ตอนที่ 3 โลกกลมหรือพรมหลิขิต (2)

เคเลอร์ให้เหตุผลตัวเอง ก่อนจะปรับสีหน้าหันไปตอบหญิงสาวแบบเล่นลิ้น

“ถ้าผมบอกว่า ผมมีเมียสี่ลูกแปดรออยู่ที่บ้าน คุณจะจ้างผมไหม”

“หา!” อนามิกาอุทานออกมาอย่างตกใจ “ที่คุณพูดมามันเรื่องจริงหรือคะ”

เขายังนิ่ง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่อนามิกาขอตีความหมายของความนิ่งและเงียบนี้ว่า เขายอมรับในสิ่งที่เขาบอกมาว่ามันคือเรื่องจริง และในเมื่อความหวังพังครืน หญิงสาวจึงหันไปยิ้มจืดเจื่อนระคนอาย ใครจะไปคิดว่า คนที่ควงแม่สาวเปรี้ยวสุดเซ็กซี่คืนนั้นจะมีลูกมีเมียแล้ว แต่พอคิดไปคิดมา สมัยนี้คงไม่แปลกที่ผู้ชายมีครอบครัวแล้วจะนอกใจภรรยาไปกับผู้หญิงคนอื่น ตัวอย่างมันมีให้เห็นกันเกลื่อนไป

“ฉันขอโทษแล้วกันนะคะที่ไม่ถามคุณก่อน เอาเป็นว่า เรื่องเมื่อครู่คุณก็ลืมๆ มันไปเสีย ถือว่าไม่ได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยก็แล้วกันนะคะ ฉันขอตัวเลยแล้วกัน” อนามิกาก้มศีรษะพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ให้เขาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไปด้วยสีหน้าคิดหนัก

ไม่ใช่สีหน้าอย่างนี้หรือที่ทำให้เคเลอร์ที่กำลังจะกลับคอนโดฯ ตัดสินใจมานั่งข้างๆ เธออย่างเป็นห่วง แล้วนี่เขาจะมานั่งทำบื้ออะไร รีบตามไปบอกเธอสิว่าจะรับงาน เขาสบถด่าตัวเองในใจ ก่อนจะวิ่งตามร่างบางที่ยังคงเดินเอื่อยๆ พร้อมกับตะโกนเรียก

“เดี๋ยวสิ คุณรอผมก่อน”

ร่างบางหยุดแล้วหันไปเลิกคิ้วมองคนที่วิ่งมายืนขวางทาง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“คือ…ถ้าผมบอกว่าอยากทำงานที่คุณว่า ผม…” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบ หญิงสาวก็เอ่ยแทรกขึ้นด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก

“ไม่ค่ะ ฉันไม่จ้างคนมีลูกมีเมียเด็ดขาด ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้สามีตัวเองไปจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงอื่นหรอก คุณจะพูดกับฉันแค่นี้ใช่ไหมคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวค่ะ” เอ่ยจบ ร่างบางก็เบี่ยงตัวจะเดินหนี แต่เขาก็ขวางหน้าเธอไว้ เธอเลี่ยงไปซ้ายเขาก็ขยับไปซ้าย เธอเลี่ยงไปขวาเขาก็ตามไปขวา เป็นอยู่อย่างนั้นพักใหญ่จนเธอทนไม่ได้

“คุณจะมาขวางทางฉันทำไมเนี่ย กลับบ้านไปหาลูกหาเมียได้แล้ว ไป๊!”

