บทที่ 2

เขาและทิพย์น้ำค้างทรยศเธอหรือเปล่านะ?

แต่ความรักมันเป็นความรู้สึกที่ยากเกินจะบังคับนัก เขาบังคับตัวเองไม่ได้ เขาฝืนตัวเองให้ทำตามสัญญากับเธอไม่ได้ เพราะถ้าแบบนั้น เขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

มนุษย์เรามักจะมีความเห็นแก่ตัวอยู่เสมอ

และ ม.ร.ว.รัชชานันท์ก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ที่มักเอาความสุขของตนเป็นที่ตั้ง

“เจ้าสาวของนาย คงจะปลื้มมาก ที่งานจะกลายเป็นวิวาห์ระดับประเทศ”

ชัชชานนท์แกล้งพูด เขาเองก็ทราบเรื่องราวทั้งหมดของน้องชาย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงได้เกิดงานวิวาห์กะทันหัน กับเจ้าสาว? ซึ่งไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิม ไม่ใช่คู่หมายเดิมที่สังคมกำลังจับตาติดตาม

“น้ำเครียดมากกว่าครับ กลัวว่าคนจะนับเดือน แล้วจะจับได้ว่า...เราสองคนทำอะไรลงไป ถึงต้องมีงานเร่งด่วนแบบนี้ จริงๆ แล้วอยากจะจัดงานเล็กๆ ริมทะเลมากกว่าครับ เพราะบ้านเกิดน้ำเค้าอยู่ที่นั่น แต่ว่า...พี่ชัชก็รู้ ว่าทำไมจะต้องเป็นงานใหญ่”

“เพราะนายคือชยุตม์ไกร ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันนามสกุลคำฟ้า หึๆ”

“ผมเองก็อยากนามสกุลคำฟ้านะครับพี่ชาย” ม.ร.ว. รัชชานันท์ว่าเสียงอ่อย

“ผมคิดถึงแม่เดือนจัง อยากกินน้ำพริกฝีมือแม่เดือน”

“พี่ไม่ชอบใจที่นายไปบ้านพี่”

น้ำเสียงขรึมๆ ของพี่ชายเล่นเอา ม.ร.ว.หนุ่มถึงกับอึ้ง ก่อนที่เหมือนจะรู้ตัวว่าเย้าแหย่เกินไปสักนิด จึงอมยิ้ม

“นายชอบให้แม่เดือนทำน้ำพริกปลาทูให้ มันจะต้องจืด แล้วก็ไม่ใช่รสชาติที่พี่ชอบตลอดเลย แถมแม่ก็ทำแค่ถ้วยเดียวตลอดด้วย บอกให้พี่กินเป็นเพื่อนนาย แม่เอาใจแต่นายว่ะ เซ็ง”

“โธ่...”

ม.ร.ว.หนุ่มหัวเราะ ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็รักพี่ชายของเขามาก สายเลือดที่เข้มข้น ความสัมพันธ์ที่แสนมีค่านี้ เป็นเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงในชีวิตเขาเลยก็ว่าได้

ใครๆ อาจจะมองว่าเขามีชีวิตที่แสนจะดีงาม น่าอิจฉา แต่จริงๆ แล้วนั้น ไม่มีใครรู้ว่าคนอย่าง ม.ร.ว. รัชชานันท์ ชยุตม์ไกร จะต้องแบกรับอะไรไว้บ้าง ทุกสิ่งทุกอย่าง เขาไม่เคยได้เลือกเอง มีทั้งบิดาและมารดาเลือกให้ และเขาจะ ‘ต้อง’ ทำ ทำให้ได้ดีกว่าคนอื่น ทำให้ได้คำชม ทำให้ได้เป็นแบบอย่าง นั่นก็เพราะส่วนหนึ่งของเลือดสีน้ำเงินที่ไหลเวียนในตัว

แม้กระทั่งอดีตคนรัก นั่นเขาก็ ‘ต้องเลือก’ เพราะเธอคือตัวเลือกที่ดีที่สุดในสายตาของพวกท่าน

