CHAPTER 3

ถึงแล้ว

ซาราหลับไปแล้วบนเตียง เธอหลับสนิทราวกับเด็กน้อยไร้สติ  เส้นผมยาวเปียกหมาดแผ่สยายเต็มเตียง

ผิวขาวเต็มไปด้วยร่องรอยสัมผัส

ร่างแกร่งสง่าราวเทพบุตรของซีวอนลุกขึ้นจากเตียง เขาสวมกางเกง รูดซิปขึ้นก่อนจะสวมเข็มขัดกลับเข้าที่เหนืออุ้งเชิงกรานกำยำ

บ่าแกร่งและแผงอกเปลือยเปล่าของเขามีร่องรอยเล็บที่หญิงสาวฝากไว้

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาข้างหัวเตียงสว่างวาบ ดวงตาคมคายราวกับวาดโดยนักวาดฝีมือเยี่ยมปรายมองและรู้ว่ามีข้อความเข้ามา

Hamin: ซีวอนมึงอยู่ไหนวะ?

Siwon: อยู่ห้องมึง

Hamin: ทำไมอยู่วะ?

Siwon: เพื่อนเลื่อนนัด

Hamin: น้องกูถึงยัง? กูไม่ได้ไปรับน้องเพราะไปไม่ทันว่ะ แต่เคยให้คีย์การ์ดไว้ก่อนแล้วเลยสั่งให้ไปที่ห้องก่อนเลย มึงเห็นน้องกูป่ะวะ?  

ดวงตาสีราวท้องฟ้าคืนฤดูร้อนของซีวอนทาบมองร่างขาวราวกับเจ้าหญิงนิทราบนเตียง

เรียวนิ้วยาวพิมพ์ข้อความตอบกลับฮามินด้วยมือเดียว

Siwon: น้องมึงชื่ออะไร?

Hamin: ซารา

ซารา...

ดวงตาคมคายจับจ้องมองร่างสีขาวนิ่งนาน

Hamin: เฮ้ย!! ทำไมมึงอ่านแล้วไม่ตอบวะ น้องกูถึงยัง???

ข้อความของฮามินตามด้วยสติกเกอร์หน้าถมึงทึง

ใบหน้าคมคายเอียงมองใบหน้าสวยหวานที่หลับตา

เปลือกตาของคนหลับยังสั่นๆ อยู่ ริมฝีปากสีกุหลาบจางเผยอเบาบาง...ดูเหมือนถูกทำให้เจ็บนิดๆ

ซีวอนละสายตาจากผู้หญิงบนเตียงก่อนพิมพ์ต่อ

Siwon: ถึงแล้ว

Hamin: (อ่านแล้ว)

Siwon: สบายใจได้

ความมืดโรยตัวคลุมท้องฟ้า นอกหน้าต่างประดับด้วยแสงไฟเป็นประกายจากเมืองใหญ่

“อา...” ซาราลืมตา ทว่าด้วยอาการจุกและเจ็บแปล๊บในซอกขาลึกไปถึงท้องน้อยทำให้ต้องนิ่วหน้า “อุก...”

ดวงตากลมโตพบว่าตัวเองอยู่ในห้องของพี่ฮามินคนเดียว

พี่ชายคนนั้นที่เข้าหาเธอเป็นใคร? ทำไมเขาถึงเข้ามาในห้องนี้ได้...เธอไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว

สองทุ่มแล้วนี่...นาฬิกาบนฝาผนังห้องบอกอย่างนั้น

Rrrr…

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ร่างบางกุมผ้าห่มปิดตัวก่อนกระเถิบไปกดรับสาย “คะ”

“ซารา พี่รถเสียกลางทางอ่ะ” เสียงพี่ฮามินพูดจากปลายสาย “นี่ยังถึงวงแหวนรอบห้าอยู่เลย คงยังไม่ไปถึงเร็วๆ นี้ ถ้าหิวรอบดึกน้องหาข้าวกินเองได้มั้ย?”

“ค่ะ ได้”

“ในตู้เย็นพี่ซื้อข้าวแช่แข็งไว้ให้แล้วนะ น้องเจอเพื่อนพี่มั้ย? มันชื่อซีวอน มีอะไรก็ขอมันช่วยไปก่อน ฉุกเฉินอะไรก็เรียกมันละกัน”

แก้มขาวใสเปลี่ยนเป็นแดงราวผลพลับสุกปลั่ง ร้อนวูบวาบผสานเจ็บแปลบด้วยความทรงจำแห่งรสสัมผัสในร่าง

ซีวอน...

นั่นคือชื่อของพี่เขา?

ทันทีที่พี่ชายวางสายเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีก ซารากดรับ

“คะ”

ครั้งนี้เป็นคุณแม่ที่โทรมา

“ไงซาราลูกร๊ากกก ถึงห้องพี่ฮามินเรียบร้อยไหมลูก?”

“ค่ะ”

“เป็นไงพออยู่กับพี่เขาได้หรือเปล่า? ห้องพี่เขาท่าจะรกตามประสาผู้ชาย พี่เขามีสาวมาอยู่ด้วยมั้ย ช่วยสอดส่องให้แม่ด้วย ถ้ามีละก็ฮึ่ม!

“เขาอยู่กับเพื่อนผู้ชายค่ะ”  

“ว่าไงนะ!?” ได้ยินแบบนั้นแม่จึงรีบเพิ่มพี่ฮามินเข้ามาในการโทรแล้วกลายเป็นการโทรกลุ่มทันที “ฮามินลูกอยู่กับเพื่อนผู้ชายเรอะ!!??”

ฮามิน “เย็นไว้แม่ มันแค่มาค้างบางวันแบบไปๆ มาๆ”

“ลูกไม่ใช่พวกรักผู้ชายแน่นะ!?”

ฮามิน “ไม่ใช่ แม่อย่ามามั่วนะ!!!”

“เออ!!! งั้นก็แล้วไป!!!!”