4.ผู้ชนะในวันนี้

“มีบัตรเชิญมารึยัง?”

“ยังไม่มีครับ…”

โนแลนด์ส่งยิ้มให้กับแกรนด์ดยุคลูเซียโน่เจ้านายของเขา วันนี้ท่านแกรนด์ดยุคถามเช่นนี้ราวร้อยรอบเห็นจะได้…

“…ใบนัดล่ะ ปกติจูเลียต้องมาหาข้าไม่ใช่รึไง?”

“ไม่มีครับ ทางคฤหาสน์สเวนไม่มีบัตรเชิญใดๆ ส่งมาเลยครับ อีกทั้งข้าได้ไปดูคนส่งสาส์นแล้ว เขาสบายดีไม่ได้เจ็บป่วย ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอนครับ”

เลียมเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด..เกินไปแล้วนี่มันเกินไปแล้ว!!

จะเรียกร้องความสนใจอะไรขนาดนั้น ถึงกับไม่มาหากันเลยเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!

“ช่วงนี้จูเลียมีไปงานที่ไหนรึเปล่า?”

“มีครับ เย็นนี้มีงานเลี้ยงฉลองบรรลุนิติภาวะของเลดี้มาทิลด้า ลิเลียน เลดี้ส่งบัตรเชิญมาให้ท่านแกรนด์ดยุคไปเป็นคู่ควงด้วยนะครับ..”

“ตอบตกลงไป ข้าจะไปเป็นคู่ควงให้เลดี้มาทิลด้าเอง…บางทีหากจูเลียเห็นว่าข้าไปเป็นคู่ควงของลิเลียน นางอาจจะเสียใจที่ทอดทิ้งข้าเอาไว้เช่นนี้ แล้วก็กลับมาหาข้า!!”

โนแลนด์ยกยิ้ม

“ครับท่านแกรนด์ดยุค…”

กับบางเรื่องโนแลนด์คิดว่าเขาไม่สามารถเข้าใจเจ้านายของเขาได้เลย ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่

……..

“ไม่ได้ค่ะคุณหนู ตารางในเดือนนี้แน่นมาก ท่านจะต้องไปร่วมงานของเลดี้มาทิลด้าเพราะคุณหนูเองก็กำลังจะจัดงานบรรลุนิติภาวะแล้วเช่นกัน…”

จูเลียน่ายกแก้วนมขึ้นมาดื่ม…งานบ้าบออะไรจัดตลอดทั้งเดือน

เป็นชนชั้นสูงนี่วันๆ ไม่ทำงานทำการอะไรกันรึยังไง ไปงานเลี้ยงส่วนใหญ่ก็ไปหาคู่กันทั้งนั้น

แค่คู่นอนไม่ต้องถ่อไปถึงงานเลี้ยงก็ได้…

แล้วงานเลี้ยงแต่ละครั้งนี่คือผลาญเงินมหาศาลเลยทีเดียว อาหารเครื่องดื่มก็ต้องเป็นของเกรดที่ดีที่สุด ยังไม่รวมค่าชุด ค่าเครื่องประดับ ค่าแต่งหน้าทำผม…

มันมีแต่คำว่าไร้สาระเต็มไปหมด

รู้แล้วว่ารวยเหตุใดจะต้องออกไปอวดกัน แค่นอนเฉยๆ อยู่บ้านบ้างไม่ได้รึไง!

ริสจัดการหวีผมให้เธอ ก่อนจะดัดเป็นลอน ชุดในวันนี้เป็นชุดสีฟ้าอ่อนแขนตุ๊กตาตกแต่งระบายด้วยลูกไม้และโบ ดูอ่อนหวานน่ารักจนน่าขนลุกเลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าจูเลียน่าจะอายุสิบแปดแต่เธอที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้อายุสามสิบแล้ว การมองโลกก็จะแตกต่างออกไปจากมุมมองของเด็กสาวที่เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรักและความเอาใจใส่

“ท่านหญิงหิวไหมครับ ข้าไปเอาขนมปังมาให้ดีไหม?”

