ตอนที่ 5

“ทำไมล่ะ ที่เธอเดินเข้ามาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาทอดกายให้พวกฉันเชยชมไม่ใช่หรือ อยากเป็นเมียเก็บ หรือว่านางบำเรอของหนุ่มการ์รัสโซ่กันล่ะอินทิภา...”

คำพูดเหยียดหยามของลิโอเนลทำให้ปาณนิศาต้องกัดปากแน่น หล่อนยกมือขึ้นตวัดลงบนซีกหน้าหล่อลากดินของคู่สนทนาจอมโอหังเต็มแรงจนใบหน้าของลิโอเนลสะบัดไปตามแรงนั้น และวินาทีต่อมารอยแดงครบทั้งห้านิ้วก็ปรากฏบนผิวแก้มอย่างชัดเจน

คนถูกตบค่อยๆ หันหน้ากลับมา ตอนนี้ดวงตาสีนิลของเขาลุกเป็นไฟ ปาณนิศาหน้าเสีย ตัวสั่นสะท้านกับไฟในดวงตาของเขา แต่กระนั้นก็ยังอดปากดีไม่ได้

“คุณมันสมควรจะโดนมากกว่านี้อีก ลิโอเนล...”

“เธอคงไปมุดหัวอยู่แต่ในซ่องใช่ไหมถึงไม่รู้ว่าคนที่กล้าทำร้ายการ์รัสโซ่จะต้องได้รับชะตากรรมยังไงบ้าง อินทิภา...”

ทุกคำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากปากของผู้ชายหล่อจัดตรงหน้าเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด และน่าสะพรึงกลัว หญิงสาวหน้าซีดเผือด พยายามใช้สองมือดันแผงอกกว้างที่เขาจงใจเบียดเข้าหาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะไม่นานหลังจากนั้นสองมือของหล่อนก็ถูกจับไพล่ไปไว้ด้านหลัง โดยมีเขาเข้ามาบดเบียดแนบชิด ทุกอณูเนื้อสัมผัสกันอย่างแนบแน่น ทุกสัดส่วนของเขาเด่นชัดต่อความรู้สึกของหล่อน โดยเฉพาะความแข็งขืนน่าสะพรึงกลัวที่หน้าขา

“อย่า... อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉัน... ขอโทษก็ได้ ฉันขอโทษ...”

แม้จะได้ยินเสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกจากไรฟันขาวสะอาดของเขา แต่กระนั้นปาณนิศากลับรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้านั้นไม่ได้หัวเราะเลยสักนิด เขากำลังเป็นโกรธฟืนเป็นไฟต่างหาก

“สายไปแล้วมั้ง แม่สาวร่านร้อน เธอตบหน้าฉัน... คงไม่คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปโดยไม่ทำอะไรหรอกนะ...”

“คุณจะตบฉันคืนใช่ไหมล่ะ เอาสิตบเลย...”

ปาณนิศาหรี่ตาลงมองมือหนาใหญ่โตของคู่กรณี แล้วก็คิดอย่างหวาดกลัว เพราะมันทั้งใหญ่ทั้งหนัก หากเขาตบหน้าหล่อนเต็มแรง มีหวังหล่อนต้องสลบคามือหนาๆ นั้นอย่างแน่นอน แต่หล่อนไปตบเขาก่อนนี่ ดังนั้นจึงไม่มีวิธีไหนยุติธรรมเท่ากับให้เขาเอาคืนหรอก

“ฉันไม่เคยมีประวัติทำร้ายผู้หญิงมาก่อน และจะไม่เริ่มที่ผู้หญิงไร้ค่าแบบเธอหรอก อินทิภา โมราส”

ดูเหมือนพ่อคนตัวโตจะพยายามข่มโทสะเอาไว้อย่างมากมายเลยทีเดียว เพราะหล่อนเห็นใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาก็มีแต่ไฟกัลป์ลุกโชนอยู่

“คุณไม่ได้ทำร้ายนี่ ก็แค่ตบหน้าฉันคืนเท่านั้น เราจะได้หายกัน และฉันจะได้พบกับเดนิเรลสักที”

“เธอจะไม่มีทางได้พบเจ้าแดน...”

