคิดดูดีๆ เถอะ ว่าเจ้ารู้สึกยังไงกับนาง…”

โจเซฟมองที่จูเลียน่าพร้อมทั้งขมวดคิ้ว

นั่นคือคำแนะนำที่ดีใช่ไหมนะ? แต่อย่างน้อยที่สุดคุณหนูที่แสนเย็นชาก็ได้รู้จักกล่าวคำปลอบใจให้เขา

จูเลียน่านั่งลงพร้อมกับทานอาหารเช้าที่สวนด้านหลัง เธอมองอัศวินมากมายที่กำลังฝึกอย่างหนัก

“โจเซฟ พวกเขาทานข้าวรึยัง?”

“เรียบร้อยหมดแล้วครับ คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วง”

เธอพยักหน้าพร้อมกับนั่งทานข้าวต่อ วันนี้มีลมพัดมาเบาๆ ทำให้อากาศเย็นสบาย ช่วงเช้าที่แสงแดดอ่อนๆ เช่นนี้พวกอัศวินทั้งหลายก็เลยมาฝึกกันอย่างคึกคัก

“มาดามเวย์ล่านำชุดมาส่งแล้วค่ะ คุณหนูจะไปลองไหมคะ?”

จูเลียน่าขมวดคิ้ว

“ข้าไม่ได้สั่งชุดนะ มาดามมาผิดบ้านรึเปล่า?”

“ไม่ผิดหรอกค่ะ ข้าเป็นคนสั่งชุดออกงานให้คุณหนูเอง เพราะตารางออกงานของคุณหนูในตอนนี้ค่อนข้างเยอะ มีชุดสำหรับขี่ม้าและล่าสัตว์ด้วยนะคะ…”

“….ไม่ล่ะ นางตัดตามขนาดตัวของข้าไม่ใช่เหรอ เช่นนั้นก็คงจะใส่ได้พอดี รีสเตรียมชุดให้ด้วยนะ วันนี้ข้ามีนัด!”

เย็นนี้เธอจะไปดูละครที่อีฟานเล่นที่โรงละคร…ให้ตายเถอะหัวใจของเธอกำลังเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น!

……..

รอยยิ้มค่อยๆ จางหายจากใบหน้าของโซเฟีย เธอตื่นมาเช้านี้ก็พบกับจดหมายหมั้นกับตระกูลโอลิเวอร์ เธอจะเข้าไปเป็นภรรยาคนที่สามของท่านดยุคโอลิเวอร์

กำหนดงานหมั้นอีกสี่เดือน ท่านดยุคส่งเงินทองและสินสอดมาให้ที่ตระกูลแร็กกี้มากมาย ท่านกล่าวว่าเคยเจอโซเฟียมาก่อนและตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น..

นั่น..อาจจะดีแล้วก็ได้ เธอมิอาจจะหนีพ้นจากเหตุการณ์เช่นนี้ได้อยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นโซเฟียก็ยังห้ามความเสียใจไม่ได้อยู่ดี…

เธอเลือกจะออกไปในเมือง โซเฟียทำงานพิเศษเป็นคนอบขนมปัง เธอชื่นชอบการทำอาหารมากที่สุด อีกทั้งที่ตระกูลแร็กกี้กำลังลำบากเธอก็เลยมาทำงานพิเศษเพื่อหารายได้ แต่การมาทำงานเช่นนี้ต้องปิดบังการเป็นชนชั้นสูงเอาไว้เพราะพวกชาวบ้านกับชนชั้นสูงไม่ถูกกัน หากเธอบอกว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูงอาจจะไม่ได้งาน หรือบางทีอาจจะต้องมีปากเสียงกับพวกเจ้าบ้าน..

ป่านนี้ท่านโจเซฟจะทำยังไงนะ จะกำลังทำงานวุ่นจนหัวหมุนเช่นทุกวันรึเปล่า

“เมียร์ วันนี้มีงานที่วิหาร เดี๋ยวอบขนมปังพวกนี้เสร็จแล้วเจ้าก็กลับไปเถอะ เลิกงานไวหน่อย!”

“ขอบคุณค่ะท่านป้า”

โซเฟียยกยิ้มอย่างดีใจ เธอรีบจัดการอบขนมปังจนเสร็จก่อนจะใช้แป้งที่เหลืออบขนมปังโดยใส่ธัญพืชลงไป ทั้งถั่วและงาต่างๆ

โซเฟียก้มมองขนมปังในมือด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเดินไปที่คฤหาสน์สเวน เธอเข้าทางประตูหลังเพราะมาที่นี่จนชินแล้ว

“ท่านพ่อบ้านอยู่ที่สวนด้านหลังกับคุณหนูครับเลดี้…”

“ขอบคุณค่ะ”

โซเฟียส่งยิ้มให้อัศวินที่ยืนเฝ้าประตูด้านหลัง เธอเดินลัดเลาะตึกมาเรื่อยๆ ก็พบท่านจูเลียที่กำลังนั่งดูอัศวินที่กำลังฝึกอยู่

“สวัสดีค่ะท่านจูเลีย ดีใจจังเลยที่ได้เจอท่าน”

จูเลียน่ายกยิ้มจางๆ

“มาหาโจเซฟงั้นหรือ?”