“ก็ผมอยากจะทำงานกับคุณ”

อนามิกาจะอ้าปากจะด่า แต่เขาก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม

“ผมยังไม่มีลูกหรือมีเมียทั้งนั้นแหละ ที่พูดออกมาก่อนหน้านั้น ผมแค่อำคุณเล่นเท่านั้นเอง”

“ฉันไม่เชื่อหรอก” หญิงสาวเบ้ปากก่อนจะเบือนหน้าหนี

“ถ้าอย่างนั้นเราไปดูกัน” เอ่ยจบ เคเลอร์ก็ถือสิทธิ์ลากร่างบางให้ตามไปคอนโดฯ ที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก แต่ก็ใช่ว่าจะง่าย เมื่ออีกฝ่ายยื้อไม่ยอมตามไปตามแรงลาก

“ปล่อย! ฉันไม่ไป”

“จะเอาอย่างไรกันแน่คุณ ผมจะพาไปพิสูจน์ก็ไม่ไป พูดก็ไม่เชื่อ เล่นมาชวนทำงานพอจะทำก็ไม่ให้ทำ เสียความรู้สึกนะเนี่ย” เคเลอร์แสร้งตัดพ้อ เล่นเอาอนามิกาทำหน้าไม่ถูก

มันก็จริงอย่างที่เขาพูด ก็เธอชวนเขามาทำงานด้วยนี่นา แต่จะให้ไปห้องกับผู้ชายที่เจอกันเพียงไม่กี่ครั้งเนี่ยนะ ไม่ดีมั้ง เหมือนเขาพอจะเดาเรื่องที่เธอคิดออกจึงพูดสวนขึ้นมา

“ผมเคยบอกแล้วอย่างไรว่า ไม่เคยคิดพิศวาสคุณหรอก เรื่องทำมิดีมิร้ายลืมไปได้เลย ตกลงจะไปหรือไม่ไปเนี่ย ผมอยากได้งานทำนะ ถึงจะไม่ใช่งานถาวรก็เถอะ”

เธอยืนเม้มปากอย่างใช้ความคิด บวกลบคูณหารกับการเสี่ยง และผลที่จะได้ตอบกลับมา แววตาเขาก็ดูไม่มีเลศนัยอะไร น่าจะเชื่อถือได้

“ก็ได้ คุณเดินนำไปสิ”

เคเลอร์ยักไหล่นิดหนึ่ง ก่อนจะเดินนำออกไปด้วยรอยยิ้มกริ่ม โดยมีร่างบางเดินตามด้วยสีหน้าที่ตรงข้ามกับคนเดินนำหน้าโดยสิ้นเชิง

อนามิกากวาดตามองอย่างตื่นตะลึงตั้งแต่เดินเข้ามาภายในคอนโดฯ หรู คอนโดฯของหมอแจ๊คว่าน่าอยู่แล้ว พอมาเจอที่นี่แทบจะกลายเป็นสลัมไปเลย แล้วอย่างนี้เขาจะมาบอกว่า กำลังตกงาน ไม่มีเงิน และอยากทำงานกับคนที่แม้แต่ที่ซุกหัวนอนยังสู้เขาไม่ได้อีกหรือ

“ตกลงคุณพักที่คอนโดฯนี้จริงๆ หรือคะ แน่ใจนะว่า ไม่ได้พาฉันเข้ามาผิดที่” เธออดที่จะถามอย่างแปลกใจไม่ได้ แต่พอห้องถูกเปิดออกด้วยคีย์การ์ดก็ทำให้อนามิกาถึงกับอ้าปากค้างว่าเขาไม่ได้มั่ว และข้างในกว้างมาก เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นดูอย่างไรก็ของราคาแพง

“เข้ามาสิคุณ มาดูเลยว่า ผมซ่อนลูกซ่อนเมียไว้ที่ไหน ถ้าคุณกลัวก็เปิดประตูทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ” บอกเสร็จร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในห้องครัวแล้วออกมาพร้อมน้ำสองแก้ว หนึ่งแก้วเขายกขึ้นดื่ม ส่วนอีกแก้วนำไปวางตรงหน้าร่างบางที่นั่งเหมือนไม่เต็มก้น เตรียมจะวิ่งหนีตลอดเวลา

“คุณแน่ใจนะว่าตกงาน และไม่มีเงินติดตัวแม้แต่เหรียญเดียว มันต้องคนมีอันจะกินสิถึงจะสามารถอยู่คอนโดฯหรูขนาดนี้ได้”

