บทที่ 3 หวังโต้วโต้ว

ข้างในวิลล่าโอ่อ่าตระการตา ตกแต่งอย่างหรูหราแลดูสง่างาม

รสนิยมสูงมาก!

วิลล่ามีขนาดใหญ่มาก พื้นที่มากกว่าห้าร้อยตารางเมตร และมีสองชั้น

“เสี่ยวฝาน อาจารย์แม่เคยกำชับฉันไว้ว่า หลังจากนี้ไปก็ให้นายมาอยู่กับฉัน นายขึ้นไปเลือกห้องเถอะ” ถานไถฮ่าวเยว่วางแขนข้างหนึ่งบนไหล่ของเฉินปู้ฝานอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างกายก็อยู่ใกล้กันมาก

“ศิษย์พี่อยู่ห้องไหน” เฉินปู้ฝานหันหัวกลับมาถาม

“อยากอยู่กับศิษย์พี่ด้วยกันเหรอ?” ถานไถฮ่าวเยว่จงใจตีความบิดเบือน ก่อนจะเอามือปิดปากแล้วยิ้มหวาน “ก็ได้นะ นอนเตียงเดียวกับศิษย์พี่ก็ไม่มีปัญหา”

เฉินปู้ฝานเหงื่อตกอย่างรุนแรง

“ศิษย์พี่ใหญ่ ชายหญิงล้วนแตกต่าง ถ้าพี่อยู่ชั้นบน ผมก็จะอยู่ชั้นล่างเองครับ”

ผู้หญิงมักต้องการพื้นที่ส่วนตัวใช่ไหมล่ะ?

และตอนนี้ก็อยู่ในหน้าร้อนด้วย แต่งตัวให้สบายดีกว่า

“กลัวอะไร? ไม่ใช่ว่าพี่จะไม่เคยนอนกอดนายมาก่อน”

ช่างเป็นคำพูดที่หาญกล้ามาก

“ตอนนั้นพวกเรายังเด็ก แต่ตอนนี้ผมอายุสิบแปดปีแล้ว” เฉินปู้ฝานพูดพึมพำ

“อะไรกัน? เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ไม่ใช่ศิษย์น้องของฉันแล้วหรือไง? ร่างของนายมีตรงไหนที่ฉันไม่เคยเห็นบ้างละ” ถานไถฮ่าวเยว่เหลือบมองร่างกายส่วนล่างโดยไม่ได้ตั้งใจ

“…”

น้อยคนนักที่จะเป็นฝ่ายได้เปรียบเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินปู้ฝาน

วันนี้เจอศิษย์พี่ใหญ่ เจอข้อจำกัดไปหมดทุกทั่วแห่งหน

ยากมาก!

เธอไม่ได้พูดคุยอย่างจริงจังโดยสิ้นเชิง..

ในที่สุดก็ตกลงได้ว่า เฉินปู้ฝานจะอยู่ชั้นล่าง

“เสี่ยวฝาน นายคิดจะทำอะไรต่อไปในอนาคต จะไปเรียน หรือจะไปทำงาน?” ถานไถฮ่าวเยว่หยิบเครื่องดื่มสองขวดออกมาจากตู้เย็นแล้ววางลงบนโต๊ะ

จากนั้นก็ถือโอกาสเปิดขวดแล้วยื่นไปวางบนมือเฉินปู้ฝาน

ร่างงามนั่งอยู่ตรงข้ามเขา กระโปรงสั้นมาก ไม่ระมัดระวังแม้แต่น้อย

ขากลมทั้งสองข้างไม่ได้จงใจปิดอย่างมิดชิด หรือไขว้กัน

ราวกับว่าเฉินปู้ฝานไม่ใช่ผู้ชายอย่างไรอย่างนั้น

“ถ้าจะไปโรงเรียน ก็ไปกับน้องสาวฉัน ถ้าจะไปทำงาน ก็จะไปบริษัทฉัน จะเลือกตำแหน่งอะไรก็ได้”

“หรือไม่ทำอะไรเลยก็ได้ทั้งนั้น ศิษย์พี่จะเลี้ยงนายเอง”

อายุน้อยก็ไม่จำเป็นต้องพยายาม อิจฉา!

“ศิษย์พี่ มีน้องสาวด้วยเหรอครับ? ทำไมผมถึงไม่รู้เลยล่ะ?” เฉินปู้ฝานสงสัยใคร่รู้

ตอนที่อยู่บนเขา ศิษย์พี่ศิษย์น้องย่อมคุยกันทุกเรื่อง แต่ละคนมีจำนวนคนในครอบครัวกี่คนก็รู้ดี

แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีน้องสาวเลย

“เป็นลูกของคุณป้าน่ะ”

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” จู่ๆ เฉินปู้ฝานก็ตระหนักรู้อะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็มองศิษย์พี่คนสวย “ศิษย์พี่คิดว่าผมควรจะทำอะไรดี?”

