ตอนที่ 4

“ผมจำได้ครับ แต่ผมก็ยังมองไม่เห็นเหตุผลที่พี่ลีโอต้องตื่นเต้นอยู่ดีนั่นแหละครับ”

ผู้เป็นพี่ชายลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับน้องชาย ก่อนจะสร้างเหตุผลเท็จขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ความจริงพี่ก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรหรอกนะ พี่ก็แค่รอคอยวันที่แม่นี่จะเดินเข้ามาให้พี่ขย้ำเท่านั้นเอง นายก็รู้นี่ว่าตั้งแต่พี่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าโอหังใส่พี่เลยสักคน แต่แม่อินทิภา โมราสทำทุกอย่างที่พี่เกลียด...”

“ดังนั้นพี่ลีโอก็เลยคิดจะเอาคืนผู้หญิงคนนี้...” เดนิเรลพูดขึ้นเสียงเรียบ และมองพี่ชายอย่างรู้ทัน

“นายคิดไม่ผิดหรอกเจ้าแดน...”

คนเกิดที่หลังระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยเตือนพี่ชายคนรองอย่างห่วงใย “ถ้าพี่ลีโอไม่อยากเป็นการ์รัสโซ่คนต่อไปที่ต้องถูกขังในกรงวิวาห์ล่ะก็ เลิกล้มความคิดนี้ซะเถอะครับ...”

“นายพูดอะไรของนายน่ะเจ้าแดน พี่ก็แค่จะสั่งสอนแม่อินทิภาเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น มันจะไปเกี่ยวอะไรกับกรงวิวาห์ของนายกัน พี่ว่าตั้งแต่นายมีเมียเป็นตัวเป็นตนนี่ นายชักจะคิดอะไรแปลกๆ ใหญ่แล้วนะเจ้าแดน...”

ลิโอเนลหัวเราะร่วน ความหงุดหงิดงุ่นง่านสลายไปจนหมดสิ้น เมื่อค้นพบแล้วว่าอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เขาจะได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ผู้หญิงที่มาก่อกวนอยู่ในหัวของเขาอยู่ทุกค่ำคืน ตั้งแต่แรกสบตากันเท่านั้น

“แต่ผมพูดความจริงนะครับพี่ลีโอ” เดนิเรลพูดเสียงจริงจัง มองพี่ชายนิ่ง “เมื่อก่อนผมก็เคยทระนงตัวเองว่าสามารถต่อสู้กับเสน่ห์ของผู้หญิงทุกคนได้อย่างสบายโดยไม่ต้องออกแรงอะไรเลย แต่พอมาเจอกับดานีน ผมหัวใจเต้นแรงตั้งแต่สบตากันครั้งแรก ผมพยายามบอกตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรดีเลยที่ผมจะไปเกลือกกลั้วด้วย แต่พี่ลีโอดูสิ สุดท้ายผมก็หนีเงื้อมมือของดานีนไม่รอด หลงรักผู้หญิงคนนี้จนหมดหัวใจ รักจนยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุข...”

ลิโอเนลนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะยิ้มหยันออกมา “ทฤษฎีนั้นมันใช้กับคนอย่างลิโอเนล การ์รัสโซ่ไม่ได้หรอก และถ้านายไม่เชื่อก็ลองดูเกมนี้ไปจนจบสิ ดูสิว่าใครจะแพ้...”

‘พี่ลีโอนั่นแหละที่จะต้องพ่ายแพ้’ เดนิเรลพูดเตือนพี่ชายคนรองอยู่ภายในอก

“ผมไม่อยากเถียงกับพี่ลีโอแล้วล่ะ ไปหาอินทิภาดีกว่า”

เมื่อน้องชายกำลังจะก้าวเดินจากไป ลิโอเนลจึงรีบเดินไปขวางทางเอาไว้ และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พี่จะเป็นคนจัดการกับเรื่องนี้เอง...”

เดนิเรลถอนใจออกมาเบาๆ มองพี่ชายก่อนจะเอ่ยเตือน “ก็อย่างที่บอกนั่นแหละพี่ลีโอ หากพี่ไม่อยากก้าวเท้าเข้าไปในอยู่ในกรงวิวาห์ล่ะก็ อย่ายอมให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาอยู่ในหัวของตัวเองได้ ไม่ว่าจะในแง่ดีหรือแง่ร้ายก็ตาม เพราะผมเจอมาแล้ว...”