“ผมเพิ่งว่างงานก็แค่ช่วงนี้ครับ แต่ก่อนหน้านี้ผมก็มีงานทำปกติ ไม่ได้งอมืองอเท้าอยู่ห้องเฉยๆ ส่วนที่ผมบอกว่า ไม่มีเงินเนี่ยก็ไม่มีเฉพาะตอนก่อนหน้านั้นเท่านั้นแหละ เพราะเงินผมมันอยู่ที่ห้อง โอเค?” เขาบอกอย่างไม่คิดอะไร แต่อีกฝ่ายกลับคิด คิดมากเลยแหละ ก็ในเมื่อเขามีเงินอย่างนี้จะมารับจ้างเธอทำไม

“ก็แล้วทำไม...” อนามิกายังไม่ทันจะพูดจบเขาก็สวนขึ้นมาทันควันอย่างรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร

“ก็ผมบอกแล้วอย่างไรว่า ช่วงนี้ตกงาน เลยอยากทำงานกับคุณ ขืนอยู่โดยไม่มีงาน เงินที่มีก็หมดเกลี้ยงกันพอดี และห้องนี้ผมก็ไม่ได้อยู่มันฟรีๆ นะคุณ”

“ในเมื่อเงินไม่เยอะ แล้วทำไมคุณต้องเลือกอยู่ที่หรูๆ แพงๆ ด้วยล่ะ” หญิงสาวถามอย่างข้องใจไม่หาย ซึ่งก็ทำให้เคเลอร์ถึงกับกลอกตาคิดหาคำแก้ตัวให้วุ่น ไม่รู้แม่คุณจะสงสัยอะไรนักหนา

“ก็ที่นี่เป็นห้องของเจ้านายเก่าผม ตอนนี้เขาย้ายไปอยู่นิวยอร์กแล้ว เขาเลยให้ผมอยู่ห้องนี้โดยจ่ายค่าเช่าไม่ถึงครึ่ง มันราคาเท่ากับเช่าคอนโดฯ ระดับกลาง หรือก็ต่ำกว่านั้น แล้วทำไมผมต้องไปอยู่ที่อื่นด้วย ในเมื่อที่นี่ออกจะหรูหรา และราคาสบายกระเป๋า” พอพูดออกไปแล้วเคเลอร์ถึงกับเป่าลมออกจากปาก เมื่อเห็นดวงหน้ารูปไข่พยักอย่างเข้าใจในสิ่งที่เขาแถ

“เจ้านายเก่าเขาคงรักคุณมากนะคะ”

“คงอย่างนั้นมั้ง ก็ผมอยู่ดูแลรับใช้เขามานาน พอไปอยู่นิวยอร์กก็เป็นพ่อแม่ผมล่ะที่ต้องดูแลเขาต่อ ส่วนผมอยู่ที่นี่ ก็หางานอื่นทำ” เป็นอย่างไรล่ะ เรื่องปั้นน้ำเป็นตัวเขาก็เก่งไม่แพ้เรื่องการทำธุรกิจเหมือนกันนะ ทำเอาเสียคนฟังเชื่อเป็นตุเป็นตะกันเลยทีเดียว

“คุณไม่มีลูกเมียจริงๆ นะ ไม่ใช่ว่าพวกเขาออกไปข้างนอก”

เคเลอร์กลอกตามองเพดาน พ่นลมออกจากปากอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นลากร่างบางไปที่ห้องนอนแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าให้ดูเป็นอันดับแรก จากนั้นก็พาเจ้าหล่อนสำรวจภายในห้องนอน และห้องน้ำให้แน่ชัดเลยว่า ไม่มีอะไรที่เป็นของใช้ของผู้หญิงสักอย่าง จากนั้นก็พาเธอกลับมานั่งที่โซฟาอีกครั้ง

“เอาละ...คราวนี้คุณเชื่อหรือยัง”

“ชะ…เชื่อแล้ว เอาเป็นว่า ตกลงตามนั้นแล้วกัน ฉันจะจ้างคุณจดทะเบียนสมรสในราคาสองหมื่นเหรียญ แต่ฉันขอแบ่งจ่ายสักสี่งวด ได้ไหมคะ”

