5.อยากทำมากกว่านี้

“นี่เป็นไวน์องุ่นที่ถูกบ่มในห้องใต้ดินราวห้าสิบปี ให้ตายเถอะนึกราคาไม่ออกเลยนะคะ!”

โซเฟียกล่าวพร้อมกับเทไวน์ใส่แก้วให้จูเลียน่า

“นั่นสิ หากไม่ติดว่าไวน์นี่อร่อย ข้าอาจจะกลับแล้วก็ได้! เค้กสตอเบอรี่นี่ก็ด้วย!”

จูเลียน่าหลับตาลงก่อนจะสูดดมกลิ่นไวน์ที่หอมหวาน แล้วจัดการดื่มมันลงไป

หื้ม!..นุ่ม ละมุนลิ้น!!

การเต้นรำเปิดฟอล์อจบลงแล้ว มีบุรุษและสตรีมากมายเดินจับจูงกันไปเต้นรำ

“เจ้าไม่มีคนที่ชอบรึไงโซเฟีย เจ้าควรจะไปขอชายหนุ่มที่ถูกใจแล้วเต้นรำกับเขาซะ!”

โซเฟียถอนหายใจ

“ไม่มีใครถูกใจข้าสักคนเลยค่ะ ชายพวกนั้นล้วนแล้วแต่น่าขยะแขยงให้ข้านั่งเป็นเพื่อนท่านจูเลียซะยังดีกว่า!”

“น่าแปลกที่เจ้าดูสนใจไวน์แก้วนั้นมากกว่าข้า!!”

เสียงที่กล่าวออกมาเจือปนไปด้วยความไม่พอใจ เลียมนั่งลงข้างจูเลียน่าพร้อมทั้งแย่งแก้วไวน์ในมือของเธอไปดื่ม

โซเฟียยกมือขึ้นมาปิดปากอีกครั้ง เพราะความโกรธของท่านแกรนด์ดยุคลูเซียโน่ที่แผ่ออกมาราวกับว่าเขาจะฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่…

“ข้าคิดว่าข้าคุยกับท่านรู้เรื่องไปแล้ว และในวันนี้ท่านเป็นคู่ควงของเลดี้มาทิลด้าไม่ใช่รึไง มาหาข้าเช่นนี้เหมาะสมที่ไหนกัน!”

จูเลียน่ากล่าวพร้อมกับลุกขึ้น แต่เลียมยกมือขึ้นมาจับข้อมือของเธอเอาไว้

“เจ้าก็รู้ว่าที่ข้าทำลงไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเจ้า!!…จูเลียไม่เอาน่า..เลิกโกรธข้าสักทีเถอะ!”

“เสียใจด้วยข้ามิได้โกรธท่าน แกรนด์ดยุคลูเซียโน่ข้ามิได้รักท่านแล้ว ต่อจากนี้ท่านจะไปรักกับสตรีใดหรือแต่งงานกับใครมันก็เรื่องของท่าน ข้าไม่สนใจอะไรอีกแล้ว และท่านควรจะปล่อยมือข้า!!”

เธอสะบัดมือของเขาออกก่อนจะเดินไปด้านหลัง…เพื่อมาหาห้องน้ำ!!

ให้ตายเธอไม่น่าดื่มไวน์เยอะขนาดนั้นเลย แล้วชุดนี่ก็ท่าทางจะถอดยากด้วย ห้องน้ำอยู่ไหนกันนะ!!

“ประทับใจการปฏิเสธที่เด็ดขาดของเลดี้จังครับ…”

อีฟานกอดอกมองมาที่จูเลียน่า เขาส่งยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ให้เธอ..ทุกอย่างมันดีไปหมด ทั้งจังหวะที่เธอเจอเขาและสถานที่ที่ตอนนี้ไม่มีคนเดินผ่านสักคน

ถ้าไม่ติดกับว่าเธอกำลังอยากเข้าห้องน้ำ…เธออาจจะดึงเขาเข้ามาจูบสักครั้ง!

“จะเข้าห้องน้ำรึเปล่าครับ ข้าจะพาเลดี้ไปเอง”

“ขอบคุณค่ะ”

อีฟานพาเธอเดินอ้อมสวนออกมาซึ่งมันค่อนข้างจะไกลพอสมควร จนมาเจอตึกสีเหลือง เขาพาเธอเปิดประตูเข้าไปด้านใน

“ข้าจะรออยู่ด้านนอก เว้นแต่เลดี้จะมีอะไรให้ข้าเข้าไป..ช่วย”

จูเลียน่ายกยิ้ม

“หากข้าต้องการความช่วยเหลือ จะเรียกนะคะ…”

เธอรีบเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วก่อนจะจัดการธุระของเธอให้เสร็จสิ้น จูเลียน่าจัดชุดของเธอให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเดินออกมา

“ดูเหมือนท่านมีเรื่องอยากจะคุยกับข้า เป็นการส่วนตัว ถึงได้พาข้ามาไกลขนาดนี้”

