บทที่2.ทศกัณฐ์ปรากฏตัว....

ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ เจ้านายจะมาหรือไม่มาเขาไม่เห็นประโยชน์ การจะเลื่อยขาเก้าอี้ของทศกัณฐ์ ต้องเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสจริงๆ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระไม่มีอะไรเลย

“โปรเจกต์อะไร? ทำไมผมไม่รู้!!”

พระรามทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืน รีบถามวานรเสียงกร้าว เมื่อเขาไม่เคยรู้ความเป็นไปในบริษัทแห่งนี้สักอย่าง

“จำเป็นต้องบอกด้วยรึ!! ฉันจะทำอะไร... จะคิดโปรเจกต์ใหม่ ฉันต้องรอถามความเห็นของนายก่อนเหรอไงราม...”

คนที่พระรามอยากเจอโผล่หน้ามาตอบคำถามในช่วงเวลาสำคัญพอดี ดวงตามคมดุกวาดมองผู้บริหารทุกคน ผู้บริหารที่เขายกผลประโยชน์ให้ฟรีๆ เพียงเพราะพวกนี้มีนามสกุลเบอร์นาร์ด เป็นหุ้นลมกินตำแหน่งโดยไม่ได้ช่วยลงแรง แต่กล้ากำแหงมาเปิดประชุมเพื่อตำหนิเขา...หากไม่ทำอะไรเสียบ้างพวกนี้จะเหลิงเสียเปล่า ให้มันรู้เสียบ้างว่ากำลังคิดสู้กับใคร?

“พวกเราทั้งหมดเป็นบอร์ดบริหารนี่ ถ้านายคิดว่าสิ่งที่นายทำถูก นายคิดผิดนะพี่ชาย!!” พระรามตอบเสียงกร้าวเช่นกัน เขาไม่ใช่ไก่อ่อนที่จะต้องกลัวพี่ชายหงอ แบล็กของเขาคือคุณอาร์มันโด้ ท่านเข้าข้างเขาทุกครั้งหากเขาร้องขอให้ช่วย

“อ๋อเหรอ!! หุ้นที่ถือกันอยู่น่ะ เป็นเพราะฉันแจกให้ทุกคนฟรีๆ ถึงได้มีสิทธิ์มีเสียงกันไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างนะ...เบอร์นาร์ดเป็นของฉันว่ะ ฉันจะทำอย่างไรกับมันก็ได้นี่ แต่...ฉันคงไม่โง่ทำให้สิ่งที่ตัวเองฟูมฟักมาอย่างดีฉิบหายไปต่อหน้าต่อตาหรอกนะ...ฉันมีกึ๋นพอ” ไอ้เรื่องยวนกวนบาทาขอให้บอก หากพระรามเป็นพระเอก ทศกัณฐ์ก็ไม่ต่างอะไรกับตัวร้าย

“แต่ที่นายทำอยู่กำลังทำให้เบอร์นาร์ดตกต่ำลง...ฉันแค่หวังดี” เสียงของพระรามอ่อนลง

“อะไร? ฉันจะมั่ว ฉันเที่ยวหัวหกก้นขวิดแล้วยังไง แล้วมันเกี่ยวกับชื่อเสียงบริษัทตรงไหนล่ะ ฉันทำชุดชั้นในผู้หญิงขายนะโว้ย!! ไม่ใช่บริษัททำเครื่องสังฆทาน บริษัทจะได้แปดเปื้อนเพราะตัวเจ้าของชอบเที่ยวซ่อง” ชายหนุ่มทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้หัวโต๊ะ เขาตวัดปลายรองเท้ายกขึ้นมาวางเหนือโต๊ะในห้องประชุม พร้อมทั้งกระดิกปลายเท้าอย่างอารมณ์ดี เมื่อปรายตามองน้องชายที่ยืนนิ่งขึงเหมือนหุ่นยนต์อยู่อีกฝากหนึ่งของโต๊ะ

“หากความหวังดีของผมทำให้พี่ชายโกรธ...ผมก็ขอโทษด้วยนะครับ มันอาจจะเป็นเพราะผมเข้ามาก้าวก่ายในบริษัทของพี่ชายมากเกินไป...” พระรามคิดในใจ ไม่ว่าสิ่งไหนที่เป็นของมัน!! เขาจะแย่งมาทั้งหมด ในเมื่อเขาเคยทำสำเร็จมาแล้ว มันก็ไม่น่าจะใช่เรื่องยาก

ชายหนุ่มวาดปลายเท้าลงจากโต๊ะ เขาผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง สอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้น้องชายแล้วกระซิบเสียงแผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน “รู้ตัวก็ดีราม...ที่นี่ของฉัน ไม่จำเป็นอย่ามาแส่...”

พระรามกัดกระพุ้งแก้มแรงๆ เขากำมือแน่น เมื่อพี่ชายประกาศสงครามต่อหน้า ทศกัณฐ์หยุดความต้องการของเขาไม่ได้หรอก หากสิ่งไหนก็ตามที่ตัวเองอยากได้ เขาต้องคว้ามาครองให้จงได้ ชายหนุ่มหรี่ตาลง แล้วจึงโน้มตัวโค้งลง พูดเสียงแผ่วเบาพอๆ กัน “วันนี้ไม่ใช่วันของผม แต่...วันหน้าก็ไม่แน่นะพี่ชาย”

“มันจะไม่มีวันนั้นว่ะพระราม ต่อให้แกมีแบล็กดีก็เถอะ!! อะไรก็แล้วแต่ที่เป็นของฉัน…ฉันหวงว่ะ ที่แกได้ๆ ไปน่ะฉันไม่เคยต้องการเลยสักอย่าง แกกลับไปคิดดูดีๆ นะอะไรที่เป็นของฉันจริงๆ มีสิ่งไหนบ้างที่แกสามารถแย่งเอาไปครองได้”

ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ เขาแสยะยิ้มเย้ยๆ ก่อนจะโค้งตัวกลับให้พระราม

พระรามยืนหน้าชา ไม่ต้องย้ำเขาก็รู้ เมื่ออะไรก็แล้วแต่ที่พี่ชายบอกว่าเป็นของตัวเอง เขาจะไม่สามารถแทรกเข้าไปเยื้อแย่งได้ แม้แต่คนเป็นพ่อเองก็ยังไม่กล้า ที่เขาได้ๆ มามีแต่ของบิดาแทบทั้งนั้น ซึ่งทศกัณฐ์ไม่แยแส เขาเก่งพอตัวและคิดว่าตัวเองสามารถยืนได้ด้วยลำแข้งตัวเอง เวลานี้ทศกัณฐ์พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วนี่ไง!! เขาผงาดเป็นเจ้าครองตลาดชุดชั้นใน แม้แต่แบรนด์ดังๆ อย่างวิคตอเรียซีเคร็ทยังต้องหลบ หากในฤดูกาลเดียวกัน มีเบอร์นาร์ดลงวางขายสินค้าด้วย

ความคิดของทศกัณฐ์แหวกแนว เขาเข้าใจผู้หญิงเป็นอย่างดี สรีระของผู้หญิงเขาจับ เขาลูบคลำจนคุ้นมือ เมื่อใส่ความชอบของผู้ชายลงไปด้วย มันจึงปัง! ก็ชุดชั้นในผู้หญิงมีไว้เพื่อเป็นเซอร์ไพรส์ผู้ชายโดยเฉพาะ เมื่อชายหนุ่มจับจุดถูก มันจึงทำให้สินค้าของเบอร์นาร์ดทุกชิ้นติดตลาด ตรงความต้องการของสุภาพสตรีส่วนใหญ่