“แน่นอนว่าต้องไปเข้าเรียน ดูจากอายุของนาย คนจำนวนเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์อยู่ในโรงเรียนทั้งสิ้น”

ถานไถฮ่าวเยว่ให้คำแนะนำ

"โอเค งั้นผมก็ไปโรงเรียน"

“เสี่ยวฝาน ที่นี่ไม่ใช่บนเขา สวมเสื้อคลุมยาวจะโดนหัวเราะเอาได้” ถานไถฮ่าวเยว่ขยับริมฝีปากสีแดงจิบเครื่องดื่มลงไปหนึ่งอึก

“อีกประเดี๋ยวจะให้คนไปซื้อเสื้อผ้าให้นายสักหลาย ๆ ชุด เปลี่ยนทั้งเสื้อนอกเสื้อในให้หมดนั่นแหละ”

“ศิษย์พี่ใหญ่ ผมสวมชุดคลุมยาวจนชินแล้ว สำหรับสายตาของคนอื่น ผมเคยใส่ใจที่ไหนกันละครับ” เฉินปู้ฝานเป็นคนรักอิสระอย่างยิ่ง

ใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ตัวเองใช้ชีวิตอย่างสบายก็พอแล้ว

หากจะต้องปรับตามคนอื่น จะไม่เหนื่อยมากอย่างนั้นหรือ

“แล้วแต่นายเถอะ” ถานไถฮ่าวเยว่ไม่ได้ฝืนใจเขา

“เดี๋ยวฉันจะโทรเรียกญาติผู้น้องของฉันมาที่นี่ ให้พวกนายรู้จักกันไว้ อีกสักพักก็จะโทรศัพท์จัดการเรื่องสมัครเข้าเรียนให้นาย ให้นายไปเข้าเรียนเร็วที่สุด”

“ขอบคุณศิษย์พี่ใหญ่มากครับ!”

“นายจะเกรงใจอะไรกัน” ถานไถฮ่าวเยว่มองบนด้วยท่าทางน่ารัก เต็มไปด้วยความเย้ายวน

ถานไถฮ่าวเยว่อยู่เป็นเพื่อนเฉินปู้ฝานตลอดบ่าย

บางครั้งก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาในวิลล่าซึ่งฟังแล้วรื่นหู

ต้องรู้ว่าถานไถฮ่าวเยว่เป็นคนบ้างาน พายุมิอาจขวางกั้น ทุกวันจะต้องทำงานล่วงเวลา กว่าจะถึงบ้านก็สองสามทุ่มแล้ว

พอศิษย์น้องมาที่นี่ เธอก็วางงานทั้งหมด

ไม่เจอกันนานสามสี่ปี แต่ความรู้สึกก็ยังไม่เคยห่างเหินแม้แต่น้อย

ตอนเย็น ถานไถฮ่าวเยว่ลงมือทำอาหารด้วยตนเอง

เธอไม่ค่อยจะเข้าครัวทำอาหาร ปกติมักจะทานที่บริษัท ไม่ก็สั่งเดลิเวอรี่

ข้อยกเว้นครั้งแล้วครั้งเล่าก็เพื่อผู้ชายที่ชื่อว่าเฉินปู้ฝาน

อาหารวางอยู่บนโต๊ะ กลิ่นหอมตลบอบอวล ทำให้คนต้องกลืนน้ำลาย

ตอนนั้นเอง มีรถเต่าคันหนึ่งขับเข้ามาในวิลล่า และมีสาวน้อยคนหนึ่งก้าวลงจากรถ แต่งกายสวยงามน่ารัก ผิวพรรณดีเยี่ยม

ส่วนสูงไม่ถึงร้อยหกสิบเซนติเมตร สวมชุดกีฬาสีชมพู รูปร่างเพรียวบาง

มีผมหางม้าสองข้างด้านหลังศีรษะ เหมือนสาวน้อยโลลิ

ลักษณะเช่นนี้เป็นที่ชื่นชอบของผู้ชายในยุคปัจจุบันจำนวนมาก

เป็นประเภทที่ว่าลงทุนสามปี ห้าปีก็ยังไม่ขาดทุนแบบนั้น

“พี่สาว ฉันมาแล้ว” หวังโต้วโต้วเดินกระโดดโลดเต้นเข้าไปในวิลล่า

ผมหางม้าทั้งสองข้างสะบัดไปมา เสียงก็น่ารัก

“ว้าว อุดมสมบูรณ์มากเลย” หวังโต้วโต้วเพิ่งเข้ามาในห้องก็เห็นอาหารวางเต็มโต๊ะ แววตาเป็นประกายระยิบระยับ น้ำลายแทบจะไหลลงมา

จากนั้นก็เอามือหยิบ...

“เพียะ!” ถานไถฮ่าวเยว่หยิบตะเกียบขึ้นมาตีอีกฝ่าย ดวงตาทรงอัลมอนด์ถลึงตาใส่ “ล้างมือแล้วหรือยัง?”

“ตอนโทรศัพท์ฉันบอกเธอว่ายังไง? วันนี้จะแนะนำคนคนหนึ่งให้เธอรู้จัก แม้แต่ทักทายก็ยังไม่มี”

หวังโต้วโต้วทำปากจู๋ ก่อนจะหันไปมองเฉินปู้ฝานที่ยืนอยู่ข้างๆ “คุณเป็นศิษย์น้องของพี่สาวใช่ไหม? คุณคือนักแสดงตลกหรือเปล่า?”