มณธิชาไม่ได้เลวร้ายอะไรเลย กับการเป็นคนรัก เธอเป็นคนรักที่ดี เธอฉลาด เก่ง และเป็นที่ชื่นชมในวงสังคม เธอดูสูง เลิศเลอ เหมือนเพชร สมบูรณ์สวยงามและแพง เหมือนเพชรที่ผลิตขึ้นมา ไม่ใช่เพชรธรรมชาติ นั่นเพราะเธอไร้รอยตำหนินั่นเอง

ส่วนทิพย์น้ำค้าง สำหรับเขา เธออาจจะเป็นพลอย ไม่สูงค่าเหมือนเพชร มีรอยตำหนิบ้าง นั่นเพราะเธอเป็นธรรมชาติ ไม่ได้ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาให้ดูเลอค่า หรูหราอะไร แต่เธอเป็นพลอยที่เขาอยากจะเอามาประดับในหัวใจและชีวิต มันอาจจะไม่ยุติธรรมสำหรับมณธิชา แต่ถ้าเขาเลือกเธอแล้ว ม.ร.ว.หนุ่มจะต้องอยู่ไปแบบไร้สุข อยู่เหมือนที่บิดามารดาฝืนทนอยู่ด้วยกัน

เขาเลือกความรัก มากกว่าเลือกความเหมาะสม เลือกหน้าตาทางสังคม มันไม่ผิดหรอก...ม.ร.ว.หนุ่มบอกตนเอง เขาทนมีชีวิตแบบบิดามารดาไม่ได้จริงๆ

เขาไม่อยากให้มี ม.ร.ว. รัชชานันท์คนที่สอง

สองพี่น้องคุยกันอย่างออกรส บริเวณในสวนลั่นทม สถานที่โปรดของน้องชาย เขาชอบดอกไม้ชนิดนี้ ชอบกลิ่นหอมแรงของมัน แม้ว่ามารดาเขาจะถึงกับเกลียดดอกไม้ชนิดนี้เอาเลยก็ตามที แต่ก็ขัดบุตรชายไม่ได้ มรว.หนุ่มแลกสถานที่แสนสงบของตนเองมาจากการสอบได้ที่หนึ่งระดับประเทศเข้าสถาบันการศึกษาชื่อดัง คุณหญิงจึงตามใจบุตรชาย ด้วยการแบ่งพื้นที่เล็กๆ ในสวน ให้บุตรชายปลูกดอกไม้ชนิดโปรด และมีพื้นที่หลบพักส่วนตัวได้

“เย็นนี้ไปเยี่ยมที่บ้านคุณน้ำกันนะครับ พี่ชัช ผมอยากจะให้พี่ชัชรู้จักทุกคนไว้ พี่ชัชจะเข้าใจว่า ทำไมผมถึงเลือกเธอ”

“อืม”

ชัชชนนท์พยักหน้า พลางยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ ถึงจะเพิ่งแค่บ่ายสามโมง และน้องชายจะห้าม แต่เขาก็คือเขา ที่เลือกจะทำอะไรตามใจ จะแปลกอะไรถ้าคนเราคิดอยากจะดื่มเบียร์ตอนบ่าย แดดเปรี้ยง เพราะดื่มตอนไหนก็เมาเหมือนกัน

“แล้วแบบนี้ อดีตแฟนนาย...เอ่อ...ไม่เป็นอะไรหรือนายรัช”

“คุณธิชา เธอแกร่งขนาดนั้น เธอเก่งมากนะครับพี่ชัช แค่เรื่องนี้ผู้หญิงแกร่งแบบนั้น ไม่มาเสียน้ำตาให้ผมหรอกครับ”

ม.ร.ว.หนุ่มหัวเราะ เสียงสั่นเล็กน้อย หากแต่พี่ชายของเขาจับได้ ว่ามีกระแสบางอย่างในน้ำเสียงนั้น

“ผู้หญิง แกร่งยังไง แต่เรื่องแบบนี้...นายคิดว่าเขาทำใจได้จริงๆ น่ะหรือ นายรัช ถ้าตามที่นายเล่า คุณน้ำอะไรนี่มันก็เพื่อนเขานะ”

“น้ำบอกกับผมเองครับ ว่าเคลียร์กับธิชาแล้ว เธอไม่ได้ว่าอะไร แถมจะมาในงานแต่งของพวกเราด้วย ตอนแรกผมก็...กลัว...จะมีปัญหากันน่ะครับพี่ชัช ผมไม่กล้าคุยกับเธอเรื่องน้ำ ยอมรับเลยว่าผม...”

