ลวงรัก - 10 กลัวถลำลึก

“ฉลามขา”

ผมหันมองตามเสียงเรียกก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเห็นใบหน้าหวานที่ไม่อยากเจอ

“ดามากวนหรือเปล่า” ร่างบางในชุดนักศึกษารัดรูปเดินมากอดแขนผมเอาไว้แน่นและเหมือนจงใจเอาหน้าอกเบียดสัมผัสกับท่อนแขน

การกระทำนั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกวูบไหวหรือมีอารมณ์ กลับกันมันหงุดหงิดซะมากกว่า

“กวน”

“ทำไมพูดแบบนี้ น้อยใจนะ” เธอทำหน้าบึ้ง แต่ถ้าผมได้รู้สึกเบื่อแล้วก็จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“มาที่นี่ทำไม บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ชอบให้คนอื่นมา”

“ดาเป็นคนอื่นสำหรับฉลามหรอ”

“ต้องให้พูดจริงๆ ?”

“ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะฉลาม”

“ตกลงกันแล้วไง บอกก่อนแล้วว่าเป็นคนเบื่อง่าย” นิสัยและรสนิยมของผมเป็นยังไงต้องบอกคู่นอนก่อนเริ่มสัมพันธ์อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเธอน่าจะรู้ว่าดีว่าได้แค่ไหน

“ครั้งสองครั้งก็เบื่อแล้วหรอ”

“มันก็ปกติ”

“ใจร้ายมากนะฉลาม” ใบหน้าของเธอเริ่มแสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่อคำตอบของผม แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าจะพูดออกไปตรงๆ เพราะระหว่างเรามันไม่ได้มีอะไรซับซ้อน ผมชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าแค่เซ็กส์

“เย็นชาจังเลยนะ กับผู้หญิงคนนั้นไม่เห็นฉลามจะเย็นชา”

ผมหันมองเจ้าของคำถาม ก่อนจะพ่นกลุ่มควันสีขาวคลุ้งไปบนอากาศ แล้วถาม “ใคร?”

“ดาบี คณะมนุษยศาสตร์”

“ทำไมเธอรู้จัก?” ผมขมวดคิ้วถาม เพราะไม่คิดว่าดาจะรู้จักดาบีถึงขั้นว่าเธอเรียนคณะอะไร

“ผู้หญิงทำอะไรได้มากกว่าที่ฉลามคิดอีกนะ”

“ไม่คิดว่าสิ่งที่ทำมันคือการล้ำเส้นบ้าง?”

“………”

“ฉันขีดเส้นไว้ให้แค่ตรงไหนก็ยืนอยู่แค่ตรงนั้น”

“…ฉะ….ฉลาม”

“จริงๆ ตอนนี้เธอก็กำลังล้ำเส้นฉันอยู่นะ รู้ไม่ใช่หรือไงว่าเขตนี้ห้ามมา เธอมีสิทธิ์ตั้งแต่เมื่อไร?”

“ดาแค่พูดชื่อยัยนั่น ไม่เห็นต้องโมโหใส่กันแบบนี้เลย”

“อย่ายุ่งกับเธอ”

“ปกป้องมันหรอ”

“เหมือนเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องนะ รู้ใช่ไหมว่าฉันจัดการกับผู้หญิงงี่เง่าแบบเธอยังไง” ผมไม่ได้ขู้ ใครที่ทำให้หมดความอดทนก็ไม่จำเป็นต้องทนต่อ ถูกไหม

สำหรับผมการตัดใครออกไปมันไม่ได้ยากลำบากขนาดนั้น ไม่มีผลต่อความรู้สึก

“โอเคดาไปแล้ว อย่าโกรธนะ”

ผมเงียบเมินหน้าหนีหวังว่าเธอจะมองออกจากการกระทำว่ามันสื่อถึงอะไร

Talk ดาบี

ฉลาม: เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม

หลังจากได้อ่านข้อความมันทำให้ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนเหงื่อออก เหตุผลก็เพราะหัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงอีกแล้ว

จริงๆ ก็ไม่อยากจะคิดอะไร แต่มาชวนไปกินข้าวแบบนี้ใครมันจะห้ามความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองได้

ฉลาม: ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบ

ฉลาม: ไม่สะดวกคุย หรือ ไม่อยากไป

พอเห็นเขาตั้งคำถามแบบนั้นฉันที่หัวใจแทบจะหยุดเต้นก็รีบตอบกลับทันควันไม่ปล่อยอีกฝ่ายรอนาน

ฉัน: กินที่ไหนหรอ

ฉลาม: เธอเลือกมาเลยว่าอยากกินที่ไหน

ฉัน: ฉลามเป็นคนชวน เลือกมาเลยก็ได้

ฉลาม: คอนโดฉันไหม

ฉัน: ฉลามอย่าแกล้งสิ

ถึงมันจะเป็นเพียงคำถามสั้นๆ แต่ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ วูบไหวได้เหมือนกัน รู้ว่าผู้ชายคนนี้อันตรายและเหมือนว่าตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันกำลังถลำลึกไปเรื่อยๆ

เริ่มกลัวว่าจะถอนตัวไม่ได้

ฉลาม: วันนี้ว่างใช่ไหม

ฉัน: อือว่าง

จริงๆ ต้องไปทำงานที่ร้านแต่ใจมันเกเร ถูกชวนแบบนี้ฉันจึงคิดว่าจะขอพี่ฝ้ายหยุดงานสักวัน ถึงแม้ช่วงนี้จะหยุดบ่อยก็ตาม

ฉันรู้ตัวเองดีว่าตอนนี้มันไม่ปกติมากๆ แต่หยุดไม่ได้เลย ทำไมเขาถึงดึงดูดได้มากขนาดนี้ก็ไม่รู้

ฉลาม: จะให้รอรับที่คณะเลยไหม หรืออยากให้ไปรับที่หอ

ฉัน: ฉลามสะดวกหรอถ้ารอรับหน้าคณะ

ฉลาม: ทำไมถามแบบนั้น

ที่ถามก็เพราะว่าเขามันคนฮ๊อต จะมารอรับฉันที่คณะให้ผู้หญิงคนอื่นเห็นได้ยังไง แต่คำถามนั้นทำให้ฉันต้องคิดทบทวนใหม่

ฉัน: ดาบีกลัวคนอื่นจะเข้าใจผิดน่ะ

ฉลาม: ไม่มีอะไรต้องกลัว เลิกเรียนกี่โมง

ฉัน: บ่ายสาม

ฉลาม: อืม เดี๋ยวไปรอรับ

ตึกตัก! ตึกตัก! นี่ฉันปล่อยให้ฉลามเข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจมากขนาดนี้เลยหรอ การที่เขาบอกว่าจะมารับที่หน้าคณะมันทำให้ฉันหลงคิดไปเองว่าตัวเองนั้นพิเศษ ฉันเผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปแบบนั้นจริงๆ หยิกแขนเพื่อเรียกสติแล้วก็ไม่ได้ผล

“นี่ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว” เสียงของมีนทำให้ฉันหลุดจากภวังค์แล้วหันมองเพื่อนที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆ

“ปะ เปล่ายิ้มซะหน่อย”

“แม้ๆ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าแกยิ้มอะดาบี จะปฏิเสธทำไม”

“………”

“มีความรักหรือเปล่าน้า ใครกันที่ทำให้เพื่อนฉันยิ้มกว้างขนาดนี้”

“มีน”

“หือ?”

“ฉัน…เหมือนคนมีความรักหรอ”

ฉันถามเพื่อนไปตรงๆ เพราะไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอแสดงออกไปมากขนาดนั้น