บทที่ 11 เป็นไปได้อย่างไร

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุดห้องหนึ่งของชั้นสาม

เหลยเสี่ยวกวงกำลังนอนเอนหลังอยู่บนโซฟา มือข้างหนึ่งกำลังโอบสาวสวยคนหนึ่งไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็กำลังคาบซิก้าอยู่มวนหนึ่ง

ในห้องส่วนตัวยังมีคุณชายผู้รักสนุกอีกสองคนที่มีสาวสวยนั่งข้างกายบุหรี่กับเหล้าก็ ไม่ห่างมือเหมือนกัน

"ขอแสดงความยินดีกับคุณชายกวงที่ได้โครงการใหญ่มาอีกโครงการหนึ่ง ต่อไปก็ขอ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ!" หนึ่งในคุณชายรักสนุกยกเเก้วเหล้าขึ้นมาทางเหลยเสี่ยวกวง

"เหอะเหอะ วางใจได้ พวกนายสบายอยู่แล้ว" เหลยเสี่ยวกวงยิ้มเบาๆ แล้วยกแก้วชนกับ อีกฝ่ายหนึ่งที

"ใช่แล้ว คุณชายกวง การผ่าตัดหัวใจของลูกสาวคุณเป็นอย่างไรบ้าง? หาหัวใจที่ เหมาะสมกันได้หรือยัง?" คุณชายผู้รักสนุกอีกคนนำซิก้าออกจากปากแล้วถามขึ้น

"หาได้แล้ว!" เหลยเสี่ยวกวงเผยให้เห็นรอยยิ้ม: "ถ้าไม่เกิดอะไรขึ้น อีกครึ่งชั่วโมงก็สามารถขึ้นเตียงผ่าตัดได้แล้ว!"

เอ่ยถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของเขาก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย

ลูกสาวของตนเองรอการผ่าตัดครั้งนี้มาเกือบสองเดือนแล้ว ตลอดสองเดือนนี้ ตระกูล เหลยทำแทบทุกวิถีทาง ในที่สุดก็เห็นผลแล้ว!

สำหรับความเป็นความตายลูกสาวคนเล็กของอีกฝ่ายก็แน่นอนว่าไม่ได้อยู่ในขอบเขตการพิจารณาของเขาเลย

ในโลกทัศน์ของเขา ทุกคนเกิดมาก็มีการแบ่งชนชั้นร่ำรวยและยากจนอยู่แล้ว สามารถ ให้หัวใจของลูกคนอื่นปลูกถ่ายมาไว้ในตัวของลูกสาวตัวเองก็ถือว่ามีความกรุณาต่อคน อื่นมากพอแล้ว!

"จริงเหรอ? งั้นก็ดีเลย ยินดีกับคุณชายกวงด้วย!" คุณชายผู้รักสนุกทั้งสองคนเอ่ยปากขึ้นพร้อมกัน

"ฮ่าๆ ขอบใจ!" เหลยเสี่ยวกวงหัวเราะเสียงดัง ยกแก้วเหล้าขึ้นแล้วดื่มหมดในรวดเดียว

ตู้ม!

และในเวลานี้เอง ห้องส่วนตัวถูกลมแรงพัดเข้าใส่อย่างจังจนแตกออกเป็นผุยผง เศษไม้ปลิวว่อน

"อ๋า…." ทันใดนั้นหญิงสาวสามคนพากันกรีดร้องออกมา

“แม่ง ใครกันกล้ามาหาเรื่องถึงที่นี่ อยากตายนักหรือไง? คุณชายรูปร่างสูงตกใจมาก”

พูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาหลิงห้าวและเพื่อน: "ไอ้สารเลวที่ไหน ไม่รู้……ซะแล้ว"

พลั่ก!

ลู่เยว่กระโดดถีบใส่ คุณชายกระเด็นลอยออกไปราวกับถูกรถชน

ปะทะเข้าเข้ากับกำแพงเสาด้านหลังอย่างจังแล้วหล่นตุ๊บลงบนพื้น อ้าปากพ่นเลือด สีแดงสดออกมา เอียงศีรษะมาแล้วก็หมดสติไป

"อ๋า…." หญิงสาวทั้งสามคนพากันกรีดร้องอีกครั้ง

"เหลยเสี่ยวกวงหยุดก่อน คนอื่นไสหัวออกไปให้หมด" ลู่เยว่เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียง หนักแน่น

พร่วด!

