บทที่2.เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 2/6

เส้นทางที่มุ่งหน้าไปยังโรงแรมใหญ่สวยงามชวนมอง อาคารที่ตั้งอยู่ระหว่างรอยต่อของสองประเทศ เป็นสถาปัตยกรรมที่วันวาดยอมรับ มันสวยสมบูรณ์แบบ เหมือนที่เคยเห็นตามสื่อโซเซียล...ความอลังการจากเมล็ดเงินมหาศาลเขาทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ มีหรือจะเขาไม่หวังกำไรกลับคืนมา

หญิงสาวยิ้มเซียวๆ เมื่อมาถึงที่ เธอเลี้ยวรถจักยานยนต์ไปตามทางที่ รปภ. ใจดีชี้นำ เส้นทางอันมืดครึ้มเพราะสถานที่จอดรถ เป็นสถานที่ส่วนตัวของพนักงานที่มีรายได้น้อย พาหนะที่พวกเขาใช้ ก็ไม่พ้นจักรยานยนต์เหมือนเธอ

“ต้องไปทางไหนล่ะ”

หญิงสาวเดินวนหาทางเข้า เมื่อไม่แน่ใจนัก เธอไม่คุ้นชินสถานที่

“เธอเป็นใคร? มาทำอะไรแถวนี้”

หญิงวัยกลางคนหน้าตาบึ้ง!! นางถามวันวาดเสียงกรรโชก

“วาดมาหาคุณเบนค่ะ”

หญิงสาวตอบตามตรง สายตาที่มองจึงเปลี่ยนไปจากไม่ไว้ใจ กลายเป็นแววดูถูก ผู้หญิงสาวๆ มาหานายใหญ่ คงไม่พ้น ‘อีตัว’

“นัดไว้เหรอ?”

เสียงถามลดความแข็งกร้าวลงนิดๆ แต่ก็ยังแฝงความไม่เป็นมิตรอยู่ดี

“เปล่าค่ะ ...เออ วาดหมายถึงไม่ได้นัดเวลาแน่นอน แต่คุณเบนให้วาดมาหา เพื่อคุยธุระ”

หล่อนขมวดคิ้ว ทำท่าจะเดินหนี วันวาดจึงต้องอธิบายเพิ่ม

“เข้าประตูนี้จะเจอลิฟต์ กดชั้นสูงสุดนั่นล่ะที่ทำงานท่าน แต่ไม่ได้นัดไว้ คุณไทยคงให้พบหร็อก!!”

เสียงดูถูกยังลอยตามหลังมา หลังแจ้งสถานที่ให้วันวาดรู้

หญิงสาวเดินตัวตรง คอตั้ง เธอพยายามไม่ใส่ใจความไม่พอใจที่ฉายชัดบนสีหน้าคนที่พบเจอ หากมัวเอาอารมณ์กับคนรอบข้าง คนที่จะแย่คือตัวเอง วันวาดจึงพยายามปล่อยวาง...

ลิฟต์ค่อนข้างเก่า เมื่อเป็นลิฟต์ใช้งานของพนักงาน หญิงสาวกดหมายเลขชั้นสูงสุด ยืนสงบนิ่งระหว่างที่ตัวลิฟต์เคลื่อนที่ขึ้นสู่ชั้นสูงสุดของโรงแรม...

เกือบ2 นาทีที่ต้องอยู่ในลิฟต์คนเดียว ความกดดันรอบตัวทำให้หญิงสาวรู้สึกหน่วงๆ ในอก...

ติ้ง!!

เสียงสัญญาณเตือน เธอกระชับกระเป๋าสะพายไหล่แน่นขึ้น แล้วจึงก้าวออกจากด้านใน เมื่อประตูลิฟต์เปิดกว้าง

ทางเดินในชั้นนี้ ดูดีเสียจนวันวาดไม่ใคร่กล้าเหยียบย่าง มันปูด้วยพรมกำหยี่สีน้ำตาลไหม้ ดูขรึมและอลังการ ข่มให้เธอรู้สึกด้อยค่า หญิงสาวรวบรวมความกล้า เธอเดินตัวตรง ตรงไปยังเบื้องหน้า จะมาถอยหลังเพราะความกลัวไม่ได้ เมื่อหนี้ของบิดาค้ำคอ!!

ไทยเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ เขาเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง...แทนคำถาม

“วาดมาหาเจ้านายคุณค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เขาดันปลายเท้ากับพื้น จนเก้าอี้เคลื่อนถอยหลัง แล้วจึงผุดลุกขึ้นยืน

ก็อกๆ

“พยาบาลที่คุณเบนต้องการตัว มาแล้วครับ”

เขาเคาะเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูห้อง ยื่นหน้าเข้าไปภายพรางส่งเสียงบอก

“ให้เข้ามาซิ”

เสียงแหบห้าวตะโกนสวน เบนกำลังอารมณ์ไม่ดี เมื่อวันนี้น้องชายตัวแสบ ประท้วง...โจนาธานไม่แตะอะไรเลยแม้แต่น้ำ...จนคนดูแลวิ่งวุ่น เมื่อคนที่เคยอาละวาดปึงปังกลับนิ่งเฉย...แต่กลับทำให้อาการของเขาทรุดลง...

“มาก็ดีแล้ว...ไปกันเถอะ เธอจะได้เจอคนป่วยจอมป่วนเสียที”

วันวาดยังอยู่ในชุดทำงาน ใบหน้าหล่อนมันแพรบเพราะยังไม่แวะล้างคราบไคล แต่ในภาวะเร่งร้อนเช่นนี้ เบนไม่สนใจความสวยงามเท่าใด เขาต้องการใครก็ได้...ที่สามารถปราบพยศโจนาธานได้สักคน...

วันวาดเดินตามผู้ชายหน้าดุแบบงงๆ เขาดูเร่งร้อน การเดินของเขาก็เช่นกัน ช่วงขายาวๆ นั่นเดินฉับๆ จนเธอต้องรีบซอยเท้าถี่ๆ ไม่อย่างนั้นคงตามไม่ทัน

ลิฟต์ขาลง ดูดีกว่าลิฟต์ที่เธอโดยสารขึ้นมาลิบลับ ตัวลิฟต์ใหม่เอี่ยม กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยฟุ้ง ผิวลิฟต์มันปราบ เพราะการเช็ดถูทำความสะอาดเป็นประจำ เธอยืนเงียบๆ ด้านข้างเขา พยายามสำรวมสายตา โฟกัสแค่ปลายเท้า

เสียงถอนหายใจแรงๆ จากคนข้างตัว แล้วเสียงห้าวๆ ของเขาจึงดังขึ้น...

“เธอดูประวัติการรักษาของน้องฉันแล้วใช่ไหม?...มีความเห็นอะไรมั้ย!!”