แทนที่ลิโอเนลจะยอมฟัง แต่เขากลับไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไรเลย “ก็บอกแล้วไงว่าคนอย่างลิโอเนล การ์รัสโซ่ไม่มีทางติดกับดักของผู้หญิงคนไหนอย่างแน่นอน นายก็เห็นมาแล้วไม่ใช่หรือว่าพี่สามารถเขี่ยคู่นอนทุกคนลงจากเตียงได้อย่างไร้ปัญหา ก็แค่มีเงิน... แค่เศษเงินโยนใส่หน้าพวกหล่อน ทุกอย่างก็จบลงแล้วล่ะ ดังนั้นไม่ต้องห่วงใยพี่ แค่ทำตามในสิ่งที่พี่ต้องการก็พอแดน...”

ความโอหังและทระนงตัวของลิโอเนลสูงลิบจนแทบจะทะลุแผ่นฟ้าเสียแล้ว ดังนั้นไม่ว่าเขาจะเตือนยังไงพี่ชายก็คงไม่ยอมฟัง ทางที่ดีที่สุดก็คือปล่อยให้ลิโอเนลเผชิญหน้ากับมันเองดีกว่า เผชิญหน้ากับอิสรภาพสิ่งที่ผู้ชายหวงแหนกันทุกคนอย่างหวาดกลัว

“ถ้าพี่ลีโอต้องการ ผมก็ยินดีครับ...”

“ดีมาก...” ลิโอเนลยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายวาวโรจน์

“งั้นก็บอกมาว่าตอนนี้แม่นั่นรอนายอยู่ที่ไหน”

เดนิเรลเดินกลับมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง และตอบออกไป “ห้องรับรองแขกที่ชั้นสิบเอ็ดครับ เชิญพี่ลีโอตามสบาย แต่อย่าลืมนะครับว่าตอนนี้การ์รัสโซ่กำลังรอสะใภ้คนที่สามอยู่ และผมก็หวังเหลือเกินว่าการ์รัสโซ่คนต่อไปจะไม่ใช่พี่ลีโอของผม...”

ลิโอเนลนิ่งเงียบ ใบหน้าหล่อลากดินถูกอาบไปด้วยความเลือดเย็น ก่อนที่พ่อคุณจะแค่นยิ้มหยันออกมา

“บางที... การ์รัสโซ่อาจจะมีสะใภ้แค่สองคนไปชั่วนิรันดร์ก็ได้ใครจะไปรู้ จริงไหมเจ้าแดน...”

“ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นครับ โชคดีครับพี่ลีโอ...”

ลิโอเนลไหวไหล่น้อยๆ จากนั้นก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทำงานของน้องชาย ขณะที่เดนิเรลได้แค่มองตามไปด้วยสายตาด้วยความห่วงใยเพียงเท่านั้น

ประตูห้องรับรองที่ถูกปิดไว้ถูกผลักแรงๆ จนมันเปิดกว้างด้วยน้ำมือของคนไร้มารยาทคนหนึ่ง ซึ่งกว่าหล่อนจะได้เห็นหน้าชัดๆ ก็ตอนที่เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้านั่นเอง ปาณนิศาอ้าปากค้างเติ่ง หล่อนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วราวกับถูกติดสปริงเอาไว้

“คุณ...?!”

“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะ อินทิภา โมราส...”

ยินดีหรือ? ไม่... หล่อนไม่ได้รู้สึกยินดีเลยสักนิด เพราะยิ่งได้เห็นเขา ยิ่งได้มองเขาใกล้ๆ แบบนี้ แถมยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายกำยำสมบูรณ์แบบของเขาอีก หล่อนก็แทบจะสลาย หัวใจสั่นสะท้านราวกับถูกไม้กระหน่ำตี

เขายังหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลง ยังกระชากทุกลมหายใจของหล่อนได้เช่นเดิม แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมาถึงสองอาทิตย์แล้วก็ตาม แต่ทุกเศษเสี้ยวความทรงจำของหล่อนก็ยังมีแต่เขา หญิงสาวปากคอแห้งผาก พยายามบอกตัวเองให้สงบสติอารมณ์เอาไว้ อย่าแสดงท่าทางคลั่งไคล้เขาออกไปแบบนี้ แต่หล่อนก็ทำไม่ได้ หล่อนมองเขาปานจะกลืนกิน มองตั้งแต่หน้าผากกว้างสีแทน คิ้วของเขาคมเข้มดำเป็นปื้นอยู่เหนือดวงตาสีนิลคมกริบ ดวงตาที่สามารถสั่นสะท้านประสาทของหล่อนให้ไหวระริกเพียงแค่มองแวบเดียวเท่านั้น เขาดูดี เหมือนเทพบุตรชั้นฟ้า ในขณะที่หล่อนต่ำต้อยและโสมม หญิงสาวคิดอย่างเจ็บปวด แต่ความคิดนี้ก็ไม่มีอิทธิพลพอที่จะทำให้หล่อนละสายตาจากผู้ชายตรงหน้าได้เลย เพราะหลังจากจ้องประสานสายตากับเขาอยู่นานหลายนาที สายตาไม่รักดีของหล่อนก็เลื่อนต่ำลงมาหยุดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากบางเฉียบหยักสวยของเขาแทน ริมฝีปากคู่นี้ไงที่บดเคล้าลงมาบนปากของหล่อนเมื่อสองอาทิตย์ก่อน แม้เขาจะรุนแรง แม้เขาจะไม่ปรานี แต่หล่อนก็ยังอดหลงใหลจุมพิตดุดันนั้นไม่ได้ หล่อนฝันถึงมันทุกคืน ฝันถึงผู้ชายคนนี้ ผู้ชายหล่อร้ายและแสนอันตรายอย่างลิโอเนล การ์รัสโซ่คนนี้