จูเลียน่าพยักหน้า

“เจ้าควรจะแต่งตัวให้เขาด้วย”

“เจมส์คืออัศวิน และที่งานไม่อนุญาตให้อัศวินเข้าร่วมค่ะ เขาจะต้องยืนรออยู่ด้านนอกเท่านั้น…”

“ใครเป็นคนตั้งกฎเกณฑ์ที่แสนจะเหลื่อมล้ำนั่น”

“คุณหนู ชนชั้นสูงที่จะได้ร่วมงานล้วนแล้วแต่เป็นสายเลือดที่สูงส่ง จะให้อัศวินผู้ต่ำต้อยเข้างานและร่วมรับประทานอาหารด้วยกันได้ยังไงคะ ถือเป็นการหมิ่นเกียรติอย่างร้ายแรง…”

“….ทุกคนก็คือคนเท่ากันไม่ใช่หรือริส เหตุใดถึงทำอย่างกับพวกชาวบ้านไม่ใช่คน แล้วอัศวินที่พวกเขาดูถูกก็คือคนที่คอยปกป้องพวกเจ้าจากอันตรายนะ แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!”

รีสยกยิ้ม เธอติดเครื่องประดับที่ทำมาจากพิงค์ไดม่อนลงบนผมของจูเลียน่า

“งดงามมากค่ะ คุณหนูของข้างดงามทั้งภายนอกและภายใน…”

“ใครเป็นคนจัดงานเลี้ยงพิธีบรรลุนิติภาวะของข้า!”

“ข้าเองค่ะ หากคุณหนูต้องการเปลี่ยนแปลงตรงไหนบอกข้ามาได้เลย”

“….ต้องเปลี่ยนเยอะเลยล่ะ”

เจมส์ส่งบัตรเชิญให้กับอัศวินที่เฝ้าหน้าคฤหาสน์มาทิลด้า เขาเดินมาส่งเธอที่หน้าประตูห้องโถงจัดเลี้ยง

“ข้ารออยู่ด้านนอกนะครับ…”

จูเลียน่าพยักหน้าพร้อมกับเดินเข้าไปด้านใน เลดี้ลิเลียนตกหลุมรักแกรนด์ดยุคลูเซียโน่เช่นเดียวกันกับจูเลีย ตามคำบอกเล่าของรีส การที่นางเชิญเธอมาในวันนี้ก็เพื่อต้องการตอกหน้าของจูเลียน่า เพราะลิเลียนคงจะควงเลียมมาเป็นคู่เต้นรำในวันนี้อย่างแน่นอน

และเลียมคงจะตอบตกลงอย่างรวดเร็วเพราะความสุขของหมอนั่นคือใบหน้าที่เจ็บปวดของจูเลียน่า

เธอถอนหายใจก่อนจะหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม เอาล่ะ วันนี้เธอจะใจดียอมดูละครปาหี่ของเขาทั้งสองคนก็แล้วกัน

“น่าแปลกที่เห็นเลดี้ที่นี่…”

จูเลียน่าหันไปตามเสียก็พบสตรีที่ทำหน้าเบื่อโลกผู้หนึ่ง ผมสีทองเช่นนี้คงจะเป็นตระกูลแร็กกี้

“ข้าหมายถึงคนพวกนั้นต้องการเห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของเลดี้ ท่านมาเช่นนี้ก็จะตรงตามแผนการของสตรีชั่วช้าผู้นั้น..”

“ขอบคุณค่ะ ข้ากำลังรอดูอยู่เหมือนกันว่าพวกเขาจะทำยังไง…เพื่อให้ข้าแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด…”

“เลดี้กล่าวราวกับว่าเลดี้มิได้รักแกรนด์ดยุคลูเซียโน่แล้ว?”