จูเลียน่ากล่าวพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา ตึกนี้ราวกับเป็นห้องโถงจัดเลี้ยงเก่า มีโซฟาและโต๊ะจำนวนมากตั้งอยู่ อีฟานนั่งลงข้างเธอ เขายกมือขึ้นไปจับเส้นผมที่นุ่มสลวยของเธอขึ้นมาจูบเบาๆ

“ท่านเชื่อเรื่องทฤษฎีเกี่ยวกับแรงดึงดูดรึเปล่าครับ สายตาของเราจะจับจ้องไปที่ใบหน้าคนที่เรากำลังสนใจ และพอสายตาประสานกันหัวใจก็จะเต้นแรง”

จูเลียน่ามองอีฟานเงียบๆ

“ข้าเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเกี่ยวกับทฤษฎีต่างๆ เพราะข้าชอบปฏิบัติมากกว่า…”

นึกเอาไว้แล้วสตรีที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจะต้องพิเศษกว่าสตรีอื่น และเลดี้จูเลียน่าก็คือสตรีผู้นั้น

“เลดี้จะลอง..ปฏิบัติกับข้าดูไหมครับ?”

เธอเลิกคิ้วขึ้นมามองหน้าของเขา

“คำกล่าวถึงโทมัส อีฟาน เขาคือบุรุษผู้งดงามที่ไร้ความสนใจต่อสตรี อยู่บนหอคอยเบื่อแล้วงั้นหรือคะถึงคิดจะลงมาหาข้า…”

อีฟานหัวเราะเบาๆ

“ข้ามิได้อยู่บนหอคอยแต่ยังไม่มีสตรีใดที่ทำให้ข้าสนใจต่างหาก…”

“…ข้ามิใช่สตรีที่จะยอมเป็นภรรยาที่ดีเรื่องนั้นเลิกคิดไปได้เลย และข้าไม่คิดแต่งงานกับใครทั้งนั้น ข้ารักความเป็นอิสระของข้าที่สุดแต่หากว่าเจ้าคาดหวังที่จะพบเจอเรื่องบนเตียงที่แสนประทับใจ นั่นคือสิ่งที่เจ้าจะได้รับจากข้า…”

“ข้ามิได้รีบร้อน คนธรรมดาเช่นข้ามิอาจเอื้อมจะคาดหวังว่าจะได้เป็นคนรักของเลดี้อยู่แล้วครับ…”

“เหตุใดถึงได้ด้อยค่าตัวเอง ข้ามิได้สนใจยศศักดิ์บ้าบออะไรนั่นเลย…”

เขายกมือขึ้นมากุมใบหน้าเธอเอาไว้

“ท่านงดงาม มากกว่าที่ดวงตาของข้าเห็น…”

“นี่คือบทละครของโรมิโอที่เอาไว้พูดกับจูเลี่ยนรึเปล่า?”

“อ่า..ถูกจับได้ซะแล้วสิ”

จูเลียน่ายกยิ้ม

“แย่ชะมัด! ข้าอุตส่าห์คาดหวังว่าเจ้าจะปฏิเสธ..”

“…จูบได้รึเปล่าครับ?”

“หากข้าบอกว่าไม่ได้…”

“นั่นค่อนข้างจะสะเทือนใจเลยล่ะครับ ข้าคาดหวังว่าอย่างน้อยที่สุดวันนี้จะได้จุมพิตที่หวานล้ำกับสตรีที่ข้าหลงใหล..”

“เหตุใดถึงคิดว่าข้าจะยอม? ..”

อีฟานยกมือขึ้นมาวนที่หัวใจของจูเลียน่าเบาๆ

“เพราะข้ามั่นใจว่าเลดี้กำลังสนใจข้า เช่นเดียวกันกับที่ข้ากำลังสนใจท่าน…”

จูเลียน่าหรี่ตามองอีฟาน ปฏิเสธแรงดึงดูดมหาศาลของเขาไม่ได้เลยแฮะ

อีฟานยกยิ้มเมื่อเธอไม่กล่าวปฏิเสธออกมา เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ ใกล้จนจมูกของเราชนกัน

“หากว่าเลดี้ไม่กล่าวห้าม…”

จูเลียน่ายกมือขึ้นมากอดคอของอีฟาน ก่อนที่เธอจะหลับตาลงและขยับใบหน้าเขาไปหาเขา เธอแลบลิ้นออกมาเลียที่ริมฝีปากของเขาช้าๆ ไล่ไปตามไรฟันเพื่อให้เขาเปิดริมฝีปากออกเพื่อรับจุมพิตจากเธอ

อีฟานโอบเอวของเธอเอาไว้ เขาดึงให้เธอขยับขึ้นไปนั่งบนตัก อีฟานกอดเธอแน่นเพื่อให้ร่างกายของเราแนบชิดจนไร้ช่องว่าง