หญิงสามชายหนึ่งรีบมุ่งหน้าหนีออกไปทางประตูโดยไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย

ด้วยบทเรียนที่ได้รับจากคุณชายร่างสูง พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรไร้สาระไปมากกว่านี้

“พวกเจ้าเป็นใครกัน?” เหลยเสี่ยวกวงสงบสติลงได้หลังจากตกใจไปชั่วขณะ

ที่นี่คืออาณาบริเวณของตระกูลเหลยของเขา เขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำอะไรเขาที่นี่!

อีกทั้งเขาเชื่อว่าเกิดความโกลาหลใหญ่โตขนาดนี้ที่นี่ คนของตัวเองก็จะขึ้นมาในไม่ช้า

อย่างมากไม่เกินสามนาที เจ้าหนุ่มสองคนตรงหน้านี้ก็จะได้รู้ผลลัพธ์ที่กล้ามายั่วยุเขาเหลยเสี่ยวกวง!

ปัง!

ยังไม่ทันสิ้นเสียงคำพูดของเขา หลิงห้าวยกมือขึ้นแล้วตบออกไป

เหลยเสี่ยวกวงถูกเหวี่ยงจนล้มกลิ้งลงบนพื้น กลิ้งตีลังกาหลายตลบแล้วหยุดลง ฟันหน้าสองซี่ร่วงออกมาพร้อมกับกระอักเลือด

“แม่ง แกกล้าทำร้ายฉัน!?” หลังจากที่พยายามปีนขึ้นมาอย่างยากลำบาก เหลยเสี่ยวกวงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ: “ฉันขอสาบานกับแกว่า วันนี้ฉันจะทำให้นายตายทั้งเป็น….”

ฮึบ!

ยังพูดไม่จบ ร่างของหลิงห้าวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาภายในพริบตาราวกับปีศาจ

แกร๊ก! แกร๊ก!

ทันทีหลังจากนั้น หลิงห้าวยกเท้าขึ้นแล้วกระทืบลงไปที่ข้อเท้าขวาของเหลยเสี่ยวกวง หลังจากมีเสียงดังไม่กี่ที ทันใดนั้นทั้งข้อเท้าก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“อ๊าก.....” เหลยเสี่ยวกวงเปล่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง คาดว่าคงจะได้ยินไปทั่วทั้งคลับเฮาส์

ตึก! ตึก! ตึก!

และในเวลานี้เอง มีเสียงวิ่งด้วยความรีบร้อนดังขึ้นตรงทางเดิน

จากนั้นก็มีชายชุดดำเจ็ดถึงแปดคนพุ่งเข้ามา แต่ละคนต่างถือ อินทรีทะเลทราย อยู่ในมือ

“แม่ง พวกแกสองคนรนหาที่ตายเหรอ กล้าดียังไงมาทำร้ายคุณชายกวง!” ชายที่อยู่คนแรกพูดตะโกนเสียงดัง

“แกจะยังพูดอะไรไร้สาระกับมันทำไม ยิงสิ รีบยิงสิ ฆ่าพวกมันให้หมด....” เมื่อเหลยเสี่ยว กวงฮึดแรงขึ้นมาได้ก็ตะโกนคำรามออกมา

ปัง! ปัง! ปัง!

หลังจากชายชุดดำสองสามคนตั้งสติได้ก็เหนี่ยวไกปืนพร้อมกัน กระสุนปืนพุ่งตรงมาทางหลิงห้าวและเพื่อนของเขาราวกับหยาดฝน

ติง! ติง! ติง!

สิ่งที่ทำให้พวกเขาสิ้นหวังก็คือ กระสุนปืนต่างพากันร่วงตกลงพื้นในระยะประมาณหนึ่งเมตรห่างกับพวกเขาทั้งสองคนราวกับกระทบกับแผ่นเหล็ก จนเกิดเป็นเสียงดังฟังชัดอยู่ครู่หนึ่ง

“เป็น....เป็นไปได้ยังไง!?”

หนึ่งในชายชุดดำตัวแข็งทื่อเหมือนกับเจอผี บนใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าหวาดผวา

สามารถหยุดลูกกระสุนปืนได้?

อะไรกันเนี่ย?

ปึง! ปึง! ปึง!

วินาทีต่อมา หลิงห้าวยกมือขึ้นแล้วฟาดด้วยพลังแรงลม ชายชุดดำทั้งแปดคนก็ปลิวลอยออกไป หลังจากทยอยร่วงลงกระแทกกับพื้นชักกระตุกสองสามครั้ง จากนั้นก็หมดลมหายใจ

ปั่ก!