ลิโอเนลเค้นเสียงเลือดเย็นออกมา ขณะพยายามข่มความต้องการทางกายที่พุ่งขึ้นสูงจนแทบจะทะลุหลังคาโลกอยู่ร่อมร่อเอาไว้สุดกำลัง เขาจะไม่มีทางยอมให้แม่ผู้หญิงสำส่อน ร่านร้อนอย่างอินทิภารู้หรอกว่าเขาน่ะกำลังต้องการตัวหล่อนมากมายแค่ไหน

“แต่ฉันต้องพบเขา... ฉันมาทวงคำสัญญาจากเขา...”

“หน้าที่นั้นเจ้าแดนยกให้ฉันเรียบร้อยแล้ว และข้อเสนอมันจะไม่มีอะไรเพิ่มมากไปกว่าเงินสิบห้าล้านจำเอาไว้แม่ผู้หญิงเจ้าเล่ห์...”

แม่ผู้หญิงเจ้าเล่ห์ที่กำลังทำให้เขาเจ็บทรมานเพราะความต้องการทางร่างกายอย่างไม่ปรานี โอ้... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะอยากลิ้มลองรสแม่หม้ายทรงเครื่องอย่างแม่อินทิภาขึ้นมามากมายแบบนี้ อยากจน... แทบจะทนต่อไปไม่ได้อีก

“แต่ฉันจะไม่คุยกับคุณ...”

“ตรงกันข้ามแม่สาวร้อนรัก... เธอต้องคุยกับฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น”

ในที่สุดเขาก็ห้ามตัวเองไม่อยู่ ปากของเขาแตะเบาๆ ลงบนแก้มนวลที่หอมเกินคาดคิดของเจ้าหล่อน จากนั้นก็เลื่อนลงไปควานหากลีบปากอิ่ม เจ้าหล่อนขัดขืนเขา หล่อนเบี่ยงหน้าหลบ แต่ผู้ชายที่ช่ำชองในเกมรักอย่างเขาไม่มีทางปล่อยให้ความต้องการของตัวเองถูกขัดขวางอยู่แล้ว เพราะพอหล่อนผลักไส เขาก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่สอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่งนั้น จากนั้นก็กอบกุมเต้างามที่ใหญ่ล้นมือเอาไว้ บีบหนักหน่วง จนเจ้าของปทุมถันอวบใหญ่ถึงกับอุทานด้วยความตกใจ

“อย่า... อย่านะ...”

“แสดงท่าทางได้เยี่ยมยอดมาก สาวบริสุทธิ์เขาทำกันแบบนี้น่ะหรือ...”

ลิโอเนลพึมพำอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะครอบครองกลีบปากอิ่มที่เผยอจะร้องต้านทานเขาเอาไว้อย่างเผด็จการ เขาจูบ บังคับให้หล่อนรับจูบดุดันของเขาอย่างเอาแต่ใจ หญิงสาวพยายามขัดขืน พยายามที่จะช่วยเหลือตัวเอง แต่ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจยิ่งนัก เพราะไม่เพียงแค่จูบ แค่ดูดกลืนลิ้นของหล่อนเท่านั้น แต่เขาใช้ฝ่ามือรุกรานเต้างามของหล่อนที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนอย่างจงใจปลุกเร้าอีกต่างหาก และนั่นก็ทำให้สติสตังที่หล่อนพยายามเหนี่ยวรั้งเอาไว้กระเจิดกระเจิงหนีหายไปจนหมดทันที

“เยี่ยมมาก... จูบตอบแบบนี้แหละ...”

คนตัวโตพึมพำอย่างพึงพอใจ เมื่อแม้สาวน้อยในอ้อมกอดจูบตอบเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ ท่าทางของหล่อนคล้ายกับไม่คุ้นเคยกับจูบดูดดื่ม ร้อนแรงแบบนี้เลย เพราะหล่อนตอบสนองได้เงอะงะเหลือเกิน แต่นั่นกลับทำให้เขารู้สึกดีเป็นบ้าเลยทีเดียว นี่ล่ะมั้ง ผู้ชายในตุรกีหลายคนจึงยอมเสียเงินมากมายให้กับผู้หญิงคนนี้...

อินทิภา โมราส...

“ยะ หยุด... เถอะ...”