ลิ้นของเธอมันร้อนแรงราวกับกำลังหลอมละลายเขา อีฟานสัมผัสได้ถึงรสหวานของไวน์ในปากของจูเลีย จุมพิตที่ราวกับพายุอารมณ์ที่พัดโหมกระหน่ำเราทั้งสองคน ตอนนี้ในหัวของอีฟานมันขาวโพลนไปหมด เขาในตอนนี้มิอาจหยุดการกระทำนี้ลงได้และไม่คิดจะหยุดยั้ง

เธอกำลังบดเบียดเอวเข้ากับแก่นกายที่ตื่นตัวของเขา…หากเราไม่หยุดการกระทำนี้ลงเรื่องราวจะต้องเลยเถิดแน่นอน

แต่จูเลียน่าสนใจที่ไหนกันล่ะ..เธอหลงใหลอีฟานและเธอกำลังต้องการเขา!

“เอาจริงดิ จูเลีย!!”

เธอมิได้ตกใจเสียงที่เรียกชื่อด้านหลัง เพราะมันเดาไม่ยากเลยว่าเขาเป็นใคร!!

จูเลียน่าผละริมฝีปากออกจากอีฟานอย่างอ้อยอิ่งเชื่องช้าราวกับว่าเธอกำลังเสียดาย เราต่างก็สบตากันอย่างมันเขี้ยวเพราะส่วนล่างที่กำลังเสียดสีกัน

เธอและเขาต่างก็ต้องการทำมากกว่านี้…ทว่าตอนนี้ต้องไปจัดการกับคนที่เข้ามาขวางก่อน

“ท่านตามข้ามาทำไม!!”

“จูเลีย! กลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้!”

หน้าตาของเลียมในตอนนี้มันบอกว่าเขากำลังโมโหมากๆ โมโหจนสามารถฆ่าเธอได้อย่างง่ายดาย…

เธอไม่ได้กลัวเลียมเลยเพราะเขาไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน แต่กับอีฟานเขาทำแน่!

จูเลียก้มลงไปกระซิบข้างหูอีฟาน

“อีกหนึ่งสัปดาห์ข้าจะไปหา ถึงตอนนั้นค่อยทำมากกว่านี้แล้วกัน…”

เธอหอมแก้มอีฟานเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเลียม…เขากระชากข้อมือของเธอให้เดินไปกับเขา

อีฟานอยากจะลุกขึ้นรั้งจูเลียน่าเอาไว้ แต่เธอรีบส่ายหน้าเพื่อบอกให้เขาหยุด

อีฟานรู้ดีว่าที่เธอทำเช่นนี้เพราะต้องการปกป้องเขาจากแกรนด์ดยุค เขายกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากพร้อมกับยกยิ้ม

อย่างน้อยที่สุดเธอก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา..จูบแรกของเขาเป็นสตรีที่งดงามมากจริงๆ

“ข้าไม่ไปที่คฤหาสน์ลูเซียโน่นะคะ มีอะไรก็คุยกันตรงนี้…”

เพราะเลียมลากเธอออกมาหน้าคฤหาสน์มาทิลด้า จูเลียน่าเดาว่าเขาคงจะพาเธอมาขึ้นรถม้าเพื่อไปที่ไหนสักแห่ง และการตัดสินใจขึ้นรถม้าไปกับเขามันไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีแน่นอน…

“เหตุใดถึงทำเช่นนั้นกับนักแสดงชั้นต่ำ…”

“ข้าสามารถทำเช่นนั้นกับใครก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของข้า!”

“จูเลียเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เจ้าโกรธเคืองอะไรข้านักหนา..”

“หากข้าบอกว่าข้าชอบหน้าของท่านตอนที่กำลังเจ็บปวดเช่นนี้เพราะว่ามันสนุกดี ท่านจะว่ายังไงคะ?”

เลียมถอนหายใจ

“เอาเป็นว่าต่อไปนี้ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตรีคนไหนอีกแล้ว เท่านี้พอใจรึยัง!”

จูเลียน่าส่ายหน้า

“ข้าบอกว่าข้าไม่รักท่านแล้ว เหตุใดท่านถึงยังไม่รู้เรื่องอีก!”

เขาเงียบก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่รถม้าอย่างรวดเร็ว

“นี่!! ท่านไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนี้กับข้า!”

“กับเขาเจ้ายังทำได้ แล้วกับข้าที่ทั้งหล่อกว่าและรวยกว่าเขาทำไมจะทำไม่ได้!!”

จูเลียน่ายกมือขึ้นมาเพื่อดันหน้าของเลียมที่กำลังก้มมาจูบเธอ!!

“เจ้าก็รู้ว่าการขัดขืนเช่นนี้มีแต่จะปลุกอารมณ์ของข้า! เอามือออกเถิดจูเลียข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขมากกว่าหมอนั่นแน่นอน…”

ไม่ได้!! ต้องหาทางหยุดเขา!!

“ท่านมันห่วย!! ข้าไม่อยากทำรักกับท่านเพราะลีลาของท่านมันห่วยแตก!!”