“ใช่ค่ะ แต่ข้าตั้งใจมาหาท่านจูเลียด้วย วันนี้ที่วิหารมีงานวันขอบคุณพระเจ้า ปกติแล้วพวกชาวบ้านจะทำขนมปังแจกจ่ายกันเพื่อเป็นน้ำใจ ข้านำขนมปังมาให้ท่านจูเลียด้วยค่ะ เพราะท่านถือเป็นเพื่อนคนแรกของข้า!”

โซเฟียส่งห่อผ้าให้กับจูเลียน่า ส่วนอีกห่อส่งให้โจเซฟ

“ส่วนท่านโจเซฟคือคนที่ข้าชอบค่ะ ข้าก็ทำมาให้ท่านเช่นกัน”

“ขอบคุณครับ…”

จูเลียน่าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปิดห่อผ้าออก ขนมปังที่โรยด้วยงาดำ อีกทั้งมีถั่วต่างๆ สอดใส่อยู่ เธอหยิบขนมปังขึ้นมากินก็พบว่ารสชาติดีทีเดียว

“เจ้าทำเองงั้นหรือโซเฟีย”

“ค่ะ ข้าทำเองตั้งแต่นวดแป้งเลย!”

“รสชาติดีจนทำขายได้เลยนะเนี่ย เจ้าควรจะเปิดร้านขายนะ”

โซเฟียได้แต่ส่งยิ้มให้ท่านจูเลีย เธอจะบอกท่านจูเลียไม่ได้ว่าตัวเองไปเป็นลูกจ้างร้านขนมปัง

“ท่านโจเซฟวันนี้ก็ยังคงหล่อเหลาเช่นเดิมเลยนะคะ…ท่านทำให้หัวใจของข้าเต้นแรงซะแล้ว!”

จูเลียน่าลุกขึ้น พร้อมกับส่งยิ้มให้โซเฟียและโจเซฟ

“โซเฟียวันนี้เจ้าว่างรึเปล่า ไปดูละครกันสิ อีฟานส่งบัตรเชิญมาให้สองใบ”

“ว่างค่ะ ดีใจจังเลยที่จะได้ดูอีฟานใกล้ๆ!”

“เช่นนั้นเจ้าก็คุยกับโจเซฟไปก่อน ข้าลงชื่อไปในการแข่งขันล่าสัตว์ อยากจะไปซ้อมยิงธนูสักหน่อย”

“ระวังด้วยนะคะท่านจูเลีย”

จูเลียน่าเดินไปยังลานฝึกยิงธนู โซเฟียแกะห่อขนมปังพร้อมทั้งฉีกออกมาป้อนให้ท่านเจเซฟ

“ไม่เป็นไรครับ..”

“ข้ากำลังเสียหน้าอยู่นะคะ และกำลังจะเสียใจด้วยหากว่าท่านไม่กินมัน”

โจเซฟจำต้องอ้าปากออกเพื่อกินขนมปังที่โซเฟียป้อน

“อร่อยไหมคะ?”

โจเซฟพยักหน้าเบาๆ

“ครับ…”

โซเฟียส่งยิ้มให้เขา เธอยกมือขึ้นมาเท้าคางแล้วจ้องไปที่ใบหน้าของโจเซฟ

“ไม่อยากจะเชื่อว่าท่านโจเซฟจะยังไม่มีภรรยา ทำไมไม่มีใครมองเห็นความหล่อของท่านกันนะ!”

โจเซฟทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ เท่านั้น เขาปล่อยให้โซเฟียพูดคนเดียว เป็นเช่นนี้แทบทุกครั้งที่เขาและเธอเจอหน้ากัน

“โจเซฟไม่เคยมองสตรีเลยรึไง?”

จูเลียน่าถามลุค ขณะที่เธอกำลังเล็งเป้าธนู

“ไม่เคยนะครับ เท่าที่ข้ารู้จักกับท่านโจเซฟมา เขามุ่งมั่นในการทำงานมากทีเดียว แต่ข้าว่าครั้งนี้ก็ไม่แน่นะครับคุณหนู…”

จูเลียน่าปล่อยลูกธนูออกไป มันแหวกว่ายไปในอากาศอย่างรวดเร็วก่อนจะปักลงที่พื้นดิน

“เหตุใดมันถึงไม่ปักลงที่เป้ากันนะ?”

“อ่า เรื่องนั้นคุณหนูอาจจะต้องใช้เวลาฝึกอีกสักหน่อย แต่ทำได้เท่านั้นในครั้งแรกถือว่าดีมากแล้วครับ ใช่ไหมพวกเรา!!”

“คุณหนูเยี่ยมที่สุดเลยครับ!! ในตอนที่ข้ายิงธนูครั้งแรกมันไปปักลงบนเท้าของข้า ครั้งแรกได้เท่านี้เยี่ยมมากครับ!!”

“ยอดเยี่ยม!! คุณหนูสุดยอด!!”

“เก่งมากครับ!!”

จูเลียน่าถอนหายใจ…ฟังไม่รู้เลยเนอะว่าพวกเขาแกล้งชมเธอ ไอ้พวกบ้าเอ๊ย!!!