“ไม่หรอก... เธอชอบมันจะตายอินทิภา... ชอบให้ฉันจูบเธอ... ใช่ไหม”

แล้วพ่อคนตัวโตก็ยกร่างของหล่อนให้ลอยขึ้นจากพื้น มาโยนลงกับโซฟานุ่มตัวยาวอย่างไม่ปรานี เขาตามลงมาคลุกเคล้าเบียดบดอีกครั้ง ปากของเขาบดขยี้ลงมาอย่างดุดัน ฝ่ามือหนาตลบชายเสื้อยืดตัวใหญ่ให้ขึ้นไปกองอยู่เหนือหน้าอก จากนั้นเขาก็กระชากบราเซียเก่าๆ ของหล่อนจนมันขาดติดมือเขามา

“รูปร่างดีเป็นบ้า...”

เขากวาดตามองหล่อนด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ มองหล่อนไม่ละสายตา จ้องมองปทุมถันเปลือยสล้างของหล่อนราวกับว่ามันคือสิ่งมหัศจรรย์ของโลกก็ไม่ปาน หล่อนเห็นมือหนาของเขาสั่นน้อยๆ ยามยื่นมากอบกุมเต้าอวบของหล่อนเอาไว้

“อ๊ะ... อย่า...”

สัมผัสจากฝ่ามือกระด้างของเขาเป็นยิ่งกว่าไฟกัลป์ มันทำให้หล่อนร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง โลหิตของหล่อนกำลังลุกเป็นไฟ ไฟปรารถนาที่หล่อนพึ่งจะมีโอกาสได้พบพานเป็นครั้งแรกในชีวิตกำลังริดรอนลมหายใจของหล่อนอย่างไม่ปรานี

“สวยมาก สวยจริงๆ”

คำพูดสุดท้ายจากปากกระด้างของลิโอเนลสิ้นสุดลงพร้อมๆ กับการบดจูบลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ปากของหล่อนหรอกนะที่เขาครอบครอง แต่เป็นปลายถันชูชันของหล่อนต่างหาก เขาดูดดื่ม ดึงทึ้งเต้างามของหล่อนด้วยกิริยาไม่ต่างหากเด็กทารกโหยหิวน้ำนมจากอกของมารดา

“ลิโอเนล...”

หญิงสาวครวญครางออกมา พลางหยัดกายขึ้นสูงเมื่อความรู้สึกยามถูกลิ้นแกร่งตวัดเลียพุ่งเข้าไปถึงแก่นกลางใจ ทำไมหล่อนถึงรู้สึกแบบนี้นะ ทำไมถึงได้ร้อนผ่าวราวกับถูกใครจุดไฟสุมใส่กลางกายสาวแบบนี้ด้วย แค่ถูกลิโอเนลจูบ แค่ถูกเขาคลุกเคล้าเต้างามเท่านั้นเอง ปาณนิศาคิดอย่างสับสน ขณะปล่อยกายปล่อยใจให้ไหลไปตามสายธารสวาทที่ผู้ชายหล่อระเบิดอย่างลิโอเนล การ์รัสโซ่นำพาไป

“ได้โปรด... ลิโอเนล...” ปากอิ่มที่ถูกจูบซะจนบวมช้ำวิงวอน

ลิโอเนลที่กำลังชื่นชมอยู่กับกายสาวสวยสดยกหน้าขึ้นมอง เขายิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นแม่สาวน้อยยอมศิโรราบให้อย่างงดงาม

“ไม่อยากจะเชื่อ... ว่าเธอจะมีลีลายอดเยี่ยมแบบนี้”

ริมฝีปากร้อนผ่าวของชายหนุ่มผละจากเต้าอวบ เลื่อนขึ้นมาบดจูบปากอิ่มอีกครั้งอย่างอดใจไม่ไหว มือหนาก็ควานหาตะขอกางเกงของเจ้าหล่อนอย่างลนลาน และเมื่อเจอก็รีบจัดการดึงทึ้งเจ้ากางเกงยีนน่ารำคาญนั้นออกไปจากเรือนกายงดงามอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ...”

หญิงสาวยกมือผลักไสเขาเมื่อมือหนาทำท่าจะเกี่ยวกางเกงในตัวน้อยของหล่อนให้หลุดไปจากกาย แต่ก็ขัดขวางเขาได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะวินาทีต่อมากางเกงในตัวจ้อยของหล่อนก็ขาดวิ่นติดมือหนาของเขาไปอย่างง่ายดาย

“แสดงได้เหมือนมากเลยอินทิภา จนฉันแทบเชื่อว่าเธอไม่เคย...”