ดูตรงไหนว่าเป็นนักแสดงตลก? ตรรกะการคิดอย่าได้กระโดดไปไกลได้หรือไม่?

“ไม่ใช่!” เฉินปู้ฝานส่ายศีรษะ

“เสื้อคลุมตัวนี้เอาไว้ใช้สำหรับเล่นตลกไม่ใช่เหรอ? จากนี้ไปก็จะเรียกว่าพี่ปู้ฝานแล้วกันนะ”

...เฉินปู้ฝานพูดไม่ออกอีกครั้ง "เรียกผมว่าเฉินปู้ฝานก็ได้แล้วครับ"

“รู้แล้วค่ะ พี่ปู้ฝาน”

หวังโต้วโต้วหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเลิกคิ้วบาง ๆ ขึ้น เผยให้เห็นฟันเขี้ยวน่ารักทั้งสองข้าง

“ญาติผู้พี่ดูแลขนาดนี้ ฉันยังไม่เคยเห็นพี่ปฏิบัติต่อผู้ชายคนไหนดีปานนี้มาก่อน พูดมา ระหว่างพวกคุณมีมิตรภาพที่เกินเลยพี่สาวน้องชายใช่หรือไม่”

“…”

“ศิษย์พี่หญิงนอนกับศิษย์น้องชาย เป็นเรื่องที่ถูกต้องอย่างไม่ต้องสงสัย”

“…”

ถานไถฮ่าวเยว่แก้มเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาจาง ๆ

เธอหยอกล้อศิษย์น้องชายอย่างดิบดี แต่เมื่อถึงตาคนอื่นพูดจาในทำนองเดียวกัน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขวยเขิน

“พูดจาส่งเดชอะไรกัน? ล้างมือแล้วกินข้าวได้แล้ว”

“โอ้!” หวังโต้วโต้วบิดเอวแล้วไปห้องน้ำด้วยความปีติยินดี

อาหารมื้อนี้ครึกครื้นมาก เฉินปู้ฝานกับหวังโต้วโต้วก็ค่อย ๆ คุ้นเคยกัน

เมื่อได้ยินว่าเฉินปู้ฝานจะไปเรียนกับเธอด้วย ก็วางมาดดีประหนึ่งผู้อาวุโสรับประกันว่า

โรงเรียนคืออาณาเขตของพวกเรา ใครกล้าหาเรื่อง ก็จะเข้าไปต่อยอย่างบ้าคลั่งโดยตรง

เพียงแต่ว่าเวลาทุบอกทำท่ารับประกันให้เบาๆหน่อยจะได้หรือไม่? ไม่กลัวระเบิดหรืออย่างไร?

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ หวังโต้วโต้วก็นอนอย่างเกียจคร้านบนโซฟา เธอสวมถุงเท้ายาวครึ่งน่องสีขาว พาดขาบนโต๊ะกาแฟ ท้องป่องขึ้นเล็กน้อย

นัยน์ตาสีดำกลอกไปมาแล้วพูดเสียงเบาว่า “พี่ปู้ฝาน ตอนนี้เวลายังไม่ดึกเท่าไร เราออกไปเที่ยวเล่นกันดีหรือไม่?”

“ทำอะไร?” เฉินปู้ฝานสงสัยใคร่รู้

“ไปเต้นดิสโก้กัน!”

“ไม่เคยไป”

“จริงเหรอเนี่ย พี่ไม่เคยไปไนต์คลับมาก่อนเหรอ?”

“ไม่เคยไปจริง ๆ ”

“ไป ๆๆ เถอะ จะได้ไปเปิดหูเปิดตาด้วย”

หวังโต้วโต้วกระตุ้น “ทุกคน ไปสนุกกันเถอะ!”

“ไป!”

เฉินปู้ฝานก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้ลงเขาสักเท่าไร แม้จะลงเขา ก็เป็นอาจารย์แม่ที่พาเขาไปเรียนรู้สิ่งที่ทันสมัย

เช่นการขับรถ การใช้คอมพิวเตอร์ เป็นต้น

เฉินปู้ฝานอยากไปเปิดหูเปิดตาที่ไนต์คลับสักหน่อย

“พวกเธอจะไปไหนกัน” ถานไถฮ่าวเยว่พบเข้าเสียก่อน ก่อนจะตะโกนหยุดได้ทันท่วงที “โต้วโต้วรีบไปอาบน้ำได้แล้ว คืนนี้นอนที่นี่”

“พี่สาว หนูมีนัดกับพี่ปู้ฝาน เดี๋ยวกลับมาค่ะ”

ถานไถฮ่าวเยว่เคยชินกับการก่อเรื่องวุ่นวายอย่างไร้เหตุผลของหวังโต้วโต้วแล้ว จึงส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา “ศิษย์น้องเพิ่งมา อย่าพาไปวิ่งสุ่มสี่สุ่มห้าละ”

"รู้แล้วค่ะ"

พูดจบ ทั้งสองคนก็หายไปจากประตู