“หน้าตัวเมียไปนะรัช”

อื้อหือ...นี่แหละพี่ชายเขา พูดตรงสุดๆ จนมันสะอึก ม.ร.ว.หนุ่มก้มหน้านิ่ง ประสานมือเข้าหากันแน่น ไม่ยอมมองสบตาพี่ชาย ชัชชนนท์ดื่มเบียร์อึกใหญ่ พลางวางมันลง เขาหรี่ตามองหน้าน้องชาย ที่ก้มหน้า เม้มปากนิ่ง นี่คือท่าทางของหม่อมราชวงศ์หนุ่ม ยามที่รู้สึกผิด และทุกข์ใจอย่างหนักหน่วง น้องชายเขาจะก้มหน้ารับทุกการตำหนิ การลงโทษอย่างเงียบๆ ไม่ตอบโต้ และไม่เถียงสักคำ

“นายทำผิดกับเธอ นายคบกับเธอมากี่ปี? สี่หรือห้า นายรัช นายจะบอกเลิกกับเธอ แต่นายกลับใช้ผู้หญิงคนใหม่ของนายเป็นคนถือสาสน์นี้ไปบอกอย่างนั้นหรือ? ไม่คิดหรือว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนั้น จะทนรับไหวไหม”

“ผมผิดไปแล้วครับพี่ชัช แต่ก็ขี้ขลาดเหลือเกินที่จะเผชิญหน้า น้ำรับเป็นคนจัดการทุกอย่าง เธอจัดการเองด้วยซ้ำ ก่อนที่ผมจะบอก เพราะเธอบอกว่าเธอไม่อาจจะทนเห็นผมทุกข์ได้ จึงอาสาแบกรับความผิดนั้นไปรับหน้าธิชาแทน”

“อืม...ฟังๆ ดูแล้วแฟนใหม่ของนาย ว่าที่เจ้าสาวของนายนี่ ดูจะเป็นคนที่นายทั้งรักทั้งบูชาเลยนะรัช”

ชัชชนนท์ว่า นัยน์ตาคมดุมองดูน้องชายที่มีสีหน้าแจ่มใสขึ้นมาเลยทันที เมื่อเอ่ยถึงหญิงอันเป็นที่รัก

“เธอ...เป็นคนที่ดีที่สุดจริงๆ ครับพี่ชัช ถ้าพี่รู้จัก พี่จะต้องรักน้ำแบบที่ผมรัก”

“เย็นนี้ฉันคงจะได้ตัดสินแฟนใหม่ของนายล่ะ นายรัชว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ไหม?”

ชัชชนนท์ลอบถอนใจ กับสิ่งที่ได้ยินได้ฟัง เขาอดนึกเป็นห่วง มณธิชา อดีตคนรักของน้องชายไม่ได้ นั่นเขาก็พอจะรู้จักหล่อนอยู่บ้าง ความเสียใจมันมีอยู่แล้วที่ถูกบอกเลิก แถมคนใหม่ของคนรักของตนยังเป็นเพื่อนสนิทเสียด้วยสิ

มณธิชา

ผู้หญิงที่เลอเลิศเหมือนเพชรล้ำค่า

คนที่เขาเคยเจอเพียงแค่สองหน

และโคตรประทับใจเลยก็ว่าได้

คิดถึงอดีตคนรักของน้องชายแล้ว ริมฝีปากก็หยักยิ้มเล็กน้อย แม่สาวเพชรน้ำหนึ่งนั่น อาจจะไม่เสียใจอะไรมาก และอาจจะหัวเราะเย้ยน้องชายของเขาอยู่ก็ได้ ที่กลับไปคว้าทิพย์น้ำค้างแทนหล่อน

เขาหวังว่าจะเป็นแบบนั้น