“วันนี้ใช้สายตาได้ยอดเยี่ยมมากนะอินทิภา...”

เสียงหยามหยันจากคนตัวโตที่หล่อนกำลังถือวิสาสะสำรวจตรวจตราเรือนกายของเขาอยู่นั้นมีอำนาจพอที่จะทำให้หล่อนหยุดความคลั่งไคล้ทุกอย่างลงได้ สติสตังของหล่อนกลับคืนมา และนั่นก็ทำให้แก้มนวลของหล่อนแดงก่ำแทบไหม้

“ฉะ ฉัน...”

“ผู้ชายที่เธอคลุกวงในด้วยเมื่อคืนคงไม่ได้เรื่องเลยสินะ เธอถึงมายืนทำท่าทางกระหายหิวต่อหน้าฉันแบบนี้ อินทิภา...”

ลิโอเนลมองสาวน้อยตรงหน้าอย่างดูแคลน วันนี้เจ้าหล่อนก็ยังแต่งกายมอมแมมไม่แพ้เมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่เขาได้เจอกับหล่อน เพียงแต่ว่าที่แก้มนวลของหล่อนไม่มีคราบดิน แต่มีรอยช้ำเป็นปื้นมาแทนเท่านั้นเอง เขาหรี่ตามองอย่างสงสัย แต่ก็ต้องเก็บความกังขานั้นเอาไว้ในใจเมื่อได้ยินคำพูดโอหังของแม่ผู้หญิงที่พึ่งจะมองเขาปานจะกินเข้าไปทั้งตัวดังออกมา

“คุณมันโสมม หัวถึงมีแต่เรื่องสกปรกแบบนี้ฝังอยู่...”

หญิงสาวกัดฟันแน่น แม้จะหวั่นไหวและรู้สึกร้อนผ่าวยิ่งนักเมื่อได้อยู่ใกล้กับผู้ชายคนนี้ แต่หล่อนก็มีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ทำอะไรให้เขาดูถูกมากไปกว่านี้อีกแล้ว

“อย่าปากดี...”

“ฉันพูดความจริง คุณมันก็แค่เกิดมาหล่อ เกิดมารวย และเกิดมาเซ็กซี่มากๆ เท่านั้น แต่ทุกอย่างที่รวมกันเป็นตัวของคุณนั้นมันไม่ได้มีผลอะไรต่อฉันเลยสักนิดเดียว เพราะในสายตาของฉันคุณเป็นผู้ชายที่น่าทุเรศที่สุด และต่อให้ในโลกนี้มีคุณเป็นผู้ชายคนสุดท้าย ฉันก็ยินดีจะเฉาตาย...!”

“จริงหรือ... แต่ทำไมตอนที่เธอมองฉัน... ฉันกลับรู้สึกว่าเธอกำลังฝันถึงคืนที่เร่าร้อนระหว่างสองเรากันล่ะ อินทิภา...” ลิโอเนลเดินต้อนเข้ามาหาปาณนิศาด้วยท่าทางคุกคาม เขาไล่ต้อนหล่อนจนเจ้าหล่อนหนีไปจนมุมอยู่ที่ผนังห้องเย็นเฉียบ

“อย่ามาเข้าข้างตัวเองนะ... ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น...”

ลิโอเนลแสยะยิ้ม จ้องหน้าของปาณนิศาด้วยสายตาหิวกระหายไม่ปิดบัง “บางที... ฉันก็คิดว่าตัวเองอาจจะอยากลองผู้หญิงร่านร้อนดูสักครั้ง...” ปากของเขาก้มต่ำลงมาหา ลมหายใจสะอาดสะอ้านของเขาเป่ารดใบหน้าของหล่อน จนผะผ่าวไปทั้งเรือนกาย

“อย่า... อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”