“จิตใจคนก็เหมือนสายน้ำ สามารถเปลี่ยนทิศทางได้ตลอด ข้าหมดรักชายผู้นั้นแล้วค่ะ และตอนนี้กำลังมองหาชายคนใหม่อยู่..”

ใช่แล้ว แนะนำชื่อพี่ชายของเธอมาสิ!

โซเฟียหัวเราะเบาๆ

“หากท่านพี่วาเรลี่ของข้าไม่มีสัญญาหมั้นหมาย ข้าอาจจะแนะนำให้เลดี้ได้รู้จักกับเขา…”

อะไรนะ…วาเรลี่พระรองสุดที่รักของเธอมีสัญญาหมั้นแล้วงั้นเรอะ!!

“ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ค่อยได้ติดตามข่าวคราวของชนชั้นสูง บารอนแร็กกี้มีสัญญาหมั้นแล้วงั้นหรือกับสตรีผู้ใดกัน?”

โซเฟียยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม

“กับเลดี้เอลิซ่าค่ะ ตระกูลเรามีปัญหาเรื่องการเงิน ท่านพี่ก็เลยต้องแต่งงานเอลิซ่า…”

รอยยิ้มที่แสนเศร้าของโซเฟียมันบอกทุกอย่างโดยที่เธอไม่ต้องเดาเลย ตระกูลบารอนถือว่าเป็นตระกูลที่ต่ำต้อยที่สุดในชนชั้นสูง

แต่การที่เธอไม่ทันได้เห็นหน้าของวาเรลี่…แล้วเขาดันจะแต่งงาน มันค่อนข้างจะแย่เล็กน้อย…

“ข้ารบกวนเวลาของเลดี้สเวนรึเปล่าคะ?”

“ไม่นี่ เจ้าก็เห็นว่าไม่มีใครสนใจจะมาคุยกับข้าหรอก สตรีที่มาที่นี่ต่างก็อยากมาดูข้าถูกหักหน้าไม่ใช่รึไง?”

“ฟังดูแย่จังนะคะ หากข้าเป็นเลดี้อาจจะไม่มีความกล้าพอที่จะมางานนี้ด้วยซ้ำ…”

เธอก็ไม่ได้อยากมาเลย แต่ถูกรีสบังคับต่างหาก…

จูเลียน่านั่งลงก่อนจะเริ่มกินเค้กสตอเบอรี่ ทว่าสายตาของเธอดันไปสะดุดกับชายผมสีเงินที่กำลังเดินเข้ามา…

“เลดี้สเวนก็เป็นแฟนคลับของอีฟานหรือคะ ข้าเคยไปดูเขาแสดงละครที่โรงละคร บทโรมิโอเหมาะกับเขามากทีเดียว!”

“เหตุใดเขาถึงเข้ามาในนี้ได้ ปกติจะมีแต่ชนชั้นสูงไม่ใช่หรือ?”

“อีฟานคือข้อยกเว้นค่ะ เขาเป็นนักแสดงที่โด่งดัง ถึงแม้จะมิได้เป็นชนชั้นสูงแต่เขาก็สามารถเข้าได้ทุกงานที่มีบัตรเชิญ”

อีฟานคือชายที่รู้จักบริหารเสน่ห์ วันนี้เขาปล่อยผม สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงเรียบๆ สีดำ เขายืนท่ามกลางบุรุษที่แต่งตัวจัดเต็ม บางคนก็สวมขุนนางมาเลย ทว่าถึงแม้ว่าเขาจะแต่งตัวเรียบๆ แต่กลับโดดเด่นเป็นอย่างมาก

“ให้ข้าไปเรียกเขามาให้ไหมคะ เลดี้ดูจะถูกใจเขา…”

“เรียกข้าว่าจูเลียก็พอ เรื่องถูกใจข้าไม่เถียงแต่ไม่ต้องไปเรียกเขามาหรอก ข้ามิได้อยากพูดคุยหรือว่าเต้นรำกับเขา…ข้าอยากร่วมเตียงกับเขาต่างหาก..”

โซเฟียยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้ส่งเสียงกรีดร้องออกมา!! เธอดูไม่ผิดจริงๆ ท่านจูเลียคือตัวอย่างของสตรีที่มั่นใจ มันเท่มากเลยให้ตาย!!

“มองข้าเช่นนั้นหมายความว่ายังไง? หากว่าเจ้าไม่ชอบที่ข้าพูดตรงๆ…”

“ชอบค่ะ ชอบมากๆ เลย ดูภายนอกท่านจูเลียเหมือนคนที่ไร้มนุษยสัมพันธ์พอรู้จักท่านแล้วท่านก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ท่านพูดจาตรงๆ แถมยังไม่ถนอมน้ำใจคนฟัง นั่นมันยอดมากเลยค่ะ ข้าก็อยากทำเช่นท่านบ้าง!!”

สาบานว่านั่นคือคำชม…

สิ่งที่เรียกสติของจูเลียน่าก็คือเสียงตบมือพร้อมกับเสียงของไวโอลิน เธอมองไปที่บันไดก็พบกับ ใบหน้าที่งดงามของสตรีผู้หนึ่งกับใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาที่สามารถสะกดสายตาของคนทั้งงานเอาไว้ได้

แกรนด์ดยุคลูเซียโน่

ทั้งสองควงคู่กันมาโดยที่สายตาของคนทั้งคู่มองมาที่เธอโดยมิได้นัดหมาย มันทำให้สายตาของคนทั้งงานมองมาที่เธอด้วยเช่นกัน

ต้องกดดันกันขนาดนี้เลยเรอะ!

จูเลียน่ายกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม พร้อมกับตักเค้กขึ้นมาทานอย่างไม่สนสายตานับร้อยคู่ที่มองมา…

รอยยิ้มแข็งค้างอยู่บนใบหน้าของลิเลียน มันน่าหงุดหงิดเล็กน้อยที่สตรีผู้นั้นไม่สนใจเธอและท่านเลียมเลย!!

ปกติต้องร้องไห้แล้ววิ่งออกจากงานไปไม่ใช่รึไง!! มานั่งกินแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นนี้ไม่สมเป็นจูเลียน่าเลย!!

เธอหันไปหาท่านเลียมพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

“ขอบคุณที่ตอบรับคำเชิญของข้านะคะ ข้าดีใจอย่างยิ่งที่ท่านแกรนด์ดยุคมาเป็นคู่ควงให้ข้าในวันสำคัญเช่นนี้…”

“อืม”

ท่านเลียมตอบ โดยที่สายตาของเขายังจับจ้องที่ใบหน้าของจูเลียน่า

“เราควรจะเปิดฟอล์อเต้นรำ..คนอื่นรออยู่นะคะ”

ท่านเลียมมิได้ตอบสิ่งใด เธอและเขาจับจูงกันไปที่ฟอล์อเต้นรำ เสียงเพลงบรรเลงในท่วงทำนองที่หวานซึ้ง เธอจับจ้องที่ใบหน้าของบุรุษที่เธอหลงรัก

ทั้งหัวใจของลิเลียนผู้นี้เป็นของท่านเลียมจนหมดหัวใจ…งานบรรลุนิติภาวะที่แสนจะงดงามของเธอ ลิเลียนมั่นใจว่าเธอจะต้องจำช่วงเวลาที่ได้เปิดฟอล์อเต้นรำกับท่านเลียมไปจนตาย

ความสุขอีกอย่างก็คือ วันนี้เธอเป็นผู้ชนะ!

เธอชนะจูเลียน่า สตรีผู้นั้นคงจะกำลังพยายามเก็บอาการเสียใจอย่างสุดกำลังแน่นอน!