บทที่4

หลังจากวันงานเลี้ยงจบลงทั้งสองตระกูลก็ได้ข้อสรุปในการเลี้ยงดูบุตรหลานเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลจ้าวและตระกูลไป๋ โดยให้จ้าวหลวนซุนและจ้าวหนิงอัน พาบุตรสาวไปพักที่จวนตระกูลไป๋เป็นเวลาอย่างน้อยสิบวันในหนึ่งเดือน เพราะจวนของทั้งสองตระกูลอยู่ไม่ห่างไกลกันเท่าไรนัก ราวสี่ถึงห้าลี้ เมื่อได้ข้อสรุปที่หน้าพอใจรอยยิ้มจึงประดับบนใบหน้าที่เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นของตาเฒ่าหยางเซิน ต่างกับจ้าวหย่งเหอที่มีใบหน้าบูดบึ้ง แม้แต่ฮูหยินอันเป็นที่รักยังเข้าหน้าไม่ติด

เวลาล่วงเลยผ่านเด็กน้อยค่อยๆเติบโต ยิ่งจ้าวหลานหลิงเจริญวัยมากขึ้น ก็ยิ่งรู้ความวัยเพียงแปดเดือนให้บิดามารดาอ่านหนังสือให้ฟัง สร้างความประหลาดใจให้กับคนทั้งสองตระกูลยิ่งนัก ด้วยจ้าวหลานหลิงที่มีร่างกายเป็นเพียงเด็กอายุแปดเดือนแต่จิตวิญญาณกลับเป็นหญิงวัยสามสิบหกปี เพราะตอนมาหลิงไม่ได้ดื่มน้ำแกงลืมเลือน หรือมาแบบไม่ปกติก็ว่าได้นาง มาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวจ้าวหลานหลิงจึงกลายเป็นผู้ใหญ่ในร่างเด็ก ความทรงจำในชาติภพก่อนยังอยู่ครบ ร่วมถึงความรู้สึกมากมายที่ยังตามมาหลอกหล่อน จ้าวหลานหลิงที่มีอายุเพียงแปดเดือนจึงพยายามสื่อสารกับผู้เป็นบิดามารดาและคนอื่นๆเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ

เสียงที่เปล่งออกมารึก็อ้อแอ้อ้อแอ้ฟังไม่รู้ความสร้างความรำคาญใจให้กับจ้าวหลานหลิงยิ่งนัก นางพยายามอยู่นานหลายวันจนในที่สุดผู้ใหญ่ทั้งหลายก็เข้าใจในสิ่งที่เด็กน้อยอย่างนางต้องการ นางอยากหาอะไรทำแก้เบื่อ ในเมื่อเด็กน้อยอย่างนางไม่สามารถทำอะไรได้ นางจึงพยายามสื่อสารให้พวกผู้ใหญ่ทั้งหลายที่คอยดูแลนาง รู้ว่านางต้องการสิ่งใด เมื่อความต้องการประสบความสำเร็จนางได้ฟังในสิ่งที่อยากฟัง หนังสือมากมายถูกถ่ายทอด เล่มแล้วเล่มเล่า เรื่องราวมากมายในภพภูมิแห่งนี้สร้างความประหลาดใจให้เด็กน้อยยิ่งนัก ยิ่งได้ฟังยิ่งรู้สึกตื่นเต้นและท้าทายสัตว์วิญาณรึก็มีพลังรึก็มาและยังมีสัตว์อสูร เรื่องเล่าปรัมปรามากมายถูกถ่ายทอด หนังสือมากมายที่ทั้งสองตระกูลสันหามาเพื่อถ่ายทอดให้เด็กน้อยได้รับรู้และรับฟัง ไม่ว่าจะเป็นชนเผ่าน้อยใหญ่ หรือเเว้นเเคว้นมหาอำนาจ พลังวิญญาณหรือวรยุทธทุกอย่างถูกเหล่าขานผ่านตัวอักษรให้เด็กน้อยได้รับฟัง

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านจากเด็กน้อยที่พูดจาอ้อแอ้ฟังไม่ได้ความก็เริ่มพูดเป็นคำและจับใจความได้ สร้างความปิติยินดีให้กับทั้งสองตระกูลยิ่งนักเด็กน้อยจ้าวหลานหลิงถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักความเอาใจใส่ของทั้งสองตระกูล จ้าวหลานหลิงเป็นเด็กเลี้ยงง่ายและรู้ความอายุเพียงสองขวบก็เริ่มหัดเรียนเขียนอ่าน เป็นที่ภาคภูมิใจของทั้งสองตระกูลยิ่งนัก แต่ที่ผู้นำตระกูลไป๋ไม่พอใจก็คือทุกครั้งที่จ้าวหลานหลิงต้องมาพักที่จวนตระกูลไป๋ หลังจากที่เด็กน้อยหย่านม ผู้ที่พาเด็กน้อยมากลับเป็นตาเฒ่าหย่งเหอคู่ปรับตัวฉกาจของไป๋หยางเซินด้วยอดีตทั้งสองเคยเกี้ยวพาซูอิงฮวาบุตรสาวของเสนาบดีการคลังทำให้ทั้งสองไม่ถูกชะตากันตั้งแต่นั้นมา ถึงจะไม่มีใครได้ครอบครองหญิงสาวนางนั้นก็ตาม แต่ถึงกระนั้นด้วยทิฐิที่มี ทำให้ทั้งสองไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไร ถึงแม้ไม่ได้เกลียดชังหรือคั่งแค้น แต่ทุกครั้งที่จ้าวหย่งเหอพาจ้าวหลานหลิงมาพักที่จวนตระกูลไป๋ ตาเฒ่าทั้งสองก็ชอบทะเลาะเบาะแว้งกันอยู่รำไป ถึงแม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่น วันนี้หลานสาวจะกินอะไร จะทำอะไร จะใส่ชุดอะไรสีอะไร ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่หน้าที่ของตาเฒ่าทั้งสองเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็จะชอบขัดแย้งกันอยู่ตลอดเวลา บางครั้งชุดที่นางสวมใส่ครึ่งหนึ่งเป็นของท่านตา อีกครึ่งหนึ่งเป็นของท่านปู่ เพราะต้องยุติสงครามน้ำลายของทั้งสองจึงเป็นที่ตลกขบขันไปทั้งจวน ถึงแม้จะไม่มีใครกล้าเอ่ยล้อเลียนนาง แต่นางรู้ดีมีอย่างที่ไหนเอาชุดสองชุดมาเย็บติดกันเป็นชุดเดียว สร้างความเบื่อหน่ายให้กับผู้ใหญ่ในร่างเด็กอย่างจ้าวหลานหลิงยิ่งนัก ถึงแม้จะรับรู้ถึงความรักความเอาใจใส่ของทั้งสองฝ่าย แต่ว่าจิตวิญญาณของนางเป็นผู้ใหญ่จึงรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญใจ แต่กระนั้นนางก็รักคนทั้งสองกว่าใคร ตลอดสองปี่ที่ผ่านมาหลังจากหย่านมนางก็ไม่เคยได้นอนกับบิดามารดา หรือนอนเรือนของตนอย่างคุณหนูตระกูลอื่นเพราะทุกครั้งที่นางมาพักที่จวนตระกูลไป๋ทั้งสองก็จะมานอนที่เรือนของนาง เรือนหลานหลิง เรือนที่ท่านตาสร้างขึ้นเพื่อนางโดยเฉพาะ หรือแม้แต่ที่จวนตระกูลจ้าวเองก็เช่นกัน ตาเฒ่าทั้งสองจึงกลายเป็นดังเงาของนางมีนางที่ไหนต้องมีทั้งสองที่นั้นการงานไม่ทำ สละหน้าที่ให้กับบุตรชายเพื่อมาเลี้ยงหลาน ท่านปู่วางมือจากกิจการทุกอย่างปล่อยให้บิดาของนางเป็นผู้ดูแล ส่วนท่านตาลาออกจากต่ำแหน่งแม่ทัพให้เหตุผลว่าจะมาเลี้ยงหลาน ผู้เป็นฮ่องเต้แทบตกจากบัลลังก์ไร้วาจาจะกล่าว ต่ำแหน่งแม่ทัพจึงตกไปเป็นของลุงใหญ่ไป๋อี้เทียนและรองแม่ทัพจึงกลายเป็นท่านลุงเล็กไป๋เถียนฟ่ง และอีกสองเดือนข้างหน้าจ้าวหลานหลิงจะอายุครบห้าขวบปี ทุกคนต่างเสาะหาของขวัญร่วมถึงตาเฒ่าทั้งสอง เพื่อเอาใจหลานสาวอย่างนาง