เคเลอร์ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินค่าจ้าง ก่อนจะหรี่ตามองใบหน้านวลอย่างสงสัยว่า ทำไมเธอถึงยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อจ้างผู้ชายสักคนมาจดทะเบียนสมรส ทั้งๆ ที่เธอบินกลับเมืองไทยด้วยเงินจำนวนนี้มันก็น่าจะพอทำให้เธออยู่ได้

‘ชักอยากรู้แล้วสิว่า เหตุผลจำเป็นที่เธอเคยพูดเอาไว้มันคืออะไร’

“ผมไม่มีปัญหา เรื่องเงินแล้วแต่คุณ แล้วข้อตกลงอื่นๆ ล่ะ”

“ฉันอยากให้คุณไปคุยต่อที่ห้องของฉัน เพราะเรื่องนี้เพื่อนฉันต้องมีส่วนรับรู้ และตัดสินใจด้วย” อนามิกาไม่อยากอยู่ที่นี่นาน การอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสองมันดูไม่ดีสักเท่าไร และที่สำคัญป่านนี้อรณีอาจจะกลับมาแล้วก็ได้

“โอเค ถ้าอย่างนั้นผมขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บหนึ่ง แต่ก่อนอื่นผมว่าเราควรเแนะนำตัวกันก่อนดีไหม คุณจะมาใช้นามสกุลผมอยู่แล้ว แต่เรายังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันเลย ผมเคเลอร์คุณเรียกสั้นๆ ว่าเคก็ได้”

“ฉันน้องนาง สำหรับชาวต่างชาติอย่างคุณอาจจะออกเสียงยากหน่อย เอาเป็นเรียกว่าน้องสั้นๆ ก็แล้วกันนะคะ ง่ายดี”

เคเลอร์หัวเราะหึๆ เมื่อโดนสบประมาท เขาอยากจะเรียกชื่อ ‘น้องนาง’ ให้เธอได้ยินสักร้อยครั้งจังเลย แล้วเธอจะรู้ว่า เขาออกเสียงเรียกชื่อเธอได้ชัดมากแค่ไหน

“ครับคุณน้อง เอาเป็นว่า ผมขอตัวไปจัดการตัวเองแป๊บหนึ่ง ถ้าคุณหิวก็ดูแลตัวเองได้เลยนะครับ อาหารกล่องแช่แข็งวันนั้นยังไม่หมดเลย หรือจะสำรวจห้องผมอีกรอบก็ตามสบายเลยครับ แต่ห้ามมาแอบดูผมอาบน้ำก็แล้วกัน” เขาขยิบตาให้แล้วลุกขึ้นเดินผิวปากเข้าห้องไปอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวตวาดแว้ดตามหลังมา

“ตาบ้า หุ่นดีตายล่ะ ใครเขาอยากจะดู ชิ!” อนามิกาสะบัดหน้าพลางกัดริมฝีปากหันซ้ายหันขวาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินสำรวจภายในห้องของเขาอีกครั้ง

ร่างบางเดินตรงเข้าไปสำรวจห้องครัวที่มีเครื่องครัวทันสมัยครบครัน แต่ทว่ามันถูกเก็บเข้าที่เรียบร้อยไม่มีร่องรอยของการถูกใช้งาน อนามิกาละสายตาจากเครื่องครัวตรงหน้าแล้วหันไปเปิดตู้เย็น อาหารกล่องแช่แข็งถูกยัดอยู่ในนั้นสองสามกล่องทำให้หญิงสาวเผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงการเจอกันครั้งแรกระหว่างเขากับเธอ แล้วก็ต้องหน้าแดงก่ำเมื่อเผลอไปนึกถึงคำพูดห่ามๆ ของตัวเองเข้า ไม่รู้ตอนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้กล้าพูดตามใจตัวเองออกไปอย่างนั้น ถ้าเกิดเขาฟังรู้เรื่องเธอได้อายตายเลย