คางของเหลยเสี่ยวกวงร่วงหล่นลงพื้น หน้าขาวซีดราวกับขี้ผึ้ง ร่างกายสั่นระรัวแบบควบคุมไม่ได้

ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่า ตัวเองได้แส่หาเรื่องเข้ากับการดำรงอยู่ในระดับใด!

ฝีมือเช่นนี้ทั้งหยุนเฉิงก็มีอยู่คนเดียว!

“แก....พวกแกเป็นใครกันแน่? คิด...คิดจะทำอะไร?” หลังจากที่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก็ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“โทรศัพท์หาเหลยหงคุน!” หลิงห้าวเอ่ยปากพูดด้วยเสียงเย็นชา

“แก.....พวกแกโทรหาพ่อฉันมี.....มีเรื่องอะไร?” เหลยเสี่ยวกวงผงะเล็กน้อย

แกร๊ก! แกร๊ก!

ไม่ทันพูดจบ หลิงห้าวคว้าข้อมือซ้ายของเขาชูขึ้นแล้วใช้แรงบิด เมื่อมีเสียงดังขึ้น แขนทั้งข้างก็ห้อยแกว่งลงมาจากบนไหล่เหมือนกับเปียถัก

“อ๊าก.....” เหลยเสี่ยวกวงกรีดร้องอีกครั้ง และหมดสติไป

พรวด!

หลิงห้าวหยิบไวน์แดงแก้วหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาสาดลงบนใบหน้าของเขา เหลยเสี่ยว กวงฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้ายังไร้สาระอีกสักประโยคเดียว แกก็จะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนกับคนของแก”

กลิ่นอายสังหารพุ่งทะยานออกมาจากในตัวของหลิงห้าว และแผ่คลุมตัวเหลยเสี่ยวกวงทันที

“อย่า....อย่าฆ่าฉัน ฉันโทร....ฉันโทรศัพท์เดี๋ยวนี้...”

เหลยเสี่ยวกวงสั่นสะท้านไปทั้งตัว รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกไป

“มีเรื่องอะไร? ฉันเพิ่งถึงโรงพยาบาลกำลังจะลงรถไปทำธุระ รีบพูดมา!” หลังจากโทรศัพท์ดังสองครั้ง เหลยหงคุนก็กดรับสาย: “พ่อ....ช่วยด้วย.....มีคนจะฆ่าผม....” เหลยเสี่ยวกวงตะโกนร้องไห้เสียงดังใส่ไมโครโฟนโทรศัพท์

“หืม!?” ได้ยินเสียงของลูกชายตนเอง เหลยหงคุนที่อยู่ปลายสายก็พูดด้วยความโมโหว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฝีมือใคร!?”

“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!” หลิงห้าวรับโทรศัพท์มาจากในมือของเหลยเสี่ยวกวง

จากนั้นก็พูดทีละคำว่า: “ฉันให้เวลาแกสามชั่วโมงในการพาหรุ่ยหรุ่ยกลับที่บ้านพักตระกูลเหลยในสภาพปกติ ถึงตอนนั้นฉันจะรับเธอเอง”

“หลังจากสามชั่วโมงแล้ว หากยังไม่เห็นหรุ่ยหรุ่ย ไม่เพียงแต่ลูกชายของแกคนนี้เท่านั้นที่จะตาย แต่ทุกคนในบ้านพักตระกูลเหลยก็ต้องตายกันหมด!”

“แกเป็นใคร!?” เหลยหงคุนตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วถามด้วยเสียงหนักแน่นว่า: “กล้าขู่ฉันเหลยหงคุน แกช่าง.......”

แกร๊ก! แกร๊ก!

เขายังพูดไม่จบ หลิงห้าวก็เหยียบกระทืบลงบนหัวเข่าของเหลยเสี่ยวกวงอีกครั้ง เกิดเป็นเสียงกระดูกแตกดังเป็นระยะๆ

“อ๊าก.......” เสียงกรีดร้องดังสนั่นไปทั่วทั้งทางเดินอีกครั้ง สั่นสะท้านทะลุทรวงอกจริงๆ

“สารเลว!!!” เหลยหงคุนฟังออกว่าเป็นเสียงของลูกชายตน จึงร้องตะโกนเสียงดังขึ้นมา

“จำไว้ แกมีเวลาเพียงแค่สามชั่วโมงเท่านั้น พอถึงเวลา ฉันไม่เจอหรุ่ยหรุ่ย รอเก็บศพได้เลย!” หลิงห้าวตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ฮึบ!

เหลยหงคุนถอนหายใจออกอย่างแรง และกัดฟันกรอด

“อีกสามชั่วโมง ฉันรอแกอยู่ที่บ้านพักตระกูลเหลย!”